pov. Liam

Gdy dojechałem do domu, zaparkowałem auto I poszedłem do drzwi. Wszedłem do środka I ściągnąłem buty, modląc się o to, żeby Vici nie była zła.

Poszedłem do kuchni, w której, jak się okazało, siedziała Vici.

- Hejka- przywitała się wesoło. - Mam Twój telefon- zaśmiała się, z czego się cieszę i podniosła go do góry.

- Cześć, sorki za Olivera, ponoć dzwonił cały dzień- powiedziałem lekko zakłopotany I cały spięty, usiadłem obok niej.

Wziąłem od niej telefon I odłożyłem go na blat.

- Muszę przyznać, że nie było to zbyt fajne- powiedziała rozbawiona, przez co trochę się rozluźniłem. - Ale mam radę na przyszłość- powiedziała poważnie.

- Jaką?- zapytałem niepewnie.

- Nie zostawiaj u mnie niewyciszonego telefonu, bo następnym razem, możesz nie odzyskać go w całości- powiedziała bardzo poważnie

- Tak jest- powiedziałem poważnie, a Vici się zaśmiała.

Rozmawialiśmy o tym co się działo w szkole. Powiedziałem jej, że na stołówce siedzieliśmy z jej "paczką" I było widać, że bardzo się zdziwiła, gdy to usłyszała.

Słyszałem, że chłopaki już przyjechali, a chwilę później, że weszli do domu, głośno się z czegoś śmiejąc.

Weszli do kuchni, nie zwracając na nas uwagi, co szczerze mówiąc, trochę mnie wkurzyło.

- Nie! Najlepsze było, gdy ta laska zakrztusiła się kawą, gdy cię zobaczyła- zaśmiał się Justin.

- Ma się ten urok- powiedział dumnie Nathan I wypiął pierś do góry, co bardzo głupio wyglądało.

Vici spojrzała na mnie, więc też odwróciłem głowę w jej stronę. Popatrzyłem na nią niezrozumiale, bo kompletnie nie wiedziałem, o czym ci idioci mówią, a ona wzruszyła ramionami I przygryzła wargę od środka. Muszę przyznać, że nawet w takich ubraniach i z nieogarniętymi włosami, wygląda naprawdę seksownie.

- Ten gościu, był ewidentnie zazdrosny- powiedział Nathan, nie przestając się śmiać.

- Eee... Cześć?- zapytałem I pomachałem ręką, żeby zwrócić na nas ich uwagę.

- My tu jesteśmy, jakbyście nie zauważyli- powiedziała kąśliwie Vici.

- Hej siorka- powiedział Justin, a ona spojrzała na niego jak na debila, co wyglądało całkiem zabawnie.

- No hej- powiedziała niepewnie, a Oliver I Nathan zaczęli się znowu śmiać.

- Oni coś ewidentnie brali- szepnąłem jej do ucha.

- Zmywajmy się stąd- odszepnęła i powoli zeszła z krzesła, co też zrobiłem.

Podszedłem do niej od tyłu I podniosłem ją w stylu panny młodej. Wziąłem swój telefon I szybko wybiegłem z kuchni, kierując się do jej pokoju.

Wszedłem do pokoju dziewczyny, postawiłem ją na ziemi I obydwoje zaczęliśmy się śmiać.

- Co to było?- zapytała Vici, gdy już trochę się uspokoiła.

- Nie mam pojęcia- odpowiedziałem I usiadłem na jej łóżku. - Too... Co robimy?- zapytałem trochę niepewnie, bojąc się, że mnie staf wyrzuci.

- Czyli zamierzasz tu zostać?- zapytała I usiadła obok mnie.

- Tak- powiedziałem z uśmiechem.

- No okej- wzruszyła ramionami. - Muszę poprzyklejać zdjęcia, pomożesz mi?- zapytała I spojrzała na mnie.

- Jasne- zgodziłem się.

- Ale nie teraz, bo nie chce mi się- powiedziała I opadła na poduszki.

Zaśmiałem się I położyłem obok niej. Wyczułem jej wzrok na sobie, więc spojrzałem na nią z uśmiechem.

- Wiem, że jestem cudowny, ale nie musisz tak na mnie patrzeć- powiedziałem, a ona przewróciła oczami, a chwilę później zaśmiała się ze mnie.

