Ricardo vraagt: "Scorpia? Heb je gedroomd in die drie dagen? Of heb je daar ook geen herinneringen aan?"

Scorpia bloost en zegt: "Ik heb gedroomd. Van Logan. Euh...erotisch gedroomd."

Ze kijkt Ricardo verlegen aan en die zegt: "Ik heb van Logan begrepen dat zijn dromen van hetzelfde niveau waren. Wat verklaart dat jullie beiden in een mooie, veilige wereld waren zonder ellende en daarom niet wakker wilden worden."

Ze knikt en neemt nog een slokje water.

"Logan werd wakker gemaakt door zijn neefje. Jij werd uiteindelijk door Logan wakker gekust. Wat weet je nog van dat moment?"

"Ik dacht dat ik droomde toen hij me kuste. Op een gegeven moment hoorde ik mijn neefje huilen. Toen werd ik iets beter wakker. Maar het voelde alsof ik nog met één been in de schaduw stond."

Ricardo knikt en zegt: "Ja, voor het verplegend personeel voelde dat ook zo. Alsof je er niet helemaal was. En je raakte in paniek bij het idee zonder Logan te zijn."

"Ja, het was alsof de schaduw me steeds probeerde te vertellen dat ik Logan weer kwijt zou raken. En ik dacht ook echt dat als ik hem niet meer kon zien, ik hem voorgoed kwijt zou zijn. Het voelde alsof de schaduw zijn hand om mijn enkel had geslagen en me steeds met één voet in het donker hield."

Ricardo vertelt over de geplande evaluatie en hoe Scorpia's familie besloot om haar mee te nemen naar de sportschool in het ziekenhuis. En dat ze daar hebben geprobeerd haar terug te halen met behulp van haar herinneringen aan het boksen. "Kun je jouw kant daarvan delen met ons Scorpia?"

"Ja. Al kan ik het misschien niet goed uitleggen. Ik hoorde de muziek waar ik tijdens mijn warming-up altijd naar luister. En voelde het springtouw in mijn handen. Ik begon te springen en was in de bokswereld in mijn hoofd. Ik begon tegen mijn broer te boksen en toen ik hem op de grond had liggen, verbruikte ik mijn laatste beetje energie tegen de boksbal. 

Toen ik goed moe was zag ik Logan in een rolstoel zitten. Huilend. Ik rende naar hem toe en vroeg wat er aan de hand was. Hij zei dat hij dacht dat hij me voorgoed kwijt was."

Ricardo schenkt meer water voor haar en zichzelf in en gaat weer zitten. "Hoe voelde je je op dat moment. Herinnerde je je iets?"

"Ik voelde me goed, sterk, als mezelf. Ik snapte alleen het ziekenhuisbandje om mijn pols niet. Ik wist ook niet waar ik was. Ik herkende Logan en mijn broers en wist dat ik in een sportschool was en had gebokst. Maar ik had helemaal geen herinneringen aan hoe ik in het ziekenhuis gekomen was. 

Ik probeerde me dingen te herinneren maar dat zorgde voor flitsen en barstende hoofdpijn. Als mensen me vertelden wat er gebeurd was, dan wist ik dat het waar was. Maar ik kon het in mijn hoofd niet zien. Ik kon alleen het moment dat ik hoorde dat Logan gevonden was zien."

Ze neemt een paar slokken water en weet dat het moeilijkste deel nog moet komen.

Ricardo deelt weer de nodige medische informatie, inclusief de evaluatie en hoe Logan haar terug wist te halen. Hij vertelt ook dat er werd geëist dat Logan altijd bij haar in de buurt zou zijn, als voorwaarde voor haar ontslag. Ricardo neemt een slok water en vertelt dan zijn visie op Scorpia's herstel tot dat moment.

