Piątek, popołudnie. Powinnam szykować się do wyjścia, a siedzę zrezygnowana w wannie w letniej już wodzie. Wciąż nie mogłam zrozumieć tego co się stało w środę wieczorem, kiedy spotkałam się z Luke'iem. Znaczy, bardzo dobrze dotarło do mnie to co powiedział, ale... dlaczego? Dlaczego akurat teraz, kiedy układało mi się z Ashtonem, no nie licząc ostatnich dwóch tygodni. Nie widziałam się z nim od tamtego wieczora i nie odpisywałam na jego wiadomości. Musiałam to sobie przemyśleć, ale co dokładnie, przecież byłam z Ashem. Miałam cholerny mętlik w głowie, a kłamstwem byłoby to gdybym powiedziała, że serce nie przyspieszyło mi bicia kiedy mnie pocałował czy wyznał miłość.

Usłyszałam jak drzwi się otwierają, a zaraz potem kroki.

- Kenna?

- W łazience!

Chwilę później mogłam zobaczyć Ashtona. Uśmiechnęłam się do niego niewinnie.

- Jeszcze w wannie?

- Zasiedziałam się - podszedł w moją stronę. - Zrobisz mi zieloną herbatę?

- Oczywiście - pochylił się i chciał mnie pocałować, ale odwróciłam głowę, przez co jego usta wylądowały na moim policzku. - Jesteś zła?

- Nie.

- Przepraszam za te dwa tygodnie, naprawdę miałem urwanie głowy w restauracji.

- Jest okay - uniosłam kąciki ust do góry.

- Idę po tę herbatę - musnął ustami moje czoło. - A ty wyjdź stąd w końcu, skoro mamy spotkać się ze znajomymi.

- Już wychodzę - przymknął za sobą drzwi, a ja nabrałam powietrza w płuca i zanurzyłam się cała. Będzie dobrze, musi być.

Poprawiłam czarną sukienkę i spięłam górne pasma włosów do tyłu. Czułam na sobie wzrok Ashtona. Po tym całym wydarzeniu z Luke'iem, dziwnie się czułam w jego towarzystwie, zwłaszcza z myślą, że niedługo czeka mnie konfrontacja z Hemmingsem, ale nie chciałam mu o tym mówić, nie wyszło by z tego nic dobrego.

- Coś się stało? - zapytał.

- Ciężki dzień w pracy. To nic takiego - odłożyłam kosmetyczkę. - Możemy iść.

- Zadzwonię po taksówkę.

- Nie prowadzisz?

- Idziemy do baru, skarbie - zaśmiał się.

Wysiadłam z samochodu i wzięłam głęboki wdech. Ashton wysiadł zaraz po mnie i od razu złapał moją dłoń, kierując się w stronę wejścia, a ja z każdą chwilą denerwowałam się coraz bardziej. Weszliśmy do środka, a ja wzrok odnalazłam dwa stoliki, które zajmowali nasi znajomi. Pociągnęłam chłopaka w tamtą stronę.

- Kenna! - blondynka zaraz znalazła się obok mnie.

- Dobrze Cię widzieć, Camilla - uśmiechnęłam się.

- O proszę... co ja widzę - gwizdnęła, patrząc na nasze dłonie. - Długo jesteście razem?

- Niecałe trzy miesiące - odpowiedziałam.

- To dość krótko. Wiesz, skrycie obstawiałam Luke'a, bez obrazy Ash - czułam jak chłopak wzrusza ramionami, a po chwili puścił moją dłoń i poszedł przywitać się z resztą. - Ale gratulacje, udało wam się mnie zaskoczyć.

- Dzięki.

- Wiesz o której będzie Luke?

- Co?

- Jeszcze nie przyszedł i...

- Już jestem, jestem - poczułam obejmujące mnie ramię. Podniosłam na niego wzrok. - Tęskniłem za twoją blond główką, Camilla - wyszczerzył się i zaraz ją przytulił.

- Ja za twoją śliczną buźką też - musnęła ustami jego policzek.

