'Jarred. Hey, Jarred!' Gia prikt meerdere keren in mijn arm en ik schrik op. 'Aarde aan Jarred? Ah, daar ben je!' zegt ze vrolijk als ik haar vanuit mijn ooghoeken aan kijk.

'Wat is er?' vraag ik rustig.

'You spaced out man!' antwoordt ze met een geforceerd Amerikaans accent. Ik zucht. 'Kom op, wees wat vrolijker! We zijn een mysterie aan het oplossen!'

'Moet je zo luid praten?' vraag ik, mij licht irriterend aan haar harde stem gebruik.

'Ja,' zegt ze plagend en prikt weer in mijn arm. 'En we zijn er bijna!' Ik zucht.

'Kom op Jar, een beetje vrolijker mag wel,' zegt Mei zich nu ook in het gesprek mengend.

'Zie je, het ligt niet aan mij!' roept Gia als soort overwinning uit. 'Je vriendin vindt het ook!' Ik zucht weer.

'Oké, oké,' zeg ik en forceer een glimlach. 'Beter?' Gia knikt geamuseerd en Meiying begint te lachen. Gelukkig komen we bij onze bestemming aan voordat er nog meer opmerkingen worden gemaakt.

'Jij belt aan,' zegt Gia terwijl ze naar mij kijkt.

'Waarom jij niet?' vraag ik.

'Ey, jij was gedrogeerd, niet ik!'

'Je was wel dronken,' zeg ik onverstaanbaar en druk met tegenzin op de bel van de flat.

'Euhm hallo?' vraagt er een stem door de luidspreker.

'Ja, hoi,' zeg ik. 'Jarred hier, ik had gebeld over dat feest, spreek ik met Jasmina?'

'O, ja, ik doe de deur open.' De deur begint een zoemend geluid te maken en ik duw er tegen aan. Hij gaat open en met zijn drieën stappen we naar binnen. We kijken alsof we één zijn naar boven wanneer we voetstappen horen.

'Ja, kom maar,' horen we een stem zeggen. 'Tweede verdieping.' We beginnen aan een korte, maar zware klim. De trappen waren namelijk steiler dan verwacht.

We eindigen met z'n alle op een kleine bank in een kleine, maar gezellige kamer. Jasmina gaat tegenover ons zitten op een comfortabel uitziende stoel.

'Willen jullie nog iets te drinken?' vraagt ze terwijl ze haar hoofddoek goed doet.

'Thee,' zegt Gia.

'Water,' zegt Meiying en ik schud mijn hoofd.

'Voor mij niks.' Jasmina knikt.

'Komt voor elkaar dan.' Even later is ze weer bij ons terug met een dienblad.

'Oh,' zegt Gia enthousiast. 'Is dit van die Marokkaanse muntthee?!' Jasmina knikt. 'Oh, man, da's vet lekker,' zegt Gia en begint energiek in haar kopje te blazen. Jasmina lacht en kijkt mijn kant op.

'Je wilde praten over het feest?' Ik knik. 'Waarom?'

'Ik werd ergens wakker waar ik niet hoorde te zijn...' zeg ik en zucht. Onvrijwillig denk ik aan de jongen met het zwart met groene haar, aan Misschien... 'Ik vroeg me af of je misschien meer zou weten...'

'En je vrienden weten niks?' Gia schudt haar hoofd.

'Dat is hem juist,' zegt ze. 'Kennelijk heeft iemand hem gedrogeerd en meegenomen toen er even niemand bij hem stond.'

'Hmm, dat is vervelend.' Jasmina lijkt na te denken en neemt een slok van haar thee. 'Maar nu ik je zie kan ik me wel herinneren dat je door iemand het feest uit werd gesleurd.'

'Serieus?' vraagt Mei enthousiast, Jasmina knikt.

'Het is een beetje vaag, maar ik herinner me het wel. Wel stom dat het daar zo donker was anders kon ik je ook wel zeggen wie het was die je meetrok.' Mei kijkt mij lachend aan.

'We hebben een hint Jar,' zegt ze en legt haar hand op mijn been. Ik knik en lach een beetje. Ik kijk Jasmina aan.

'Bedankt,' zeg ik. 'Dit helpt echt. Zou je nog iemand weten die meer zou kunnen weten?' Jasmina denkt na.

'Nou,' zeg ze. 'Eigenlijk wel... Kennen jullie Thomas?' Ik schud mijn hoofd, maar Gia knikt.

'Van Schapenberg, toch?' Jasmina knikt.

'Dat is hem, ik denk dat hij het meest heeft rondgelopen op het feest.'

'En hij heeft niet te veel gedronken?' Jasmina schudt haar hoofd.

'Hij rijdt altijd en drinkt niet veel. De kans is groot dat hij jullie verder zou kunnen helpen.' Ik begin te hopen dat hij dat zomaar kan, maar kan niet de gedachte bedwingen dat ik Jasmina nog even alleen wil spreken. Het moment ze ons naar buiten laat, grijp ik mijn kans.

'Jasmina,' zeg ik. 'Mag ik nog een ding vragen?' Ze knikt.

'Jarred!' schreeuwt Gia.

'Ja wacht even!' roep ik terug en richt me weer tot Jasmina. 'Ken je misschien een jongen met zwart en groen haar en ijsblauwe ogen?' Jasmina kijkt mij bedenkelijk aan.

'Nee...' zegt ze twijfelend. 'Maar ik heb Thomas wel eens horen praten over een vriend die zijn haar groen had geverfd...'

'Echt?' vraag ik.

'Ik dacht dat hij het was... Ik kan het niet met zekerheid zeggen... Maar Thomas kan je zeker helpen.' Ik knik.

'Bedankt, dat was alles. Echt bedankt.'

'Geen probleem, ik hoop dat je je geheugen terug kan vinden.'

'Bedankt,' zeg ik nog een laatste keer en daal de trap af. Ik was eindelijk een stap dichterbij Misschien gekomen, mijn mysterieuze partner van die ene avond.