Następnie dwie lekcję spędziłem z Luhanem, bo Baeka wywiało do Chanyeola.

- Myślałem czy nie wyjść dzisiaj z domu, do któregoś z was, ale muszę się zająć Jeongminem, a do ciebie go nie zabiorę, bo Baekhyun pewnie będzie z Chanen. - mruknąłem zajmując miejsce na ławce pod drzewem.

- Siema wam. - usłyszeliśmy za nami roześmiany głos.

- Cześć. - mruknąłem odchylając głowę do tyłu, aby zobaczyć kto to.

- Hejka. - pomachał mu Han.

- Jak tam życie dzieciaki? - oprał się rękoma o oparcie ławki.

- Dzieciaki? Nieźle. - mruknąłem i ziewnąłem, zasłaniając usta ręką.

- Ktoś się tu nie wyspał. - poruszył zabawnie brwiami.

- Braciszek mnie wcześniej obudził, żebym go do szkoły zaprowadził, to się nie wyspałem.

- Masz brata? - zdziwił się.

- Mhm, ośmioletniego Jeongmina, chciał dzisiaj robić w szkole kolegom malinki. - zaśmiałem się. - Bo Kai, mu powiedział, że to znaczek, a na pytanie jaki znaczek, powiedziałem, że taki się robi jak się kogoś bardzo lubi.

- Kai już go poznał? A to chuj nic mi nie powiedział... 

- Zgarnął nas dzisiaj jak szliśmy do szkoły młodego. - wzruszyłem ramionami.

- A co do Kaia, to zaraz tu będzie. - pokazał na postać idącą w naszym kierunku zza szkoły.

- Co on robił za szkoła? - zmarszczyłem brwi, patrząc najpierw na Jongina, a potem na Sehuna.

- Siedział na murku? - bardziej spytał niż stwierdził.

- Czemu?

- Bo lubi?

- Inaczej. Był na lekcjach? - spojrzałem na niego ja na debila.

- Tak, na wszystkich dwóch. - wyszczerzył się dumny z jakiegoś powodu.

- A był na tym murku z kimś?

- Ze mną. 

- Tylko? - zaśmiałem się, czując jak coś mnie łaskocze, ale nie odwróciłem wzroku od Huna.

- A co zazdrosny jesteś? - usłyszałem głos Kaia. - Cześć Lu.

- Ja o ciebie? To ty jesteś pod moim urokiem i stwierdziłeś, że cię zdradzam. Przestań mnie łaskotać.

- Ty o mnie, bo w końcu to ja jestem twój. - odsunął się ode mnie i usiadł obok.

- Wiem. No może trochę, ale tylko trochę. Tak gdzieś tyle. - pokazałem palcami, odległość około centymetra.

Zaśmiał się i podał coś Sehunowi, tak by nikt nie widział co to.

- Co tak szmuglujecie? - Han zmrużył oczy patrząc na nich.

- Coś co tobie nie wolno. - Hun pokazał mu język i to coś schował do kieszeni kurtki.

- A to niby dlaczego? - chińczyk się oburzył.

- Kai, chodź bliżej mnie. - pokiwałem na niego palcem.

- Po co?

- No chodź, do mnie się nie przysuniesz? Chcę się przytulić. - zrobiłem smutną minkę w jego stronę. - Ale jak nie chcesz, to Lulu mnie przytuli.

- Skoro ty się chcesz przytulić to sam możesz się przysunąć...

- Nie miły się zrobiłeś. - mruknąłem, ale przysunąłem się do niego.

Starszy mnie do siebie przytulił, obejmując w pasie.

- Już wiem, co tak ukrywają. - odezwałem się do Luhana, po czym złapałem w ręce twarz starszego. - Serio Kai, jeszcze palić to w czasie lekcji?

- A czemu nie? - mruknął.

- Szkoda mi na ciebie słów, głupku. - westchnąłem, puszczając jego głowę. - Jak to możliwe, że robisz się po tym taki smętny i niemiły? Przecież to uwalnia endorfiny.

- Głowa go boli. -zaśmiał się Hun, a Kim zdzielił go ręką.

- Hej, nie bij go, bo nie dam ci tej nagrody po lekcjach. Czemu go głowa boli? - spojrzałem na Oh'a niezbyt rozumiejąc.

- Kac moralny. - wytłumaczył.

- Oj biedny, coś zrobił, że cię takowy złapał, huh? - spojrzałem na przyklejonego do mnie chłopaka.

- Żaden moralny, tylko zwykły. - mruknął. - A ten pedał jebany nie chce dać mi tabletek... - schował twarz w moją szyję.

