⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

zia = tante
ti amo = ik hou van jou
pappa = vader
nonna = oma
sorellina = zusje
grazie = dankjewel
fratello = broer
dannazione = verdomme

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Logan — – –

Logan bekijkt de ravage in de keuken met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij heeft pannenkoeken gebakken met Lucas, maar is meer beslag naast de pan terecht gekomen dan erin. Het zit werkelijk overal. En de boef ligt op een bankje te slapen, met zijn haar in de war en zijn duim in zijn mond. Hij kijkt even naar het jongetje en begint dan stilletjes aan de schoonmaak.

Zijn gedachten dwalen naar het moment dat Lucas zijn hand losliet en het op een lopen zette. De herinnering aan dat moment, zorgt er nog voor dat zijn hart sneller gaat slaan. Hij moet er niet aan denken dat er wat met Lucas gebeurd zou zijn. Lexy zou het hem nooit vergeven. Lucas is haar alles en elke zaterdag, als ze in de kapsalon werkt, past hij op hem.

Het jongetje heeft zijn uiterlijk van de Brewsters gekregen, met zijn grijze ogen en rossige haar. En volgens zijn moeder is het jongetje een kopie van hem toen hij klein was. Hij klimt op een stoel en veegt het beslag van het plafond, terwijl hij in gedachten een slanke hand met donkerrode nagels voor zich ziet. Hij ziet de hand in de zijne en vervolgens diezelfde hand om een glas wodka. Hij valt bijna van de stoel en weet nog net zijn balans te bewaren.

Hij stapt er vanaf en veegt met zijn hand over zijn gezicht. Hij sluit zijn ogen en probeert logisch na te denken. Dat iemand ook rode nagellak draagt wil niet zeggen dat het dezelfde persoon is. Dat is ook onmogelijk. De mysterieuze vrouw lijkt in niets op juf Pia. Ze hebben allebei kort haar en donkere ogen. Maar daar houdt de gelijkenis ook op. Hij schudt zijn hoofd en gaat weer aan het werk om de keuken schoon te krijgen voordat Lexy komt.

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

S — – –

Ze ligt op de bank in de kamer tekenfilms te kijken als Bruno slaperig zijn slaapkamer uitkomt. "Morgen. Ohh, ik rook de koffie al. Wil jij nog een kopje?" Ze gaat rechtop zitten en knikt. Hij pakt haar kopje en loopt naar de keuken. Hij komt terug met twee kopjes koffie en gaat naast haar zitten. Hij gaapt en rekt zicht uit. Hij kijkt op de klok en ziet dat het al twaalf uur is. Hij pakt zijn koffie en neemt een slok. "Ik begin echt oud te worden. Het duurt nu al tot de middag, voordat dit lijf herstelt is."

Ze grinnikt en knikt. "Je hoeft me geen gelijk te geven Scor. Je kunt ook zeggen dat ik er nog prima uitzie." Ze bekijkt hem van top tot teen en schudt haar hoofd. Hij zet zijn koffie op tafel en pakt haar kopje af, voordat hij zich bovenop haar stort om haar te kietelen tot de tranen over haar wangen rollen.

Ze komen samen op adem en gaan weer rechtop zitten. Ze legt haar hoofd tegen zijn schouder en zucht. Hij slaat zijn arm om haar heen en zegt: "Het komt wel goed. Denk gewoon aan hoe blij je mamma maakt."

Ze drukt een kusje op zijn wang en staat op. "Ik ga me douchen en mijn harnas aantrekken." Hij grinnikt en kijkt haar na, voordat hij zijn koffie opdrinkt en door de zenders op tv zapt.

Als ze de kamer weer inkomt, heeft ze een leren broek aan met daarop een zwarte blouse. Ze draagt haar vaste schorpioen armband en heeft een beetje make-up op gedaan. Ze heeft haar laarzen met stiletto hakken in haar handen en gaat op de bank zitten om ze aan te trekken. Bruno grijnst bij het zien van haar outfit en ze maakt oogcontact met hem. "Ja, ik ga er vanuit dat jij weer voor een leren broek en zwart overhemd gaat. En die laarzen, ach dat weet je wel."

Bruno knipoogt naar haar en zegt: "Ja. Channel your inner bitch." Hij loopt lachend weg en komt even later de kamer weer in, in de mannelijke variant van haar outfit. Ze staat op en haar ogen glimmen, omdat ze zo bijna even lang zijn. En aangezien Bruno de langste van haar broers is, weet ze zeker dat ze op haar andere broers neer kan kijken met deze laarzen aan. Bruno biedt haar zijn hand aan, ze pakt hem vast en hij knijpt even in de hare, voordat ze samen de deur uit lopen.

