Ik neem de tram terug naar mijn huis en check zuchtend uit. Een oude vrouw die samen met mij uitstapt kijkt me vragend aan.

'Wat is er jongen?' vraagt ze en ik herken haar vaag als mijn overbuurvrouw.

'Het is een beetje chaos,' zeg ik en betrap mezelf erop dat ik deze vrouw meer zeg met deze woorden dan Mei. Ik zucht nog een keer.

'Dat hebben we allemaal wel eens,' zegt ze en kijkt me recht aan. 'Maar blijf wel goed op jezelf letten.' Ik knik een beetje ongemakkelijk en besluit een omweg te nemen naar mijn huis. Wat meer beweging zou me goed kunnen doen.

Ik zwaai naar haar als gedag en struin naar de speelplek in onze buurt. Met een zucht plof ik neer op een van de schommels en wieg mezelf zachtjes heen en weer. Ik denk onbewust aan de jongen die kennelijk bij een restaurantje werkt, waarom had ik niet op de naam gelet? Het zou me een stuk verder hebben geholpen... Mei springt daarna mijn gedachten in en een gevoel van schuld kruipt mijn schouders op.

Het is niet koud, maar een rilling trekt over mijn rug. Mijn ogen staren de verte in en mijn hersens draaien overtoeren. Ik had Meiying de waarheid moeten vertellen, dat familiefeest gaat helemaal niet door en ik ken die jongen, al zei het niet goed. De leugens beginnen zich langzaam op te stapelen en ik weet dat ik snel moet handelen... Anders wordt ik er onder verpletterd. Daarnaast is Mei pijn doen wel het laatste wat ik wil.

Met een diepe zucht sta ik op en laat de schommel heen en weer slingeren. Slenterend loop ik het laatste stuk naar huis en val zowat de gang in. Een plotselinge moeheid weet mij bijna te vloeren, maar ik weet nog net mijn evenwicht te bewaren. Uit de woonkamer hoor ik mijn moeders stem.

'Jarred? Ben je thuis?' vraagt ze bezorgd. Ze had vast de bonk gehoord van mijn hand die tegen de muur aan sloeg om mijn balans te behouden.

'Ja, ik ga meteen naar bed,' roep ik zwak terug en begin de trap te beklimmen.

'Is goed,' roept mijn moeder mij nog na. 'Slaap lekker.'

'Ja, slaap lekker mam.'

Eenmaal in mijn kamer trek ik mijn kleren uit en duik met mijn onderbroek en mijn "pyjama" shirt mijn bed in. Mijn ogen vallen dicht en ik ben sneller weg dan ik ooit had verwacht.

...

De volgende ochtend word ik wakker van een fel trillende telefoon. Verward wrijf ik in mijn ogen. Levenloos kijk ik naar het ding dat door het agressieve getril bijna van mijn nachtkastje valt. Ik pak hem net op tijd en neem op.

'Ben je al weg?' hoor ik Mei aan de andere kant van de lijn vragen.

'Nee, want anders zou ik niet opnemen,' antwoord ik lachend. 'Wat is er gebeurt met goedemorgen Jarred, heb je lekker geslapen?' Ik weet haar aan het lachen te krijgen.

'Goedemorgen Jarred, lekker geslapen?' herhaalt ze mij lachend.

'Ja hoor, lief dat je het vraagt,' antwoord ik. 'Ga je nog iets doen vandaag?'

'Ik ga met Tom naar Amstelveen,' zegt ze met een plots serieuze ondertoon, de lach is weg.

'Amstelveen?' vraag ik en frons mijn wenkbrauwen.

'Hij gaat daar naar een neef die niet weet dat hij nu een jongen is, dus heeft even wat ondersteuning nodig.'

'Is te begrijpen. Jij bent de ondersteuning zeker?' Het bleef even stil aan de andere kant.

'Ja,' zucht ze, duidelijk geen zin in de aankomende familiedrama.