"Ik had eerlijk gezegd niet gedacht haar nog terug te zien. Niet als patiënt. Ze was zo sterk en vooral de liefde tussen haar en Logan was ongelooflijk bijzonder. Ik was er van overtuigd dat ze samen alles aan zouden kunnen. Toen ik dan ook het telefoontje kreeg dat ze met de hoogste spoed onderweg was en ik met een injectiespuit kalmerend middel klaar moest gaan staan, verloor ik een beetje hoop. Zij was het voorbeeld dat er meer was dan platspuiten en in bed leggen, iets waar ik al langer in geloofde."

Hij kijkt Scorpia aan en ziet paniek in haar ogen. "Je doet het hartstikke goed Scorpia. Ik ben zo trots op je. Dit laatste stuk gaan we ook redden samen. Dit stuk is het belangrijkst voor ons onderzoek. We moeten dit met anderen delen. Zou jij willen vertellen wat de paniek dit keer veroorzaakte?"

Scorpia bijt even op haar lip en haalt door haar neus adem. "Ik moest op een advocatenkantoor komen. Daar werd me verteld dat het over de erfenis van Salvatore Santarelli ging. De advocaat zei dat ik vast wel wist dat er verder geen familie was en ik dus alles van mijn broer geërfd had. Mijn broer... Ik heb mijn maag leeg gespuugd in zijn prullenbak en toen sloeg de paniek toe. Ik vroeg waar Logan was en vanaf dat moment herinner ik me niets."

Ricardo deelt zijn deel van het verhaal. Kort maar krachtig. "Ik heb haar en Logan een injectie gegeven en ze in een bed gelegd. Scorpia schreeuwde waar Logan was, dwars door het verdovende middel heen en totdat ze helemaal schor was. Logan werd de volgende ochtend wakker. De dokter bedacht dat we een soort van thuissituatie moesten creëren. Een comfortabel tweepersoons bed en een soort huiskamer vol attributen die haar terug konden halen. En familieleden die om haar heen praten en dingen deden die ze ook met haar zouden doen als ze wakker was. Er werd Logan ook aangeraden om haar aan te raken en tegen haar te praten."

Hij neemt een slokje water en vervolgt dan: "Ik had continu het idee dat ze veel meer meekreeg van wat er om haar heen gebeurde, dwars door de hoge dosering heen. En nadat ze in Logans armen in bed lag helemaal. Ze leek te glimlachen bij bepaalde opmerkingen en ze had door dat er pizza gegeten werd. Toen heb ik de dokter gehaald en die heeft het infuus uitgezet."

Hij knikt naar Scorpia en ze zegt: "Ik wist dat ik in een bed leg met Logan, vanaf de eerste minuut. Het warme, veilige gevoel in zijn armen. Ik wilde bij hem zijn. Ik probeerde uit de schaduw te komen, maar dat lukte helemaal niet. Ik hoorde, voelde, rook alles. Maar ik kreeg mijn ogen niet open en praten wilde niet. 

Ik wist dat er pizza was en toen Logan me kuste wist ik het woord pizza eruit te persen. Ricardo ging de dokter halen en die zette het infuus uit. Ik kon mijn ogen nog steeds niet open krijgen en had moeite met praten. Ik vroeg om een kus van Logan. Ik voelde dat ik dichterbij kwam."

Ze neemt een slok water en probeert wat te ontspannen. "Ik heb Logan gevraagd te blijven praten, want hoe meer ik op zijn stem concentreerde hoe verder ik bij de schaduw vandaan kwam. Het lukte me, maar praten was heel moeilijk. Maar ik was wakker en rustig. En ik kon pizza eten en Logan aankijken."

Ricardo zegt: "Het was volgens de dokter een wonder. Maar ik heb er altijd in geloofd. Logan en Scorpia hebben een bijzondere liefdesband, die dieper gaat dan normaal. Dwars door dromen en verdovende middelen heen. Altijd met elkaar verbonden. Haar grote angst was niet Salvatore, maar Logan kwijt zijn. Salvatore was wel de oorzaak van haar paniek. Maar de paniek bracht haar naar datgene waar ze het meest bang voor was. Logan kwijt zijn. En dat konden we weerleggen want hij was vlakbij haar."