Ze nemen een omweg naar mamma's huis, samen genietend van de vrijheid op hun motoren. Als ze de oprit oprijden zien ze al een flink aantal auto's staan en begint ze nerveus te worden. Ze draait de motor uit en doet haar helm af. Ze haalt even diep adem en trekt dan haar handschoenen uit.

Ze hoort de deur openvliegen en een klein stemmetje gilt: "Soppia! Zia!" Er verschijnt een verliefde glimlach op haar gezicht, als ze het kleine jongetje met gitzwart haar op haar af ziet komen rennen. En zodra hij dichtbij genoeg is, tilt ze hem op en slaat hij zijn kleine armpjes om haar heen. Hij bedekt haar gezicht met natte kusjes en ze kijkt hem met tranen in haar ogen aan.

Ze knuffelt het jongetje liefdevol en zegt: "Enzo. Ti amo." Bruno schraapt zijn keel en het jongetje kijkt hem aan. Bruno trekt een wenkbrauw op en slaat zijn armen over elkaar. Ze grinnikt en Enzo kust haar op haar lippen en kijkt Bruno uitdagend aan. Bruno laat zijn armen zakken en zet zijn zieligste gezicht op.

Enzo steekt zijn armen naar Bruno uit en ze stapt met het jongetje in haar armen van haar motor af. Ze zet hem op Bruno's motor neer en het jongetje springt in zijn armen. Bruno's gezicht licht op en hij knuffelt het jongetje stevig. "Pappa! Je hebt Soppia meegebracht!"

Bruno grinnikt en zegt: "Ja, lieve knul. Ik heb Scorpia meegebracht. Dat had ik nonna beloofd." Hij zet Enzo op de grond en stapt van zijn motor. Enzo grijpt Scorpia's hand vast. Ze glimlacht en kijkt Bruno aan, die het vrije handje van Enzo vastpakt en samen lopen ze richting de voordeur.

Ze stappen de gang in en Enzo rukt zich los en rent naar binnen. "Soppia is er! Soppia is er!"

Bruno grinnikt, slaat zijn arm om zijn zusje heen en samen lopen ze richting de grote woonkeuken. Ze horen druk pratende stemmen en zodra ze over de drempel stappen, wordt het doodstil. Mamma staat voor het fornuis en draait zich langzaam om. Zodra Scorpia haar aankijkt, begint mamma te huilen en vliegt op haar af. Ze knuffelt Scorpia op een manier zoals alleen een Italiaanse mamma dat kan. Veel te stevig, maar doordrenkt met liefde.

Mamma fluistert: "Ti amo. Ti amo. Ti amo. Ik heb je zo gemist. Ti amo."

Scorpia kust haar moeder en fluistert terug: "Ti amo. Het spijt me mamma. Ik wil wel..."

Mamma legt beide handen tegen haar wangen en zegt: "Shhh. Je bent er en we gaan gezellig samen eten. Ga maar lekker zitten." Scorpia loopt naar de kraan en wast haar handen en mamma wijst naar haar, terwijl ze alle mannen aan tafel aankijkt met een blik die boekdelen spreekt. Ze staan allemaal razendsnel op om ook hun handen te wassen.

Ciro is de eerste die naar haar toe komt lopen. "Hé zusje." Hij wil haar een knuffel geven, maar ze ontwijkt zijn blik en stapt opzij. Hij wast zijn handen en Scorpia begint bloednerveus te worden, want ze kan zo niet bij het aanrecht vandaan komen. En ze heeft nog niet eens kunnen zien wie er allemaal nog meer zijn. Ze kijkt over het eiland, dat aan één kant aan de muur vast zit, naar Bruno, die haar op afstand probeert te steunen met zijn blik.

Dino komt achter Ciro aan en probeert haar niet eens te knuffelen, nadat hij gezien heeft hoe ze op Ciro reageerde. Hij knikt alleen even naar haar en wast zijn handen. Dino is de jongste van de drie broers en doet jammer genoeg precies wat Ciro zegt.

Ze wrijft ongemakkelijk met haar handen over elkaar en dan ziet ze hem. Met zijn gladde glimlach en bijna zwarte, doodenge ogen. Ze roept: "Oh nee. Ik dacht het niet!" Ze zet haar handen op het eiland, springt erop en glijdt er aan de andere kant vanaf, om vervolgens in één rechte lijn de achterdeur uit te rennen.

Bruno duwt een aantal mensen opzij en loopt met gebalde vuisten in een rechte lijn de keuken in en slaat Salvatore in één klap buiten westen. Hij negeert alle commotie, draait zich om en loopt de achterdeur uit, op zoek naar zijn zusje. Hij ziet haar achterin de tuin staan, terwijl ze met haar vuisten tegen de oude eikenboom slaat. Hij rent naar haar toe en grijpt haar armen vast, om te voorkomen dat ze haar handen helemaal stuk slaat. "Shh, sorellina. Rustig, ik ben het. Rustig."

