vrijdag 17:12

Yusra
Jammer! Een andere keer dan maar

zaterdag 19:32

Yusra
Het was saai om zonder jou  te zwemmen:(

Yusra
De volgende keer dwing ik je mee te gaan.

Yusra
Hoe is het?

Yusra
Is er een reden waarom je niet online bent?

zondag 01:03

Yusra
Sorry, ik maak me waarschijnlijk te veel zorgen en ben moe, maar kun je reageren wanneer je wakker bent? Ik maak me zorgen. Het spijt me als ik iets verkeerds heb gezegd.

De letters dansten voor Storms slaperige ogen. De felle zon scheen door de gesloten gordijnen haar saai grijze kamer in. Gapend wreef ze in haar ogen en langzaam werd haar zicht wat helderder. Pas toen zag ze echt goed wat er stond. Yusra's woorden zorgden ervoor dat ze in een keer klaar wakker was. Waarom had ze haar mobiel niet eerder aan gedaan? Ze had kunnen weten dat Yusra haar een berichtje zou sturen. Ze kende haar vriendin. Haastig typte ze een antwoord. Ze schaamde zich ervoor dat ze het meisje zo had laten stikken.

zondag 08:49

Storm
Sorry! mijn telefoon was leeg. Het gaat goed. Sorry dat ik niet kon komen. De volgende keer ga ik mee.

Yusra
Storm! Gelukkig ik was echt bang. Weet je zeker dat er niks mis is?

Ongeloof, dat was wat Storm voelde toen ze het berichtje las. Kleine, schattige Yusra, degene die altijd pastel kleuren droeg en zo makkelijk te overtuigen leek, keek recht door haar leugen. Haar vingers gleden over de toetsen om te ontkennen, maar de lange serie aan onsamenhangende leugens die er uitkwam was ongeloofwaardig.
Dus haalde ze het weg en staarde naar haar scherm. Wist ze zeker dat er niks mis was? Hoe kon ze die vraag ooit beantwoorden? Dingen waren nooit goed geweest na Linsay. Toch kon ze het niet over haar hart verkrijgen om te liegen.

Yusra
Moet ik langskomen?

Storm haalde diep adem. Zou Yusra haar geloven als ze vertelde wat er was? Zou ze de waarheid begrijpen en haar zien? Zouden dingen veranderen? Ze wist het niet en de helft van haar schreeuwde dat ze nee moest antwoorden, maar er was een klein stemmetje dat zei dat haar vriendin een kans verdiende. En voor de laatste keer gaf ze die stem de ruimte om haar mond open te doen.

Storm
Graag.

Ze gaf zichzelf geen ruimte om na te denken over de gevolgen van wat ze zojuist had gedaan. In plaats daarvan sleepte ze zichzelf uit bed en pakte snel een sweater uit haar kast. In record tempo kleedde ze zich aan, waarna ze de trap af liep om ontbijt te pakken. Het was een ruim halfuur van Yusra's huis naar het hare. Als ze dan nog niet had ontbeten en er slaperig uit zag maakte haar vriendin zich nog meer zorgen.

'Goedemorgen,' mompelde haar moeder die over haar kleine brilletje heen keek toen Storm twee boterhammen in de broodrooster propte. 'Jij hebt haast.'

'Yusra komt zo.' Ze schonk een kop koffie in en zette hem op tafel. 'Ik was het vergeten.'

Haar moeder zuchtte lang en langzaam, waarna ze met een stem die alleen accountants konden opzetten een betoog over het belang van goed plannen gaf. Storm luisterde er met een half oor naar, terwijl ze haar magere ontbijt van droge toast en bittere koffie oppeuzelde. Ze snapte niet wat haar ouders met cijfers en plannen hadden. Toch was het beter om te luisteren naar de berisping, dan dat iemand voor de tweede keer vandaag haar leugens doorzag, tenminste dat vertelde ze tegen zichzelf. Want het stemmetje dat "zie me," schreeuwde, was nog niet gestopt. Sommige wensen lagen zo diep dat je ze bijna vergat.

Een half uur later zag Storm er aantoonbaar uit. Haar maag vouwde zichzelf in een knoop toen ze Yusra over de oprit zag lopen. Er was een bezorgde uitdrukking op het zicht van het meisje te zien. Enkele seconde later klonk de bel.

Storm dwong zichzelf naar de deur te lopen. Haar voeten voelden zwaar en waarschijnlijk zag ze er vreselijk bang uit, maar de ogen van haar waren op een boek gericht en haar moeder had zich weer over een kruiswoordpuzzel gebogen. Dus gunde de jonge Mathews zichzelf drie seconden om tot rust te komen, voor ze het handvat van de deur vastgreep en hem open trok.

Yusra vloog zonder waarschuwing haar richting uit en sloeg haar armen stevig om Storm heen. 'Gaat het?'

Storm hield zich wat ongemakkelijk vast aan de lange jas van Yusra. 'Ik denk het, bedankt dat je wilde komen.' De spanning vloeide langzaam uit haar lichaam weg. Yusra's thee werkte dan wel niet geruststellend, het meisje dat de geur van kruiden overal met zich mee droeg deed dat wel.

