⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

buona sera = goedenavond
buon appetito = eet smakelijk
devastazione = ravage / verwoesting
sorellina = zusje
porco Dio = verdomme
fratello = broer
per favore = alsjeblieft
grazie = dankjewel
bambina = kind (meisje)
cara = liefste / beminde
calmati = rustig / kalmeer
arrivederci = vaarwel / dag
ti amo = ik hou van jou
zia = tante
nonna = oma

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Pia —– –

Pia checkt haar make-up in de spiegel van de toiletten op school. De ouderavond staat op het punt van beginnen en ze ziet er vreselijk tegenop. Ze is vol zelfvertrouwen wat haar werk betreft en weet dat ze een uitstekende juf is. Ze houdt van de kinderen en stort zich elke dag met hart en ziel in haar werk. Maar dit is toch wel het vervelendste onderdeel van haar werk.

Ouders die helemaal geen interesse hebben, ouders die nu al willen weten of hun kind wel gymnasium gaat doen en ouders die zo met zichzelf in de knoop zitten, dat het meer om hen dan om hun kind gaat. Ze strijkt haar donkerrode jurk glad en knipoogt naar zichzelf in de spiegel, voordat ze richting haar klaslokaal loopt. Ze komt Thomas onderweg tegen en hij kijkt haar diep in haar ogen en legt zijn hand op haar schouder. "Sterkte Pia." Pia schenkt hem een dankbare glimlach en loopt haar klas in.

Als de laatste ouder vertrokken is, wrijft ze over haar nek en ademt langzaam uit. Wat zijn volwassenen toch vervelend om mee om te gaan, denkt ze bij zichzelf. Thomas steekt zijn hoofd om de deur en zegt: "Pizza en wijn. Kom!" Pia grinnikt en staat op om haar jas en tas te pakken. Ze lopen samen de school uit, op weg naar de kleine pizzeria een straat verderop.

Meneer Gentile staat al op ze te wachten met een fles Dolcetto en twee glazen. "Buona sera Pia en Tomaso. Ga zitten, dan zal ik de wijn alvast voor jullie inschenken. Willen jullie het vaste recept?" Ze knikken allebei en Pia neemt een grote slok van haar wijn. Thomas leunt achterover op zijn stoel en wrijft over zijn slapen. Ze kijken elkaar met medeleven en begrip aan, in stilte wachtend op hun pizza.

Meneer Gentile komt fluitend naar hun tafeltje en zet met een grote zwaai de pizza op tafel. "Kijkt u eens, uw pizza Devastazione. Buon appetito!" Pia grinnikt en kijkt met glinsterende ogen naar de pizza op tafel. De pizza ziet er niet uit en hij wordt alleen voor haar bereid, want hij staat niet op de menukaart. Ze heeft hem zelf bedacht toen ze tien jaar oud was en haar moeder in het ziekenhuis lag.

Ze mocht drie dagen bij Meneer Gentile en zijn vrouw logeren en had de tijd van haar leven. Hij liet haar los in de keuken en ze mocht haar eigen pizza creëren. Uiteindelijk werd het een pizza met alle beschikbare soorten vlees en kaas erop, met uien, champignons en een eitje. En meneer Gentile heeft de naam bedacht, omdat de pizza er volgens hem uitzag als een ravage.

Thomas is de enige die het verhaal achter deze pizza kent en die weet hoe de pizza smaakt. Hij grinnikt ook en pakt meteen een stuk om er een hap van te nemen. Als hij de hap heeft doorgeslikt zegt hij: "Dit is de enige reden waarom ik uitkijk naar de ouderavonden. Een mooie vrouw, goede wijn en een fantastische pizza, die me maagzuur voor dagen geeft." 

Pia lacht en zegt: "Graag gedaan!" Ze pakt ook een stuk pizza en geniet van de smaak.

