Geeuwend sta ik op en krab me op mijn hoofd. O, ja... Ik ging vandaag met Meiying op stap... Wat zou ze bedacht hebben? Slaapdronken pak ik mijn telefoon en zie dat ik nog geen berichtjes heb. Het is ook pas negen uur, dus ze is waarschijnlijk nog niet eens wakker.

Als ik eenmaal aan het aanrecht zit met koffie hoor ik het bekende geluid van een magnetron die we niet hebben en ook wel bekend staat als mijn telefoon. Het was Mei, ik had niemand minder verwacht.

9:30

Hoi hoi, al wakker? ♡

Ik glimlach terwijl ik het lees. Ze is een ochtendpersoon en daardoor dus altijd vrolijk. Iets wat in haar berichtjes altijd te voelen is.

9:31

Ja, jij? ♡

9:31

Wat denk je zelf?

9:31

XD

Wat gaan we doen vandaag?

9:32

Dat is een verrassing! ;P

Ik kom over een half uurtje ( ˘ ³˘)❤

9:32

Ik zie je verschijnen ;)

Dat wordt aankleden...

De deurbel gaat en als ik open doe trekt Mei me eigenlijk meteen al naar buiten. Lachend laat ik me meeslepen om in de eerste de beste tram gestopt worden. Vrolijk komt ze naast me zitten en kijkt me glunderend aan.

'Gaat het leuk worden?' vraag ik.

'In ieder geval afleidend,' antwoordt ze.

De dag begint met rustig wandelen door het park en Mei vertelt mij verhalen over de vele vogels die hun nest aan het bouwen zijn. Ik heb vorige jaar samen met haar vogels in de tuin geteld en kon me een paar soorten nog herinneren. Terwijl Mei nog meer suffe, maar schattige weetjes vertelt, merk ik dat de frisse lucht me goed doet. Ze had gelijk, dit is afleidend.

'Zullen we ergens op een terrasje gaan zitten?' vraagt Mei na een tijdje. Ik knik en geef haar een kus op haar voorhoofd.

'Lijkt me een goed idee,' zeg ik en we lopen hand in hand het park uit op zoek naar een plekje om plaats te nemen. We vinden een terrasje en gaan lekker in de zon zitten. Ik zucht eindelijk van geluk en Mei bestelt te drinken. Wanneer ik mijn ogen dicht doe, voel ik de zon mijn gezicht strelen.

'Je ziet er weer normaal uit,' zegt Meiying opeens en ik open mijn ogen.

'Fijn om te weten,' zeg ik en kijk in haar bekende bruine ogen. 'Ik dacht namelijk serieus dat ik er raar uitzag.' Mei begint zachtjes te lachen en stompt me bijna lief tegen mijn schouder.

'Grapjas,' zeg ze en ziet waarschijnlijk de ober onze kant op komen, want ze draait zich namelijk om. 'Bedankt,' zegt ze tegen de jongen die haar drankje voor haar neer zet.

'En voor meneer,' zegt hij met een vreemd bekende stem. Ik kijk op en vergeet bijna te ademen. Die stem, die ogen, die geur... Nee, dat kan toch niet?! Ik lijk hetzelfde effect op hem te hebben en we blijven elkaar aanstaren.

'Huh, kennen jullie elkaar?' vraagt Mei nieuwsgierig naar de oorzaak van onze reactie. Meiyings stem brengt me weer bij zinnen en ik schud lichtjes mijn hoofd.

'Euhm, niet echt,' zeg ik eerlijk, want ik ken in theorie zijn naam niet.

'Ja, nee, mijn fout u kwam me bekend voor, maar bent het toch niet,' zegt de jongen en redt ons daarmee beide uit de rare situatie. Alles zou ik zijn vergeten als hij het volgende niet had gedaan, want hij begon weg te lopen, maar voordat hij helemaal verdwenen was keek hij nog een keer achterom en haalde zijn hand door zijn groene haar. Als hij dat niet had gedaan net, dan zat ik nu niet hier met een vreemd bonkend hart op mijn stoel.