'Hey, moet nu gaan. Veel succes?' Ik weet niet waarom ik dat zei.

'Ja, ik hoop dat het goed gaat...' zegt ze en zucht weer.

'Ik hoop het ook voor hem...' Ze hangt op en ik adem diep uit. Waarom zei ik dat ik moest gaan? Ik ga nergens heen! Waar wil ik hiermee heen gaan? Ik zucht, ik moet het haar eigenlijk zo snel mogelijk vertellen... Of... Opeens schiet er een veel beter idee door mijn hoofd, een meesterplan! Dan zou alles, ook al zou het mis gaan, in mijn voordeel zijn. Een glimlach van ontspanning kruipt op mijn lippen, dit zou gaan werken, zeker weten.

Mijn humeur is de rest van de dag meer ontspannen en mijn hoofd lijkt eindelijk weer eens een beetje geordend te zijn. Ik heb zelfs al wat aan onderzoek gedaan, want via via via ben ik erachter gekomen wie er allemaal op het feest waren. Het is een lange lijst en hoewel ik een aardig grote vriendengroep heb, weet ik maar van een klein deel wie het zijn. Het kleine deel dat ik kan afstrepen helpt niet met het uitzoeken van zíjn naam. Ook is er nog steeds het mysterie van hoe wij beide niks van die avond meer kunnen herinneren. Waarschijnlijk heeft er iemand iets in onze drankjes gestopt... Maar wie zegt dat die jongen de waarheid sprak? denk ik en bijt op mijn onderlip. Daar is een punt waar ik overheen dacht. Ik zucht, ik heb hulp nodig. Geen beter moment om het plan in uitvoering te brengen.

Verward is Meiying naar mijn huis gekomen. Als ik open doe vraag ik eerst naar Tom. Ze vertelt in een paar zinnen de enorme spanning van die dag en laat daarna een stilte vallen waarin ze me vragend aankijkt. Ik weet dat ik nu mijn voicemail uit moet leggen.

'Oké,' zeg ik. 'Lang verhaal kort. Ik heb wanhopig hulp van je nodig.' En gebaar dat ik even wil zitten. We gaan tegenover elkaar aan de tafel zitten en ik schuif haar mijn blaadje met namen voor.

'Wat is dit?' vraagt ze en trekt het papiertje naar zich toe. Haar ogen schieten over de letters heen en ik voel dat mijn handen klam worden.

'Namen,' zeg ik. 'Van iedereen die ik niet ken die op het eindfeest was.' Een soort vonk lijkt even in Meiyings ogen te verschijnen en ik weet dat zij weet wat ik wil uitzoeken.

'Dus een van deze mensen heeft je gedrogeerd?' vraagt ze en kijkt weer even naar de namen.

'Ja, nee, misschien was het ook een van mijn, onze, vrienden, maar dat is makkelijk na te gaan,' antwoord ik. Mei knikt en krabt aan haar neus.

'Ik ken er wel een paar... Waarvan ik weet dat er twee buiten stonden toen ik met Tina wegging. Haar kan je ook afstrepen.' Dat laatste zegt ze met een lichte glimlach. Ik haal opgelucht adem.

'Oké,' zeg ik en ik voel mezelf ontspannen. Het was een goed idee Mei erin te betrekken.

'Maar waar was je nou eigenlijk beland?' vraagt ze, voor mijn gevoel, uit het niets.

Fack. Is het eerste wat door mijn hoofd schiet en ik begin het warm te krijgen. Want hoe dan ook, ik zou wachten met het haar te vertellen. Ik wilde eerst zelf uitzoeken wie hij was, zo zou ik Mei het verhaal kunnen geven wat ze verdient.

'Jarred?' vraagt Mei me bezorgd en ik merk dat ik levenloos voor me uit zit te staren met twee handen die elkaar fijn proberen te knijpen. Schaapachtig kijk ik haar aan en knipper een paar keer met mijn ogen.

