Het was vreemd hoe de dag problemen kon laten vervagen. De confrontatie met Linsay en de brief spookten nog steeds door Storms hoofd, maar ze leken minder groot dan eerst. Ook haar angstig kloppende hart leek eindelijk een beetje tot rust te komen. Ze waren al vele uren verder en alles was nog precies zoals het altijd geweest was. Enkel de ogen die haar in de gangen volgden, zorgden ervoor dat Storm geen rust kon vinden. Al was dat niet anders dan altijd.

Dus durfde ze voor het eerst die dag oprecht te lachen toen ze Yusra een snelle knuffel gaf. 'Veel plezier! Ik zie je zo.'

Het meisje knikte hevig. 'Waag het niet om iets te breken.' Daarna draaide Yusra zich om naar Emily. 'Jij ook niet.'

Emily lachte hoofdschuddend. 'Programmeren is niet zo gevaarlijk als gym.'

'Nou...' ging Storm er tegen in, terwijl ze Yusra een knipoog gaf. 'Ik heb gehoord dat je virussen kunt oplopen.'

'Computers zijn gevaarlijk!' Voordat Emily kon antwoorden dribbelde Yusra richting haar les. Die slimmerd.

'Hé, dat is valsspelen!' riep het roodharige meisje haar nog na, maar ze was al te laat. Met een zucht keek ze naar Storm. 'Gaat ze ooit toegeven dat ze deze discussies nooit gaat winnen?'

Storm grijnsde. 'Je kent haar toch? Als ze niet kan winnen met woorden, wint ze op een andere manier. Ze is je te slim af.' Met die woorden liep ze het gebouw uit. Wetend dat het Emily zou frustreren, maar dat was de reden dat ze vrienden waren. Emily hield niet van mensen die haar altijd gelijk gaven. Ze wilde uitgedaagd worden. Daarom was ze al snel met Yusra bevriend geraakt. Soms vroeg Storm zich af of Emily en zij nog vrienden zouden zijn als het koppige meisje zou verdwijnen. Het antwoord wilde ze niet weten.

Ze liep door de houten deuren het terrein op. De zon had zich eindelijk door het wolkendek geboord en scheen haar vrolijk tegemoet. Nog een blokuur en dan zou ze van het weer kunnen genieten. Met gezonde tegenzin liep ze richting de gymzaal die niet ver van de atletiek baan lag.

Toen ze de oude kleedkamer in liep, kwam de sterke zweetlucht haar tegemoet. Met een vies gezicht zette ze haar tas op een van de houten bankjes die aan de crèmekleurige muren waren vastgemaakt. Ze zouden deze plek wel wat beter mogen ventileren. Zonder er al te lang bij stil te staan haalde ze haar sportkleding uit haar tas en trok het iets te grote sportshirt over haar schouders. "Club 301" stond er met strakke letters op geschreven. Wat dat precies was, wist Storm niet. Het maakte haar ook niet veel uit. Er waren weinig mensen die shirts droegen waar ze de betekenis van kenden.

'Hey Storm!' Een atletisch meisje met een grote bos bruine krullen op haar hoofd, liep de ruimte in. Ze zette haar tas op de bank en haalde er direct een roze deobus uit. 'Wat een lucht,' mopperde ze, terwijl ze knop indrukte. Een grote wolk kwam uit de bus. Een chemische bloemenlucht drong Storms neus in. Het stonk erger dan de zweetlucht.

'Hallo Desiree,' wist ze met een klein hoestje uit te brengen, voor haar aandacht werd getrokken door Miriam die de ruimte in liep.

'Wie heeft hier zoveel deodorant gespoten?' zei ze met een zucht, waarop Desiree over de zweetlucht begon. De anderen geen oog meer voor Storm en zij ook niet voor hen. Het gesprek gleed langs haar heen. Ze had te veel andere dingen aan haar hoofd. De lucht die in de ruimte hing of het gebrek aan talent waardoor ze tot een gym keuzedeel veroordeeld was, hingen ergens onderaan de lijst van problemen.

