- Przepraszam. - mruknął cicho i niewyraźnie.

- Nie musisz przepraszać. - westchnąłem i skierowałem się w stronę szkoły.

- Ale nie powinienem się denerwować o tak głupią rzecz, w końcu pozwoliłem ci na to co zrobiłeś. Kai, wiesz czym jest osobowość 4D?

- Osoby z tą osobowością zachowują się inaczej, jakby były w sowim własnym świecie. - spojrzałem na niego zaciekawiony.

- Dokładnie, może jednak nie jesteś samym opakowaniem? A przebywałeś kiedyś z taką osobą?

- Tak, ale krótko. Przez miesiąc, może dwa,

- Ciekawe ile teraz wytrzymasz. - zaśmiał się, patrząc na mnie, a chwilę później odwrócił głowę przed siebie i zaczął patrzeć na ludzi, jakby ciekawiło go kim są i czemu tak bardzo się spieszą.

- Mam nadzieję, że długo. - uśmiechnąłem się do siebie.

Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech, kiedy usłyszał moje słowa.

- Chcesz coś o mnie wiedzieć? Ja pytałem się wcześniej to teraz ty możesz mnie.

- Jeśli jesteś po pijaku chętny to jak to możliwe, że nie całowałeś się z Baekiem, albo jelonkiem?

- Jakoś nie miałem ochoty się z nimi całować. Ale nie powiedziałbym, że jestem chętny, taka sytuacja zdarzyła mi się pierwszy raz. Zazwyczaj jestem po prostu bardziej roześmiany i bardziej otwarty, odpowiadam na pytania, na które normalnie bym nie odpowiedział.

- Czuję się zaszczycony tym, że to mi oddałeś swój pierwszy pocałunek. - uśmiechnąłem się. - Czym się interesujesz?

- Lubię się uczyć, co dla niektórych jest dziwne. Czasem śpiewam, uwielbiam gotować, rysuję. Interesuje mnie też aktorstwo.

- Zaśpiewaj mi coś. - niemal podskoczyłem w miejscu i prawie spowodowałem wypadek.

Chłopak zaczął śpiewać jedną z piosenek, które słyszałem w radiu. To chyba "Boyfriend" Justina Biebera, ale z odrobinę zmienioną melodią.

- Masz śliczny głos. - powiedziałem, a w moim głosie było można usłyszeć podziw.

- Em... Eh, dziękuję. - zarumienił się i odwrócił głowę, aby to ukryć.

Zaśmiałem się cicho i zaparkowałem na szkolnym parkingu.

- Jesteśmy. - wyciągnąłem kluczyki ze stacyjki i spojrzałem na niego.

- Dziękuję, że mnie podwiozłeś. - uśmiechnął się, wysiadając. - Kai, czy ta chustka w ogóle pasuje?

- Nie. - pokiwałem przecząco głową, też wysiadając i nakładając dach na auto.

- O matko. - zdjął materiał z szyi. - Jak mnie napadnie banda plastików, to nadal trzymam za słowo, że mnie obronisz.

- To oznacza, że musisz trzymać się blisko mnie. - wyszczerzyłem się i ruszyłem w stronę szkoły.

- Świetnie. - mruknął i ruszył za mną. - Widzę, że ten fakt nawet cię cieszy.

- I to nie wiesz jak bardzo.

- W sumie to dlaczego?

- W sumie... Nie wiem. - zwolniłem, by mógł wyrównać ze mną kroku.

Młodszy jęknął cicho, kiedy wpadł na moje plecy.

- Masz za długie nogi, chodzisz za szybko. Nos mnie boli.

- Przepraszam? - zachichotałem cicho.

- No i co się śmiejesz? Mnie naprawdę boli. - zrobił smutną minę, trzymając się za nos.

- Pokaż. - obróciłem się przodem do niego.