- No już się nie wyzywać. - mruknąłem, widząc jak Sehun otwiera usta, żeby mu odpowiedzieć, po czym wstałem i złapałem Kaia za rękę. - Chodź, ja mam jakieś tabletki w szafce.

Wstał z małym obciągnięciem i ruszył za mną. Zrównał kroku i zaczął rzucać przekleństwa na słońce, że za mocno święci.

- Jonginnie, już się tak nie denerwuj. - ścisnąłem delikatnie jego dłoń, splatając nasze palce. - Zaraz nie będzie świeciło, bo wejdziesz do szkoły.

- Kac morderca nie ma serca. - westchnął.

- No niestety. Coś ty robił wczoraj?

- Po lekcjach pojechaliśmy do Sehuna i on wykombinował skądś sake i piliśmy tak po kieliszku.

- Dwa głupki się dobrały, a jeden większy od drugiego. - westchnąłem i otworzyłem swoją szafkę, po czym wyciągnąłem z niej tabletki. - Proszę bardzo.

- Dzięki skarbie, ratujesz mnie. - uśmiechnął się i szybko połknął lek.

- Wiem, że cię ratuję. - zaśmiałem się, chowając resztę tabletek do skrytki. - Powinno zadziałać, za jakieś trzydzieści minut. Wytrzymasz?

- A co zrobisz jak odpowiem nie? - splótł nasze palce i pociągną  na drugi koniec korytarza.

- Nie wiem co zrobię. A gdzie mnie ciągniesz? - zmarszczyłem brwi, ale szedłem za nim

Nie odpowiedział tylko zatrzymał się przy szafce i zaczął coś majstrować przy zamku. Patrzyłem mu przez ramię, zaciekawiony co robi. Po chwili zdjął kłódkę i otworzył szafkę. Złapałem go za kawałek kurtki, sam nie wiedząc dlaczego.

- Co jest? - spojrzał ma mnie przez ramię, wyciągając okulary przeciwsłoneczne.

- Nic. - pokręciłem głową, patrząc na niego.

- To czemu mnie chwytasz za kurtkę? - zamknął drzwiczki i obrócił się w moją stronę.

- A to, tak jakoś. - zabrałem rękę, zakłopotany. - To wytrzymasz jeszcze te 25 minut?

- Innej opcji nie mam. 

- No raczej nie. Ale humor mógłby ci się poprawić. Wole tego Kaia, który się do mnie klei i mówi "Kyunnie", niż tego, co jest nie miły i na wszystko przeklina.

- Lubisz kiedy się do ciebie kleje? I mówię " Kyunnie"? - zaśmiał się i ruszył w kierunku boiska.

- Tego nie powiedziałem. - mruknąłem, idąc za nim jak jakiś piesek. - Ale niemiły Kai sprawia, że mi smutno.

- Mogę ci poprawić humor. - obrócił się do mnie, ale nie zatrzymał się.

- Jak niby? I uważaj.

- Tego jeszcze nie wiem. - zaśmiał się. - Ał, może ja się nie będę śmiał. - skrzywił się lekko.

- To jak będziesz wiedział jak, to zapraszam. Cały dzień jestem w domu z Jeongminem. I tak, nie śmiej się lepiej, bo jeszcze ci ta śliczna główka eksploduje.

- Bym coś zrobił, ale mi zabroniłeś.

- Możesz mnie przytulić jak usiądziemy. - powiedziałem pierwsze co przyszło mi do głowy.

- Okay. - zgodził się i wyszedł na boisko, zakładając swoje okulary.

Zająłem miejsce obok Lu, bo zostało nam jeszcze z dziesięć minut przerwy.

- Już ci tak mocno słońce nie świeci? - zaśmiałem się cicho.

- Nadal daje. - mruknąłem ukrywając twarz w mojej szyi.

- Biedny ty.

- Biedny ja. - ugryzł mnie w szyję.

- Ała, Kai, nie gryź. - mruknąłem i pogłaskałem go po głowie.

- Ale lubię i lubię się przytulać. 

- Ale ja cię proszę, żebyś przestał - westchnąłem.

- Przytulać się czy gryźć? - zaśmiał się i odsunął, siadając prosto.

- Gryźć. - mruknąłem, opierając się o niego.

Chłopka objął mój pas ręką i zaczął gadać z Sehunem o jakimś meczu. Wywróciłem oczami, po czym spojrzałem na Luhana. Wygląda jakby miał zaraz wybuchnąć.

- No dalej, wiem, że chcesz. - zaśmiałem się z przyjaciela.

- Nie. - niemalże zapiszczał.

- Wyglądasz jakbyś miał zaraz miał eksplodować. -zaśmiałem się cicho i pociągnąłem go za policzek.

