***Krystian***

Chwilę przed maturą polonistka cisnęła nas pod kątem wypowiedzi argumentacyjnej. Podczas jednego z tych- nazwijmy to- testów, w których naszym zadaniem było napisanie takiego tekstu, musiałem omówić motyw bohaterstwa w literaturze, postawić tezę, obronić ją dwoma argumentami i przedstawić dwa konteksty. Więc powołałem się na bliskie mi do teraz ,,Zdążyć przed Panem Bogiem" i ,,Bema pamięci żałobny rapsod", a po konteksty sięgnąłem do starożytności, wykorzystując ,,Iliadę" i ,,Antygonę". Postawionej tezy nie mogę sobie niestety przypomnieć. Za to doskonale pamiętam moment, w którym nauczycielka poprosiła mnie o rozmowę w cztery oczy podczas przerwy. Powiedziała, że moje wypociny sprawdziła i bardzo jej się spodobało to, co mi wyszło. Zastrzegła jednak, że nie do końca ten temat chce ze mną poruszyć.

Zapytała, czy nie przeszło mi przez myśl, by jako kontekst społeczny przedstawić moją znajomość z Julią. Wtedy po raz pierwszy do głowy przyszło mi pytanie: ,,Co autor ma na myśli?". Zgłupiałem, bo ani wtedy, ani teraz nie uważam się za bohatera. Zakochać się w świetne, cholernie mądrej i pięknej kobiecie, to dla mnie żaden heroizm. Po prostu związek jak każdy inny. 

To zabawne. Kochasz kogoś,  a inni ludzie gratulują ci, jakbyś odkrył kolejny kontynent. Albo odwrotnie: był zupełnym wariatem obalającym cały dorobek naukowy Kopernika, uważającym, że to Słońce krąży wokół Ziemi. 

Na mnie patrzą...różnie. Może dlatego, że Julia jest osobą dość znaną w prawniczym środowisku, także poza Toruniem. Pojawia się w telewizji, na konferencjach prasowych, jest aktywna w mediach, no i napisała około siedmiu opracowań, których obecność z dumą odnotowała na półkach uniwersyteckiej biblioteki, kiedy przeszła się tam  z ciekawości jakiś czas temu. 

Ja jestem najczęściej uznawany za bodyguarda księżniczki toruńskiego sądownictwa. Bo przecież Julia z niczym nie daje rady sama, prawda? Jakim cudem ona w ogóle ma dziecko, skoro nikt jej nigdy nie widział z żadnym facetem?- to tylko kropla w morzu plotek, jakie na jej temat krążą po sądzie, prokuraturze i...chyba co drugiej kancelarii adwokackiej w mieście. W tej, w której ja pracuję, zbyt wiele ich nie słyszałem. Pewnie dlatego, że wszyscy tam wiedzą, że dobrze się znamy i mógłbym jej co nieco przekazać. A z przyjemnością bym to zrobił, bo czasem dowiaduję się o niej naprawdę ciekawych rzeczy, na temat których sama zainteresowana byłaby bardzo zaintrygowana.

***

Przez lata nie miałem aż takiej świadomości skali tego, jak bardzo Julia została skrzywdzona przez byłego. Widzę to teraz, kiedy cała charyzma ulatuje z jej spojrzenia, robiąc w nim miejsce na przerażenie. Kiedy mięśnie zamiast rozluźniać się pod wpływem odczuwanej przyjemności, niemal mimowolnie się zaciskają w reakcji obronnej mającej uchronić Julię przed ewentualnym bólem.  A  w połączeniu z jej spastyką daje to podwójny efekt.

- Cofamy się o piętnaście lat?- pytam, zamykając jej dłoń w swojej.

- Czternaście- poprawia.- I nie my, tylko ja. 

- Dalej to pamiętasz?

- Wszystko. Włącznie z tym, jak sprawdzała te sprawdziany przy mnie, upewniając się, czy widzę, że wszystkie zadania zrobiłam źle.

- A ona nie miała jakoś się tobą zająć? Wcisnąć ci w plan jakieś wyrównawcze?

- Miała. I się zajmowała. Ja robiłam zadania, a ona w tym czasie na luzie trajkotała  z koleżankami na kawce w nauczycielskim. Po co o to pytasz?

- Przyszła do kancelarii.

- I?

- Będę bronił jej córki.

- Co, kurwa?! - podrywa się do siadu, zakrywając nagie ciało kołdrą. - To nie jest śmieszne, Krycha. 

- Wiem. Ani ona, ani sprawa. Totalne szambo. 

-Sto czterdzieści osiem?

- Paragraf drugi, punkt pierwszy.

- Szczególne okrucieństwo. Ach, uwielbiam. Kogo załatwiła?

- Męża.

- Zawiało mi tu ,,Pacjentką"- wspomina ostatnio przeczytaną powieść o kobiecie przestającej mówić po zastrzeleniu męża. - Chcę tę sprawę.

- Żeby spojrzeć z góry na kobietę, przez którą miałaś dwie studniówki, czy by orzec dożywotni urlop za kratą dla jej córki?

- Dwie studniówki, załamanie nerwowe i psychiatrę. 

- I Kmicica!

- On był jedynym plusem tej sytuacji.