"Ja, in de schaduw van mijn brein was Salvatore levend en Logan kwijt. En het verdovende middel maakte het onmogelijk om aan de schaduw te ontsnappen. Het hield me daar, ook al hoorde en voelde ik de mensen waar ik van hield. Toen het infuus werd stopgezet, lukte het me vrij snel om uit de schaduw te komen. 

Maar eenmaal eruit was ik ook bang dat de dokter het infuus weer aan zou zetten. Dat hij me zou dwingen terug in de schaduw te gaan. Uiteindelijk kreeg ik een kans. En ik ben niet meer terug in de schaduw geweest."

Ricardo zegt: "Het doel van dit interview is om aan te geven dat blindelings drogeren geen oplossing is. Er moet iets zijn om voor te leven, maar diegene of datgene moet de patiënt in mentale nood wel kunnen bereiken. Een hoge dosering kalmerend middel houdt de patiënt ogenschijnlijk wel rustig, maar zorgde bij deze patiënt voor een oneerlijke strijd. Een strijd om terug naar het licht te komen, terwijl de medicijnen dat zo goed als onmogelijk maakten. Ik heb altijd gestreden voor contact met een geliefde en zal dat blijven doen. Scorpia is het bewijs dat zoiets wel degelijk kan werken. Zonder zware medicatie of jarenlange therapie."

Hij schraapt zijn keel en vraagt: "Wat zou jij graag willen bereiken met dit interview Scorpia?"

"Ik wil op zijn minst twijfel zaaien bij de gevestigde orde in de medische wereld. En dan zo breed mogelijk. Want jullie werk zit vol met protocollen en regeltjes. En de ervaren dokters doen het zo, omdat ze het al jaren zo doen. En er misschien wel van overtuigd zijn dat die manier de beste is. Geen patiënt is hetzelfde, maar de behandelingsprotocollen zijn dat wel. Man, vrouw, jong, oud, getraumatiseerd of niet. In alle gevallen is de behandeling platspuiten. Natuurlijk begrijp ik dat als iemand een gevaar voor zichzelf en anderen is, er eerst ingegrepen moet worden. Maar dat betekent niet dat het dan klaar is. 

Probeer ons uit de schaduw te halen. Want in de schaduw zijn we voor altijd verloren. En we hebben jullie nodig om ons een kans te geven. Een kans op een volwaardig leven. Ik smeek het jullie."

Ze begint te huilen en Ricardo staat op om haar in zijn armen te trekken. "Ik ben zo trots op jou Scorpia. Dat heb je fantastisch gedaan. Daar gaan we een heleboel mensen mee wakker schudden." Ze huilt in Ricardo's armen en laat haar emoties gaan. Hij houdt haar geduldig vast en glimlacht naar de leden van zijn team. Ze zijn allemaal geëmotioneerd en glimlachen naar hem terug.

Scorpia tilt haar hoofd op en kijkt Ricardo aan. "Ik hoop dat het er allemaal goed op staat, want dit doe ik nooit meer."

Ricardo grinnikt en zegt: "Dat hoop ik ook. Want ik kan niet zeggen dat het mijn hobby is om jou alles te laten herleven." 

Scorpia gaat weer zitten en masseert haar slapen. 

Ricardo vraagt: "Wat zou je nu willen Scorpia?"

"We moeten de persoonlijke kant van het interview toch nog doen?"

"Ja, maar dat vroeg ik niet."

"Ik wil naar Logan. Maar moet eerst Ciro bellen en informeren of ik langs kantoor moet. En dan wil ik naar Logan en misschien ook even naar Leo."

"Leo?" Ze pakt haar telefoon en laat Ricardo de foto's zien.

"Wow Scorpia. Zo heb ik je nog nooit gezien. Zo lief. Zo... mooi. Misschien moeten we je ook met Leo filmen. Als je dat wil tenminste."