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

S — – –

Ze ritst haar leren jack dicht en trekt haar handschoenen aan. Ze drukt een kus op zijn wang en zegt: "Grazie mille." Hij geeft haar de sleutels van haar Harley aan en doet de garagedeur voor haar open. Ze stapt op de motor, doet haar helm op en maakt het bandje onder haar kin vast. Ze start de motor en scheurt de garage uit. Hij kijkt haar met een weemoedige glimlach na. Ze trekt het gas open en geniet van het gevoel van vrijheid en macht die haar Harley haar elke keer weer geeft. Ze moet echt even haar kop verzetten, voordat ze zich bij Bruno voegt in de sportschool. Ze schreeuwt ongeremd, terwijl ze nog iets meer gas geeft.

Als ze bij de sportschool aankomt, klopt haar hart sneller en ligt er een ondeugend lachje op haar lippen. Ze loopt naar binnen, knikt naar de eigenaar en zwaait met haar helm naar Bruno. Ze kleedt zich snel om en begint zoals altijd met LL Cool J en touwtjespringen. Als ze goed warm is, klimt ze de boksring in. Bruno kijkt haar geamuseerd aan en vraagt: "Kan ik weer een boete op de deurmat verwachten?"

Ze grinnikt en zegt: "Ik denk het niet. Ik ging zo snel dat er alleen een streep in beeld te zien is." Bruno lacht en haalt een hand door zijn haar, voordat hij haar een knuffel geeft.

"Ben je er klaar voor sorellina?"

Ze knikt en zegt: "Ik denk het wel. Maar je hebt geluk, ik heb zwaar getafeld, dus ik ben niet zo snel vanavond." Ze trekken hun handschoenen aan en doen hun gebitsbeschermers in. Bruno kijkt haar uitdagend aan en probeert haar te verrassen met een tik tegen haar schouder. Maar ze draait bij hem vandaan en schopt hem in zijn knieholte. Hij zakt door zijn been en grinnikt.

"Niet zo snel vanavond, zegt ze. Ja ja." Hij schudt zijn hoofd en probeert haar het volgende uur met alle macht bij te houden. Hij zakt bezweet op de grond en zegt: "Porco Dio, sorellina! Je bent je oude broer nu officieel voorbijgestreefd. Ik kan niet meer." Ze steekt haar handen in de lucht en steekt haar tong naar hem uit.

"Eindelijk! Als ik jou kan verslaan, dan kan ik iedereen aan." Haar ogen krijgen een afwezige blik en Bruno weet dat ze al dit trainen niet gewoon voor de lol doet.

⋅.

Tien jaar geleden kwam ze de sportschool binnen en eiste woest dat hij haar zou leren boksen. Hij was in eerste instantie terughoudend, maar ze keek hem recht aan en zei: "Dan leer ik het wel op straat." Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar hij hield haar tegen. Sinds die dag hebben ze vijf avonden in de week samen getraind. Ze groeide van een kwaad en tegelijkertijd gebroken meisje uit tot een volwassen, sterke vrouw.

Eentje die echt haar mannetje staat en een groot gedeelte van haar leven geheim houdt. Maar hij heeft het geaccepteerd, omdat hij haar niet kwijt wil. Ze delen samen een appartement, waar ze elkaar zelden zien, omdat hun levens niet echt parallel lopen. Ze vertrekt 's ochtends naar haar werk en 's avonds ontmoeten ze elkaar in de sportschool en gaan vervolgens samen naar huis.

Als hij probeert te vragen naar werk of iets anders persoonlijks, dan krijgt hij altijd hetzelfde antwoord: "No, fratello. Samenwonen, boksen, motorrijden en af en toe eten bij mamma. Meer niet. Ik kan dat niet. Ik moet dingen voor mezelf houden. Bruno, per favore. Ik wil je niet kwijt." Ze kijkt hem dan zo verdrietig aan dat hij niet anders kan dan knikken en proberen haar wens te respecteren.