Zabrał ręce z twarzy i zadarł głowę do góry, aby na mnie spojrzeć. Obejrzałem jego nosek, a na końcu go cmoknąłem. Chłopak zrobił się czerwony na twarzy i jak najszybciej zwrócił swój wzrok w podłogę. Wziąłem jego dłoń i pociągnąłem do budynku, a ten posłusznie za mną podążył, nadal nie podnosząc głowy.

- Ja cię kiedyś zabiję. Jeśli ktoś to widział?

- To ma na co się gapić. - wzruszyłem ramionami.

- Jesteś jak Luhan. - mruknął, zrównując ze mną krok.

- To znaczy?

- Nie ważne czy ludzie się patrzą, robisz co chcesz i reszta cię nie obchodzi. Ja tak nie umiem, jeśli chodzi o związki.

- Mnie nie interesuje opinia ludzi, tylko osób dla mnie ważnych. - mruknąłem. - Gdzie masz lekcje?

- Trzecie piętro w 312. Ja tak nie umiem, wstydzę się nawet iść z kimś publicznie za rękę, nawet jeśli to dziewczyna. - mówił cicho, jakby się tego wszystkiego wstydził. Jaka wstydliwa z niego osóbka.

- Nie masz się czego wstydzić. Ja mam w 217.

- Ale tak już mam, jak tak z kimś idę i zauważę ludzi od razu próbuję się odsunąć albo puścić daną osobę.

- Ode mnie się nie odsunąłeś, a idziemy korytarzem pełnym uczniów. - zauważyłem.

- Ostatnio jak chciałem cię puścić, to złapałeś mnie mocniej, tak samo było za pierwszym razem, więc teraz nawet nie próbuję. - zaśmiał się i zatrzymał. - Masz tutaj lekcje.

Spojrzałem na salę. Faktycznie, moja klasa, a niedaleko na parapecie siedzieli Chan, Baek i Sehun. Pociągnąłem chłopaka w ich kierunku.

- Siema. - przywitałem się i usiadłem obok Huna.

- Em... Cześć. - młodszy spróbował zabrać swoją rękę z mojego uścisku.

- Kyunnie co ty masz na szyi?! Jongin?

- Nie drzyj japy Byun. - mruknąłem, opierając się o przyjemnie zimną szybę, a rękę młodszego puściłem, by było wygodniej.

- Nic takiego, za tydzień zniknie i nie będzie śladu. - mruknął, zakrywając ręką delikatnie siny ślad.

- Baekkie, skarbie, nie przesadzaj. Kyungsoo nie ma dwunastu lat, żeby nie wiedział co robi. - Chanyeol przyciągnął swojego chłopaka bliżej siebie i go przytulił.

- Ty nic nie wiesz! Ty nie wiesz jaki jest Kyunnie!

- Baek to co mam,£ to nie jest choroba. Myślisz, że ile ja mam lat, co? Twoje zachowanie mnie denerwuje. To, że czasem zachowuję się inaczej, nie znaczy, że zatrzymałem się w rozwoju. - czerwono włosy chyba się zdenerwował, bo ruszył dosyć szybkim tempem przez korytarz.

- Jesteś z siebie zadowolony? - warknąłem do chłopaka.

- Ale... Ja nic takiego nie zrobiłem. Po prostu martwię się o niego. - Hyun posmutniał, na co Chan od razu zareagował mocniejszym przytuleniem go.

- Już dobrze, skarbie. Wszystko sobie wyjaśnicie, tak? Na pewno zrozumie, to w końcu twój przyjaciel.

- Ja bym na twoim miejscu za nim poszedł... - spojrzałem na niego jak na kompletnego deblila. Boże Channie stać cię na lepszą partie...

- Jak Kyungsoo jest zły, to lepiej za nim nie iść. Może zrobić krzywdę, osobie która się napatoczy, ewentualnie sobie, ale to dużo rzadziej. - nagle jakby znikąd, pojawił się obok nas Luhan.

- Siema Lulu. - przywitałem się z nim i szturchnąłem Sehuna łokciem w żebra.