- Odebrałam twój telefon- powiedziała, dalej na mnie patrząc.

- Oliver?- zapytałem, choć skoro mi o tym mówi, to mógł być to ktoś inny...

- Tak, przepraszał za to, że na stołówce krzyknął, że ktoś Ci się podoba- powiedziała I przeniosła swój wzrok na sufit.

Widziałem, że o czymś myślała. Pewnie zastanawia się, że skoro ktoś mi się podoba, to czemu ją ostatnio pocałowałem. Nie wie, tylko o tym, że to ona jest dziewczyną, która mi się podoba.

- Oł...- mruknąłem smutno, bo nie miała się o tym dowiedzieć.

Cały czas na nią patrzyłem, próbując coś z niej wyczytać, ale na nic poszły moje starania, bo jej oczy nie wyrażały dosłownie niczego.

Pewnie dziwnie czuję się, z tym że tak z dnia na dzień, zacząłem się nią interesować i normalnie rozmawiać, ale co mogę na to poradzić, że chyba ją kocham? Nie potrafię już dogryzać jej tak, jak robiłem to, gdy tylko tu przyjechała.

- Vici?- zapytałem cicho.

Spojrzała na mnie pytającym wzrokiem.

- No?

- Wszystko w porządku?- zapytałem, a ona zmarszczyła na chwilę brwi, w ten swój słodki sposób.

Myślała nad czymś przez chwilę, a później uśmiechnęła się lekko I spojrzała na mnie.

- No- zaśmiała się.

Patrzyłem na nią nieco zmartwiony, bo nie przekonało mnie to, co powiedziała.

- Wiesz...- zacząłem, chcąc wyjaśnić jej to, co powiedział Oliver.

- To, co powiedział, jest prawdą?- zapytała zaciekawiona, przerywając mi.

- Tak- powiedziałem pewnie, a ona znów odwróciłam wzrok.

Znów o czymś myślała, bo na chwilę zmarszczyła brwi. Cały czas na nią patrzyłem i czekałem, aż coś w końcu powie lub na mnie spojrzy.

- Muszę coś zrobić- powiedziała nagle I podniosła się do pozycji siedzącej.

- Co takiego?- zapytałem.

- Pogadać z Peterem- odpowiedziała I powoli wstała z łóżka.

Ciekawe, o czym chce z nim rozmawiać. Może o tym, że przyznał, że mu się podoba.

- Po co?- zapytałem, wstając.

- Bo... Bo tak- powiedziała I wzięła swój telefon.

Wyszła z pokoju, zostawiając mnie w nim całkiem samego. Nie za bardzo wiedziałem, co mam ze sobą zrobić, więc stwierdziłem, że poszukam czegoś w jej pokoju.

Przeszukałem biurko i toaletkę, ale nic nie znalazłem, więc wziąłem swój telefon I wyszedłem z jej pokoju.

Gdy miałem schodzić na dół, drzwi od pokoju Petera się otworzyły, a ze środka wyszła Vici. Jak drzwi się za nią zamknęły, oparła się o nie I zjechała po nich na podłogę. Zakryła twarz dłońmi I chyba płakała.

Zszedłem szybko na dół do chłopaków, by powiedzieć im, że coś się stało.

- Ej! Chodźcie wszyscy- powiedziałem I stanąłem na chwilę w progu salonu, w którym wszyscy siedzieli.

- Co jest?- zapytał Justin I posłusznie wstał z kanapy.

Nic nie powiedziałem, tylko pokazałem gestem ręki, żeby poszli za mną. Weszliśmy na piętro i stanęliśmy przy schodach. Justin patrzył zmartwiony na Vici, ale z jakiegoś powodu, nie podszedł do niej.

Ruszyłem się z miejsca I powoli podszedłem do niej. Kucnąłem przy niej i ostrożnie ją przytuliłem.

Podniosła głowę I rozejrzała się niepewnie po korytarzu, na którym wszyscy oprócz Petera byli.

- Cii- szepnąłem I trochę się od niej odsunąłem. - Wszystko w porządku?- zapytałem I spojrzałem jej w oczy, próbując znaleźć odpowiedź na moje pytanie, ale były one całe czarne i wyprane z emocji. Dziwne...

- Co się stało?- zapytał Justin, podchodząc do nas.

