Alessia's POV

UMALIS si Nicola at hindi na ito nagtangka na sagutin ako. Mukhang nagising siya sa mga sinabi ko. Hinihiling ko lang na sana ay huwag na niya kaming gambalain pa. Mahirap sa isang paglalakbay kung may kasama ka na hindi mo kasundo. Madalas, maraming maling bagay ang nangyayaru kung ganoon man. Nandito kami para sa trabaho, hindi para makipagpaligsahan sa posisyon.

Hindi nagtagal ay narating na namin ang syudad ng Valencia. Tumayo na kami at lumabas mula sa Pantry at pinagmasdan na namin ang buong syudad habang nasa himpapawid pa kami.

Halos walang pagbabago pa rin ang Valencia. May mga naidagdag na mga istraktura ngunit nakikilala ko pa rin ang dating Valencia na nakasanayan ko. It feels like I am riding a plane, looking down at old England. This is very city like, unlike with Samona and far from Caracass or any other towns in Wysteria.

Ibinaling ko naman ang aking mga mata sa matayog na palasyo ng Valeria. Painted with white and gold. If I remember correctly, it seems like the palace has it's own renovation. This is no longer the same as before. It's way more massive and intimidating.

Mahigpit akong napahawak sa balustre. Habang palapit kami ng palapit ay pabigat ng pabigat din ang tibok ng puso ko. This anxiety is killing me. The palace is massive to the point that it's already ridiculous. It feels like I am just a mere dust if I set food inside.

"Sobrang laki talaga ng palasyo ng Valeria." Mangha na saad ni Khleo. "Hanggang ngayon ay nalulula pa rin ako habang pinagmamasdan ito." His eyes are like a car who's amazed my some wonderful treats.

"Pareho din sa Waldorf. Nakakalula ang laki ng palasyo doon." Suporta naman ni Ales.

Sa pagkakaalala ko ay para itong Taj Mahal, ngunit higit na mas malaki ang palasyo ng Waldorf kay sa Taj Mahal. But I don't know if they know about Taj Mahal.

"Lahat ng palasyo ay malaki." Saad ko naman. Palasyo lang 'ata ng presidente ng bansa ang maliit. Though, it's already big for ordinary human, but here in Wysteria, the size is only considerable as the living room and hallway. The white house will even turn dust in comparison.

"Hindi ka man lang ba marunong magulat? I was looking forward to see your amazed face while looking at this humungous palace!" Khleo exclaimed.

Napataas naman ang aking kilay. Paano ko gugulatin ang sarili ko kung dito ako galing at tumira ng matagal? Hindi ko rin naman naisip na magpanggap na namangha. I will look fake and more suspicious if I will do that.

"I'm an engineer, nothing will surprise me Khleo. You have to practice containing your emotion." Sagot ko naman sa kanya. If they will see the tallest sky piercing building in Dubai, I can already imagine their jaw dropping reaction. It's very beautiful, especially the buildings in Beijing, China.

"Kahit na! We engineers loves great construction." Reklamo naman ni Khleo. Halatang hindi niya matanggap na hindi ako nagulat sa ganda ng palasyo.

Tumaas naman ang kilay ko. "It doesn't mean that you love it, you have to show it. Tumigil ka na sa pagrereklamo diyan." Saway ko naman dito dahil nakakahiya sa mga nakapaligid sa amin.

Napatingin naman ako kay Nicola na ngayon ay masama ang tingin sa amin ngunit hindi ito nagsalita. It's better for her to be like that, than fighting us verbally. I prefer her ignoring us, than slashing offensive remarks.

Hindi nagtagal ay nakarating na kami sa teritoryo ng palasyo. Lumapag na din ang sinasakyan namin at nakahinga naman ako ng maluwag dahil wala masyadong nakaabang sa amin. There are few servants and sentinels.

Isinuot namin ang puting talukbong. This is the normal dress code of the travelers who just arrive in a new place.

"Iwan niyo na ang mga bagahe niyo. Ang mga tagapagsilbe na ang bahalang magdala nito sa mga silid ninyo." Pukaw naman ng sentinel sa amin na kausap ni Nicola bago kami sumakay ng barko.

"Salamat." Kurong saad naman nina Ales at Khleo ngunit hindi na ako nagsalita.

