Położyłem się obok młodszego i przytuliłem się do jego pleców, obejmując jego talie. Po chwili chłopak się położył i odwrócił przodem do mnie, po czym zaczął mnie głaskać po twarzy. W tym momencie uświadomiłem sobie, że jutro chłopak będzie mnie próbował zabić i jeszcze do tego Byun jak zobaczy malinkę... Mimo, że chłopaka lubię i na początku chciałem tylko się z nim przespać i kazać ode mnie spierdalać, to teraz tak nie jest. Ten stworek jest uroczy i pocieszny.

- Jesteś smutny, dlaczego?

- Bo jutro tak nie będzie... - spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się, jakbym próbował upewnić go, że wszystko jest dobrze. A może siebie próbowałem przekonać?

- To zależy tylko od ciebie, hyung.

- Co masz na myśli? 

- No, że wszystko zależy od ciebie. Ty decydujesz co zrobisz i jak spędzisz jutrzejszy dzień.

- Będziesz chciał spędzić jutro ze mną dzień? 

- Jak będziesz miły to może się zgodzę. Bo jeszcze nie wiem jak jutro się zachowam. - uśmiechnął się i po chwili cicho odezwał się. - Hej, Kai.

- Tak słodziaku? - odgarnąłem mu niesforny kosmyk włosów z oczu. 

- Coś ci powiem, bo na trzeźwo się nie przyznam, ale lubię cię.

Zachichotałem cicho i cmoknąłem go w nos.

- Też cię lubię. 

- A wiesz, że twoja usta teraz dobrze smakują? A przynajmniej smakowały przed chwilą.

- Wiem, smakują czekoladą. - pokiwałem twierdząco głową.

- Mhm. - uśmiechnął się i przytulił się do mnie mocno.

Objąłem go w pasie i schowałem twarz w jego włosach. Po kilku minutach usłyszałem jak młodszy cicho pochrapuje i poczułem, że jego oddech zwalnia i jest bardziej wyrównany. Odchyliłem się na tyle mocno by zrobić mu zdjęcie i ustawić na zdjęcie kontaktowe. Te jest o wiele lepsze niż poprzednie. Kyunggie mruknął mocniej mnie obejmując i chowając twarz w mojej klatce piersiowej. Uśmiechnąłem się i po chwili sam smacznie spałem.

***

Poczułem jak ktoś trąca moje ramię coraz agresywniej.

- Kai, Jongin wstawaj.

- A dostanę buziaka na dzień dobry? - mruknąłem, pocierając dłonią zaspane oczy. 

- Jak ładnie poprosisz to może.

- Proszę. - uśmiechnąłem się uroczo, podnoszą się do siadu.

- A dasz mi koszulkę na przebranie?

- Po co ci koszulka? - spojrzałem na niego wyrwany z pantałyku.

- Ta nie pachnie zbyt przyjemnie po całym dniu i całej nocy. - zaśmiał się.

- Poszukaj coś w garderobie. - pokazałem głową na odpowiednie drzwi.

- Jasne. - chłopak ruszył go garderoby.

Rzuciłem się z powrotem na łóżko z zamiarem pójścia dalej spać.

- Kai, no wstawaj.

Gdy tylko usłyszałem jego głos, przypominało mi się o moim buziaku.

- Ey a mój buziak? - Wstałem z łóżka i podszedłem do niego.

- No dobra. - mruknął, wywracając oczami.

Zbliżyłem się do niego tak, że dzielił nas kilka centymetrów. Oblizałem swoje usta i delikatnie uśmiechnąłem się, obejmując go w pasie i przyciągając do siebie.

- Kai, ale jeszcze powiedz mi proszę, co ma znaczyć to "K" na mojej szyi. - uśmiechnął się, ale z oczu biła chęć mordu.

- Em... Kim? Kai?... Kot?... Kyungsoo?

- Jesteś głupi. - zaśmiał się i stanął na palcach, po czym mnie cmoknął. - Teraz prawdę, poproszę.

- Kai... - mruknąłem i teraz ja go cmoknąłem w usta.

- A kto ci pozwolił zostawić to na mojej szyi? To się będzie trzymać teraz przez tydzień. 

- Ty też mi zrobiłeś. - odchyliłem szyję i pokazałem mocniejszy czerwony punkcik.

- Wiem, pamiętam wszystko. - mruknął, robiąc się czerwony. - Jak się czujesz z tym, że ukradłeś kilka pierwszych moich pocałunków?

- Dobrze mi z tym. - uśmiechnąłem się.

- Ja mam nadzieję, bo one do mnie już nie wrócą. A teraz idziesz się przebrać, tak?

- Przydało by się umyć. - przeczesałem jedną ręką włosy, a drugą nadal trzymał jego ciało.

- To może idź? A ja pójdę zjeść śniadanie, co? - spojrzał na mnie oczami szczeniaczka, opierając dłonie na mojej klatce piersiowej.

- Pewnie jest coś już uszykowane. - puściłem go i skierowałem się do garderoby. - Za piętnaście  minut zejdę.