- Nic- szepnęła.

- Przecież widzę- powiedział I spojrzał na nią z politowaniem.

Vici, zamiast odpowiedzieć, puściła wzrok I zaczęła się bawić palcami.

- Hej, możesz mi powiedzieć- mruknął pocieszająco Justin I podniósł jej podbródek tak, żeby na niego spojrzała.

- Nic się nie stało, po prostu...- nie wiedzieć czemu, zacięła się na chwilę.

- Zrobił Ci coś?- zapytał poważnie jej brat.

Przewróciłem oczami, bo wiem, że prędzej ona mu coś zrobiła, niż on jej.

- Nie, nie, nie- pokręciła głową. - Po prostu, nie mam dziś humoru- powiedziała smutno.

- Po co byłaś u niego w pokoju?- zapytał Justin.

- Poszła z nim porozmawiać- warknąłem, bo miałem już dość tego jego dennego przesłuchania.

- A ty skąd o tym wiesz?- zapytał Oliver i spojrzał na nas podejrzliwie.

- No nie wiem...- udawałem, że się zastanawiam. - Powiedziała mi?

- A czemu akurat tobie?- zapytał jej brat.

- Bo wy zachowywaliście się, jakbyście coś brali?- powiedziała Vici, tym samym wtrącając się do rozmowy.

- Przepraszam za to- powiedział, że skruchą w głosie Justin. - Wracając, czemu nie masz humoru?- zapytał.

Vici znowu zamyśliła się na chwilę. Zaczynam się o nią martwić. Coś jest nie tak.

- Muszę pogadać jeszcze dzisiaj z Mattem- powiedziała po chwili. - Idę do siebie- powiedziała, a na pomogłem jej wstać z ziemi.

Nie zwracając uwagi na resztę, wszedłem z nią do jej pokoju I zamknąłem za nami drzwi.

- To co, przyklejamy zdjęcia?- zapytałem wesoło, starając się rozluźnić trochę atmosferę.

Victoria zaśmiała się cicho, ale kiwnęła głową na znak, że się zgadza. Podeszła do biurka I wyjęłam dużo zdjęć i jakąś taśmę. Podała mi rzeczy I stanęłam obok mnie na środku pokoju.

- Tym kleisz tył zdjęcia, a później przyklejasz na ścianę, rozumiesz?- powiedziała jak do dziecka i zapytała dosyć poważnie.

- Rozumiem, proszę pani- odpowiedziałem rozbawiony. - A gdzie będziemy przyklejać?

- Nad łóżkiem- pokazała na ścianę naprzeciwko nas.

- Więc bierzmy się do roboty- powiedziałem I razem podeszliśmy do ściany.

Usiedliśmy na łóżku I zaczęliśmy dzielić zdjęcia. Vici przykleiła jedno zdjęcie i spojrzała na mnie

- Teraz ty przyklejasz z tej strony, a ja z tej, tylko nie wychodź za linie łóżka, no, chyba że akurat zdjęcie tak będzie, to po prostu je tam przyklej- powiedziała I wzięliśmy się do roboty.

Podczas przyklejania, dużo rozmawialiśmy I się śmialiśmy. Starałem się nie zaczynać tematu jej rozmowy z Peterem, choć bardzo chciałem wiedzieć, co się tam stało.

Gdy już skończyliśmy, Vici wzięła telefon I zaczęła z kimś pisać. Usiadłem na łóżku I uważnie przyglądałem się dziewczynie.

- Matt zaraz będzie- powiedziała I usiadła obok mnie.

- To ten niższy?- zapytałem.

Zaśmiała się lekko, ale kiwnęła głową.

- Po co?- zapytałem z pretensjami, bo wcale nie podoba mi się to, że on tu będzie.

- Pamiętasz tą akcje kiedy tu byli?- spojrzała na mnie, a ja kiwnąłem głową.

- No, ale co to ma wspólnego?- zapytałem, nie rozumiejąc, co to ma do rzeczy.

- Ma on pewną tajemnicę, o której miał powiedzieć reszcie, ale jak się wtedy okazało, nie powiedział- wyjaśniła.

- Jaką tajemnice? To ma coś wspólnego z tym co mówił... Lucas? Że mu się podobałaś?- zapytałem zaciekawiony.

- W zasadzie tak- powiedziała.