Misschien had ze de lijst van dingen die niet goed waren te lang gemaakt. Haar cijfers, het feit dat ze nog nooit verliefd was geweest, haar reputatie, hoe ze eruit zag en of ze zichzelf niet begon te verliezen, waren maar een paar van thema's die in de eindeloze oceaan van haar hoofd spookten.

Een geluidloze zucht ontsnapte uit haar mond, terwijl ze haar haren in een nette staart borstelde. Zou ze later lachen om deze dingen? Zou haar angst voor de wereld verbleken en vandaag in een grappige herinnering veranderen? Bij alle volwassen leek dat te gebeuren. Het zou zomaar kunnen dat ze gelijk hadden. Haar problemen waren klein, enkel was ze zelf veel kleiner. Hoe kon ze dan tegen zo'n wereld vechten?

'Storm, jij was er toch bij?' Desirees hoge stem schalde door de kleedkamer.

'Eeum waarbij?' Haastig stopte ze de borstel in haar tas. Blijkbaar was haar deelname in het gesprek toch meer gewenst, dan ze gedacht had.

'De liefdesbrief!' Desiree grinnikte zacht. 'Jij was er toch bij toen ze hem vond?'

Storm schudde haar hoofd. 'Linsay en ik zijn geen vrienden.' Even voelde het alsof haar hart zich samen kneep. Het was vreemd hoe die uitspraak nog steeds zoveel pijn kon doen.

'Dat snap ik wel,' zei Desiree direct ferm. 'Ze is echt zo'n typetje.'

Miriam knikte zacht, zonder wat te zeggen. Storm sloot zich aan bij haar stilte. Ze wist wie Linsay was. Het blonde meisje was er goed in om te doen dat ze een stereotype modepop was, maar het was een leugen. Niet dat dat uitmaakte. Wie was Storm om iemand om een leugen te veroordelen, terwijl ze zelf niet beter was?

Het bleef ongemakkelijk stil in de kleedkamer. Vanuit de gymzaal kwam het geluid van een bal die door de jongens luid schreeuwend over werd getrapt. 'Van wie heb je dat van de brief?' Storm stelde de vraag niet omdat ze het antwoord wilde weten. Alles wat ze wilde, was ontsnappen aan de stilte.

'Yusra vertelde me het bij wiskunde.'

Dat was te verwachten. Het was Yusra's manier om wraak te nemen op Linsay. Hoewel een roddel niet echt was waar Storm op zat te wachten, kon ze niet boos zijn. Het was onmogelijk om Yusra iets kwalijk te nemen. De enige optie die er over bleef, was meegaan in haar plan, dus dat deed Storm. 'Weet je ook van wie de brief komt?'

'Nee, maar het zou Jeremy kunnen zijn,' suggereerde Desiree met een kleine grijns.

'Of Elias,' zei Miriam giechelend, waarna het de namen een hele lijst van potentiële liefdes bij langs gingen. Storm kon maar amper haar lachen inhouden. Hoewel ze haar doel niet bereikt had, zorgde het "Yusra-effect" ervoor dat ze er vrede mee had. Voor nu.

Uiteindelijk concludeerden de beiden dat de mysterieuze aanbidder Thomas moest zijn. Een slungelige jongen met een grote puistenkop en rode haren was de enige die zover zou gaan. Al helemaal omdat hij een crush op Linsay scheen te hebben. Storm had ergens wel een beetje medelijden met hem. Ze nam zich voor om dit misverstand volgende week direct uit de weg te ruimen. Maar voor nu zou ze de roddels nog even hun gang laten gaan. Ze gaven haar tijd om de volgende zet in alle rust te plannen.