Ze knikt en zegt: "Ik zal eerst Ciro bellen en dan wil ik koffie en horen wat jouw team van het interview denkt tot nu toe."

Ricardo staat op en loopt bij haar vandaan om haar wat privacy te gunnen. Ze draait het nummer van Ciro en die neemt vrolijk op. "Zusje! Hoe gaat het met je?"

"Euh, best goed eigenlijk. Moet ik vandaag naar kantoor komen?"

"Nee. We redden ons wel. Ik heb alleen wel een dossier voor je dat je even mee moet nemen naar Logan. Misschien kun je die even langshalen?"

"Oké. Ik overleg hier wel even met Ricardo."

Ricardo stuurt een bericht naar Logan en vraagt hem of het mogelijk is Leo naar het café te krijgen en of Logan ook gefilmd zou willen worden voor de persoonlijke kant van Scorpia's interview. Logan nodigt het hele team uit voor de lunch en zegt dat hij er wel voor kan zorgen dat Leo er is. Ricardo glimlacht naar zijn telefoon en ziet dan dat Scorpia opgehangen heeft.

Hij loopt naar haar toe. "En? Moet je langs kantoor?"

"Alleen om een dossier op te halen."

"Logan heeft ons net allemaal uitgenodigd voor de lunch in het café."

Scorpia glimlacht en vraagt: "Zou jij dan even met me langs kantoor willen rijden?"

"Natuurlijk. Maar eerst koffie en een praatje met het team."

Ze schenken koffie in en gaan naar een andere ruimte waar een lange tafel staat. Ze gaan allemaal zitten en Scorpia neemt een grote slok van de koffie. Ze kijkt de mensen aan tafel één voor één aan. "En? Wat vonden jullie van het interview?"

Ze kijken haar allemaal een beetje verlegen aan, maar Lee durft iets te zeggen. "Het was heel bijzonder. Want we kenden uiteraard de feiten van jouw dossier. Maar om van jou te horen welke verschrikkelijke gebeurtenissen je beschadigd hebben en vervolgens hoe de behandeling van jouw inzinking voor jou was. 

Die koude feiten op papier zeggen niets over de emoties van de patiënt. Nu konden we ze uit jouw mond horen en tegelijkertijd je lichaamstaal lezen. Een echte openbaring voor mij persoonlijk en ik weet zeker dat dat voor anderen ook zo zal zijn. Het heeft mij echt geraakt. En ik ben je heel dankbaar dat je dit hebt willen doen. Want het is wel heel erg persoonlijk allemaal."

Scorpia knikt en maakt oogcontact met Lee. "Ja, ik moet ook eerlijk toegeven dat ik er heel erg tegenop zag en bang was dat het een terugval zou veroorzaken. Of me een angstig gevoel zou geven. Maar ik moet zeggen dat het me mee is gevallen. 

Het heeft me heel veel gekost, maar ik heb geen paniek gevoeld. Ik ben niet extra bang geweest. En als Ricardo het interview niet zou hebben gedaan, was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen. Misschien moeten we dat ook nog belichten. De band die ik nog steeds met hem heb. Het blinde vertrouwen dat nooit meer weggaat."

Sara vraagt: "Voelt dat echt nog steeds zo? Hij heeft je tenslotte de injecties met verdovend middel gegeven. Hij was onderdeel van het medische team hier."

"Ja dat voelt echt zo. Ricardo is een vriend voor het leven geworden. En ja hij gaf me de injecties, maar is me wel altijd als een persoon blijven zien. Niet zomaar een patiënt. En dat is zo waardevol. Zeker op de momenten dat je zelf helemaal geen controle over je leven hebt."

Xander bedankt Scorpia zachtjes en maakt heel even oogcontact. Lee zegt: "Xander is geen prater. Maar is een deskundige in lichaamstaal. Ik denk dat jouw interview hem het meest geraakt heeft van ons allemaal."

Xander knikt en Scorpia zegt: "Ik wil jullie allemaal bedanken voor de medewerking aan dit onderzoek. Zonder jullie blijft alles bij hetzelfde. Dus dankjewel." Ze kijkt de cameraman en de geluidsman aan en zegt: "Jullie ook."

