'Ik ben er bijna,' zeg ik tegen Gia die aan de andere kant van de lijn zit.

'Opschieten, dan,' zegt ze. 'Ik ga niet voor nog een drankje betalen.'

'Nee, dat doe ik,' zeg ik met een lach.

'Wat attent,' zegt Gia daarop en ziet me nu eindelijk lopen. Ze zwaait en ik zwaai terug terwijl ik ophang.

'Goede morgen,' zeg ik. 'Waarom wilde je in hemelsnaam zo vroeg afspreken?'

'Jij ging er mee in zee,' zegt ze daarop. 'Daarnaast zei je dat je ook nog een andere afspraak had staan vandaag.'

'Daar heb je me,' zeg ik met een glimlach en ga tegenover haar zitten. Ik bestel een koffie voor Gia en mij en zucht diep.

'Ben je klaar het hele verhaal aan mij te vertellen?' vraagt ze mij en ik knik.

'Wat wil je precies weten?' vraag ik terug.

'Je bent dus inderdaad bij een jongen in bed beland?' Ik knik. 'Oké... Dat was misschien wel de grootste vraag.' Ze lach en kijk me met een zucht aan. 'Heb je eigenlijk nog met Mei gepraat?'

'Ja, maar niet veel,' zeg ik. 'Ik denk dat het nog even tijd nodig heeft om te genezen.' Gia knikt.

'Waarom denk jij dat het uit is?' vraagt ze daarna en ik kijk weg. Ik wist dat deze vraag zou komen, maar het brengt me toch van mijn voetstuk.

'Omdat ik loog, omdat ik haar niet vertrouwde en waarschijnlijk...' Ik sluit mijn ogen even. 'Omdat ik haar niet meer kon geven wat ze nodig had.'

'Mei vertelde me ook zo iets, maar ze zei me ook iets anders,' zegt Gia na enige stilte. Ik kijk haar aan en neem een slok van mijn koffie. 'Ze zei dat ze zag dat je wat ruimte nodig had om jezelf te kunnen accepteren.'

'Hoe bedoel je?' vraag ik met een frons. Gia zucht.

'Ze had het veel eerder door dan jij, maar ik moest aan jou vragen wat dat precies was,' zegt ze en kijkt mij afwachtend aan.

'Ah, ja,' zeg ik ongemakkelijk en lach. 'Ik-' Veel verder kom ik niet omdat mijn keel dicht schiet.

'Je bent bi, niet?' vraagt Gia met een glimlach. Ik kijk haar verward aan. 'Ik had al zo'n vermoedde na alle verhalen.'

'Ik had er liever anders achter willen komen,' zeg ik met een glimlach en haal een hand door mijn haar. Hoewel ik dat zeg, lijkt alles op zijn plek te zijn geplaats. Na Gia gedag te hebben gezegd, typ ik Mei een berichtje. Maar halverwege bedenk ik me dat ik het beter op kan nemen.

'Hey, ik heb net met Gia gepraat en wil je bedanken. Bedankt dat je me ruimte hebt gegeven. Bedankt voor het zien wat ik niet zag. Bedankt voor de keuze die jij maakte die ik zelf niet kon nemen. Je bent een geweldig persoon, maar dat wist je waarschijnlijk al.' Ik lach bij mijn laatste zin en stuur het daarna haar kant op. Een minuut later belt Mei me. Ik neem op en wordt begroet door haar gelach.

'Ik zei dat ik je zou steunen,' zegt ze en vraagt me hoe het met me gaat.

'Goed,' zeg ik. 'Met jou ook?'

'Natuurlijk,' zegt ze en we praten daarna voor een paar minuten over koetjes en kalfjes.

'Maar,' zeg ik vragend. 'We zitten nu gewoon weer goed?'

'Ik ben nooit boos op je geweest,' antwoordt ze mij. 'Je had het niet in de hand.'

'Het liegen wel...' zeg ik met een zucht. 'Nog sorry daarvoor.'