Nanatiling nakatingin ako sa ibaba at sumunod na ako sa grupo habang bumababa. Parehong wala kaming imik lahat. Agad naman na sinalubong kami ng ibang mga sentinels at agad na may pamilyar na boses akong narinig na muntikan ko ng ikinahinto at ikinatalon ng puso ko palabas ng aking dibdib.

"Maligayang pagdating, mga delegado ng pagpapatayo ng Greenhouse at Colosseum." Bati nito. His deep and baritone voice reverberated the every corner of widen space area. Ni hindi ko alam kung may corner pa ba sa paligid. It feels like his voice echoed everywhere.

Muktik na akong mapaatras at magtago sa likod ni Ales. Mabuti na lang ay napigilan ko ang aking sarili at hindi ko iyon ginawa. Nanatiling tila nakapako ako sa aking kinatatayuan.

Agad na yumukod kami bilang pagbibigay pugay sa nilalang na nasa aking harapan ngayon. I did not expect that I would feel this way. My anxiety was heightened.

"For the king of Valeria." Sabay namin saad lahat bago ako bumalik sa maayos na pagkakatayo.

Hindi ako naglakas loob na magtaas ng tingin. Mas tamang sabihin na kaming lahat ay ganoon ang iniisip. Kahit na si Nicola na masyadong mataas ang tingin sa sarili ay iyon din ang ginawa.

"Ikinalulugod ko ang inyong pagdating. Kinasasabikan ko ito dahil alam ko na magagaling kayong inhenyero. Maaari niyo bang ipakilala sa akin ang mga sarili niyo?" Tanong niya sa amin na naging dahilan upang mapalunok ako ng sunod sunod.

Ilang beses akong napamura sa aking isipan. Kinakabahan ako at halos lumabas na sa dibdib ko ang aking puso dahil sa malakas na tibok nito.

"Your highness, I am Nicola Castellar from the house of Castellar." Pakilala ni Nicola. Her voice is laced with proudness. How can she not, if she's the only noble among us?

"The chancellor's daughter?" Kumpirma nito.

"Yes, your highness." She answered lively like she was favored by the gods.

"I am Khleo Zalleon, your highness. I came from ordinary family." Pakilala naman ni Khleo. His voice trembled a bit.

"Hmm... Are you related with Arland Zalleon?" Tanong nito kay Khleo. Muntik na akong magtaas ng tingin dahil hindi ko kilala ang pangalan na Arland.

"H-he's my grandfather, your highness." Tugon ni Khleo.

Biglang siniko naman ako ni Ales, senyales na ako ang gusto niyang sumunod sa pagpapakilala, ngunit hindi ako nagsalita. Gusto ko ng lunukin ang dila ko para hindi na ako magpakilala. Ramdam ko na halos tirisin na ako ni Ales sa kanyang tingin nang hindi pa rin ako nagsalita kaya siya na ang nagsalita.

"I am Ales Condor, your highness. I came from Waldorf." Pakilala nito. Simple lang iyon at mas lalo akong kinabahan.

He is now facing the real Ales Condor and what makes it worse is...I am with them, the fake Ales Condor. He is now facing the real one and the fake one. How is he going to take this?

"Finally meet you, young lad. I heard a lot about you.  So much that it felt like I've met you before." Sagot nito na halos ikinatulos sa kinatatayuan ko.

I don't want him to tell Ales that I pretended to be him before. I know it is not a big deal, but I don't know how is he going to take it. May mga bagay na inaakala natin na simple lang ngunit mabigat na iyon para sa iba.

"Thank you, your majesty." Tugon ni Ales at bakas sa boses nito ang pagtataka dahil sa iniakto ng nilalang na nasa aming harapan. Sino ba ang hindi magtataka kung ganito ang pakikitungo ng isang mataas na nilalang sa iyo na ngayon mo lang nakasalamuha buong buhay mo?

"And this lady is?" Tanong nito na alam ko na sa akin nakaderekta ang tanong. His stare almost burnt holes on my skin.

I took off my hood before answering. "I am Alessia Andromeda Condor, my lord." Pakilala ko na at tsaka dumerecho ako ng tingin kay Stefano.

Yes. It was Stefano who welcomed us, not the king. Somehow, I am glad that it was not him. But still, it doesn't change the fact that I am scared right now.