Dziwiłem się, że zgadłem, bo w końcu jest dużo innych możliwych odpowiedzi, a ja trafiłem na dobrą.

- Serio?- zapytałem zadowolony, a ona kiwnęła rozbawiona głową. - Więc... Dalej mu się podobasz?- zapytałem, a ona się zaśmiała.

- Ja? W życiu- powiedziała rozbawiona, a ja spojrzałem na mnie zdziwiony.

- Czemu w życiu?

- Bo podoba mu się ktoś inny, a ja wiem kto- powiedziała dumnie i opadła na poduszki.

- Kto?- zapytałem, a Vici na mnie spojrzała.

- A tego to ci nie powiem- powiedziała trochę poważnie. - To jest ta jego tajemnica i pewnie sobie teraz myślisz, że taka tajemnica to nic ważnego, ale mylisz się, bo... To może zmienić dosłownie wszystko, ale nie tylko z tego powodu ci tego nie powiem.

- Czemu jeszcze?

- I tak nie znasz tej osoby- powiedziała z zadziorny uśmiechem, a ja zacząłem się jej bać, bo ten uśmiech chyba coś oznaczał.

- To fakt, nie znam twoich znajomych- przyznałem i położyłem się obok.

Rozmawialiśmy na różne tematy, gdy usłyszeliśmy głos Justina z dołu.

- Vici! Ktoś do ciebie!- krzyknął, a my od razu podnieśliśmy się z łóżka.

Wyszliśmy z pokoju, akurat, gdy ten cały Matt wchodził po schodach. Vici podeszła do niego I mocno go przytuliła.

- Cześć skarbie- powiedział z uśmiechem, gdy już się odsunęła.

Skarbie?

- Hejka. Choć- powiedziała I pociągnęła go do swojego pokoju.

Po drodze minęli Petera, który patrzył na nich zdziwiony. Vici uśmiechnęła się do niego lekko I zamknęła za sobą drzwi na klucz.

Podszedłem do Petera I popatrzyłem na niego podejrzliwie.

- O czym rozmawiałeś z Vici?- zapytałem.

- Dała mi kosza, znowu- powiedział po chwili zastanowienia.

Chwila, skoro to ona dała kosza jemu, to czemu płakała? To on powinien być smutny, a nie ona.

- Jak się trzymasz?- zapytałem.

- Bywało gorzej- zaśmiał się sztucznie.

- Choć na dół- powiedziałem I poszedłem na dół.

Weszliśmy do salonu I usiedliśmy na kanapie. Czułem na sobie wzrok jednego z chłopaków, ale starałem się to zignorować.

- Liam- powiedział Justin, więc na niego spojrzałem.

- No?

- Od kiedy ty masz taki dobry kontakt z moją siostrą?- zapytał podejrzliwie.

- Eee... Nie wiem nawet- wzruszyłem ramionami.

- A dlaczego macie dobry kontakt?

- Tego też nie wiem- powiedziałem obojętnie.

Oczywiste jest to, że go okłamałem, bo w końcu podoba mi się siostra mojego kumpla, więc nie mogę mu powiedzieć prawdy.

- Ty coś knujesz, a ja dowiem się co- powiedział siedzący obok mnie Oliver tak, żebym tylko ja to usłyszał.

Spojrzałem na niego, ale on był wpatrzony w telewizor. Uśmiechnął się zadziornie, a ja przeniosłem wzrok na telewizor.

Chłopacy o czymś tam rozmawiali, ale nie mieszałem się w to zbytnio, bo skupiłem się na filmie.

W pewnej chwili Justin wstał z miejsca I poszedł na górę do Vici, bo z tego co wiem, będą robić coś do jedzenia i chcieli spytać, czy coś chce.

- Czy ty jesteś normalny!?- usłyszeliśmy krzyki z góry. - Co gdybym dała tam rękę!?- zapytała Vici.

- Prawie nic dzisiaj nie jadłaś!- krzyknął Matt, bo Justin na pewno to nie był.

- I co z tego!?- zapytała Vici.

Wstaliśmy z miejsc i szybko poszliśmy na górę. Justin stał przed zamkniętymi drzwiami do pokoju Vici I chyba nie za bardzo wiedział, co się dzieje.

- Jak to, co!? Głodzisz się!- wrzasnął Matt.