- Co na to twój chłopak? - zaśmiał się.

- Jestem singielką, skarbie. Jeremy to przeszłość. Jestem wolną kobietą żyjącą w LA i jest świetnie. Musicie kiedyś mnie odwiedzić.

- Oczywiście - odparłam. Dziewczyna wróciła do stolika, a Ashton oznajmił mi, że idzie do baru. Luke znów mnie objął.

- Ślicznie wyglądasz, Kenna - szepnął wprost do mojego ucha, a przez moje ciało przeszły dreszcze. Odsunęłam się od niego i zadarłam brodę do góry, aby spojrzeć wprost w jego oczy.

- Musimy pogadać - wyminęłam go. Wiedziałam, że pójdzie za mną. Opuściłam bar, a blondyn wyszedł zaraz za mną. - Co ty wyprawiasz?

- Mówię Ci, że ładnie wyglądasz?

- Nie o to mi chodzi - warknęłam.

- A o co? To tylko komplement, Kenna. Czego się czepiasz?

- To nie był tylko komplement i dobrze o tym wiesz.

- Nic na to nie poradzę, że cię kocham - uśmiechnął się. - I wiem, że nie jestem ci całkiem obojętny.

- Luke...

- Nic z tym nie zrobię, chyba że będziesz chciała.

- Mam chłopaka, Luke i dobrze o tym wiesz. Nie zamierzam go zostawiać, tylko dlatego, że chwilowo twierdzisz, że coś do mnie czujesz. Wcześniej bez skrupułów zignorowałeś fakt, że się ze mną przespałeś i wiedziałeś co do ciebie czuję. Przypominam ci również, że nie szczędziłeś w określeniach na mnie, kiedy dowiedziałeś się o Ashtonie.

- Przeprosiłem cię, Kenna. Przykro mi, ale nie zmienię...

- Tak, mi też było przykro - przerwałam mu. - Nawet nie wiesz jak to bolało - odparłam i wróciłam do środka, zostawiając go samego. Zajęłam miejsce obok Ashtona, który podsunął mi drinka. Posłałam mu delikatny uśmiech i upiłam łyka alkoholu, czując na sobie jego wzrok.

- Czego chciał?

- To nic takiego - odpowiedziałam, patrząc na niego. Pochylił się i musnął moje usta. Wyprostowałam się i spojrzałam na wprost siebie, od razu napotykając wzrok Luke'a. To był cholernie zły pomysł, aby tu dziś przychodzić. Powinnam była zostać w domu. Trzeba będzie się stąd jakoś wykręcić.

Wbrew pozorom nie było tak źle i dwie godziny szybko zleciały. Każdy z nas już trochę wypił, rozmowy schodziły na coraz bardziej zboczone tematy i przypominanie sobie coraz głupszych sytuacji z życia studenckiego i w zasadzie nikt nie siedział na swoim miejscu. Tylko Luke za wszelką cenę unikał wymiany zdań z Ashtonem, czego nie dało się nie zauważyć, kiedy zbywał go krótką odpowiedzią albo ignorował i miałam wrażenie, że robi to albo dlatego, że nie chce powiedzieć czegoś nieodpowiedniego, albo dlatego że przez alkohol krążący w jego żyłach niechęć do Ashtona bardziej się ujawniała. Skrycie liczyłam, że nic złego się przez to nie wydarzy.

Oznajmiłam, że idę do łazienki i wróciłam po kilku minutach, zastając przy stolikach tylko dziewczyny.

- Poszli na zewnątrz. Palić, pogadać, jak to faceci - odparła Camilla. Przytaknęłam i spojrzałam w kierunku okien.

- Jak wam się układa z Ash... - zaczęła Ive, ale przerwał jej mój nagły pisk przerażenia, kiedy zauważyłam jak Ashton uderza Luke'a. Szybko pobiegłam na zewnątrz. Calum i Oscar przytrzymywali Asha, a Luke stał oparty o ścianę, trzymając rękę na nosie.