De cameraman zegt: "Graag gedaan. Ik heb al heel veel persoonlijke verhalen gefilmd, maar deze komt echt binnen. Heel bijzonder om te zien hoe open en eerlijk jij bent."

De geluidsman knikt en Scorpia zegt: "Oké, nu hebben we elkaar genoeg opgehemeld. Ga naar het café. Lee weet de weg. Dan ga ik met Ricardo even langs kantoor om een dossier op te halen en dan komen wij ook naar het café."

Scorpia en Ricardo blijven nog even zitten, terwijl de rest opstaat en de kamer uitlopen. Ricardo loopt naar haar toe en ze staat op. Hij slaat zijn armen om haar heen en zegt: "Vrienden voor het leven. Ze hebben geen idee hoeveel je voor mij gedaan hebt. Dat hoeft ook niet. Maar ik ben dankbaar voor je, elke dag." Ze legt haar hoofd tegen zijn borst en ademt langzaam uit.

Ze kijkt glimlachend naar hem op en zegt: "Wat ben ik blij dat we dit achter de rug hebben. Maar ik ben ook verbaasd over hoe ontspannen ik me nu voel."

"Ga op jezelf vertrouwen Scorpia. Ik denk niet dat je ooit nog een zware terugval gaat krijgen. Je hebt het allemaal behoorlijk goed op een rijtje. En je bent geen één keer in paniek geweest. Kom dan gaan we het dossier halen en dan wat eten bij Logan."

Bij het horen van Logans naam gaan haar ogen glimmen en Ricardo lacht. Hij zegt Logans naam nog een keer en ze slaat hem tegen zijn schouder. "Haha. Je bent nog verliefder dan je al was. Mooi hoor." Ze lopen al pratend naar de lift en stappen buiten in Ricardo's pick-up.

Ricardo parkeert voor de deur van het hotel en Scorpia springt uit de auto. Ciro komt haar al tegemoet met het dossier en zegt: "Logan heeft hierom gevraagd en gezegd dat ik het aan jou mocht geven. Neem mee en ga! Ik wil je hier vandaag niet zien. Ik kan zien dat je moe bent." Ze knuffelt Ciro en bedankt hem.

Ze stapt in de auto en Ricardo trekt op. Ze doet het dossier open en hapt naar adem. Ricardo kijkt haar even bezorgd aan, voordat hij zijn ogen weer op de weg richt. "Scorpia? Wat is er?"

"Logan heeft uit laten zoeken hoe ik moeder van Leo kan worden... Hoe we ouders van..." Ze begint te huilen, terwijl een glimlach op haar lippen ligt. Ricardo legt zijn hand op haar been en ze legt haar hand over de zijne. "Die man... We hebben het nog nooit over kinderen gehad... en dan doet hij zoiets."

"Die man houdt van je Scorpia. Meer dan van wie of wat dan ook. En hij heeft ook gezien wat ik op die foto zag. Je bent zijn moeder al. In je hart tenminste. En ik kan me geen betere moeder voorstellen. Lief, beschermend en sterk. Wat wil een kind nog meer. Ik kan me eerlijk gezegd ook geen betere vader voorstellen. Logan is al net zo bijzonder als jij bent en jullie twee samen? Magisch."

Ze veegt de tranen van haar wangen als ze in de verte het café ziet. "Dankjewel Ricardo. Je weet me altijd dat beetje extra zelfvertrouwen te geven."

"Graag gedaan Scorpia." 

──────────────────

Dat was hoofdstuk 71.

Deze hoofdstukken zijn zwaar om te schrijven.Vanwege de emotie erin, maar ook omdat ik het goed wil doen.
Ze zijn belangrijk.

Ik hoop dat je dat begrijpt. 

En zo niet, het zwaarste deel is achter de rug. Het volgende hoofdstuk zien we Leo weer.