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Logan — – –

Logan pakt de fles Puni Alba alvast en zet hem op het dienblad met twee whiskey glazen. De twee broers bij de ingang van het café, zijn druk bezig met afscheid nemen van hun scharrel van de dag. Maar zoals elke vrijdagavond, komen die schaars geklede vrouwen niet mee naar binnen. De twee mannen, strak in pak, drinken dan samen een fles Puni Alba leeg, steeds luider pratend in het Italiaans. De enige reden dat hij deze niet-Schotse whiskey serveert, is omdat Alba, Schotland betekent. Zo eert de drank toch nog een beetje zijn vaderland.

De broers gaan zitten en gebaren hem naar hun tafeltje te komen. Ze leggen een stapeltje bankbiljetten op tafel en geven hem drie keer de waarde van de fles, voordat ze hem bedanken. Ze beginnen hun gesprek en Logan gaat weer achter de bar staan. Hij maakt wat glazen schoon en kruist een aantal dingen aan op de bestellijst voor de leverancier.

Hij denkt aan de mysterieuze vrouw en weet dat hij haar vanavond niet zal zien. Ze komt namelijk nooit op vrijdagavond. Ze komt sowieso niet op vaste dagen, maar vrijdagavond is de enige avond dat hij haar nog nooit in het café gezien heeft. Hij vraagt zich af waarom niet. 

Aan het eind van de avond strompelen de twee broers het café uit en draait hij de deur achter ze op slot. Hij begint met opruimen en schoonmaken en gaat, zodra hij klaar is naar boven en naar bed.

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Pia —– –

Pia knoopt de rode blouse dicht en pakt haar rode laarzen onderuit de kast. Ze stopt de pijpen van haar zwarte skinny jeans in de laarzen en ritst ze dicht. Ze loopt naar beneden, pakt haar portemonnee van het aanrecht in de grote keuken en slaat haar armen om meneer Gentile heen. "Grazie. Ik zou niet weten wat ik zonder u moest."

Hij streelt over haar wang en zegt: "Bambina, ik zal er altijd voor je zijn. Ik hoop alleen dat je ooit ook iemand anders toelaat in beide kanten van jouw leven. Maar ik begrijp dat dat moeilijk is. Ga nu maar lekker naar de markt, ik zie je straks weer. Oh en breng een lekker gebakje mee voor bij de koffie, oké?"

Ze lacht even verdrietig naar hem en raapt de rieten mand van de grond. Ze belooft een gebakje mee te brengen en steekt haar arm door het hengsel van de mand. Ze stapt naar buiten, ademt de frisse lucht in en loopt al neuriënd richting de markt.

Ze loopt langs alle kraampjes en maakt een praatje met de kooplui. Haar mandje vult zich gestaag met verse groente en fruit en dan hoort ze achter zich een kinderstemmetje haar naam roepen. "Juf Pia! Juf Pia!" Ze draait zich om en ziet een klein, rossig jongetje op haar af komen rennen. Ze gaat op haar hurken zitten, zet haar mand op de grond en spreidt haar armen. Het jongetje rent in haar armen en knuffelt haar met zijn hele lichaam.

"Ah lieve Lucas. Nu kan mijn dag niet meer stuk, na zo'n knuffel van jou." Ze ziet een lange man aan komen rennen en hij bekijkt het tafereel met opgetrokken wenkbrauwen. Als hij dichterbij komt herkent ze hem en bidt ze dat hij haar niet herkent.

Hij kijkt naar het jongetje en zegt boos: "Lucas Brewster! Wil je dat nooit meer doen! Ik ben me een hoedje geschrokken! We hadden afgesproken dat je mijn hand zou vasthouden! Anders mag je nooit meer mee naar de markt!" Het jongetje ziet eruit alsof hij elk moment in huilen uit kan barsten en Pia staat op en drukt een kusje bovenop zijn hoofd.