'Jar?' vraagt Mei en kijkt me weer eens bezorgd aan, ik moet echt leren mijn schok te verbergen. 'Gaat het? Herinner je je iets of zo? Je ziet plots zo bleek.'

'Ja, nee, ik weet niet...' zeg ik en kijk haar met een frons aan. Moet ik het haar vertellen? Ik ben er zelf nog niet eens klaar voor... 'Misschien wel, misschien is hij een missend puzzelstuk van alles wat ik kwijt ben...'

'Hmm, zal ik hem terug roepen?' vraagt ze, er niks mee bedoelend, maar ik kan er niks aan doen dat bij dat simpele voorstel mijn hart begint te racen. Ik kan hem niet nog een keer onder ogen komen met haar erbij. Dat is gewoon te veel. Daarom schud ik mijn hoofd.

'Nee, het is goed zo,' antwoord ik.

'Zeker?' Ik knik en een glimlach verschijnt weer op haar lippen. 'Dan nu weer genieten, oké?' Ik knik weer en weet geforceerd een gemeende glimlach op mijn gezicht te plaatsen. Ik wil haar niet laten zien hoe erg ik in de war ben. Zeker niet omdat ze al zoveel voor me doet om me het te laten vergeten. Ik zucht van binnen en begin te peinzen, terwijl Mei aan het genieten is van het mooie weer.

Tijdens het peinzen besluit ik iets: Ik ga eerst zelf alles uitzoeken over die avond en dan vertel ik het verhaal aan Meiying. Misschien later ook aan anderen, maar niet nu. Eerst moet ik er zelf achter zien te komen wat die nacht betekent. Wie weet was er die nacht niks gebeurd en lagen we gewoon heel toevallig zonder kleren in hetzelfde bed.

We verlaten uiteindelijk het terrasje, maar ik kan het niet laten om nog een keer achterom te kijken. Mijn ogen schieten langs alle mensen, maar hem... ik zie hem nergens lopen.

'We zijn toch niks vergeten?' vraagt Mei fronsend terwijl ze haar arm in de mijne haakt.

'Zo te zien niet,' zeg ik lachend, ik meende die lach alleen niet. 'Laten we gaan.'

We lopen door de stad en Meiying kan het niet laten om hier en daar een winkel in te duiken. Ze maakt me weer aan het lachen door steeds in de meest idiote kleding uit de hokjes te komen. Lachend trekt ze me door de straten heen, door de drukte en waagt het niet mij kwijt te raken. Na een lange dag door de stad te hebben gelopen komen we eindelijk bij haar huis aan.

'Blijf je slapen?' vraagt ze een beetje verlegen en ik lach lief naar haar als ik mijn hoofd schud.

'Zou wel willen, maar mijn ouders moeten ook nog van mijn aanwezigheid kunnen genieten,' antwoord ik en geef haar een knipoog.

'Oké dan. Zie ik je morgen weer?' Ik schud weer mijn hoofd.

'Familie uitje. Had ik toch gezegd?'

'O ja... Ik app wel als ik je mis,' zegt ze en kust me een beetje twijfelend op mijn mond.

'Het was leuk,' zeg ik als haar lippen van de mijne zijn. 'Zullen we dit nog een keer doen?'

'Overmorgen?'

'Overmorgen.' De verlegen uitdrukking op haar gezicht maakt plaats voor een stralende glimlach. Ze valt me om de hals en kust me nu dieper, met zekerheid.

'Fijn dat het weer goed met je gaat,' zegt ze.

'Vind ik nou ook,' zeg ik lachend en zeg haar uiteindelijk gedag met een afscheidskus. 'Tot overmorgen.'

'Ja, zie je.'

---------------
Mei is echt te goed voor deze wereld