De volgende morgen word ik vroeg wakker. Ik sta gelijk op, omdat ik geen zin heb om me te verslapen.

Ik volg mijn normale ochtendroutine, die bestaat uit kleding aantrekken, mijn make-up en haren doen, ontbijten, lunch klaarmaken, en mijn boeken pakken.

Als ik dat allemaal gedaan heb fiets ik samen met mijn vriendinnen naar school.

Eenmaal op school zeg ik mijn vriendinnen gedag en ga ik op zoek naar Nick. Al snel heb ik hem gevonden bij zijn vrienden in de aula.

Ik plof op de stoel langs hem neer en geef hem snel een kus. Voor mij hoeft dat kleffe gedoe allemaal niet waar iedereen bij is. Ik praat nog wat met hem over een nieuwe leraar bij ons op school.

Als de bel gaat wil ik naar mijn les lopen, maar word ik tegengehouden door Nick.

'Ga je al naar de les? Ik heb nog geen zin, kun je niet een keertje overslaan?'

Ik lach en doe dan alsof ik diep nadenk.

'Nee, sorry. Doei Nick.'

Ik loop weg en kijk achterom. Ik zwaai naar hem. Ik grinnik als hij me smekend aankijkt.

Net als ik de hoek om wil slaan, word ik weer tegengehouden. Ik kijk een beetje geïrriteerd achterom. Ik zie Nick weer voor me staan.

'Een keertje, please?'

Ik zucht en geef dan uiteindelijk toch toe. 'Oké dan, maar alleen deze keer!'

Hij grinnikt. 'Ja dat zei je de vorige keer ook.'

'Ik zou maar snel je mond houden, voor ik van gedachte verander!'

'We kunnen ook de hele dag skippen, dan meld je je gewoon ziek.'

Ik zucht en lach dan.

'Nee, Nick. Ik heb hierna toch één tussenuur.'

'Hahah mooi, kom dan gaan we.'

Ik loop snel achter hem aan, zodat ik langs hem loop.

'Waar gaan we eigenlijk heen?'

Hij grinnikt.

'Daar kom je nog wel achter.'

We pakken onze jassen en lopen dan samen naar zijn motor. Hij geeft me zijn helm en ik ga bij hem achterop zitten. Snel rijden we weg.

Langzaam stoppen we bij een zandpaadje, dat richting een bos leidt. Ik stap af en leg de helm weg. Samen lopen we het pad af, het bos in.

Na een tijdje stopt Nick en kijkt dan richting mij.

'We gaan hier het pad af, ik wil je iets laten zien.'

We lopen steeds verder van het pad af en ik heb werkelijk geen idee waar we zijn. Ik heb het gevoel dat we heel diep in het bos zijn.

Opeens stopt Nick, waardoor ik bijna tegen hem op bots.

'Dit wilde ik je laten zien' zegt hij.

Ik volg zijn blik en kijk naar een prachtig grote boomhut.

'Wauw' breng ik uit.

Hij grinnikt.

'Kom ik laat het je van binnen zien.'

Ik volg hem naar binnen en kijk mijn ogen uit. Het is zo groot! Er is een ruime woonkamer. Een kleine badkamer en een slaapkamer met een tweepersoonsbed.

'Wat, hoe, huh?' stamel ik.

Hij grinnikt.

'Deze hut heb ik met mijn opa gemaakt, toen ik nog jong was. Niemand weet van deze plek. Alleen mijn opa, ik, en nu jij. Ik vertrouw je, en ik wil dat je dit tegen niemand zegt. Dit is een geheime plek en dat wil ik graag zo houden.'

Ik knik. Het is echt prachtig hier.

'Ik dacht dat je dit wel wilde zien.'

Ik knik heftig.

'Het is echt super mooi.'

Hij lacht. Ik ga op de hoekbank zitten en Nick ploft langs me neer. Ik kijk hem aan. Zijn mooie bruine ogen. Zijn zwarte haren. En dan nog zijn mooie rode lippen. Bij zijn lippen blijft mijn blik hangen. Nick merkt het en drukt zijn lippen zacht op de mijne. Zijn lippen passen perfect op de mijne. Vlinders kriebelen in mijn buik. Zijn tong strijkt over mijn onderlip, en ik open automatisch mijn mond een stukje. Hij gaat met zijn handen onder mijn t-shirtje en ik ga met mijn handen door zijn haren. Ik ben degene die de kus verbreekt om op adem te komen. Hij glimlacht naar me en trekt me bij hem op schoot. Zo blijven we al knuffelend zitten.

We zijn weer net op tijd op school voor het vierde uur.

Als ik de aula binnenloop om de laatste 5 minuten van de pauze door te brengen, en ik bij mijn tafel kom, kijkt iedereen mijn kant op.

'Waar was je in godsnaam?' begint Jolie.

'Sorry, ik heb ff een paar uurtjes overgeslagen.'

Ik grinnik.

'Hoezo?'

Ik haal mijn schouders op.

'Weet je wat er wel allemaal gebeurd kon zijn? Dadelijk was je ontvoerd door een of andere vieze pedofiel en werd je verkracht in kelder op een verlaten plaats, hier ver vandaan.'

Ik luister al niet meer.

'Jolie doe rustig, ik ben 16, ik kan best voor mezelf zorgen!'

Ik zucht en probeer mijn frustratie te onderdrukken. Soms is Jolie te overdreven. Ik word uit mijn gedachtes gehaald door de bel.

Ik loop richting mijn les en ga achterin zitten. De les kruipt langzaam voorbij en ik moet moeite doen om niet in slaap te vallen. Telkens vallen mijn ogen dicht en ik wil niets liever dan in mijn bed kruipen en er nooit meer uitkomen.

Jolie komt, als ik bij mijn kluisje sta, naar me toe lopen.

'Het spijt me Samar.' zegt ze en ze kijkt naar haar handen. Haar haren vallen voor haar gezegd en ze ziet er kwetsbaar en onzeker uit. Iets wat ik niet van Jolie gewend ben, normaal is ze altijd vrolijk en zeker van zichzelf.

'Het is al goed' glimlach ik naar haar, waarna ik mijn kluisje dicht doe.

Ik kan niet lang boos blijven op mijn beste vriendin, ik haat het als we ruzie hebben. Ik geef haar een knuffel en schenk haar een brede glimlach. Ik hou echt veel van haar.

Hey,
Mijn tweede hoofdstuk. 863 woorden. Teveel, te weinig of goed zo?? Laat het me weten :)