'Meiden, opschieten, anders houden we geen gymles meer over!' klonk het vanuit de gymzaal. Storm zuchtte zacht. Ze nam nog snel een slok water uit haar bidon en volgde de anderen de gymzaal in. Zodra ze op de blauwe vloer stond en de ringen die aan het plafond hingen zag wist ze dat het een lange les zou worden. Een grote jongen die Elias heette, hing al aan de ringen en deed allerlei acrobatische capriolen alsof hij acrobaat was. De anderen speelden aan de andere kant van de ruimte voetbal, maar dan een variant zonder regels. Storm wierp een korte blik op het spel voor ze besloot dat ze daar geen zin in had. Met tegenzin slenterde ze naar de ringen en greep ze vast. Verveeld slingerde ze heen en weer tot haar armen er pijn van begonnen te doen. Als ze dit de komende twee uur moesten doen, dan ging ze dood van verveling of ze zou morgen sterven aan spierpijn in haar armen. Beide mogelijkheden leken haar niet erg aantrekkelijk. Enkel sterven door haar eigen gedachten was erger.

'Oké, iedereen even stilstaan,' schalde de stem van mevrouw Driesen naar een paar minuten "opwarmen" door de zaal. De vrouw plukte aan haar korte grijzende haar, terwijl ze wachtte tot iedereen tot stilstand kwam. Storm liet de ringen los en kwam met een plof op de mat onder haar terecht. Haar schoenen slipten weg op de gladde ondergrond en een tweede plof volgde. Een pijnscheut ging door haar kont. Ze kon nog net een scheldwoord onderdrukken. Vanuit haar ooghoek zag ze Elias met een sierlijke sprong landen. Ze kon niet ontkennen dat ze een klein beetje jaloers was op zijn vaardigheden.

Driesen vouwde haar armen over elkaar en keek de zaal rond. 'We gaan vandaag oefenen met de ringen. Het einddoel is dat jullie allemaal een salto kunnen.' Haar blik gleed naar Storm. 'We beginnen met het oefenen van zwaaien en op twee benen landen.' Dat leverde de docente een klein lachsalvo op. Storm kon wel door de vloer zakken. Tuurlijk werd zij weer bespot. Het zou ook eens anders zijn.

Driesen deed alsof ze het gelach niet gehoord had en liep richting een van de matten. Ze pakte de ringen en begon heen en weer te slingeren. Het verraste Storm hoe soepel de vijftigjarige docente dat deed. Zonder enige moeite landde de vrouw en keek de leerlingen aan. Vervolgens begon ze uit te leggen over de techniek achter het schommelen en de landing.

Het lukte Storm niet om op te letten. Het gelach van de anderen galmde nog na in haar hoofd. Het was maar een grapje, probeerde ze zichzelf te herinneren. Toch voelde ze zich ergens verraden door Driesen.

Aan het einde van de les klapte Storm wat onhandig op de mat neer. Het lukte haar nog maar net om staande te blijven. In de buurt van de salto kwam ze al helemaal niet. Het frustreerde haar. De anderen hadden het al lang onder de knie en zowel Desiree als Miriam maakten een sierlijke landing, waarna ze de kleedkamer in verdwenen.

Driesen glimlachte en liep haar richting uit. 'Het gaat al steeds beter.' Het was een leugen.

'Bedankt, ik geloof dat hardlopen toch meer mijn ding is,' veranderde Storm snel van onderwerp. Ze probeerde te verbergen dat de opmerking die Driesen eerder die les had gemaakt niet vergeven was. Het lukte niet, want iets in de pastelblauwe ogen van de vrouw veranderde.

'Je hoeft ook niet overal goed in te zijn.' De docent keek even weg, alsof ze zich schaamde. 'Sorry voor mijn grap, die had ik niet mogen maken.'

Storm gaf haar een knikje als teken dat het goed was. Misschien was het niet de waarheid. Ze was nog steeds boos, maar binnenkort zou het goed zijn. In tegenstelling tot de andere leerkrachten, erkende de vrouw wanneer ze fout zat. Het was iets wat Storm waardeerde. 'Ik denk niet dat ik hier goed in wil zijn.'

'Waarom niet?' De vraag klonk niet verontwaardigd, maar oprecht.

