⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Er zullen een aantal Italiaanse woorden gebruikt worden in dit verhaal. 
Ik zal elk hoofdstuk beginnen met de gebruikte woorden en hun vertaling. 
Maar ik durf te wedden dat je dit verderop in het verhaal niet eens meer nodig hebt.

Ciao bella = Hallo schoonheid
mamma = moeder
sorellina  = zusje

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

P — – –

Ze legt de mandarijntjes op een schaal met een glimlach op haar gezicht en gaat aan haar bureau zitten. Ze heeft nog vijf minuten om van de rust te genieten en geniet van haar thee met haar ogen dicht. Ze hoort de vrolijk lachende kinderen buiten en luistert ernaar met een warm hart. Ze staat op en strijkt haar rode jurk glad, voordat ze naar de deur van haar klaslokaal loopt. Ze doet de deur open en gaat in de deuropening staan.

Zodra de voordeur van de school opengaat, hoort ze rennende kindervoetjes. Ze glimlacht naar haar 'eigen' kinderen als ze één voor één naar haar toe komen voor een knuffel. Zoals afgesproken staan ze keurig in een rij te wachten tot zij het lokaal inloopt. "Goedemorgen lieve kinderen. Wat fijn om jullie weer te zien. Zijn jullie klaar voor een nieuwe week?" De kinderen juichen en lopen achter haar aan het klaslokaal in om op een stoel in de kring te gaan zitten.

Ze leunt tegen de voorkant van haar bureau en wacht tot alle kinderen er klaar voor zijn. Ze kijkt door haar bril met het rode montuur naar de vrolijke gezichtjes van haar kleuters en begint de maandagmorgen met vertellen hoe haar weekend was. Ze vertelt over de Disney film die ze gekeken heeft en dat ze zaterdagochtend naar de markt is geweest, waar ze mandarijntjes voor de hele klas gekocht heeft. Vanaf dat moment delen de kinderen één voor één hun avonturen van het afgelopen weekend.

Als het pauze is, pakken ze allemaal een mandarijntje van de schaal en rennen het schoolplein op. Ze pakt zelf twee mandarijntjes en stapt naar buiten, op weg naar het bankje aan de rand van het plein. Ze gaat zitten en begint een mandarijntje te pellen. "Goedemorgen Pia. Ben je naar de markt geweest dit weekend?" Ze kijkt op en glimlacht naar haar collega en zegt: "Goedemorgen. Ja, wil je ook een mandarijntje Thomas?" Hij gaat naast haar zitten en zegt: "Heel graag. Ik heb een kop thee voor je meegebracht."

Hij bekijkt de vrouw naast zich van top tot teen. Ze is de perfecte juf, altijd herkenbaar aan haar 'kostuum'. Ze draagt altijd rode jurken, in allerlei stijlen en soms met een vrolijk patroon, maar altijd rood. Rode nagels, rode bril en rode schoenen. Daarnaast straalt ze pure liefde uit. Altijd kalm, altijd aandacht voor iedereen, zo iemand waar je meteen al je diepste geheimen aan vertelt. Of je nu vier of veertig jaar oud bent. Ze is knap, lief en goed in haar werk. Maar verder weet hij eigenlijk niets van haar. De keren dat hij haar mee uit gevraagd heeft kan hij niet meer op één hand tellen, maar ze wijst hem altijd vriendelijk af.

 ⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

S — – –

Ze loopt de sportschool binnen en knikt naar de eigenaar. Ze kleedt zich snel om in een zwarte sportlegging, zwarte sportbeha en hoge, zwarte gympen. Ze doet de oortjes van haar koptelefoon in haar oren en start de afspeellijst op haar telefoon. LL Cool J brengt haar in de juiste stemming met Mama said knock you out en ze loopt op de maat van de muziek richting de springtouwen. Ze begint te springen met haar blik op oneindig.

Als ze goed warm is legt ze het springtouw weg en loopt naar de boksring, waar Bruno al op haar staat te wachten met een grijns op zijn gezicht. "Ciao bella!" Hij knuffelt haar en geeft haar dan haar gebitsbeschermer aan en helpt haar in de bokshandschoenen. Ze beginnen de training en ze geeft alles wat ze heeft, Bruno op zijn tenen houdend met haar snelheid.

Na een uur intensief trainen, laat ze zich op de vloer zakken en leunt tegen de touwen van de boksring. Bruno helpt haar met haar handschoenen en ze doet haar gebitsbeschermer uit. Bruno pakt twee handdoeken en twee flesjes water en geeft haar er van allebei één. Ze veegt het zweet van haar gezicht en drinkt de helft van het flesje in één keer leeg.

"Je wordt met de dag sneller sorellina. Ik moet echt mijn kop erbij houden, om ervoor te zorgen dat ik niet met een gescheurde wenkbrauw naar huis ga." Haar ogen glimmen als ze hem aankijkt en haar ene mondhoek trekt een klein beetje op. "Kom je zondag ook naar mamma? Dat zou ze heel leuk vinden."

