De ochtend na haar overwinning was net zoals elke morgen. Enkel de donkere kringen onder haar bruine ogen vertelden dat ze de afgelopen nacht amper geslapen had. Daar moest ze maar iets aan doen. Ze wilde Linsay er niet van laten genieten. 'Emily mag ik je foundation lenen?'

'Ja hoor, zit in het blauwe tasje,' riep een slaperige stem vanuit de kamer terug.

Storm pakte de toilettas en ritste hem open. Hij was gevuld met potjes en flesjes. Bestonden er zoveel soorten foundation? Ze grabbelde door de make-up tas. Het was lang geleden dat ze dit voor het laatst had gedaan. Ze had toen gedacht dat ze best wat make-up kennis, maar in werkelijkheid wist ze niet meer dan hoe je lipstick op deed en dat nagellak en kinderen geen goede combinatie was.

'Welke foundation moet ik hebben?' riep Storm naar haar vriendin, waarop Emily de deur open trok.

'Ik heb maar een soort.' Ze griste het tasje uit haar handen en keek Storm onderzoekend aan. 'Waarvoor heb je het eigenlijk nodig?'

'Ik heb slecht geslapen en ik wil niet met het uiterlijk van een zombie door de school lopen.' Ze glimlachte zwak. Het was beter om eerlijk te zijn. Het roodharige meisje keek waarschijnlijk recht door elke leugen heen.

Emily's ooghoeken schoten omhoog en een schaterend geluid ontsnapte uit haar mond. 'Dan moet je concealer gebruiken Stormie, geen foundation.' Ze grabbelde in het tasje en haalde er een potje uit dat ze in Storms hand drukte. De vloeistof erin leek op huidskleurige lipgloss.

Storm pakte het aan en bewoog het borsteltje onder haar oog langs. 'Is dit hoe dit spul werkt?'

Emily keek haar hoofdschuddend aan. 'Ga zitten, ik help je wel even,' zei ze en ze duwde Storm richting het zwarte krukje dat in de hoek van de badkamer stond. 'Yusra, mag ik jouw concealer pakken? Mijne is te licht voor Storm.'

Een zacht gekreun kwam vanuit de slaapkamer, wat Emily opvatte als een ja. Ze pakte Yusra's pinguïntasje en haalde er een donkerdere concealer uit. Ze veegde Storms probeersel weg en bracht ze de koude vloeistof onder Storms ogen aan.

Toen Storm een blik in de spiegel wierp zag ze dat de donkere kringen wat minder goed zichtbaar waren dan eerst. Ze keek Emily dankbaar aan. 'Bedankt, je bent er een stuk handiger in dan ik.'

Emily glimlachte en draaide de dop op het potje. 'Waarom kon je eigenlijk niet slapen?'

'Het lukte gewoon niet.' Ze hield haar mond over het nachtelijke gesprek.

Emily knikte, al leek ze het niet te geloven. 'Dat heb je soms.' Ze wierp een blik op de spiegel en opende haar mond om nog wat te vragen, maar voor ze daartoe de kans kreeg ging de badkamerdeur piepend open en stapte Yusra naar binnen. Haar haren zaten warrig en ook zij had wallen onder haar ogen. Maar dat had het meisje eigenlijk altijd. De slaapkop zou zichzelf niet zijn als ze er 's ochtends wel top uitzag. Met make-up en geborsteld haar wakker worden, was iets wat alleen voor filmsterren was weggelegd.

Yusra bewonderde Storms gezicht, waarna haar blik naar Emily gleed. 'Hoe heb je onze Storm aan de make-up gekregen?'

Storms keek wat ongemakkelijk naar de grond. Dit zou geen gewoonte worden.

'Ze vroeg er zelf om,' zei Emily, terwijl ze een langwerpig buisje met zwarte vloeistof uit haar eigen tasje pakte. 'Wil je ook mascara?'

'Nee, dank je.' Storm kwam direct overeind. Ze had niks tegen make-up, maar het deed haar te veel aan Linsay denken om het zelf te dragen

'Je hebt het niet nodig,' zei Yusra direct. 'Je hebt de mooiste wimpers die er zijn.' Vervolgens smeerde ze een dikke laag foundation over haar eigen gezicht, in een poging om de oneffenheden te bedekken.

'Jij mag er ook wezen, hoor,' zei Storm, terwijl ze richting de deur liep, voor iemand nog meer op haar gezicht kon smeren. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe Yusra's mondhoeken omhoog krulden. En heel even leek het alsof alles weer normaal kon worden.

Nadat de meiden hun make-up hadden gedaan, liepen ze de kamer uit om te eten. Lachend om een grap die Storm gemist had huppelden haar vriendinnen de trap af. Storms blik gleed terug de gang in, langs een aantal leerlingen. Toen realiseerde ze zich iets. 'Hebben we de deur wel op slot gedaan?'

Yusra kwam met een schok tot stilstand. 'Ik niet.'

'Sorry, ik dacht dat jij dat al had gedaan,' zei Emily, wiens lach langzaam verdween.

'Is niet erg,' zei Storm die zich omdraaide en omhoog liep. 'Ik doe hem wel dicht, ga maar vast.' Ze wachtte niet op antwoord en liep de lange gang door, richting hun kamer. Onderweg botste ze bijna tegen Miriam op. Ze verontschuldigend zich snel tegen het in zichzelf gekeerde meisje en liep haastig verder.