Wszedłem do pomieszczenia i wybrałem ubrania na dzisiaj. W łazience odbyłem poranną rutynę i nałożyłem przyszykowane cichy, czyli czarne rurki, biała bluzka na na ramkach, do tego skórzaną kurtkę, a w pasie przewiązałem obowiązkowy element w szkolę, koszulę, tym razem założyłem czarno-czerwoną w kratkę. Szyję przyozdobiłem nieśmiertelnikiem i ułożyłem jeszcze wilgotne włosy. Ostatni raz przejrzałem się w lustrze i ruszyłem do kuchni, zahaczając po drodze o gabinet ojca by zabrać kluczyki od mojego auta . Tam zastałem Kyungsoo wpatrującego się dno już pustego kubka. 

- Jestem. - podszedłem do niego i położyłem brodę na jego ramieniu. 

- To dobrze. - mruknął, nie odrywając wzroku od osadu po herbacie w naczyniu.

- Wszystko ok? - zapytałem, cmokając jego szyję.

- Przystopuj trochę. - odepchnął moją głowę. - W sumie to nie było dobre, że się zgodziłem cię pocałować. My się nie znamy, Jongin. Wczoraj tylko powiedziałem, że cię lubię, ty mnie też i miło mi, że nie chcesz mnie zaciągnąć do łóżka, a potem zostawić. Ale to nie znaczy, że powinienem cię całować, a ty mnie.

- No dobrze... - mruknąłem lekko smutny.

Mi się taki układ nawet podobał, lubię go całować. Ma takie mięciusie usta i smakują malinami.

- Może kiedyś. - zaśmiał się i podsunął mi talerz z jedzeniem pod nos. - Jedz.

- Dzięki. - mruknąłem, zabierając kanapkę i nalewając sobie soku do szklanki i się z niej napiłem.

- Będziesz teraz zły czy coś? Kai, my nic o sobie praktycznie nie wiemy.

- Nie jestem zły... Po prostu lubię cię całować. - wzruszyłem ramionami. 

Zjadłem do końca i wypiłem duszkiem picie. Pochowałem wszystkie naczynia do zmywarki i ruszyłem do wyjścia z domu. Ubrałem brązowe timberlandy i poczekałem na młodszego.

- Może najpierw się poznajmy, co? - zaproponował, idąc za mną.

- Mi to pasi. - zaśmiałem się i zamknąłem za nami drzwi na klucz. 

Ruszyłem do garażu i otworzyłem bramę na pilot. Naszym oczom ukazało się białe Lamborghini Gallardo 550-2 z 2012 roku.

- Wow. - pokiwał głową z uznaniem. - Ciekawe czy jesteś tylko opakowaniem.

- Opakowaniem? - zdziwiłem się wsiadając do auta.

- No wiesz, kiedy ktoś ma dużo kasy, urodę i potrafi się ubrać, zazwyczaj nie ma nic w głowie. - wytłumaczył, gestykulując przy tym rękoma i zajmując miejsce w samochodzie.

- Przekonasz się  jak mnie poznasz. - zaśmiałem się i wyruszyłem w odpowiednim kierunku.

- To może powiesz mi coś o sobie?

- A co chcesz wiedzieć? - spojrzałem na niego.

- Hm... - zamyślił się na chwilę. - Skąd wzięło się Kai?

- Mój ojciec jest Amerykaninem i chciał, żebym miał tak na imię, ale moja mama się nie zgodziła więc wyszło, że tak mnie nazywali. 

- Czyli tak jakby masz dwa imiona? Jedno koreańskie i drugie, amerykańskie?

- Można tak powiedzieć. - pokiwałem głową.

- A czym wielki Kim Jongin się interesuje? - zaśmiał się, spoglądając na mnie tymi wielkimi oczami.

- Wyścigi, moda, muzyka... Hm, co jeszcze... Imprezy i taniec. 

- Tańczysz? - uniósł brwi zdziwiony i zamrugał oczami.

- Jak mi się nudzi. - zaparkowałem na podjeździe.

- Nieźle, pokażesz mi coś, kiedyś? - zapytał wysiadając z auta. - Wejdziesz czy już będziesz jechał?

- Obiecałem twojej mamie, że cię podwiozę do szkoły. - uśmiechnąłem się i wysiadłem z auta.

- No to chodź. - złapał mnie za rękę i pociągnął do drzwi domu.

- Kyunnie, na pewno wytrzeźwiałeś? - lekko się zdziwiłem gestem chłopaka.

- Kai, wcześniej cię pocałowałem, a ty pytasz czy wytrzeźwiałem dopiero teraz? - spojrzał na mnie zdziwiony. - Ale tak, wytrzeźwiałem. Tylko, że jak będziemy w szkole wróci moja niechęć do ciebie, przynajmniej tak mi się wydaje.

- Czemu? - pogubiłem się już kompletnie.

- Wytłumaczę ci później dobra? Teraz idę się przebrać i spakować, a ty możesz poczekać gdzieś tutaj. - powiedział i praktycznie wbiegł po schodach, po chwili znikając za jakimiś drzwiami, prawdopodobnie prowadzącymi do jego pokoju.