'Je leert ervan,' zegt Mei en zucht. 'Nog met Emil weten te praten?' Ik ben vergeten dat ik dat tegen haar had gezegd. Ik zou namelijk met Darren en Emil proberen te praten. Over het gesprek met Darren heb ik haar al verteld, maar dat tweede...

'Hij weet hetzelfde verhaal als ik en vind dat genoeg om mee te leven,' zeg ik. Ik heb het hem nooit letterlijk gevraagd, maar waarschijnlijk weet hij alles via Darren al.

'Wat Darren ons vertelde is dan het compleetste antwoord dat je ooit gaat krijgen,' zegt Meiying met een lach. Ik lach ook.

'Mei?'

'Ja?'

'Nog bedankt,' zeg ik. 'Je bent echt te goed voor deze wereld.'

'Geen dank,' zegt ze met een lach. 'Maar als je een vriendje krijgt wil ik het wel weten.'

'Nou... Ik ben wel op een date met een jongen geweest,' zeg ik en beslis onbewust dat ik het haar gewoon ga vertellen. 'En heb er vandaag weer een.'

'Wat echt?!' zegt Meiying enthousiast en ik glimlach. Ze is nu wel mijn ex, maar voelt plots weer als mijn beste vriendin. 'Is het Emil?' Ik lach en vertel haar nu het complete verhaal.

'Ik ben blij voor je,' zegt ze uiteindelijk en ik voel dat ik glimlach. 'Nu maar hopen dat het iets wordt, anders was alle drama voor niks geweest.' Ik lach weer.

'Dus wanneer kom jij met een meid opdagen?' grap ik.

'Dat gaat nog lang duren,' lacht ze. 'Maar als het gebeurt, ben je de eerste die het hoort.'

Het gesprek met Gia en met Mei heeft me lichter gemaakt dan ik me ooit heb gevoeld. Maar het helpt ook dat ik naar Emils appartement loop dat ik me zo voel. Het moment dat hij met een glimlach de deur opent, fladdert mijn hart in mijn borstkas.

'Kom binnen,' zegt Emil en laat me binnen. Het voelt alsof ik overspoeld word met herinneringen terwijl ik naar binnen loop.

'Wow,' zeg ik langzaam en Emil kijkt me aan. 'Ik herinner het me plots...'

'Oh,' zegt hij met een lach en kijkt me verwachtingsvol aan. Het bloed stijgt naar mijn hoofd bij elke herinnering die langzaam naar binnen stroomt.

'Het was...' Ik knipper een paar keer. 'Heftig.' Emil lacht.

'Wil je wat te drinken?' vraagt hij. Ik knik en ga op zijn bank zitten. In mijn herinneringen zie ik hoe we de woonkamer inkomen. Handen in elkaar verstrengeld, ogen in elkaar gesmolten. Lippen hongerig en handen hebberig. Langzaam komen de gevoelens als warmte over me heen van die avond en ik besef dat ik toch overspel op Mei had gepleegd, maar er toen niks om gaf. Alles leek zo goed te voelen en zo compleet alsof er niemand anders was dan de jongen voor me. Alsof ik niemand anders kende dan de jongen voor me. Alleen hij deed er die avond toe, hij was mijn hele wereld voor een nacht. Ik ben blij dat ik het Meiying nu allemaal heb verteld en zit met een glimlach op de bank wanneer Emil met twee glazen water de kamer weer in komt.

'Ik heb niet echt iets anders,' zegt hij schuldig terwijl hij het glas voor me op de tafel zet en naast me komt zitten. Hij kijkt me aan en ziet mijn glimlach. 'En?' vraagt hij. Ik grijns.

'En?' herhaal ik hem, hij lacht.

'Je zei dat je je het herinnerde?' zegt Emil en komt iets dichter naar mij toe. 'Wat vond je ervan?' Ik lach nu ook.

'Ik denk dat het voor herhaling vatbaar is,' zeg ik en zie dat Emil langzaam rood word. Ik geniet en kom nog dichter naar hem toe.

'Fijn,' zegt hij, zijn adem is zwaar en verwachtingsvol en ik geef hem precies waar zijn ogen om vragen. Dat moment weet ik ook dat ik niks anders meer nodig heb.

Einde