- Cześć. - mruknął, i spojrzał w kierunku w jakim odszedł wcześniej jego przyjaciel. - Lepiej sprawdzę czy nie zrealizował drugiej opcji.

- Jak coś to napisz, przyjdę pomóc. - zaoferowałem.

- Jasne. - uśmiechnął się i ruszył na poszukiwanie chłopaka.

Jak tylko dzieciak odszedł walnąłem Huna w tył głowy.

- Au! Za co? - blondyn złapał się za tył głowy.

- Miałem cię już wczoraj zdzielić, ale miałem zajęte ręce. - wzruszyłem ramionami i wyciągnąłem telefon, by sprawdzić godzinę.

- Ale o co ci chodzi? - zmarszczył brwi i spojrzał na moją blokadę. - Jestem niezłym fotografem co nie?

- Dobre ujęcie. - zaśmiałem się. - Za to, że młody przez ciebie ryczał, deklu.

- Sam się pchał, no to co miałem zrobić? Był na liście, no to skorzystałem. - wzruszył ramionami.

- Czemu się z tobą zadaję... - westchnąłem, a telefon rzuciłem na parapet, bo nie chciało mi się już go chować.

- Może dlatego, że robisz podobnie? - zaśmiał się. - I znamy się od przedszkola.

Nagle Byun zeskoczył z parapetu i zaczął biec tam, gdzie zniknęli jego przyjaciele.

- A temu co? - spojrzałem zaskoczony na wielkoluda.

- Lu nie może znaleźć Do i Baek biegnie mu pomóc. - chłopak wzruszył ramionami.

- A... Ok.

Zacząłem się trochę o niego martwić. A jeśli sobie coś zrobi?

- Co ty z nim robiłeś jak wyszliśmy? Wydawało się, że zaraz sam zaciągnie cię do pokoju. - zaśmiał się Yeol, patrząc na mnie.

- Tylko się całowaliśmy no i zrobiłem mu "K", a on mi to. - pokazałem czerwony punkt na mojej szyi.

- Nieźle. - zarechotał i poklepał mnie po ramieniu. - Ja przez kilka godzin wysłuchiwałem, jaki jestem nieodpowiedzialny, okropny, że jak zrobisz mu krzywdę to cie zabije, o Hunie też się nasłuchałem. Na koniec dostałem wykład jak ja mogę się z wami zadawać, a i nie zabrakło godzinnego mówienia, jaki to Kyunnie jest biedny i się o niego martwi.

- Irytuje mnie z każdą minutą coraz bardziej... - westchnąłem, kładąc się na ramieniu Huna. - Jakby nie to, że to twój chłopak bym mu coś powiedział.

- Wiesz martwi się o niego, przez to coś co tam ma, ale nie powiedział mi co to. Niby go trochę rozumiem, też bym się o was martwił, ale on to już przesadza, jest chyba gorszy od jego matki.

- Jego matka jest spoko kobietą, a to co on ma to nie choroba. - mruknąłem. - Rozumiem, że się martwi, ale on nie ma pięciu lat, a Baek nie jest pieprzoną niańką. Całowaliśmy się, zrobiliśmy po malince i nawet spaliśmy w jednym łóżku i jakoś Kyungsoo żyje, nie umarł i ma się dobrze.

- Tłumaczyłem mu, że wcale nie jesteś taki zły i się nim zajmiesz, ale on dalej swoje. - westchnął w momencie kiedy zadzwonił dzwonek. - Dobra panowie, to na lekcje.

- Nie chce mi się... Weźmy się zerwijmy. -spojrzałem na nich błagalnie.

- Boże, twoje pojawienie się o tej godzinie w takim razie było bez sensowne.

- Musiałem go odwieźć, więc miało sens... - mruknąłem i wstałem. - Ja idę na dach się kimnąć, widzimy się później.

Nie czekając na ich odpowiedź poszedłem we wspomniane wcześniej miejsce. Po chwili leżałem na zimnym betonie na szczycie szkoły.