- Coś ty do cholery zrobił?! - warknęłam do Irwina i szybko podeszłam do Hemmingsa. - Nic ci nie jest? - zapytałam.

- Żyję - zabrał dłoń. Jego nos był zaczerwieniony i mogłam dostrzec krew.

- Musimy jechać do szpitala - powiedziałam.

- Bez przesady.

- Nie dyskutuj - warknęłam. - Camilla, przyniesiesz moją torebkę? - zapytałam dziewczyny, która również tu przyszła. Przytaknęła tylko i wróciła się do lokalu. - Ktoś mi powie co tu się stało?

- Nie potrafi trzymać języka za zębami - warknął Ash.

- Co? - spojrzałam na niego. - Dzięki - dodałam ciszej do blondynki, zabierając od niej torebkę. Wyciągnęłam z niej telefon i podałam go jej. - Zadzwonisz po taksówkę? - przytaknęła. - O co ci chodzi, Ashton?

- Powiedział, że skoro nie mam dla ciebie czasu, to on może się tobą zająć.

- I tak po prostu go uderzyłeś? - zapytałam z niedowierzaniem.

- Zasłużył sobie - warknął, odsuwając się od Caluma i Oscara. - A ty nie musisz mu się ze wszystkiego spowiadać. Po cholerę spędzasz z nim tyle czasu? Pieprzysz się z nim kiedy ja jestem w pracy? - Luke, automatycznie znalazł się przy mnie, ale go powstrzymałam. Moja dłoń zaraz spotkała się z policzkiem Irwina z taką siłą, że aż można było usłyszeć głośny dźwięk uderzającej o siebie skóry. Złapał się za piekący polik.

- Mogę spędzać z nim tyle czasu ile chcę. Ostatnio twierdziłeś, że mogę się z nim spotykać jeśli chcę i chcę! Skoro nie możesz mi zaufać i twierdzisz, że z nim sypiam to się odpierdol. Z nami koniec.

- Co? - zapytał z niedowierzaniem.

- Nie będę ci tego literować - warknęłam. Zabrałam telefon od Camilli i złapałam Luke'a za nadgarstek. - Jedziemy do szpitala - powiedziałam znacznie spokojniej, dostrzegając taksówkę. Przeprosiłam innych za całą tę absurdalną sytuację i odciągnęłam Luke'a w stronę parkingu.

Chwilę później siedzieliśmy już w aucie, a ja kazałam kierowcy jechać do najbliższego szpitala. Wypuściłam głośniej powietrze z ust i zamknęłam oczy, opierając głowę o chłodną szybę, a miałam złe przeczucia co do tego wyjścia. Wyciągnęłam z torebki chusteczki i podałam je chłopakowi, nawet na niego nie patrząc. Słyszałam jak je otwiera.

- Przepraszam.

- Ty już lepiej nic nie mów - burknęłam.

- Kenna...

- Co? - przeniosłam na niego wzrok.

- Powiedziałem to tylko, dlatego że stwierdził, że musisz się przyzwyczaić do tego, że nie zawsze może mieć dla ciebie czas. Inni zaczęli go wypytywać o ciebie i tak jakoś wyszło.

- Cokolwiek - odwróciłam wzrok. Miło wiedzieć jak twój ex cię traktuje. Typowy facet, który musi się pochwalić swoim ego przed innymi. Byłam cholernie zła i gdyby nie stan Luke'a bardziej wygarnęłabym Irwinowi.

- Kenna? - znów na niego spojrzałam. - Chyba mi niedobrze - uchyliłam szybę z tyłu.

- Zaraz będziemy w szpitalu - usłyszałam kierowcę.

- Wytrzymasz jeszcze chwilę? - zapytałam, na co przytaknął. Nic nie mogłam poradzić na to, że martwienie się na niego przeważało nad złością.

Kash 💔💔

Lenna ?😶🙆💕

Myślałam, że nigdy nie skończę tego rozdziału, a nawet jakoś specjalnie długi nie jest😂

Do końca zostały jakieś 2-3 rozdziały plus epilog😀😇

#ILWHff❤

Lov U❤