- No, ale oni tu są. - mruknął speszony. 

- Co my? -zwrócili się do nas jednocześnie.

- Co wy, bliźniaki? Lu nie może przez was fangirlować.

- A kogo shipujesz? - zaciekawił się Kim.

- Kaisoo. - zachichotał chińczyk.

- Że nas? - zaśmiał się, pokazując palcem siebie i mnie.

-  No tak. Podłapałem nazwę, od takich kilku dziewczyn.

- Eee... Ok?

- Jak się czujesz z tym, że pierwszy raz shipują cię z chłopakiem? - jelonek zachichotał, a ja zrobiłem się cały czerwony na twarzy, zasłaniając ją dłońmi.

- Normalnie? Ship jak ship. Nic nowego. - wzruszył ramionami, zabierając rękę.

Odsunąłem się od starszego i przytuliłen do chińczyka, chowając twarz w jego koszulce.

- Kai! Sehun! - usłyszałem gdzieś za nami.

Podniosłem się, bo byłem zbyt ciekaw kto to, ponieważ kojarzę ten głos. Wspomniani wstali szybko i podeszli do niego. Patrzyłem na nich zaciekawiony, ten wyższy to Kris, poprzedni kapitan drużyny koszykarskiej. Absolwent naszej szkoły, ale tego drugiego nie znam.

- Siema stary. - podszedł do niego mój Jonginnie i bratersko przytulil.

- Coście mu zrobili, że jest taki czerwony? - zapytał z chińskim akcentem i zaśmiał się ten którego nie znam, stając obok z nas i patrząc na mnie.

- Się zawstydził. - uśmiechnął się do niego Kai.

- Bo? - chłopak przysiadł się obok mnie.

- Jesteś z Chin? - Han spojrzał na niego krzywo i zaczął coś mówić w swoim ojczystym języku.

- Bo jest pod moim urokiem. - Odpowiedział, ale ten go już olał i gadał z Luhanem po chińsku, a po chwili dołączył się do nich Kris.

- O matko... I ja nie jest pod twoim urokiem. - burknąłem, spuszczając głowę i patrząc na moje buty.

-Wmawiaj sobie Kyunnie.

- Znowu mówisz jak Baehyun. - zaśmiałem się i spojrzałem na niego.

- Spierdalaj... - mruknął i krzyknął coś po chińsku, a tamci coś okrzyczeli razem.

- EJ... - spóściłem głowę ze smutną miną, a Lu od razu mnie przytulił.

- A tak w ogóle to przyszliśmy z konkretnym powodem. - zaśmiał się najwyższy z nas i wyciągnął piłkę do kosza.

- Luhan, idziemy? Zaraz koniec przerwy. - mruknąłem w jego koszulkę.

- Ja się piszę. - zawołał szczęśliwy Kai, a Sehun mu zawturował.

- Możemy iść. - przytaknął i się podniósł się. 

- A wasi koledzy nie zostają? - pokazał na nas absolwent.

- Nie?

- Czemu? - spojrzał się na nas Jongin.

- Bo wezmę piłkę i ci przywalę w ten pusty łeb. - burknąłem. - Z resztą jak pójdziesz to nie dostaniesz nagrody.

- Kiedy indziej odbiorę sobie nagrodę Kyunnie. - puścił do mnie oczko. 

- Chciałoby się. - prychnąłem, ruszając do szkoły.

- I to nawet nie wiesz jak. - krzyknął za mną, po czym usłyszałem jego jęk nasycony bólem.

Złapałem Lu za ramię i zacząłem ciągnąć go za sobą. 

- Gdzie się tak śpiesysz?

- Zaraz dzwonek. - mruknąłem. - I jak najdalej od debili.

- Na jednego z tych lecisz, wiec nie marudź... - prychnął.

- Ja na nikogo nie lece! - krzyknąłem odwracając się do niego przodem.

- Tak jak ja nie kocham Sehuna, proszę cię, kogo ty oszukujesz? - podniósł brew do góry.

- Ja pierdole! - wydarłem się, przez co było mnie słychać  prawdopodbnie na całym boisku.

- Kaia? - zachichotał.

- To Kai pierdoli, nie on. - zaśmiał się chłopak, który przyszedł z Krisem, po czym pobiegł za tamtym i na boisko.

- W sumie racja. - pokiwał głową.

- Jesteś straszny. - westchnąłem i pokręciłem głową.

- Dlatego się ze mną przyjaźnisz. - wzruszył ramionami.

- Racja. Przyczepiłem się do ciebie w przedszkolu i tak zostało. - zaśmiałem się.

- No widzisz, więc nie marudź...