Ze draait zich naar hem om en hij kijkt in haar ogen. Wat hij daarin ziet is pure angst. Hij heeft haar maar één keer eerder zo gezien. En dat was niet toen ze uit dat autowrak gehaald werd op haar vijfde. Ze zakt door haar benen en hij tilt haar op. De doodsangst heeft zo'n grip op haar dat ze niet eens kan huilen of praten. Het is alsof het licht in haar hart is uitgegaan.

Hij loopt met haar in zijn armen door de achterdeur naar binnen en gaat meteen door naar boven, naar haar kamer. Hij legt haar op bed en stopt haar in. Hij drukt een kusje op haar voorhoofd en zegt: "Ik ben zo terug."

Hij vliegt de trap af en ziet zijn jongere broers op de vloer om Salvatore heen zitten, die nog steeds buiten westen is. Verder is alle visite verdwenen. Mamma kijkt hem vragend en in paniek aan en hij zegt: "Nu kiezen mamma. Of die drie of Enzo, Scorpia en ik. In ieder geval voor vandaag. En snel, anders liggen er drie mannen buiten westen op de keukenvloer en loop ik de deur uit."

Mamma kijkt hem verdrietig aan, maar zodra ze haar jongere zoons aankijkt, weet ze welke keus ze moet maken. "Eruit! En totdat je iets van me hoort zijn jullie hier niet meer welkom. En neem Salvatore mee!" Ciro en Dino slepen Salvatore richting de voordeur en Bruno gunt ze geen blik waardig.

Hij pakt een bord en bestek van tafel en loopt naar het fornuis. Mamma volgt hem en schept meteen pasta uit de pan. Ze pakt een stuk Parmezaanse kaas en raspt wat over de pasta. Bruno knikt naar haar en ze wrijft over zijn rug. Bruno loopt weer richting de trap en hoort mamma zeggen: "Kom Enzo. Je mag lekker met nonna voor de televisie eten. En jij mag kiezen wat we kijken." Bruno glimlacht een beetje en is dankbaar dat Enzo nog zo klein is dat hij makkelijk af te leiden is.

Hij doet de deur van haar slaapkamer open en ziet dat ze ligt te huilen. Hij haalt even opgelucht adem, want hij ziet haar liever huilend dan verstijfd van angst. Hij zet het bord op het nachtkastje en gaat op de rand van het bed zitten. Ze kijkt naar hem op en stort zichzelf in zijn armen. Ze huilt hartverscheurend en hij wrijft over haar rug. "Shh, sorellina. Hij is buiten westen de deur uitgesleept, hij kan je niets doen. Ik ben hier. Ti amo Scorpia."

Ze kijkt naar hem door een sluier van tranen, als ze hoort dat Salvatore naar buiten gedragen is. Ze mompelt: "Ik ben gewoon weggerend. Tien jaar trainen en ik ben weggerend."

Ze probeert zichzelf voor haar hoofd te slaan, maar Bruno reageert razendsnel en zegt: "Waag het niet. Je hebt jezelf genoeg bezeerd vandaag. Stoppen nu!" Hij spreekt met zo'n autoritaire stem dat Scorpia meteen haar handen laat zakken. De tranen rollen nog steeds over haar wangen en hij wrijft liefdevol over haar bebloede knokkels.

Hij hoort zachte voetstappen de slaapkamer binnenkomen en ziet mamma naar het nachtkastje lopen met een glas water. Ze kijkt even naar het bed en hij ziet dat ze schrikt. Met grote ogen rent ze de kamer uit en zegt: "Zorg goed voor haar Bruno."

Zodra ze haar laatste traan gehuild heeft, geeft hij haar het glas water aan. Ze vouwt haar vingers om het glas en knijpt haar ogen dicht, omdat er een scherpe pijn door haar hand schiet. Bruno kijkt haar aan en vraagt voorzichtig: "Mag ik even naar beneden om de EHBO-doos te halen? En wat pijnstillers? Ik beloof je dat ik meteen terug kom." Ze knikt lichtjes en hij vliegt naar beneden.

Hij vindt zijn bezorgde moeder met een slapende Enzo op de bank. Hij verzamelt alle benodigde spullen en kust zijn moeder op haar wang, voordat hij weer naar boven gaat. Scorpia zit rechtop in bed met het bord eten op schoot en probeert een hapje te nemen, terwijl haar gezicht vertrekt van de pijn. Hij gooit alle spullen uit zijn handen en voert haar een hap. Ze kijkt hem dankbaar aan en fluistert: "Honger."

Hij zegt dat ze haar mond open moet doen en legt twee pijnstillers op haar tong, voordat hij haar helpt bij het nemen van een slok water. Hij voert haar nog een hap pasta en neemt er dan zelf ook één. Hij opent de EHBO-doos en met een watje en ontsmettingsmiddel maakt hij voorzichtig de wonden op haar knokkels schoon. Hij doet er verband omheen en plaatst een kusje op elke knokkel. Samen eten ze om de beurt een hap van de pasta tot het bord leeg is.