De glans verdwijnt uit haar ogen en Bruno zucht. "Sorellina. Mamma mist je. En de rest ook." Ze kijkt naar hem op en hij ziet de woede door haar ogen flitsen. "Ik kom zelf wel met de motor. Maar ik zit naast jou en mamma. Anders ben ik zo weer weg." Bruno haalt een hand door zijn haar en vraagt: "Ga je me ooit vertellen wat er gebeurd is? Je weet dat ik altijd jouw kant zal kiezen. Ik breek met plezier al hun botten, ook al zijn het mijn broers." Ze schudt haar hoofd en staat op. "Ik moet gaan. Tot morgen, Bruno." Ze loopt naar de kleedkamer en verdwijnt door de deur.

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Bruno — – –

Hij zucht en weet dat ze geen prater is, nooit geweest ook. Maar er is iets gebeurd tussen haar en zijn broers en niemand zegt er iets over. Zij niet en zijn broers al helemaal niet. En hij heeft echt wel geprobeerd om ze aan het praten te krijgen, ze hebben allebei het ziekenhuis bezocht na hun 'gesprek'. En hij ziet de woede en de pijn in haar ogen elke keer dat ze in dezelfde ruimte met ze is. En mamma voelt het ook. Maar zelfs mamma kan ze niet aan het praten krijgen.

Elke zondag bereidt mamma een feestmaal voor, voor iedereen die ze in haar hart gesloten heeft. En elke zondag ziet hij haar hart breken, als zijn zusje niet aanschuift. Het enige meisje aan de tafel vol luidruchtige, Italiaanse mannen. Ze werd onderdeel van hun familie toen ze vijf jaar oud was en haar moeder haar koud, vies en nat in een autowrak voor de deur vond.

Van de auto was niets meer over en hij zat vol kogelgaten. En het kleine meisje lag opgerold als een balletje, tussen de achterbank en de voorstoel. Het goot pijpenstelen en niemand weet hoe lang ze daar op de vloer van de auto gelegen heeft. Mamma heeft haar uit de auto getild en vanaf dat moment elke dag tegen haar gezegd dat ze van haar hield. Het heeft heel lang geduurd voordat ze oogcontact met mamma maakte en het eerste woord dat ze haar hoorden zeggen was mamma.

Hij was een wilde tiener toen ze in hun leven kwam. Hij gebruikte zijn vuisten om alles op te lossen en kwam continu gewond thuis. Maar toen zijn zusje onderdeel van het gezin werd, pikte mamma het niet langer. Ze sleepte hem aan zijn oor naar de sportschool om de hoek en zei: "Leer hier maar eens fatsoenlijk vechten. En ik wil je niet meer gewond thuis zien komen. Dat hoeft je zusje niet te zien."

Hij is de enige van zijn broers, die de onderwereld echt verlaten heeft. Dankzij zijn moeder veranderde hij in een bokser van wereldniveau en kon daar goed van leven. En op basis van die carrière verdient hij nu zijn brood met het trainen van anderen. Zijn broers verdienen hun geld wat minder legaal, maar over de details wordt in mamma's huis nooit gesproken. Mamma wil het niet zien en horen en niemand durft tegen haar in te gaan. Ze is de liefste vrouw van de wereld, totdat ze boos op je is. Ze bezit een blik, die het bloed in je aderen doet bevriezen.

Hij staat op om te douchen en ziet zijn zusje de kleedkamer uitkomen in haar leren outfit. Ze kijkt hem even aan en knikt, voordat ze naar buiten loopt.

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

L— – –

Hij ziet haar binnenkomen, zet het glas op de bar en schenkt de Scorpion Vodka in. Ze doet haar handschoenen uit en legt ze in haar helm. Ze pakt het glas vast en laat de alcohol in het glas ronddansen. Hij kijkt gefascineerd naar haar hand, zich afvragend waarom ze de wodka niet achterover slaat. Hij kijkt naar haar gezicht en ze maakt oogcontact met hem. Hij ziet iets dat lijkt op verdriet in haar donkere ogen, maar dat duurt niet lang. Ze herstelt zich en drinkt haar glas in één teug leeg.

Ze trekt haar handschoenen weer aan en pakt haar helm van de bar. Ze kijkt hem recht aan en vraagt: "Hoe heet je eigenlijk?" Hij schrikt even bij het horen van de stem, die hij al jaren niet meer gehoord heeft en zegt na een paar tellen: "Logan." Ze knikt en zegt: "Dankjewel, Logan." Ze loopt naar buiten en hij kijkt haar stomverbaasd na.

Ze heeft gesproken en hem zelfs om zijn naam gevraagd. En op één of andere manier voelde dat heel intiem. Hij werkt de rest van de avond met een kleine glimlach op zijn lippen en het gevoel dat hij de loterij gewonnen heeft. En zelfs de vertrouwde naam die op het scherm van zijn telefoon verschijnt kan zijn humeur niet verpesten. 

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

Alsjeblieft. Hoofdstuk Twee. Oftewel Capitolo Due.

Wat vind je van de langzame onthulling van de namen van de karakters?

Nog iets anders toe te voegen? Ga je gang.

❥ XO Hankie