Biglang napatingin naman sina Ales, Khleo at Nicola dahil sa pagtawag ko ng my lord. Halos gusto ko naman silang pangaralan na hindi nila dapat tinatawag na your highness si Stefano dahil Royal Knight ito ng hari. He's addressed as my lord even before.

Halos tumagos sa akin ang tingin niya nang magkasalubong ang aming mga tingin. Hindi nagbago ang kanyang reaksyon, he pretended that he doesn't know me, where I am thankful. I don't want to raise some suspicion and attention.

"Right, address me as my lord. I don't hold a royal title to be called your highness." Saad naman ni Stefano sa aming lahat.

Tila napahiya naman sina Ales at Khleo, lalo na si Nicola na napagkaalaman ko na hindi pa pala niya nakikita ang hari buong buhay niya.

"Y-yes my lord." Kuro ng lahat pero hindi na ako sumabay sa kanila.

"Alright, please come inside. I will give you a little instruction today and you may rest in your quarters." Yakag nito sa amin kaya sumunod kami sa kanya.

Iniwasan ko na mapadako ang tingin ko sa mga tagapagsilbe. Dahil kahit hindi ko iisipin, alam ko na marami sa kanila ang nakakakilala sa akin. I was a doctor before and most of the servants goes to the clinic to ask some tonics and medicine.

Nasa likuran ako ni Nicola, nauna siya sa amin habang kasabay ko naman si Khleo at Ales. Nasa unahan naman si Stefano na naglalakad. Malakas ang pakiramdam ko na gagawa ng paraan si Stefano na makausap ako ngunit hindi sa harap ng iba.

He will surely ask me a lot of questions. I am thinking if I have to answer his queries. Knowing Stefano, he will not let this day end without having a conversation with me.

Nakapasok na kami sa Palasyo. Malaki ang ipinagbago sa loob. Mas nagmukha itong makabago. It feels like I am somewhere in victorian era monarch. The large staircases, the chandeliers, the matted floor and expensive furnitures. There is a fountain in the middle with a statue. A girl who's holding a vase with flowing water.

"Let's go to the tea room." Saad ni Stefano at tahimik naman kaming sumunod sa kanya.

Pinigilan ko ang aking sarili na siyasatin ang paligid. Napapansin ko rin ang mga tagapagsilbe na sumisinghap habang dumadaan kami. Hindi ko na kailangan na magtaka at magtanong pa kung bakit. I know some of them are my old acquaintances, when I was still Ales, pretending to be a male doctor. I am sure they are surprised seeing me after my sudden disappearance. I left as a male doctor, now I am returning as a female engineer. What a twist of life.

Lumingon naman ako sa kanan at nakita ko doon ang pamilyar na mukha ni Syn at Angelica. They have this shock faces. Nginitian ko naman sila at magkasabay na nagsinghapan si Syn at Angelica. Sila pa lang ang namukhaan ko. I can still remember a girl who's peeling potatoes in the kitchen. Hindi ko alam kung hanggang ngayon ay nandito pa rin siya.

Pumasok kami sa isang silid, mas maaliwalas at may malalaking bintana na gawa sa salamin. May manipis iyon na kurtina na nakalagay sa gilid at nakikita ko ngayon ang isang hardin na puno ng iba't-ibang uri na mga bulaklak.

"My lord, the tea is ready. His majesty will not be able to meet the guest." Salubong naman ng butler na hindi ko kilala. I think he's new. This is the first time I saw him.

Napatigil naman si Stefano at napaisip at kasabay nun ay bumuntong hininga ito. "I understand. Tell the maids to give the best accommodation for the delegates." Utos nito sa butler.

"I will, my lord." Saad nito at yumukod naman ito sa amin at umalis na.

They still wear the same style of clothing. But the butler looks like some english dictator.

"Maupo muna kayo." Turan ni Stefano sabay lahad nito sa mga bakanteng sofa doon. Agad naman na umupo si Nicola sa pinakamalaking sofa doon at sa gitna ito naupo.

Nagdalawang isip naman kami kung tatabi ba sa kanya ngunit mas pinili namin na umupo na lang sa kanya-kanyang single seater sofa para hindi na iyon maging isang gulo. Pagkaupo ko ay agad na napahimas ako sa sofa. Napakalambot nun sa kamay. The texture is so silky to the touch.

