'Waarom duurde het zo lang?' Yusra keek haar bezorgd aan en haalde haar tas van de stoel naast zich, zodat Storm er kon zitten. Emily's ogen gleden van haar telefoon naar haar twee vriendinnen.

Storm zuchtte zacht. 'Ik werd opgehouden door Linsay en Celeste,' legde ze geïrriteerd uit, terwijl ze op de plastic stoel ging zitten. Het ding kraakte zacht.

'Wat moesten ze?' Yusra nam een hap van haar met jam bedekte toast. Een ondeugende glimlach verscheen op haar lippen. 'Moet ik ze voor je vermoorden?' fluisterde ze met volle mond. Emily schudde glimlachend haar hoofd bij de opmerking.

'Ze dachten dat ik Thomas had verteld dat Linsay verliefd op hem is.' Ze nam een grote slok melk. De ijskoude vloeistof kolkte door haar slokdarm. De beker zette ze met een klap op tafel. Als hij niet van plastic was gemaakt, was hij ongetwijfeld gebroken. De resterende vloeistof spatte eruit en maakte een wit poeltje op het tafelblad. 'En nu gaan ze iedereen vertellen dat ik op Thomas ben,' ging ze verder. Want dat was wat Linsay deed. Ze realiseerde zich dat dat wel heel erg vernederend tegen over Thomas klonk, maar ze was te boos om dat erg te vinden. De woede die ze zonet nog had ingehouden kwam er nu uit.

'Wat naar,' zei Yusra en ze legde haar arm over Storms schouder. 'Wij weten dat het niet waar is, hoor.'

Emily knikte kalm. 'En Thomas is helemaal niet zo erg. Hij is, ondanks het feit dat hij een vriend van Stef is, best vriendelijk,' vulde ze haar aan. Ze sprak de naam van haar ex uit alsof het een vloek was.

'Je weet hoe het gaat, het maakt niet uit of dingen waar zijn. Roddels worden steeds groter. Nu is het nog 'verliefd zijn op' maar straks is het veel erger. Dan heeft hij bijvoorbeeld 'aan mijn borsten gevoeld' of andere vieze dingen gedaan. Je weet hoe ze je dan nastaren hier. Als ze dat al niet doen.' verklaarde Storm geïrriteerd denkend aan alles wat er zou kunnen gebeuren. 'Over twintig jaar kennen ze die leugen hier nog. Zo wil ik niet herinnerd worden. Die reputatie is een stap te ver.'

Yusra knikte zacht. 'Dat is wel vervelend.' Wat ze ermee aan moest, leek ze niet te weten. Ze was net als Emily ze wel eens het slachtoffer van roddels geweest. Maar het was voor hen nooit overgegaan in pesten. Voor Storm zou het anders zijn, want dit was de enige kracht die Linsay had.

'Is er iets wat we kunnen doen?' vroeg Emily die haar brood had neergelegd.

'Wachten tot de roddel de school doorgaat,' zei Storm terneergeslagen. 'Met een beetje geluk gebeurt er over een week weer wat anders.'

Het spel verliep niet zoals ze had gehoopt. Bij alles wat ze deed, leek Linsay terug te bijten. Misschien had ze haar toch onderschat. Het voelde alsof haar oude vriendin was veranderd in een gevoelloos monster. Niks leek haar bang te maken. Het maakte Storm jaloers.

In stilte roerde ze in haar yoghurt. Ze wilde dat het stopte, dat alles werd zoals vroeger. Voor dat de wereld bestond uit eindeloze gangen en starende blikken. Voor dromen de monsters kwamen.

Waarom wilde ze weer terug naar de gedachten van de lieve Linsay? Wat riep haar terug naar de kinderlijke herinneringen aan het samen schommelen en tekenen. Het uren praten waar de juf zich aan ergerde. Het waren herinneringen gehuld in een deken van schijn. Linsay was altijd al een monster geweest. Teruggaan zou betekenen dat alles zich zou herhalen.

Yusra keek Storm zwijgend aan. Ondertussen haalde ze haar arm van Storms schouder om aan haar vergeelde blouse te pulken. Het duurde even voordat het meisje de moed had verzameld om wat te zeggen. 'Sorry,' bracht Yusra zacht uit. 'Het is misschien een beetje mijn schuld. Ik heb geopperd dat die eerste brief van hem kwam, nu willen ze vast wraak op ons groepje nemen.'

'Nee,' zei Storm direct fel.

'Dat betekent nog niet dat jij verantwoordelijk bent voor het gedrag van Linsay,' zei Emily instemmend.

'Het is echt niet jouw schuld, Yus.' Het is de mijne, vulden Storms gedachten de zin aan. Ze had helemaal zelf gedaan, al durfde ze dat niet uit te spreken. 'We vinden wel een oplossing,' was wat er in plaats daarvan aan uit kwam.