- To nie prawda- warknęła Vi, na tyle głośno, że to usłyszeliśmy.

- Nie? To ile teraz ważysz, hm? Jak wyjeżdżałaś, ważyłaś 55 kg, a teraz? Pięćdziesiąt? Czterdzieści pięć?- zapytał z wyrzutami jej przyjaciel.

Vici faktycznie jest chuda i strasznie lekka, ale nie sądziłem, że aż tak.

Żaden z nas się nie odzywał, a żeby lepiej słyszeć, podeszliśmy bliżej do drzwi I nastawiliśmy uszy.

- Ile!- krzyknął i uderzył ręką w drzwi Matt, a my aż podskoczyliśmy i mogę się założyć, że Vici też się wystraszyła.

- Mało- mruknęłam bardzo cicho, ale udało mi się to usłyszeć.

- Mało, czyli ile?- zapytał już nieco spokojniej chłopak.

- Nie wiem.

- To idź, się zważ- powiedział już nieco poważnie.

- Nie chce- odpowiedziała spokojnie.

- Nie chcesz?- zapytał niby spokojnie, ale coś i tak było nie tak. - Nie interesuje mnie to. Masz iść!- znów podniósł głos, a my znów się wystraszyliśmy.

- Nie chce- wysyczała przez zęby Vici.

Skoro tak bardzo nie chce tego zrobić, to coś musi być na rzeczy. Może z ich kłótni jeszcze się tego dowiemy.

- Masz. Iść- warknął.

- Nie!- krzyknęła stanowczo.

- Idź!

- Nie chce!- krzyknęła, a chwilę później załkała cicho.

Zrobiło mi się jej żal, ale ten chłopak chyba wie o czymś, co w tej sprawie jest bardzo istotne.

- Chyba nie masz zamiaru znowu przez to wszystko przechodzić, co!?- zapytał podniesionym głosem.

- A skąd wiesz, czy tego właśnie nie chce!? Nie pomyślałeś o tym, że nie myślę o niczym innym niż o śmierci!?- zapytała z tego co słyszałem, płacząc.

- Czemu to zrobiłaś?- zapytał cicho, po chwili ciszy, a my nie za bardzo wiedzieliśmy, o czym on mówi.

- Bo was nie było I nie miał kto mnie powstrzymywać- powiedziała ledwo słyszalnie.

- Przepraszam, wszystko zepsułem- powiedział ze skruchą w głosie Matt.

- Masz rację, zepsułeś. Dobrze wiesz, że nie lubię tego tematu, ale i tak nie odpuściłeś- powiedziała poważnie.

O co do kurwy nędzy chodzi?

- Wiem, ale martwimy się o ciebie- powiedział spokojnie.

- Niepotrzebnie- mruknęła.

- Zacznij normalnie jeść, proszę cię...

- To moje życie, nie twoje- powiedziała pewnie.

- Ale przyjaźnimy się, więc jestem jego częścią- powiedział smutno.

- Koniec tematu- warknęła.

- Rozumiem, że go nie lubisz, ale musimy o tym poważnie porozmawiać. Możesz zrobić to ze mną albo z Christianem, jak wolisz.

- Nie będziemy o niczym rozmawiać- warknęła.

Nie no, co jak co, ale teraz zaczynam się serio o nią martwić.

- Wiesz, że cię to nie ominie, a Chris na pewno zauważy, że schudłaś, a wtedy, nie będzie miał kto cię obronić, bo uważasz, że nie potrzebujesz pomocy i że wszystko jest w porządku, choć wcale tak nie jest.

- Mówię prawdę, wszystko jest w porządku, trzymam się jakoś...

- Teraz, a co będzie jutro lub za tydzień? Według ciebie dalej będzie w porządku, ale od kiedy Harry zginął na twoich oczach, nic nie jest w porządku- powiedział.

Vici nic nie odpowiedziała I nastała niebezpieczna cisza, z której wynika, że zaraz coś się spierdoli.

Matt wspomniał o tym chłopaku z jej Instagrama I tapety na telefonie. Wiedziałem, że nie żyje, ale nie wiedziałem, że umarł na jej oczach. Zastanawiam się, jak ona sobie z tym poradziła lub - co gorsza - wcale tego nie zrobiła.

- Vic, ja... Przepraszam- powiedział Matt.