'Daar zijn we toch vrienden voor?' Yusra glimlachte en liet haar los, waarna ze haar jas aan de kapstok hing. 'Wat is er aan de hand?'

'Mijn hoofd...' Storm zuchtte. Ze wilde Yusra het hele verhaal vertellen, maar het lukte haar niet om het eruit te krijgen. '...is een grote chaos.' Het was een waarheid, maar het was niet de waarheid.

Yusra sloeg nogmaals haar armen om haar heen. 'Wilde je daarom niet mee zwemmen?'

'Had je door dat ik loog?' Storm had dat niet verwacht. Misschien had ze haar vriendin onderschat.

Het meisje knikte zacht. 'Het is niet erg, maar je weet dat je me alles mag vertellen. Ik veroordeel je niet.'

Storm nam een diepe ademteug. Moest ze het vertellen? Zou Yusra haar echt niet veroordelen? Zou het goed komen? Woorden dansten door haar hoofd, maar er leek geen juiste volgorde te zijn. Het was alsof haar verleden verzwegen wilde worden. Het was alsof het niet eens bestond. Was het slechts volgende leugen, een volgende draad in het web?

Nee. Storm duwde de gedachten weg. Ze moest haar vertellen. Als ze zich nu niet over de drempel zette, als ze nu niet geloofd werd, dan bleef er nog maar een uitweg over. Een pad waar ze zich al op voorbereid had. Er lag een dreigbrief in de tas die bovenaan de trap stond, er zat een papiersnede in haar hand. 'Heb je ooit het gevoel gehad dat niemand je begreep?'

Haar vriendin knikte zacht. 'Dat is een vreselijk gevoel.'

'Storm, vergeet je niet om Yusra wat drinken aan te bieden,' riep een stem vanuit de woonkamer. Het waren die elf woorden die er voor zorgden dat ze de omhelzing los lieten. De waarheid bleef in de stilte die tussen hen hing bungelen tot hij zou verstikken. Storm wist niet of ze zich opgelucht moest voelen of niet. 'Wil je thee?' vroeg ze, terwijl ze de woonkamer in liep alsof er niks gebeurd was.

'Lekker,' zei Yusra, die ze de grote kamer rond keek. 'Goedemorgen!' Ze deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze zo vroeg op bezoek kwam. Misschien was dat ook wel zo voor het meisje.

Storm pakte een van de gestipte mokken uit de kast en goot hem vol met kokend water, waarna ze de doos met hun beperkte aanbod aan smaakjes voor haar vriendin neer zette. 'Zullen we zo boven gaan zitten?'

Yusra wierp een blik op Storms moeder die haar een glimlach schonk. 'Is goed,' zei ze toen zacht, terwijl ze een theezakje uit de doos pakte en richting de trap liep. Ze kende de weg.

Storm volgde haar naar boven en plofte neer op haar gestreepte dekens. Ze had geen idee wat ze moest zeggen. Het voelde wat knullig. Yusra was speciaal voor haar hierheen gekomen en alles wat ze kon doen, was voor zich uit staren.

'Zijn je ouders altijd zo... stil?' vroeg Yusra voorzichtig.

Storm gaf haar een knikje. Vroeger was het anders geweest, maar dat leek nu niet meer dan een herinnering. Haar huid was niet het enige met littekens. 'Ze houden wel van me, hoor.'

'Is dat niet vervelend? Je wilt toch met je ouders kunnen praten?' vroeg Yusra door terwijl ze van haar thee nipte. Haar ogen gleden door de in grijstinten gehulde slaapkamer, langs de posters van bands die Storm amper kende en de sieradenboom vol kettingen die ze nooit droeg.

'Soms zou ik willen dat ze dat zouden doen,' verzuchtte ze. 'Maar wat zijn pratende mensen waard als ze niet kunnen luisteren?' Als niemand luisterde, kon je de kamers van een huis beter vullen met de tonen van muziek, het geluid van voetstappen en ademteugen. Oorverdovende stilte was nog altijd beter dan lege chaos.

'Dat snap ik.' Haar vriendin perste er een glimlach uit. 'Was dat wat je bedoelde in de gang?'

Storm knikte zacht, al was het een leugen. De stilte was normaal geworden. Als ze er ooit last van had gehad, was ze het vergeten in de loop der jaren. 'Ik zou graag wilde dat iemand me hoorde.'

'Wat zou je dan zeggen?'

Ze haalde haar schouders op. 'Geen idee. Ik heb nooit geloofd dat iemand zou luisteren. Ik denk dat ik gewoon heel hard zou schreeuwen.' Ze voelde de tranen naar haar ooghoeken kruipen. Ze zou schreeuwen dat Linsay een monster was. Ze zou vertellen dat ze onschuldig was en dat ze dit niet wilde doen. Ze zou vertellen dat ze haar ouders haatte, al zou ze daar spijt van krijgen. Ze zou roepen tot de woorden over gingen in legen klanken.

Yusra nam een grote slok van haar thee. 'Ik ook.'