Er volgde een kille stilte aan de tafel. Op de achtergrond klonk het geroezemoes van de anderen leerlingen in de zaal. Die praatten net als altijd eindeloos door. Storm nam een kleine hap yoghurt. Er moest een oplossing zijn, maar dat was niet zo makkelijk. Al zouden ze er een vinden, Storm wist dat het hier niet bij zou blijven. Want ze zou zelf de volgende zet zetten en Linsay zou reageren. Het ging alleen maar neerwaards van hier.

'Kus Storm,' zei Emily plotseling vanuit het niets de stilte doorbrekend. Het klonk absurd, toch was haar gezicht bloedserieus.

'Wat?' riep Storm. Dat kon toch niet de oplossing zijn. Wat voor een waanzin was dat? Ook Yusra keek haar roodharige vriendin verbaasd aan.

'Als je Storm kust dan gelooft niemand die roddels.' Emily zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was om je vriendin te kussen. Maar Emily had wel gelijk. Als Yusra en zij kusten dan waren er heel wat roddels de wereld uit. Dan zou ze Linsay's wraakpoging op haar direct stoppen, bij de start. Het was bijna verleidelijk.

'Maar dan gaan ze roddelen over ons,' zei Yusra voorzichtig. Ze keek wat ongemakkelijk om zich heen.

'Dat doen ze toch al,' zei Storm. Als dit was wat ze moest doen om de rollen opnieuw om te draaien dan was ze er toe bereid. 'Ik heb liever dat ze roddelen over ons, dan dat ik beschuldigd word van dingen die ik niet gedaan heb.' Als er geroddeld werd, had ze liever zelf de controle waarover.

'Oké.' Wat onzeker keek Yusra haar aan en boog zich naar haar vriendin toe. Storm voelde haar warmte op zich afkomen. Even had ze de neiging om weg te bewegen, maar ze herinnerde zichzelf dat dit was wat ze moest doen. Sluit je ogen en doe alsof het iemand anders is, siste ze in gedachten tegen zichzelf. Maar toen ze haar ogen sloot en Yusra's zachte lippen de hare raakten, kon ze zich niemand anders voorstellen dan haar vriendin. Nee, dat was niet waar, ze wilde zich niemand anders voorstellen.

Yusra's lippen waren zacht en teder. Bijna kwetsbaar. De aanraking voelde vertrouwd. Ze had nooit gedacht dat ze een meisje zou kussen, laat staan haar beste vriendin, maar hier waren ze. In het midden van een rumoerige kantine waren ze dichter bij elkaar dan ooit. En even leek alles goed te zijn.

Maar het was fout. Ze zou haar vriendin niet zo mogen gebruiken. Het meisje wilde dit niet eens. Toch lukte het Storm niet om zich te bewegen. Yusra voelde als een magneet die haar niet losliet. Alsof ze gevangen zat in deze kus en een vriendschap die verder ging dan ze ooit had gedacht. Het was bijna een fijne gevangenis, maar een gouden kooi was ook een kooi.

Ze duwde Yusra voorzichtig achteruit. Ze kon het zich niet veroorloven om nu iemand in haar hart toe te laten. Al helemaal niet haar beste vriend. Het meisje hoorde niet thuis in een vallei vol oude schaduwen en echo's.

'Bedankt Yus,' perste ze uit haar mond. Haar lippen tintelden zacht. Wat ongemakkelijk keek ze het meisje aan, want naar de starende blikken om zich heen durfde ze niet te kijken. Wie zou haar nu veroordelen? Wat zou er nu over haar rond gaan. Was het echt minder erg?

Yusra gaf haar een zacht knikje en boog over haar bord. Haar lippen waren een strakke streep. Storm vroeg zich af wat er door haar hoofd was gegaan. Was het voor Yusra ook meer geweest dan een kus? Als het zo was, dan liet ze het niet merken. Waarschijnlijk was het niet wederzijds.

Storm dwong zichzelf er niet langer over na te denken en deed haar best om een gesprek met Emily aan te knopen. Het was niet belangrijk. Ze verkilde zich voor de zoveelste keer. Om zich te verschuilen achter een masker. Er was nu geen tijd voor de gevoelens van haar losgeslagen tienerhart. Ruimte daarvoor zou er nooit zijn, ze had werk te doen.

Toch was het die dag dat het tot Storm door drong dat de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn. Haar omgeving was op een paar starende ogen na, niet veranderd en ook haar plannen bleven ongewijzigd, maar er kroop een vreemd gevoel over haar rug. Angst was het niet, maar wat wel kon ze niet zo goed plaatsten. Het voelde alsof iets op het punt stond om haar vast te grijpen. Steeds schudde ze het gevoel van zich af en een paar minuten bleef het weg. Tot iets het weer terugbracht. Het ruisen van de wind, een onplaatsbaar getik, een stem die niet van haar klasgenoten was.

Aan het eind van de dag trok ze het niet meer. Ze had het gevoel alsof de muren van hun kamer haar af kwamen. Haar longen leken zich amper te vullen met zuurstof en de letters van het boek waaruit ze probeerde te leren, dansen voor haar ogen. Ze klapte het boek dicht en schoot overeind. Ze moest hier weg. 'Ik ga wandelen.' Het kwam er iets te gehaast uit.

