We zitten lang in stilte, verdacht lang. Op een gegeven moment staat Misschien op en ik blijf een beetje verdwaasd zitten.

'Het begint misschien een beetje laat te worden...' zucht hij en kijkt mij over zijn schouder aan, maar lijkt niet op zijn woorden te komen en draait zijn hoofd weer terug.

'Het valt wel mee,' zeg ik en zie dat mijn telefoon aangeeft dat het kwart over twaalf is. 'Of niet...' fluister ik er achteraan. De jongen voor me draait zich om.

'Ik ga echt problemen krijgen...' zegt hij en kijkt naar de grond.

'Zijn je ouders dan zo streng?' vraag ik, hij knikt.

'Ik dacht dat ze op mijn achttiende wel wat soepeler zouden worden...' Deels verward kijkt hij me opeens aan. 'Waarom vertel ik jou dit eigenlijk?' vraagt hij mij met een frons. Ik haal mijn schouders op. De jongen bestudeert me van top tot teen en terwijl hij dat doet voel ik een kriebelend gevoel ik mijn buik. Waarom moet hij mij zo intens aankijken?

Uiteindelijk slaat hij zijn ogen ten hemel en zucht. 'Misschien wel om dezelfde reden dat ik je die nacht mijn appartement binnen heb gelaten...' Ik kijk hem vragend aan.

'Wacht even,' zeg ik verward. 'Je ouders willen dat je op tijd thuis bent, maar je hebt je eigen appartement?'

'Het is eigenlijk van mijn broer, maar die is vaker bij zijn vriendin dan in zijn eigen huis,' antwoordt hij. 'Ik heb het een beetje overgenomen, maar mijn ouders willen dat ik nog wel vier dagen in de week thuis ben... En vandaag is zo'n dag. Het is vreemd, ik weet het.'

'O.' Meer weet ik niet te zeggen en de jongen draait zich weer om. Hij begint te lopen en steekt zijn hand op als gedag zegging.

'Ik zie je waarschijnlijk nog een keer, Waarschijnlijk.' Zachtjes begin ik te lachen.

'Ik jou misschien ook, Misschien.' Hij draait zich nog een keer om, schenkt me een glimlach en zwaait nog een laatste keer. Ik zwaai terug. Nadat mijn hand weer naar beneden is volg ik hem met mijn ogen totdat hij de speeltuin uit is gelopen. Langzaam wieg ik mezelf in de schommel heen en weer.

Een plotselinge duisternis lijkt over mij heen te vallen nu hij weg is... Er is iets aan hem wat in de schaduwen zit, een mysterie en zijn ouders zijn er een deel van. Ook blijft die ene vraag van hem door mijn hoofd spoken. "Waarom vertel ik jou dit eigenlijk?" Ja, waarom vertelde hij me dat eigenlijk? Ik zucht. Zou ik Mei hierover vertellen? Ik had haar nog niks over deze jongen verteld... Langzaam schud ik mijn hoofd. Ik ga er weer mee wachten, maar of dat het beste idee is...

-----------------------
Ik voel me bijna schuldig van het publiceren van zo'n klein hoofdstuk O.o

Btw voor de DWVW lezers, die update komt morgen want vandaag voelde alles behalve vrijdag lol xD