Het jongetje glimlacht voorzichtig naar de man en die lijkt zich nu pas te realiseren dat Lucas naar een vrouw is toegerend. Zijn grijze ogen bewegen omhoog tot ze haar donkerbruine ogen ontmoeten. Hij bestudeert haar gezicht en probeert erachter te komen of hij haar al eens eerder gezien heeft. "Lucas? Wie is deze mooie dame? Heb je nou gewoon stiekem verkering?"

Het jongetje giechelt en zegt: "Nee. Dit is juf Pia."

De man steekt zijn hand uit en zegt: "Aangenaam kennis te maken, juf Pia. Ik ben Logan. En ik ben blij dat ik nu eindelijk weet hoe de favoriete juf van Lucas er uitziet." Ze legt haar hand in die van hem en hij staart even naar haar donkerrode nagels. Ze glimlacht naar hem en voordat hij nog iets kan zeggen, pakt Lucas zijn andere hand vast en probeert hem mee te trekken.

"We gingen toch naar de palings kijken!? Kom!"

Logan grinnikt en zegt: "Sorry juf Pia. Maar we moeten echt naar de levende palingen kijken. Dat is ons vaste ritueel. Dag!" Hij tilt Lucas op en zet hem op zijn schouders. Ze zwaaien allebei naar Pia en lopen lachend bij haar vandaan.

Pia ademt langzaam uit en tilt haar mand van de grond. Ze loopt langzaam richting de kraam van de bakker, terwijl haar gedachten alle kanten op gaan. De bakker stopt alvast twee mokka gebakjes in een doosje en glimlacht naar haar. Ze kijkt de man aan en glimlacht een beetje afwezig naar hem terug. "Goedemorgen Pia! Twee mokka gebakjes voor jou. Anders nog iets?"

De vriendelijke stem van de bakker haalt haar uit haar gedachten en ze zegt: "Goedemorgen Fred. Ja, ik zou ook graag twee stokbroden mee willen nemen. Ik maak namelijk soep vanavond."

Fred pakt twee stokbroden voor haar en zegt: "Meneer Gentile heeft geluk. Minestrone zeker?"

Pia knikt en pakt de stokbroden van hem aan. "Dankjewel Fred! Werk ze nog!"

"Dankje! Doe de groeten thuis!"

Ze zwaait en gaat op weg terug naar het restaurant.

Als ze binnenkomt, zet meneer Gentile de koffiemachine aan. Pia legt de twee gebakjes op schoteltjes en pakt twee vorkjes uit de la. Ze gaat met de gebakjes aan de keukentafel zitten en meneer Gentile schuift aan met twee cappuccino's. "Grazie cara. Blijf je voor de lunch?"

Pia knikt en zegt: "Ja, ik kook straks minestrone. Dan kunnen we samen eten en dan ga ik."

Meneer Gentile glimlacht en zegt: "Lekker! Jouw soep is altijd een feestje."

Pia lacht en zegt: "Gelukkig maar, want verder kan ik ook niet veel koken." Ze drinken hun koffie en genieten van hun gebakje. Meneer Gentile begint aan de voorbereidingen voor de pizza's, terwijl Pia de minestrone bereidt. Nadat ze die samen met stokbrood hebben opgegeten, giet Pia een gedeelte van de soep in een bewaarbakje en stopt die samen met het overgebleven stokbrood in haar leren rugzak. 

Ze praat met meneer Gentile, terwijl hij alles klaar zet voor de verwachte drukte rond het avondeten. Ze praten over werk en familie en genieten van elkaars gezelschap.

Na een tijdje zegt ze: "Ik ga me even omkleden, tot zo."