Wat waren ze weer lekker bezig. Ze hadden allemaal zo met hun hoofd bij de make-up gezeten dat ze er niet aan gedacht hadden. Typisch. Ze besloot dat ze dat spul maar niet meer zou gebruiken. Dan bleef ze er tenminste met haar hoofd bij. Die gedachten verwierp ze direct weer. Het was niet de schuld van dat concealerspul dat ze niet had opgelet. Het was haar eigen schuld.

Snel stak ze de sleutel in het slot en draaide hem om. Het slot klikte zacht toen het vergrendelde. Storm zuchtte opgelucht, ze wilde niet dat hun kamer overhoop was gehaald als ze na een lange schooldag terug kwamen. Het was twee jaar terug gebeurd bij een aantal jongens. Iemand ontdekte dat de deur van los zat en vond het leuk om een grap uit te halen. Er gingen nog altijd verhalen rond over tandpasta die op het bed was gespoten en shampoo die in de stoelen zat. De docenten hadden de heren de troep zelf laten opruimen.

De drie jongens uit haar klas waren tot diep in de nacht bezig geweest om hun kamer op te ruimen. En de dader, Emily, was nooit betrapt. Storm moest nog grinniken toen ze er aan dacht. Het breken van Emily's hart was de jongen duur komen te staan. Helaas had hij niet van zijn fouten geleerd, want nu had Stef Miriams hart ook gebroken en er zou ongetwijfeld een volgende komen. Sommigen leerden ook nooit.

Nadat ze er zeker van was dat de deur goed dicht zat, liep ze terug naar de trap. Ze hoorde de scherpe stem van Linsay uit het trappenhuis komen. Wat er werd gezegd, verstond ze niet, maar ze had opeens bar weinig zin om verder te lopen. Ze haalde diep adem. Yusra en Emily wachten. Ze moest. Dus liep ze de trap af.

Onderaan zag ze Linsay en haar vriendin Sylvie staan. De twee staakten hun gesprek direct en keken haar aan. Er waren problemen op komst.

Ze dwong zichzelf recht naar voren te kijken. Gewoon doorlopen, dan was het zo voorbij. Ze konden haar beschuldigen, maar hadden geen bewijs.

Sylvie stapte opzij, zodat ze de weg versperde. Wijdbeens ging ze staan, als een soldaat op een slagveld. Woede brandde in haar amberkleurige ogen, alsof ze in staat was om te moorden. 'Waarom heb je Thomas verteld dat Linsay hem leuk vindt?'

Storm moest een lach onderdrukken. Ze had veel verwacht, maar niet die kinderachtige beschuldiging. Misschien had ze haar tegenstanders toch overschat. 'Dat heb ik niet gedaan.'

'Waarom glimlach je dan?' Sylvie zette een stap naar voren. Haar voet kwam met een klap op de stenen vloer terecht. 'En waarom stalkt Thomas Linsay nu. Jij zit hier achter, hè?' Haar stem galmde door de gang.

Storm beet op haar lip, zoekend naar een antwoord. Linsay had vast tegen haar vriendinnen gelogen om hen tegen haar op te zetten. Ze kon maar beter niks vertellen. Elk woord dat ze sprak zou verkeerd vallen. Bovendien zou ze dan de veel gevaarlijkere waarheid kunnen laten vallen.

'Je vindt hem zelf leuk, niet?' Celeste prikte haar vinger in Storms borst. Storm zette snel een stapje achteruit. Ze voelde hoe de onrust door haar aders vloeide. Waarom was het lastig om kalm te blijven? Dit was vreselijk kinderachtig. Waar was ze bang voor?

'Hé, wat is er aan de hand?' Een zachte stem kwam van bovenaan de trap. Direct keek Storm omhoog, verwachtend een docent te zien. Maar er was geen enkele docent met een bos vuurrode haren en een zwart brilletje. Miriam stond daar en hoewel ze haar armen dicht tegen haar lichaam hield en haar ogen nerveus heen en weer schoten, liep ze enigszins vastbesloten naar beneden. Haar aanwezigheid was genoeg om Sylvie en Linsay te doen schrikken.

'Kom Sylv, we gaan,' zei Linsay en ze haakte haar arm in die van haar vriendin, waarna ze liep samen haar vriendin weg beende. Nog een keer keek ze om naar Storm. Een achterbaks lachje verscheen kort op haar gezicht. Het leek opnieuw schaakmat te zijn, maar dit keer stonden de stukken anders. Storm wist dat Linsay een plan had en dat maakte haar nerveus.

'Wat moesten ze van je?' Miriam liep verder de trap af en keek haar vragend aan. Haar schouders zakten wat naar beneden alsof ze eindelijk wat ontspande.

'Niet veel, gewoon weten of een roddel waar was,' zei Storm. Ze besloot de waarheid niet te veel te verdraaien voor het geval Miriam het gesprek had gehoord.

'Oh, oké,' mompelde Miriam, terwijl ze wat van haar haren voor haar ogen wegveegde. Ze leek bijna teleurgesteld. Bijna sloeg Storm haar armen om het meisje heen. Maar een bedankje zou hetzelfde zijn als een uitnodiging tot hun vriendengroep. Een paar extra ogen die konden zien wat er gaande was.

'Mijn vriendinnen wachten op me,' kapte Storm het gesprek snel af. Haastig liep ze de trap verder af. Ze haatte het dat ze de controle die ze 's nachts gewonnen had nu al weer los moest laten. Wat het plan van Linsay ook was, de hele school werd er bij betrokken. De roddels die hieruit voor konden komen waren dodelijk. Ze zouden haar het kleine beetje respect dat ze had wel eens af kunnen nemen. Dan zou ze weer het onderkruipsel zijn, precies zoals Linsay wilde.