"My lord, I am so happy that I am part of the delegates to build the greenhouse and colosseum. My father was thankful for your benevolence." Magalang na saad ni Nicola. Her actions screams nobility. Malayong malayo sa ugali niya tuwing ibinubunton niya ang galit niya sa amin.

Tumawa naman si Stefano. "Don't thank me, Lady Castellar. I don't want to be rude, but we are not the one who chose you. It's your superior who recommended all of you. Knowing Apollo's standard, I am sure that all of you will be able to give us a great piece of work." Tugon naman ni Stefano. I don't know if I am right or wrong but it seems like his tone is off. This is his tone when putting up a facade to the people he doesn't like.

Nicola laughed sweetly. It felt like we were showered with sugarplum. I cannot believe that behind of those sweet smile is also a sinister smile.

"I will surely do my best and I won't disappoint you, my lord." Nicola is fluttering like she's in a cloud nine.

We remained silent. Hindi naman bago sa amin na aaktong parang tuta ang isang tao para mabigyan ng pabor. I don't like glossing up things. I am not asking to be favored.

"Great!" Tugon naman ni Stefano. "By the way, there will be a banquet tonight. It's a celebration for all of you coming here." Masayang saad ni Stefano at nakikita ko ang galak sa kanyang mga mata.

Gusto kong magtanong kung kami-kami lang ba ang magtitipon. Ngunit pinigilan ko ang sarili na gawin iyon. I know I am being coward, but who would be comfortable talking like nothing happened in front of him? It's not like I am oblivious that he wants to talk to me. It made me more scared to speak. We had a bad ending, and it makes it more awkward.

"A noble's banquet, my lord?" Kumpirma naman ni Nicola. Parang ito na ang naging spokesperson namin nina Ales at Khleo. At this moment, I am thankful that she's being curious and asking about things.

"Yes. Most of the nobles will be coming here tonight, especially, this is a very important occasion for his majesty." Tugon ni Stefano at lumipat ang kanyang tingin sa akin. "He's been waiting for this moment...for so long." His eyes lingered.

I am dumb not to catch his message. Biglang nagtagis ang aking mga bagang. Gusto kong magtanong ngunit hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit natatakot ako. Did my past still hunts me until now? Am I still scared of Elijah? Am I scared because the fact that he's already married, there is no longer any space for me in case I want him back? But I am not even sure if that's what I feel. My feelings right now is rolled up like haywire.

"I'm happy to hear that his majesty is looking forward to this event. I'll make sure my team will not disappoint you." Tuwang saad naman ni Nicola. Hindi nito napansin ang mga bahagyang tingin ni Stefano sa akin.

Her team? She doesn't even treat us like one. I almost snorted from her remarks.

"I'll trust you. You all may leave now to rest." Saad ni Stefano at tumayo kaming lahat. "Aside from you, Lady Condor." Natigil ako sa aking kinatatayuan at pati na rin sina Ales, Khleo at Nicola.

Biglang naalarma si Ales at Khleo, habang si Nicola ay binaha ng disgusto ang mukha na agad naman itinago nito sa isang hilaw na ngiti.

Napalunok ako. I am already expecting this, but still I cannot stop myself from trembling. I know I paled out of fear, but I cannot stop myself from feeling that way. Somehow, I feel guilty towards Stefano. He was good to me and never done things that could hurt me.

"Don't worry, I'll just talk to the Lady. I know her and it's been a while that we acquainted." Nakangiting turan naman ni Stefano para burahin ang pagkaalarma ni Ales at Khleo.

Sa sinabi niyang iyon ay kumalma nga ang dalawa. Ngunit kabaliktaran kay Nicola, dahil mas lalo lang lumala ang talim ng mga titig na ibinibigay niya sa akin.

"We'll excuse ourselves, my lord." Paalam ni Nicola, ngunit alam ko na labas iyon sa ilong. Sumunod naman si Ales at Khleo na binigyan ako ng nag-aalalang tingin bago lumabas ng silid na iyon.

Naiwan ako sa silid, kasama si Stefano at ilang mga tagapagsilbe ng palasyo. Humigpit ang pagkakakapit ko sa aking damit at naghihintay sa kung ano man ang kanyang mga sasabihin.

©️charmaineglorymae