De echo's die de lege gymzaal vulden, gaven de ruimte een ongemakkelijk gevoel. In stilte sleepte Storm een van de overgebleven matjes naar de berging, terwijl ze de blik van Driesen probeerde te vermijden. Ze was te ver gegaan en het was maar goed dat de docente alleen het topje van de ijsberg zag. Ze moest eens weten.

'Storm?' De vrouw leunde tegen de muur en keek haar afwachtend aan, zoals alleen de docenten dat konden. Alsof de leerlingen wel wisten wat ze moesten zeggen.

Storm klemde haar kaken zo hard op elkaar, dat haar lippen net zo dun leken als die van de vrouw. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Er was geen excuus voor hoever ze zichzelf over haar eigen grens had geduwd. Ze had het niet voor een cijfer gedaan en Driesen wist dat ook.

'Ik maak je zorgen over je.' De pastelblauwe ogen van de vrouw boorden zich in de hare. 'Het is niet gezond om jezelf zo te slopen.'

'Ik weet het,' fluisterde Storm zacht. Haar zachte stem galmde door de ruimte. Het was niet wat de docente wilde horen. 'Ik zal mijn best doen het niet te doen.'

De dame keek haar onderzoekend aan. 'En heb je ook een plan om dat te doen?' Toen Storm stil bleef knikte ze zacht. 'Dat dacht ik al. Op het moment dat je zo door blijft gaan als je nu doet, moet ik ingrijpen, dat weet je hè.'

'Het was maar voor een keer,' protesteerde Storm. Het was een leugen. Meestal liet ze het niet zover uit de hand lopen, maar dit was niet de eerste keer dat ze zichzelf dwong om meer te doen dan ze kon. En beiden leken ze te weten dat het ook niet de laatste was, want Driesen schudde haar hoofd zacht.

'Ik zie het wel vaker. In mijn les, maar ook als je buiten aan het sporten bent.' De docente verplaatste haar gewicht van haar ene naar haar andere been. 'Ik ben er soms bang voor dat je niet kunt stoppen.'

Storm dwong zichzelf te glimlachen, al was de situatie er te serieus voor. 'Je kunt toch niet verslaafd raken aan sport?'

'Eigenlijk kan dat wel.' Driesen liep beende door de gymzaal, alsof ze niet goed wist wat ze met de situatie aan moest. 'Kunnen we afspreken dat je de komende tijd iets minder fanatiek meedoet?'

'Ik zal het proberen,' zei Storm. Wat ongemakkelijk keek ze door de ruimte. De vreugde van haar overwinning was als sneeuw voor de zon verdwenen.

'Oké.' De vrouw glimlachte opgelucht. 'Als je het niet doet, moet ik dit met je ouders bespreken en zou het kunnen dat we je geen gymlessen meer kunnen laten volgen. Maar zover laten we het niet komen, toch?' Ze knipoogde.

'Nee, mevrouw,' Storms ogen gleden naar de kleedkamer. 'Kan ik nu gaan? Mijn vriendinnen wachten.'

Driesen gaf haar een knikje. 'Tot vrijdag hè.'

Storm perste er een glimlach uit en dribbelde toen richting de kleedkamer. Hopelijk hadden Yusra en Emily inderdaad op haar gewacht. Haar dikke vingers klemden zich rond het handvat van de deur, die ze open trok. Gelukkig werd ze begroet door de gezichten van haar vriendinnen.

'Waar ging het over?' Emily keek haar vragend aan.

'Ze vindt dat ik te veel mijn best doe.' Storm trok zuchtend haar gymshirt over haar schouders en verwisselde het voor een donker vest. 'Als ik het blijf doen gaan ze met mijn ouders praten en moet ik misschien stoppen met gym.'

'Bah.' Yusra keek haar bezorgd aan. 'Waarom put je jezelf eigenlijk zo uit?' vroeg ze er toen achteraan. Blijkbaar vond ze het toch niet zo'n slecht idee

'Ik hou ervan om te rennen en geen grenzen meer te ervaren,' probeerde Storm het uit te leggen. Het gevoel was eigenlijk niet in woorden te omschrijven. Het was alsof haar lichaam er naar verlangde om de grens op te zoeken. Ze genoot van het vuur in haar longen, al haatte ze het op hetzelfde moment. 'Helemaal vrij zijn voelt heerlijk,' zei ze, al wist ze dat wat ze deed geen vrijheid was.