- Nie ma, przepraszam, Matt. Złamałeś zasadę, wspomniałeś o nim, choć wiesz, że nie powinieneś- warknęła, a po głosie można było poznać, że zabolało ją to, co powiedział.

- Ja... Ja nie chciałem, przepra...

- Nie! Wspominając o nim, złamałeś jedną z najważniejszych dla mnie zasad, złamałeś mi serce tak, jak zrobił to on!- krzyknęła, płacząc.

- Vic...

- Zejdź mi z oczu- powiedziała poważnie.

- Co? Ale...

- Won!- krzyknęła. - Bo nie ręczę za siebie- warknęłam.

- Vici, proszę cię...

Słyszałem jakiś dziwny dźwięk, ale nie miałem pojęcia, co to było. Chwilę później usłyszałem zbliżające się do drzwi kroki, więc wszyscy się odsunęliśmy.

Z pokoju wyszła wściekła, ale też zapłakana Vici I nie obdarzając nas ani jednym spojrzeniem, zeszła na dół po schodach. Z tego co słyszałem, wzięła jedne z kluczyków I wyszła z domu, trzaskając przy tym drzwiami.

Widziałem, że chłopcy pobiegli za Vici, którą chyba właśnie pojechała gdzieś autem, więc poszedłem zobaczyć co z Mattem, bo do tej pory nie wyszedł z pokoju Vi.

Zajrzałem do jej pokoju I zobaczyłem, trzymającego się za krwawiący noc Matta. Szybko do niego podszedłem i zaprowadziłem go do łazienki w pokoju Vici.

- Usiądź tu i trzymaj- powiedziałem I pokazałem na deskę klozetową i podałem mu trochę papieru, żeby wytarł trochę tę krew.

Podszedłem do jednej z szafek i zacząłem szukać czegoś do zatamowania krwawienia.

- Tu nic nie ma- powiedziałem I odłożyłem apteczkę na swoje miejsce.

- Już prawie nie leci- powiedział I uśmiechnął się lekko.

- Przemyj sobie to- powiedziałem I odsunąłem się od umywalki.

Matt zrobił to, co mu poleciłem i spojrzał na mnie z uniesioną lewą brwią.

- Co jest pomiędzy tobą, a Vici?- zapytał w końcu I założył ręce na klatce piersiowej.

- Co? Eee, nic- powiedziałem I wzruszyłem ramionami.

- Nie wierzę ci- powiedział pewnie.

Westchnąłem i spuściłam wzrok. To jest jej przyjaciel, więc jak mu powiem, że mi się podoba, to od razu poleci i jej to powie.

- Wiec?

- Nie wiem- odpowiedziałem I podniosłem wzrok.

- Nie wiesz? A mi się wydaje, że doskonale zdajesz sobie z tego sprawę- powiedział.

- Naprawdę nie wiem, co jest między nami.

- Kochasz ją?- zapytał, podejrzliwie na mnie patrząc.

Po chwilowym zastanowieniu stwierdziłem, że mogę mu o tym powiedzieć, a jak jej powie, to trudno.

- Kocham i to mnie kurwa irytuje- odparłem, a on spojrzał na mnie zdziwiony.

- Wow. Znaczy, co?

- Kocham twoją przyjaciółkę- powtórzyłem i zmarszczyłem brwi, bo dosyć dziwnie jest wymawiać te słowa.

Matt uśmiechnął się lekko, ale nie na długo, bo kilka sekund później patrzył na mnie przerażającym wzrokiem.

- Nic z tego nie będzie- powiedział. - Vici nie pakuje się w związki. Może za jakiś czas się to zmieni, ale ktoś i tak jej się podoba i nie jesteś to ty, raczej- ostatnie słowo powiedział cicho i niepewnie.

- To przez śmierć tego całego Harry'ego?- zapytałem.

- Tak i nie pytaj o nic więcej, bo o części już i tak wiesz, a resztę może powiedzieć ci tylko Vi.

- Jasne- powiedziałem.

Matt wyszedł z pomieszczenia, więc poszedłem za nim. Z pokoju Vici wziął swój i od dziewczyny telefon, który cały czas dzwonił. Wyszedł z pokoju i skierował się na dół, do salonu, w którym była cała reszta.