Ze fluistert: "Grazie." Bruno stopt alles weer in de EHBO-doos en staat op. Haar ogen schieten open en ze kijkt hem in paniek aan. "Niet weggaan."

Bruno kijkt haar liefdevol aan en vraagt: "Slapen of praten?"

Ze zucht en mompelt: "Ik kan voorlopig niet slapen."

"Oké, dan wordt het praten. Ik ga even wat te drinken halen en kijken of mamma zich met Enzo kan redden. Ben echt zo weer terug. Of wil je liever beneden praten en met me mee?" Ze denkt even over haar antwoord na en slaat dan het dekbed open, om haar benen over de rand te zwaaien. Bruno glimlacht voorzichtig naar haar en slaat zijn arm om haar heen, zodra ze staat. Ze lopen samen naar beneden en hij begeleidt haar naar de bank.

Ze gaat naast de slapende Enzo zitten en het jongetje kruipt slaperig tegen haar aan, terwijl hij mompelt: "Soppia. Ti amo." Een traan rolt over Scorpia's wang en ze streelt met haar pijnlijke hand zachtjes over zijn haar.

Mamma kijkt haar indringend aan en zegt: "Ik neem aan dat je alleen met Bruno wil praten. Ik zal Enzo meenemen en naar bed gaan. Maar dan moet je me wel beloven dat je morgen met me praat. Ik heb twee van mijn zoons de deur uitgezet en ook al weet ik in mijn hart dat ik de juiste keus heb gemaakt, ik moet van jou horen hoe het zit." Scorpia kijkt mamma verdrietig aan en knikt. Mamma staat op en tilt Enzo van de bank. Ze fluistert: "Ti amo" en loopt dan naar boven.

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Logan — – –

Logan kijkt op van zijn telefoon en ziet de twee Italiaanse broers binnenkomen. Hij pakt de fles Puni Alba en twee glazen en wil net achter de bar vandaan komen, als de oudste van de twee broers zijn hand opsteekt. De broers gaan aan de bar zitten en de oudste zegt: "We doen het anders vanavond. We moeten echt even onze zorgen wegdrinken."

Logan knikt en schenkt de whiskey in de twee glazen en zet een glas voor allebei neer. Ze drinken hun glazen in één keer leeg en knikken naar hem. Hij vult de glazen opnieuw en na het opnieuw leegdrinken van zijn glas, begint de jongste te praten.

"Fratello, wat doen we nu? Mamma heeft ons gewoon de deur uitgezet. En Salvatore wil altijd op zondag bij haar eten. En Bruno... dat gaat Salvatore ons nooit vergeven."

Logan doet alsof hij niet luistert, maar moet toegeven dat het gesprek hem intrigeert. Vooral omdat de broers meestal in het Italiaans met elkaar praten.

De oudste zucht en zegt: "Geen idee, fratello. Maar ik begrijp haar niet, het is tien jaar geleden en ze heeft er al die tijd met geen woord over gesproken. Ze heeft het nu toch wel achter zich gelaten, na zo'n lange tijd. We waren allemaal jong toen."

Logan vult de glazen weer en de jongste broer slaat zijn drankje kwaad achterover. Zijn toon is dreigend als hij spreekt: "Ja Ciro, we waren allemaal jong! Maar zij was vijftien en Salvatore dertig! En we weten niet wat hij gedaan heeft. We hebben hem op zijn woord geloofd en er nooit met haar over gesproken! Dannazione!"

De oudste broer drinkt zijn glas langzaam leeg. "Ik geloof hem Dino. Ik moet ook wel, want als er geen vertrouwen is, dan gaat mijn kop eraf. En de jouwe ook niet te vergeten. Hij zegt dat hij alleen een beetje met haar gezoend heeft en verder niet. En hoe dan ook, er is ook altijd nog het andere meisje dat hij zo in onze schoenen kan schuiven. Denk na broertje, er is geen weg terug!"

Ze gebieden Logan de glazen weer te vullen en hij probeert zijn eigen emoties zo goed mogelijk te verbergen. Hij vond de oudste broer altijd al een nare uitstraling hebben en dit gesprek geeft hem de koude rillingen. Hij hoopt dat ze het café gauw weer verlaten en hij het gesprek niet langer hoeft aan te horen. Hij heeft helemaal geen behoefte aan nog meer details. Gelukkig zijn de broers al aardig beschonken en vervolgen ze hun gesprek in het Italiaans. 

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Alsjeblieft, Capitolo quattro.

Wat vond je ervan?

Vind me op Instagram om foto's van de broers, Logan en Scorpia te zien.
@ hankie_beer

XO Hankie ❥