'Dat zal wel zo zijn, maar je rent jezelf echt nog eens dood,' bemoeide Emily zich ermee.

Storm, die de rest van haar kleding had aangetrokken, stond op. 'Dat valt wel wat mee.'

'Ik maak me gewoon zorgen over je,' zei ook Yusra, terwijl ze de deur opende. De frisse buitenlucht kwam hen tegemoet. 'Je hoort veel te vaak dat iemand tijdens een marathon sterft.'

Storm keek haar hoofdschuddend aan. 'Dit was geen marathon, maar gewoon een piepjestest. Er zit nogal een verschil tussen die twee.' Waarom konden haar vriendinnen er niet over ophouden. Driesen had het wel duidelijk gemaakt dat ze verkeerd bezig was, ze hoefde er niet nog eens aan herinnerd worden.

'Maar Yusra heeft wel gelijk. Het is gevaarlijk om steeds de grenzen van je lichaam op te zoeken. En dan maakt het niet uit of het een marathon of een piepjestest is. Als jij je grenzen niet leert accepteren, dan maak je jezelf kapot.' Er vormden zich kleine rimpeltjes naast Emily's wenkbrauwen. De woorden kwam er bijna geïrriteerd uit.

'Ik zal mijn best doen om me in te houden,' verzuchtte ze. In de gymles kon ze het wel doen. Ze had haar hardloopmomentjes nog. Daar ging zich niet inhouden. Het was een van de weinige tijden dat ze zich nog vrij voelde. Maar dat begrepen haar vriendinnen niet.

Op dat moment had ze er spijt van dat ze Yusra niet de waarheid had verteld toen ze bij het meer stonden. Ze had het fijn gevonden als ze iemands steun had gehad. Nu stond ze er alleen voor.

Het was muisstil toen ze richting het schoolgebouw liepen. Pas na twee minuten knoopte Emily een ander gespreksonderwerp aan, omdat ze wist dat ze het niet gingen winnen. 'Zijn jullie klaar voor de Engels toets?'

Hadden ze een toets? Een schok ging door haar heen. Ze probeerde terug te denken aan de les waar het was verteld, maar trok al snel tot de conclusie dat dat elk uur Engels moest zijn dat ze hadden gehad. De docent bleef het aantal dagen tot de toets altijd herhalen alsof het een naderende orkaan was. Toch had zij voor elkaar weten te krijgen om het te missen. 'Nee, ik had liever nog meer willen leren,' zei ze iets te snel. Dit zou niet goed aflopen.

Yusra legde een hand op haar schouder. 'Als iemand het kan ben jij het. Jij bent goed in het vak.'

Emily knikte instemmend. 'Ik ben zelf ook niet echt aan leren toe gekomen, hoor, maar ik denk dat het niet al te moeilijk wordt.'

'Ik hoop het,' mompelde Yusra zacht. 'Gelukkig is het geen wiskunde.'

Storm glimlachte. 'Het komt vast wel goed.' Waarschijnlijk kwam dat het ook wel. Alle drie stonden ze er goed genoeg voor om een slecht cijfer te incasseren, maar Storm wist dat ze een fout had gemaakt. Een plotselinge daling in haar cijferlijst was een overduidelijk teken dat ze met haar hoofd totaal ergens anders was. Al helemaal omdat het zich niet tot haar lijst beperkte. Haar vriendinnen maakten zich zorgen, Driesen maakte zich zorgen en waarschijnlijk deed zelfs Miriam dat. Hoelang zou het duren voordat iemand de connectie met Linsay maakte?

Toen ze een paar minuten het lokaal in liepen, voelde Storm zich misselijk. Ze nam plaats achter een van de keurig opgestelde tafeltjes en deed een poging haar gezicht strak te houden. Gelukkig waren haar vriendinnen te gefocust op de toets om op haar te letten. Zelfs toen ze hen met trillende stem succes wenste, leken ze het niet het te horen.