- Ok?  

Poszedłem do salonu i usiadłem na kanapie. Na przeciwko mnie był kominek, a nad nim zdjęcia w ciemnych ramkach. Podszedłem do nich i wziąłem pierwszą fotografię do ręki. Na niej widniał mały Kyungsoo.

- Uroczy prawda? - usłyszałem za sobą kobiecy głos.

Obróciłem się i ujrzałem mamę chłopaka. Ukłoniłem się nisko i odłożyłem zdjęcie na miejsce. 

- Tak. - uśmiechnąłem się miło do kobiety.

- Jesteś Kai? - posłała mi ciepły uśmiech i zlustrowała mnie dokładnie.

- Kim Jongin, dokładniej. Miło mi panią poznać. 

- Mnie również. Ciasta? Wczoraj piekliśmy z Kyungsoo. Zapraszam do kuchni. - wskazała ręką pomieszczenie i ruszyła w jego kierunku.

- Z chęcią. - wyszczerzyłem się i ruszyłem za nią.

Kobieta nałożyła nam po kawałku ciasta czekoladowego i nalała soku do dwóch szklanek, po czym wszystko postawiła na stole.

- Kyungsoo pewnie zejdzie najwcześniej za dziesięć minut. - zaśmiała się dźwięcznie. - Więc Jongin, mówisz, że mój syn był uroczy?

- Nadal jest. - wziąłem kęs przysmaku i popiłem to.

- Jongin wybacz proszę mi moją śmiałość, ale czy ty wolisz chłopców?

- Jestem biseksualny. Co mnie zdradziło? - zaśmiałem się dźwięcznie.

- Raczej heteroseksualny chłopak nie powie o drugim, że jest słodki. Poza tym, nie znam się na waszej modzie, ale wydaje mi się, że twoje spodnie są ciut za ciasne. - zachichotała.

- Jest taka opcje... - potarłem kark w zakłopotaniu.

Do kuchni nagle wpadł Do, ubrany w czarne rurki, tego samego koloru koszulkę i białą chustę przewiązaną w koło szyi, cmoknął mamę w policzek i nalał sobie wodę do szklanki.

- Zapomniałem się przywitać. Dzień dobry, mamo. - zaśmiał się.

- A jego spodnie co mówią? - zachichotałem cicho, pokazując na młodszego.

- Jego spodnie mówią, że jest stu procentowym gejem.

- Nie wrobisz mnie, Kai. Moja mama, wie o tym od dawna. - zaśmiał się czerwono włosy i usiadł przy stole.

- Nawet nie próbowałem. - podniosłem ręce w geście obronnym.

- Jasne, już ci wierzę. - pstryknął mnie w nos.

- Dzięki, kolego. - odwróciłem od niego głowę w akcie obrażenia się, zapominając o mojej malince, którą odsłoniłem.

- A właśnie, Kyungsoo, co ukrywasz, pod tą chustą? - zapytała zaciekawiona mama chłopaka.

- Ja? Nic? - zaśmiałem się cicho z chłopaka. - Zamknij się.

- Jak się odzywasz do kolegi? No dalej pochwal się, co tam masz.

- Mamo, odpuść. Proszę cię, wystarczy, że Baekhyun mnie zabije jak to zobaczy. - westchnął, kręcąc głową.

- Nie tylko twój pogrzeb będzie wyprawiany... - mruknąłem cicho.

- Ty się nie odzywaj, jesteś sprawcą wszystkiego.

- Nie prawda, sam jesteś winny bo mi pozwoliłeś.

- To nie byłem ja! - wstał i uderzył mnie delikatnie w tył głowy. - A udław się tym ciastem. Głupie pudełko.

- Nie mam  już na ciebie siły, Kyunnie. - westchnąłem.

- Wiesz, Kyungsoo jest specyficzny, musisz mu wybaczyć takie zachowania. Czasem mam wrażenie, że nadal jest na etapie dwunastolatka. Za chwilę powinno mu przejść.

-  Jestem przyzwyczajony do specyficznych ludzi, więc nic się nie stało. - uśmiechnąłem się uprzejmie.

- Ale o tym co jest z nim, musi ci sam powiedzieć, jeśli jeszcze tego nie zrobił. - wstała, odkładając naczynia do zlewu. - Zbierajcie się już lepiej, bo się spóźnicie.

- Dziękuję za ciasto. - wstałem z miejsca i wyciągnąłem klucze od auta. - Do widzenia. - ukłoniłem się i ruszyłem do drzwi.

Po chwili dołączył do mnie młodszy, założył buty, wciągnął na siebie czarno białą, flanelową koszulę i zarzucił plecak na ramię. Dopiero teraz zauważyłem, że na nowo ułożył włosy, aby delikatnie sterczały, zaczesane do tyłu i nie zabrał okularów. Odblokowałem samochód i do niegi wszedłem. Kyung zajął miejsce pasażera, a torbę położył na swoich kolanach.