'Ik-ik...' zeg ik en kom niet uit mijn woorden. Meiying kantelt haar hoofd en ik probeer mijn handen te laten ontspannen, zonder succes.

'Hm?' zegt ze en ze legt liefkozend haar handen over de mijne heen waardoor ik iets ontspan.

'...' Ik open alleen mijn mond, maar er komt niks meer uit. Is er een manier om me uit deze leugens te bevrijden? Of moet ik doorgaan met een web spinnen?

'Ben je je stem kwijt of zo? Wil je wat water?' vraagt ze en ze kijkt nog bezorgder. Dit was niet het plan, maar ik knik zodat ik heel even van de druk verlicht kan worden. Mei loopt de keuken in en ik merk dat alles trilt. Is dit het gevoel van schuld? Ik schud mijn hoofd.

Kom op, focus Jar. Je kunt dit! Laat haar je gewoon helpen, die jongen komt later! Op wonderbaarlijke wijze lijk ik tot rust te komen en Meiying ziet dat het moment dat ze mij een glas water aangeeft. Ze trekt haar wenkbrauwen op.

'Het gaat weer?' Ik knik en drink gulzig het glas leeg.

'Wanneer gaan we beginnen?' vraag ik de vraag die ze me voor het water halen had gevraagd negerend.

'Beginnen met wat?' vraagt ze terug en een wenkbrauw zakt naar beneden.

'De rest ondervragen en erachter komen wie mijn geheugen heeft afgenomen,' antwoord ik. 'En wie mij heeft achtergelaten.' Mei lacht.

'Dat is inderdaad ook een goeie.' Ze legt een vinger tegen haar lip aan en kijkt bedenkelijk. 'Morgenochtend zeven uur dan?' vraagt ze glimlachend.

'Ben je gek?!' zeg ik misschien iets te fel, want haar lacht trekt zich een klein beetje terug, een heel klein beetje maar.

'Ik maak maar een grapje,' zegt ze. 'Morgenochtend tien uur beter?' Langzaam knik ik en ze leunt over de tafel heen zodat ze een kus op mijn mond kan planten.

'Fijn,' fluistert ze en trekt zich weer terug naar haar kant van de tafel. 'Tot morgen dan.'

'Ga je nu al weg?' vraag ik zonder dat ik het zelf door heb. Ik kijk met puppyoogjes naar haar, hoe ze haar tas pakt en om de tafel heen loopt naar mij toe.

'Ja, sorry, maar Tom heeft nog wat meer steun nodig... Ik hoop dat je dat snapt.' Haar ogen kijken mij onderzoekend aan en ik trek een beetje hopeloos mijn schouders op.

'Oké,' zeg ik. 'Tot morgen. Wens Tom alle sterkte die hij nodig heeft.' Ik loop met haar naar de deur toe en geef haar haar jas aan. 'Zal ik meelopen?' vraag ik, ik wil gewoon even wat langer bij haar zijn. Mijn gevoel zegt dat ik dat even nodig heb en dan niet eens in een romantische manier. Ik heb gewoon even behoefte aan gezelschap.

In stilte lopen we naast elkaar en terwijl Mei zich aan mijn arm vastklampt, kijk ik in de verte. De halte verschijnt al snel. 'Hoe laat komt ie?' vraag ik Meiying en kijk naar beneden, zij kijkt omhoog.

'Nu,' zegt ze terwijl de bus de hoek om komt. Aan haar stem is te horen dat ze me liever niet alleen wilt laten, maar tegelijkertijd ook heel snel weg wilt. Ik snap het en geef haar een duwtje in de richting van het voertuig.

'Goede reis,' zeg ik en glimlach naar haar. Ze stapt zuchtend in en draait zich nog een keer om. Ze legt haar hand tegen haar mond en werpt me daar na een kushandje toe. Ik grijp met mijn hand in de lucht en doe alsof ik hem vang. De bus rijdt weg en ik blijf zwaaien tot ze echt weg is.

-------------------

Woeps, was deze vergeten te updaten... Sorry