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

S — – –

Ze komt van de trap af in haar leren broek, zwarte T-shirt en zwarte biker laarzen. Ze pakt haar leren jas van de kapstok en ritst die dicht. Vervolgens pakt ze haar helm en haalt haar leren handschoenen daar uit. Ze trekt de handschoenen aan en loopt naar de keuken. Ze pakt de rugzak en doet hem op haar rug. Ze loopt met hem mee naar de garage, waar ze hem een warme knuffel geeft, voordat ze op de Harley stapt. Hij doet de garagedeur open en zij zet haar helm op. Ze knipoogt naar hem en klapt het vizier dicht, start de motor en scheurt weg.

Op weg naar haar appartement komt ze langs het café van Logan en ziet hem op de stoep lopen met een klein jongetje. Haar hart slaat een slag over en ze geeft een extra dot gas. Als ze bij het appartement aankomt en haar motor in de ondergrondse garage parkeert, ziet ze dat de zilverkleurige Harley van Bruno er al staat. Ze is blij dat hij vroeg is vandaag, dan kunnen ze samen eten en bokswedstrijden kijken op tv.

Vorige week zaterdag kwam hij laat en stomdronken thuis, nadat ze de hele avond op hem had zitten wachten. Hij zag haar niet eens op de bank zitten en ging meteen naar bed. En zij had het hart niet om er met hem over te praten, want ze deelt ook niets over haar eigen leven met hem. Als ze via de voordeur binnenkomt, hoort ze zijn stem.

"Mamma, calmati. Ik heb het haar gevraagd en ze zei dat ze kwam... Ik weet het mamma... Ja... Dat weet ik toch... Ja mamma... Arrivederci mamma... Ti amo." Ze loopt richting de keuken en ruikt de ossobuco al. Bruno staat aan het fornuis en legt zijn telefoon met een zucht op het aanrecht.

Ze tikt op zijn schouder en hij draait zich naar haar om. Hij probeert de zorgen in zijn ogen te verbergen zodra hij haar ziet en trekt haar naar zich toe voor een knuffel. "Sorellina! Wat fijn dat je er bent. De ossobuco moet nog een uurtje en dan kunnen we eten." Ze haalt het stokbrood en het bewaarbakje uit haar tas en geeft ze aan Bruno. Hij trekt de deksel van het bakje en een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Yes! Jouw minestrone is de beste!"

Ze lacht naar hem terug en gaat aan het kookeiland zitten. Hij vult het lege glas op het eiland met de al aangebroken wijn. Hij geeft haar het glas aan en leunt dan tegen het aanrecht om een slok uit zijn eigen glas te nemen. Hij bestudeert haar, terwijl ze een grote slok neemt en die door haar mond laat gaan, voordat ze hem doorslikt. Ze kijkt hem aan en vraagt dan: "Had je mamma aan de telefoon?"

Bruno neemt nog een slok van zijn wijn en knikt. "Ja, ze wilde zeker weten dat je kwam morgen. Ik moest zeggen dat ze van je houdt en dat elke dag dat ze dat niet persoonlijk tegen je kan zeggen, haar hart een beetje meer breekt." Een traan rolt over haar wang en ze kijkt hem wanhopig aan.

Hij loopt naar haar toe en slaat zijn armen om haar heen. "Ik weet het zusje. Je doet haar niet expres pijn. Ik zou willen dat ik wist waarom, maar ik ken je goed genoeg om te weten dat je er niet over wil praten. Maar weet dat ze het meest van jou houdt. Ze zou al haar zoons zo inruilen als ze jou daarmee elke dag te zien kreeg."

Hij voelt zijn shirt nat worden van haar warme tranen en zijn hart breekt. Deze sterke vrouw, die nooit haar zwakte laat zien, heeft één grote zwakke plek en dat is mamma. Zoals dat voor hen allemaal geldt. Zelfs voor zijn criminele broers. 

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Alsjeblieft, hoofdstuk 3 oftwel Tre.

Wat vinden we van Pia?

En van het zusje van Bruno, waarvan de naam met een S begint?
Wat vinden we van Bruno?

Nog iets anders te melden?

❤ XO Hankie