S — – -

Ze wacht geduldig in de schaduw van de steeg, tot hij dichtbij genoeg is. Haar leren handschoenen, broek en jack zorgen ervoor dat ze goed gecamoufleerd is. In één vloeiende beweging trekt ze de armband van haar pols en het licht weerkaatst op het vlijmscherpe mes. Ze stapt uit de schaduw en snijdt zonder twijfel zijn keel door.

Ze kijkt toe hoe hij in elkaar zakt en hurkt naast hem op de grond. Met haar hand om zijn pols kijkt ze in zijn ogen, terwijl ze zijn hartslag voelt wegvallen. Zodra ze zeker weet dat hij nooit meer wakker wordt, veegt ze met een doekje het mes af.

Ze gooit het doekje op de grond en klikt het mes weer in de armband. De zilveren schorpioen krult om haar pols, het dodelijke wapen daar perfect in verborgen. Ze loopt met grote stappen de steeg uit en zwaait haar been over de matzwarte Harley. Ze drukt de helm over haar korte, donkere haar en start de motor.

Ze stopt bij een klein cafeetje, stapt van haar Harley en loopt naar binnen. Ze legt de helm op de bar en trekt haar handschoenen uit. Haar donkerrode nagels tikken op het hout, terwijl ze wacht op haar drankje. De barman pakt de fles Scorpion Vodka en vult een glas met een ruime hoeveelheid van de heldere vloeistof. Hij zet het glas voor haar neer, ze maakt even oogcontact met hem en drinkt het glas in één teug leeg. Ze knikt naar de barman, trekt haar handschoenen weer aan, pakt haar helm en loopt weer naar buiten.

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰

L — – -

Hij zag haar al binnenkomen, de mysterieuze vrouw in de leren outfit. Ze komt onregelmatig binnen, altijd 's avonds laat en drinkt één dubbele Scorpion Vodka. Ze spreekt eigenlijk nooit. Alleen de eerste keer dat ze het café binnen kwam lopen, een paar jaar geleden heeft ze wat gezegd. Hij herinnert zich het 'gesprek' nog als de dag van gisteren.

"Goedenavond, wat mag het zijn?" Ze keek hem aan met haar donkerbruine ogen en vroeg met een schorre stem: "Heb je Scorpion Vodka?" Hij knikte en ze zei: "Mooi. Een dubbele. En van nu af aan als ik binnenkom, schenk je er één voor me in. We praten niet, ik drink mijn drankje en ga weer. Bedankt." Hij was zo verbaasd dat hij knikte en de wodka voor haar inschonk.

Ze hield het glas stevig vast in haar slanke hand met haar donkerrood gelakte nagels. Ze dronk het glas in één teug leeg, deed haar handschoenen weer aan, pakte haar helm van de bar en na een knik met haar hoofd liep ze weer naar buiten. En zo gaat het al jaren.

Hij weet dat ze niet wil praten, maar wat zou hij graag meer over haar te weten komen. Maar de belangrijkste reden dat zijn kleine café nog bestaat, is omdat hij geen onnodige vragen stelt. Er komen heel veel verschillende mensen binnen, sommigen met een uitstraling waar je het koud van krijgt. Maar ze betalen allemaal goed en er is nooit ruzie of gedoe.

Hij heeft ook een collectie aan exotische dranken, want zijn klanten drinken de raarste dingen. De Scorpion Vodka kreeg hij ooit van de leverancier. Die zei dat hij de fles in het zicht moest zetten, omdat het zou passen bij zijn clientèle. Onderin de fles zit een kleine schorpioen en hij kijkt elke keer weer uit naar het moment dat de fles leeg is. Dan komt ze binnen, leunt op de bar en vist de schorpioen uit de fles. En terwijl ze alle andere klanten aankijkt, eet ze de schorpioen op. Op dat moment kun je een speld horen vallen in het altijd rumoerige café. Ze betaalt voor haar drankjes van de afgelopen maand en vertrekt dan weer zonder een woord.

⊱ ────── {⋅.♏︎.⋅} ────── ⊰