'Ik geniet er niet van. Als ik ren, kan ik de hele wereld vergeten, als ik aan die dingen hang kan ik er alleen over nadenken hoe ik weer met beide benen op de grond kan komen.'

'Zal ik je een geheimpje vertellen?' Een ondeugend glimlachje verscheen op de lippen van de docente. 'Ik ook.'

Toen was het goed. Storm wenste de vrouw een fijne middag en liep naar de kleedkamer waar de andere twee al druk in gesprek waren. Storm lette niet echt op hen, in stilte trok ze haar gymkleding uit. Ze had haar spijkerbroek net over haar heupen gehesen toen een paniekerige stem de ruimte vulde.

'Wie heeft mijn telefoon gepakt?!' Het was Desiree. Haar grijze ogen gleden door de kleedkamer.

'Ben je hem niet gewoon kwijtgeraakt?' vroeg Miriam voorzichtig.

'Nee, ik weet heel zeker dat ik hem in dit vakje had laten zitten!'

'Rustig, we vinden hem wel,' zei Storm waarna ze haar broek vast knoopte en naar het meisje liep. 'Heb je al in de gymzaal gekeken?'

'Ik neem mijn mobiel nooit mee naar binnen.' Toch liep Desiree de zaal in. Blijkbaar was ze niet zo zeker van haar zaak.

Storms blik gleed even naar Miriam. Die hees haar tas op haar rug en liep haastig richting de deur. Haar groene ogen schoten heen en weer. Iemand had duidelijk iets te verbergen.

'Jij hebt hem, hè,' fluisterde Storm zacht.

Miriam bleef verstijfd in de deuropening staan. 'H-hoe kom je er bij?'

'Je ogen spreken boekdelen.' Ze propte haar gymkleding in haar oranje sporttas. Het meisje stond nog steeds als bevroren in de deuropening. Storm wierp een blik over haar schouder. 'Ga toch, het is niet dat ik je ga verraden of zo.'

Een klein glimlachje verscheen op de lippen van het meisje en ze dribbelde haastig het gebouw uit. Storm aarzelde of ze er wel goed aan deed om het geheim te houden, maar ze had het al beloofd en ze ging de keuze niet heroverwegen. Bovendien was wat er tussen Miriam en Desiree speelde niet haar probleem.

De deur van de gymzaal ging open en Desiree en Driesen liepen naar binnen. De gymdocente keek de kleedkamer door. 'Weet je zeker dat hij echt in dat vakje zat?'

Desiree knikte zacht, terwijl ze spullen uit haar tas begon te halen.

'Misschien heeft een van de jongens hem gestolen,' zei Storm, terwijl ze richting de deur liep. Ze deed geen moeite om Desiree nog verder te helpen. Zo schijnheilig was ze niet. Bovendien had ze geen zin om voor iets te zoeken, wat niet gevonden zou worden.

Zodra ze naar buiten stapte vielen regendruppels op haar huid. Een koude druppel water gleed over haar neus om aan het smalle puntje te blijven hangen. Storm veegde hem voorzichtig weg. Onder het toekijkend oog van de donkere wolken liep ze naar haar kamer. Eenmaal daar aangekomen, plofte Storm op een van de zitzakken neer. Haar gymtas legde ze naast zich neer. In de badkamer hoorde ze het geluid van stromend water en luid, melodieus gezang. Yusra was dus ook al terug uit de les, concludeerde ze. Tenzij Emily ineens zuiver had leren zingen, maar die kans achtte ze klein. Het slimme meisje had veel talenten, maar muziek was daar niet een van.

Met een kleine grijns op haar gezicht luisterde Storm naar de melodie, terwijl ze dacht aan wat ze in de kleedkamer gehoord had. Zou Desiree al hebben uitgevogeld wat er gaande was? Storm deed geen poging om haar eigen vraag te beantwoorden. Ze moest zich er buiten laten. Nu haar eigen web van leugens groeide, kon ze het niet gebruiken om in dat van een ander terecht te komen.