'Ik ga mee.' Yusra klapte haar boek minstens zo hard dicht. Emily keek hen even aan, maar ging toen verder met haar huiswerk. Normaal had ze haar boek ook aan de kant gelegd, wist Storm. Enkel bestond normaal niet meer.

Dus liepen Storm en Yusra samen de kamer uit. De starende ogen van andere leerlingen volgden hen, terwijl ze het gebouw uitliepen. Geen van beiden zeiden ze wat. Het grint kraakte onder hun voeten en de zoute zeelucht kwam hen tegemoet.

Het was Yusra die als eerst haar mond open deed. 'Zullen we naar de zee?'

Storm gaf haar een zacht knikje en liep richting het gietijzeren hek, wat de school van de bewoonde wereld afschermen. Pas toen ze eindelijk bij de school weg waren durfde Storm zich iets te ontspannen. Ze liepen richting de stenen dijk die het grindstrand van het door wind getreiterde grasland erachter scheidde. Het waren slechts een paar weilanden die hen van de eerste huisjes van de stad scheidde, toch voelde de dijk ver van de bewoonde wereld. Ze waren alleen, net als een paar dagen geleden. Het lachen was hen nu vergaan en een schreeuw leek niet langer genoeg om hun vele emoties te kunnen laten gaan. Zelfs de zeewind was niet sterk genoeg om een stenen hart weg te blazen.

Yusra liep stilletjes vooruit. Haar bruine ogen gleden over het grote strand dat door eb was ontbloot. Zo nu en dan bleef ze staan om naar een schelpje of een pluk zeewier te kijken. Storm durfde niet dichterbij te komen. Deze stilte was haar eigen schuld. Ze wilde haar mond open doen om iets te zeggen, alleen had ze geen idee wat. Had ze het verpest?

Yusra raapte een schelpje op om hem daarna weer te laten vallen. De kokkel wiebelde even voor hij stil op het zand bleef liggen. 'Zeg iets,' fluisterde ze zacht. 'Alsjeblieft.'

Haar vriendin had gelijk. Ze moesten iets zeggen, al leken ze opeens zover van elkaar vandaan. Yusra was de stilte en Storm was de kilte. Dus hoeveel afstand lag er echt tussen hen?

Ze opende haar mond en zei wat. De woorden konden de wind amper overstemmen. 'Sorry Yus, ik wilde je er niet toe dwingen.'

Het meisje keek haar somber aan en probeerde te glimlachen. Haar mondhoeken kwamen amper van haar plek. 'Je dwong me niet, het was mijn eigen keuze.'

'Niet liegen, Yus, ik weet best dat Emily je overrompelde. We hebben van die roddels jouw probleem gemaakt, terwijl het dat niet was.' Storm liep richting het meisje, de afstand voorzichtig overbruggend.

'Die roddels zijn niet het ergste... Het is gewoon.' Yusra had even veel moeite de stilte te doorbreken als zij. 'Ik wilde dat mijn eerste kus speciaal was.'

'Sorry,' stamelde Storm. Waarom had ze het niet geweten? Waarom had ze haar vriendin hier nooit eerder naar gevraagd? Storm liep nog wat dichter naar Yusra toe. Er was lag maar twee meter zand tussen hen, maar de berg ongesproken woorden was veel groter. Hoeveel wisten ze eigenlijk echt van elkaar? Ze hadden het vriendschap genoemd, maar Yusra wist niet waar de littekens op haar rug vandaan kwamen. En zij wist nog minder over het verleden van het meisje.

'Je hoeft geen sorry te zeggen, speciaal was hij zeker, maar het was anders dan ik me had voorgesteld.' Yusra beet op haar lip. Een klein rood pareltje verscheen op de roze huid. 'Het blijft nu toch wel hetzelfde tussen ons? Ik wil niet dat we veranderen, Storm.' Haar ogen gleden naar de zee. 'Ik wil je niet kwijt.'

Storm volgde de blik van haar vriendin. Haar woorden drongen zich haar hoofd binnen, maar het lukte haar niet om ze een plekje te geven. Alsof haar lege hart het niet toestond gevuld te worden. Het kostte haar moeite om een antwoord te vinden. 'Ja, het blijft hetzelfde, zolang jij dat wilt.' Ergens hoopte ze dat haar woorden verloren gingen in de wind. Het was niet eerlijk om dit te zeggen.

'Beloofd?' Yusra keek haar aan. In haar bruine ogen spiegelde de door wolken bedekte hemel.

'Beloofd,' bevestigde Storm. Toen pakten twee warme armen haar vast. Yusra knuffelde haar en verdreef met haar lichaamswarmte de kou die ze van binnen voelde. Ze pakte haar vriendin voorzichtig vast. Hopend dat ze hetzelfde kon blijven. Ze wilde haar belofte niet breken, maar misschien had ze dat al lang gedaan.