Usiedliśmy na wolnych miejscach i patrzyliśmy, jak chłopacy próbują dodzwonić się do Vi.

- Nie wzięła telefonu, więc nie dzwońcie- powiedział Matt I odblokował swój telefon.

Wstał z miejsca I poszedł na drogi koniec pokoju. Chyba do kogoś dzwonił, więc starałem się coś usłyszeć.

- Kiedy będziecie?- zapytał osoby, z którą rozmawiał.

- Okej- powiedział. - Przyjedzie do jej brata, mamy mały problem- dodał, a chwilę później się rozłączył.

Wrócił na miejsce I spojrzał na Justina.

- Jadła cokolwiek?- zapytał go.

- No nie za bardzo...

- Raz jak zaczął ten temat, wydarła się na niego, że nie będzie jej mówił, co ma robić, bo nie jest nikim dla niej ważnym- powiedział Oliver, a Matt się zaśmiał.

- Mogłem się tego domyślić.

- Czemu nie je?- zapytał Justin, a Matt spojrzał na niego jak na debila.

- Od śmierci Harry'ego, nie czuje jakoś takiej potrzeby. Było już tak wcześniej, ale udało nam się nauczyć ją jeść normalnie, nie tylko wtedy, gdy jest bardzo głodna.

- Wiesz, gdzie mogła pojechać?- zapytał z nadzieją Peter.

- Ma złamaną nogę, więc na pewno nie do galerii. Ma tu kogoś?- zapytał.

- Dogaduje się z jedną dziewczyną ze szkoły, ale raczej jej tam nie ma- powiedziałem.

- Umm... To nie wiem. Jakie auto wzięła?

- Czerwonego Jeepa- powiedział Nathan.

- Więc jedziemy szukać czerwonego Jeepa- powiedział I wstał z kanapy.

Wszyscy poszliśmy do przedpokoju, założyć buty I wziąć kluczyki.

- Ja zostanę, na wypadek, gdyby wróciła- powiedział brat Vici, a my przytaknęliśmy i wyszliśmy z domu.

Matt wsiadł do jednego z nowszych Porsche. Skąd on ma takie auto? Przecież jest w chuj drogie.

Chłopak spojrzał na mnie i puścił mi oczko, a następnie pojechał z piskiem opon.

Poszedłem do swojego auta I wyjechałem z garażu. Stwierdziłem, że pojadę na autostradę, może tam ją znajdę. Wyjechałem z podjazdu I pojechałem na drogę.

Jeździliśmy już ponad trzy godziny, a żaden z nas jej nie znał. Co jakiś czas kontaktowaliśmy się ze sobą, żeby zobaczyć, jak sytuacja wygląda. Postanowiliśmy wrócić wszyscy do domu, bo nie ma sensu włączyć się po ulicach Sydney i to w dodatku w nocy.

Gdy dojechałem do domu, był już tam Matt. Od razu poszedłem do salonu I zobaczyłem Justina siedzącego na kanapie ze spuszczoną głową. Podszedłem do niego i poklepałem go po plecach. Ten od razu na mnie spojrzał, z widoczną nadzieją w oczach.

- Nie ma- mruknąłem cicho i usiadłem obok niego.

Siedzieliśmy w ciszy i czekaliśmy, aż reszta przyjedzie. Z tego co usłyszałem, ten, do którego Matt wcześniej zadzwonił, ma tu przyjechać, ale nie wiem, o której.

Chłopacy przyjechali jakieś pół godziny po mnie. Żadne z nich, nie widziało Vici, z czego nie jestem zadowolony.

Teraz siedzieliśmy wszyscy I czekaliśmy, aż Victoria wróci do domu. Justin, tak samo jak Matt, bardzo, ale to bardzo się o nią martwili, co rozumiem, bo w końcu, ma złamaną nogę I jeździ autem, a to, nie jest zbyt bezpieczne.

- Jeśli mogę wiedzieć- zaczął Justin, a my wszyscy na niego spojrzeliśmy. - Jak długo Vici już nie je normalnie?- zapytał Matta.

- Ponad rok- mruknął. - Przez prawie dwa lata był spokój, ale... Z pewnych powodów przestała i musieliśmy zacząć ją pilnować.

Justin nic nie odpowiedział, tylko wlepił wzrok w telewizor, na którym leciał jakiś głupi film.