Storm boog zich over het papier en deed een poging de onmogelijke vragen te beantwoorden. Om haar heen speelde een orkest van krassende pennen, ritselende papieren en de stappen van de oude docent die met grote passen door het lokaal liep. Nerveus staarde Storm naar een papier. Ze krabbelde wat woorden neer, maar was er zeker van dat het niet de juiste antwoorden waren.

Zo nu en dan keek ze op om naar de Engelse vlag die voor in het lokaal hing te kijken, in de hoop dat het ding haar aan de antwoorden zou herinneren. Maar het veranderde niks. Haar gedachten leken op lege papieren besmeurd met zwarte vlekken. Bladzijden van een ongeschreven verhaal die zich langzaam volgezogen met donkere inkt.

'Storm, de tijd is om,' verloste de strenge docent haar na een lang uur uit haar lijden. Ze overhandigde haar halflege papier aan de man en ruimde haar spullen in stilte op. Ze liep naar de deur zonder de in een oubollig pak geklede leerkracht aan te kijken en verdween de drukke gang in.

De rest van de lessen gingen net zo langzaam voorbij. Storm kon haar hoofd er niet echt bijhouden. Ze zag de hele tijd mislukte toetsen en roze lippenstift voor zich. Al liet ze dat niet merken en maakte ze tijdens de lessen braaf onleesbare krabbels in haar schrift. Het was de neerwaartse spiraal die haar steeds verder meesleurde. Alsof deze dag niet goed kon eindigen.

'Ik ben echt moe,' verzuchtte ze toen Storm zich aan het einde van de dag op haar bed liet vallen.

'Dat kan ik wel begrijpen,' zei Yusra doelend op wat er bij gym was gebeurd. Toen Emily haar een waarschuwende blik gaf, hield ze gelukkig snel haar mond.

'Misschien moet je maar gaan slapen,' stelde Emily voor. 'Morgen is het vast beter.'

Storm knikte zacht, al geloofde ze haar vriendin niet. Het leek er niet op alsof dingen snel beter gingen worden. En aan de ene kant voelde het vreselijk, maar aan de andere had ze er vrede mee. Ze was bereid om die prijs te bewaren.

Ze liep naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Achter zich hoorde ze het zachte gepraat van Emily en Yusra, voor ze de kamer uit liepen. Zouden ze naar Miriam gaan? Zou Miriam hen vertellen wat ze gezien had? Storm beet op haar lip. Daar moest ze niet over na denken.

Ze liep naar haar slaapkamer en deed haar oortjes in. Normaal zou ze nu muziek op zetten om zichzelf af te leiden. Enkel was ze daar te moe voor. Vannacht hadden de oortjes een andere functie. Ze draaide zich om richting de kale muur en sloot haar ogen. Zelfs de chaos in haar hoofd stopte haar er niet van in om in slaap te vallen. En heel even was het windstil in de kamer. Helaas stond de secondewijzer van de klok die boven de deur hing niet stil. Zacht tikkend draaide hij rondjes, de minuten tot de chaos terug zou keren afwachtend. De klok was die nacht de enige die niet in slaap viel.

Een luid gepiep drong haar oren binnen. Als een wreed monster trok het Storm uit haar slaap. Haar ogen vlogen open en schoten een paar keer heen en weer voor ze zich herinnerde dat de wekker van haar oortjes kwam. Snel grabbelde ze naar haar telefoon en zette het ding uit. Toen kwam ze overeind. Haar blote voeten landen op de koude vloer. Emily en Yusra lagen beiden muisstil in hun bedden. Aan hun rustige ademhalingen te horen waren ze nog diep in slaap verwikkeld. Gelukkig maar.

Storm liep voorzichtig richting de kast en trok de deur open. Ze bukte zich naar haar tas en ritste hem voorzichtig open, waarna ze de lippenstift pakte. Snel bewoog ze hem richting haar been op zoek naar een zak. Chips, haar pyjama had natuurlijk geen zakken. Snel ging ze voor het enige alternatief dat ze zo snel kon bedenken en stak het voorwerp in haar bh.