___

Około godziny czwartej nad ranem, ktoś wjechał na podjazd. Wszyscy wstaliśmy I podeszliśmy do okna, by znaczyć, kto to jest i czy jest to Vici.

Niestety nie była to ona. Z czterech czarnych aut, wysiadło czterech chłopaków. Matt poszedł do drzwi I wpuścił ich do środka. To pewnie do któregoś z nich dzwonił jakiś czas temu.

Wróciliśmy na kanapę i czekaliśmy, aż znajomi Matta wejdą do salonu.

- Gdzie jest Vici?- zapytał poważnie jeden z nich, wchodząc do salonu.

- Właśnie o to chodzi. Wspomniałem o nim i o jej niejedzeniu, a ona wzięła auto I pojechała- powiedział Matt.

- Telefon?- zapytał inny.

- Zostawiła.

- Namierzacz w aucie?

- Nie ma.

- Ulubione miejsce?- to pytanie skierował do nas.

- Byliśmy już wszędzie- powiedział cicho Justin.

- Więc trzeba czekać- wzruszył ramionami chłopak. - Kiedyś na pewno wróci, ale niekoniecznie dzisiaj.

- Kim wy w ogóle jesteście?- zapytał Nathan, wstając z kanapy.

- Jestem Dylan- powiedział z uśmiechem chłopak, który przed chwilą mówił.

- Alex- powiedział wysoki szatyn.

- Christian- przedstawił się ostatni I chyba najstarszy z nich.

- A mnie już znacie- powiedział wesoło Lucas, a Oliver zaśmiał się cicho.

- Vici nic o was nie wspominała- powiedział podejrzliwie Nathan.

- Wspominała.

- Wspominała- powiedziałem w tym samym czasie co Peter.

- To chyba tylko wam, bo ja nic nie słyszałem o nich- powiedział Oliver I spojrzał na mnie podejrzliwie.

Co on taki dzisiaj na mnie patrzy? Peter też o nich słyszał, więc to nic dziwnego, że coś o nich wiem.

- Skończ tak na mnie patrzeć- warknąłem do niego, bo zaczął mnie już irytować.

- Od kiedy wy się dogadujecie? Przecież się nie znosiliście.

- No tak, czas przeszły- syknąłem.

- Dobra, nie kłóćcie się- powiedział Justin, patrząc na nas znacząco.

Przez następne kilka godzin tępo wpatrywaliśmy się w telewizor i co jakiś czas, jeden z nas szedł zobaczyć, czy nie ma jej gdzieś w pobliżu.

Około godziny trzynastej, Alex bez słowa wstał i zaczął iść w stronę wyjścia z salonu.

- Gdzie idziesz?- zapytałem, ale mi nie odpowiedział.

Powoli szedł w stronę wejścia i już myślałem, że chce sprawdzić, czy nie ma jej w pobliżu, gdy zatrzymał się przy progu. Włożył ręce do kieszeni I przyglądał się czemuś uważnie.

- Martwiłem się- powiedział bardzo cicho.

Zza ściany wyszła Vici I od razu wtuliła się w chłopaka, który gładził jej plecy.

Wstaliśmy I podeszliśmy trochę bliżej. Nie mieliśmy zamiaru na nią krzyczeć, bo wiemy, jak wygląda sytuacja i nie chcemy jej denerwować.

- Mała- mruknął Alex.

- Mała to jest, Twoja pała- powiedziała cicho, a my się zaśmialiśmy.

- Wiesz, że nie- powiedział zadziornie chłopak.

- Wiem- powiedziała.

Skoro tak powiedziała, to coś między nimi musiało być lub dalej jest.

- Powiesz mi, co się stało?- zapytał Vici.

Podniosła głowę oraz przytaknęła I wróciła do swojej poprzedniej pozycji.

Stali tak jeszcze chwilę, aż Vici się od niego nie odsunęła, a gdy to zrobiła, spojrzała na nas.

Alex złapał ją za rękę I poszli razem do jej pokoju, a ja wróciłem na kanapę.

______________________________

Dzisiaj rozdział z perspektywy Liama

Piszcie co o nim sądzicie i koniecznie zostawcie gwiazdkę, to bardzo motywuje

Jeśli coś jest nie tak, to piszcie w komentarzach

Miłego dnia!

-justi-