Ze duwde de kastdeuren dicht, schoof haar voeten in haar slippers en liep de gang op. Het verbaasde haar hoe stil het gebouw was. Het gaf haar een naar gevoel. In de stilte was ruimte voor niet te plaatsen geluidjes die de rillingen over haar rug deden lopen. Het gaf haar het gevoel alsof ze bekeken werd, maar dat was onmogelijk. Er was niks anders dan duister in de nacht. Waarschijnlijk had de nacht ook niks anders dan het ontbreken van licht nodig om een onheilspellende te zijn. Want het lopen door de gangen van de school, voelde hetzelfde als lopen over een begraafplaats.

Haar ogen schoten heen en weer op zoek naar iets of iemand die haar kon betrappen. Er hingen enkel camera's buiten het gebouw, dus daar hoefde ze niet bang voor te zijn. Het was een gevaar minder om in de gaten te houden. Mensen ontwijken was een stuk simpeler dan technologie, al helemaal rond dit tijdstip. Ze passeerde de vele gesloten deuren. Haar voeten zette ze voorzichtig op de harde grond. Elk geluid kon iemand wakker maken, iets wat ze zich niet kon veroorloven.

Langzaam daalde ze de trap af, richting de kantine. Het maanlicht dat door de gordijnloze ramen naar binnen scheen wierp lange schaduwen over de vloer. De lege meubels zagen er vreemd uit. Snel liep Storm richting het toiletgebouw. Haar schaduw ging haar voor de ruimte in. Ze keek om zich heen, alsof er iemand zich in het duister schuil kon houden. Het duurde een fractie van een seconde, voordat de bewegingssensor haar opmerkte en de lichten aanfloepten. Even ging er een schok door haar lichaam, voor ze zich enigszins ontspande en de deur dicht liet vallen. Snel griste de lipstick uit haar bh. Ze trok het dopje er vanaf en zette het ding tegen de spiegel. Haar reflectie keek haar vastbesloten aan. Met een vloeiende beweging schreef ze toen een tekst op de spiegel. Ze hoopte dat het niet gebruiken van blokletters haar haar handschrift genoeg zou maskeren.

Ik weet wie je bent, Linsay

Met een tevreden grijns keek Storm naar de letters. Ze zette de lippenstift naast de spiegel en stapte richting de deur. Nog een laatste keer wierp ze een blik op ze haar weerspiegeling achter de tekst, voor ze als een schim de kantine in schoot. De adrenaline had zijn weg naar haar bloedbaan gevonden en het liefst zou ze op zoek gaan naar een volgende spiegel, om hetzelfde te doen, maar ze wist dat het een te groot risico was. Als ze nu niet ging slapen, zou ze morgen nog meer aandacht op zichzelf vestigen.

Ze verliet de grote ruimte en verdween in de gangen om een halve minuut later de trap op te klimmen en langs de slaapkamers terug naar haar bed te gaan. Een zacht gepiep klonk van naast haar toen ze bovenaan de treden stond. Geschrokken keek ze naar de gesloten deur van kamer 301. Was daar iemand?

Haar ogen schoten heen en weer, zonder een teken van leven te vinden De gang net spookstad. Er was niemand te zien en toch voelde het alsof er duizend ogen toe keken, alsof er iets levends onder het gebouw ruste.

'Je hoeft niet bang te zijn,' fluisterde ze zacht tegen zichzelf. Het waren de woorden van een oud slaapliedje. Het gepiep maakte deel uit van de vele nachtelijke geluiden die er altijd waren. Er was niemand die er op uit was om haar iets aan te doen, niet midden in de nacht in elk geval.

'Je hoeft niet bang te zijn,' herhaalde ze. Haar bijna onhoorbare woorden vulden de stilte. 'Al gaat de storm tekeer.' Ze plaatste haar hand op de hendel van haar kamerdeur, nam een diepe ademteug en trok hem open. Even verwachtte ze dat Emily en Yusra haar verwijtend aan zouden kijken, maar de twee meiden waren nog steeds in dromenland. Niemand beschuldigde haar van iets, niemand zag het verband tussen haar vreemde gedrag en Linsay. Toch lukte het Storm niet om rust te vinden. Elk geluidje kwam angstaanjagend luid haar hoofd binnen.