Ik ben te vroeg en ik kijk twijfelend op mijn telefoon. We hadden toch om één uur afgesproken? Ik zucht diep en scrol ons gesprek nog een keer door en vraag me af of ik me in de dag vergist had. Gelukkig staat op dat moment Emil voor mijn neus met een bekende grijns en ik kan niet anders dan vol geluk glimlachen. Samen lopen we naar binnen, het is druk, maar er is net een plekje bij het raam vrijgekomen waar we kunnen zitten. Het duurt even tot ons gesprek op gang komt, maar het moment dat Emil zegt dat hij blij is dat het niet regent beginnen we met grappen maken en verhalen te vertellen. Ik merk dat ik geniet van de manier hoe hij praat en hoe zijn stem een bepaalde melodie lijkt te hebben. Zijn ijsblauwe ogen maken meer dan een keer contact met de mijne en doen me vanbinnen smelten. Ik vergeet alle gedachten die ik vanochtend had en geniet van het moment, ik geniet van hem. Daarnaast luistert hij aandachtig terwijl ik over mijn favoriete boek vertel.

'Dat klinkt echt geweldig,' zegt hij met een lach. 'Ik zou het ook wel willen lezen.'

'Je mag het lenen,' zeg ik zonder dat ik er over nadenk. 'Zo lang je er maar voorzichtig mee bent.'

'Natuurlijk,' zegt Emil meteen en neemt de laatste hap van zijn broodje. 'Mijn favoriete boek is ook iets waar ik enorm voorzichtig mee ben.'

'Mei vond het boek dus helemaal niks,' zeg ik daarop en Emil sluit voor een moment even lachend zijn ogen. Ik heb hem tijdens het gesprek zonder moeite over haar vertel alsof het langer in het verleden ligt dan een kleine maand. Hij reageerde er heel neutraal op en vertelde daarna over zijn vriendin van een paar jaar geleden die continu de woorden in zijn mond legde.

'Zal ik je een review geven op het boek als ik het uit heb?' vraagt hij en ik knik lachend.

'Dan moet je het eerst wel in je bezit hebben,' zeg ik.

'Daar heb je gelijk in,' zegt hij en waagt een blik naar buiten waar het een beetje grauw begint te worden. 'De regen blijft ons wel echt achtervolgen.'

'Vertel mij wat,' zeg ik. 'Maar we hoeven nog niet weg.' Emil lacht en we vertellen elkaar verhalen over droogte en warmte, vakanties die in de soep liepen door de regen en andere dingen die in het water vielen door het weer. Langzaam wordt het steeds rustiger om ons heen en we bestellen nog een drankje. Emil drinkt gelukzalig zijn thee op terwijl ik het met een glas water doe.

'Ben je met de fiets gekomen?' vraagt Emil wanneer hij zijn thee opgedronken heeft.

'Met de tram deze keer,' antwoord ik en hij glimlacht.

'Zin om mijn buurt te bezoeken?' zegt hij. 'Als het goed is hebben we ook ergens schommels.' Ik lach.

'Dan moet ik wel,' zeg ik en vraag daarna om de rekening. We betalen allebei voor ons eigen eten en drinken en vertrekken bijna hand in hand. Bijna, omdat onze handen steeds langs elkaar schampen nu we naast elkaar lopen. Eenmaal in de tram herinnert Emil zich iets.

'Had ik je over de kat vertelt?' vraagt hij en ik knik. Daarna pakt hij zijn telefoon tevoorschijn en de rest van de tramtrip zitten we katten foto's te bekijken.

'Naar welk huis gaan we eigenlijk van je?' vraag ik nadat Emil heeft medegedeeld dat we er bijna zijn.

'Mijn moeders plek,' antwoord hij. 'Ik had je van die vier dagen regel verteld?' Ik knik. 'Nou ik ben twee van die dagen bij mijn vader, de andere twee bij mijn moeder en dan de overige drie bij mijn broer of mezelf als die er niet is.'

'Gezellig,' zeg ik, maar Emil schudt zuchtend zijn hoofd.

'Eerder heel vermoeiend,' zegt hij. 'Ik moet ook steeds dingen heen en weer meenemen en heb alles bijna keer drie in mijn bezit... Oh, we zijn er!' De wolken hebben hier en daar plaats gemaakt voor wat blauwe lucht wanneer we uitstappen. Ik krijg van Emil een rondleiding door de buurt en daarna door het huis. Uiteindelijk lijken de wolken helemaal weg te zijn waardoor we naar de speelplek gaan waar eigenlijk alleen maar een stel schommels zijn en niet meer. Wanneer de avond nadert herinner ik me dat ik ook nog terug moet naar huis, omdat ik had gezegd dat ik mee zou eten.

'Zie ik je dan snel weer?' vraagt Emil me, ik knik en sta van de schommel op.

'Het was gezellig,' zeg ik met een glimlach, nu knikt hij. Daarna staat hij op en geeft me kort een knuffel.

'Tot snel dan,' zegt hij.

'Tot snel.'

Met tot snel had ik niet verwacht dat ik hem de volgende dag weer zou zien. Ik was net klaar met eten toen ik zijn berichtje zag.

19:07

Ik ben in de buurt, zin om wat te praten?

19:17

Ja, tuurlijk. Ben je nog steeds dichtbij?

19:17

De plek waar ik altijd ben :)

19:17

Dan kom ik zo naar je toe! :3

19:17

Tot zo!

Een glimlach kruipt op mijn lippen en ik meld mijn ouders dat ik zo even de deur uit ga.

'Je bent wel vaak weg de laatste tijd,' zegt mijn moeder met een lach. 'Gister laat terug, vandaag laat weg.'

'Niet mijn schuld dat ik vrienden heb,' zeg ik met een lach.

'Veel plezier,' zegt mijn vader daarop.

'Bedankt,' zeg ik, trek mijn schoenen aan en pak een vest als jas. Met snelle passen loop ik naar het speelterrein en zie Emil meteen zitten. Ik kan niet anders dan glimlachen en kom met een plof op de schommel naast hem zitten.

'Hoi,' zeg ik droog en Emil groet me terug. 'Hoezo was je in de buurt?' vraag ik nieuwsgierig.

'Mijn broer is kennelijk met zijn vriendin naar deze buurt verhuisd,' antwoord hij mij. 'Ik moest hem met schilderen helpen. En toen dacht ik dat ik net zo goed dan ook bij jou langs kon.' Ik lach.

'Het toeval zit ons altijd wel mee,' zeg ik en merk dat ik me gelukkig in het moment voel. Maar het volgende moment opeens geplaagd word door mijn gedachten. Emil lijkt het te merken.

'Wat is er?' vraagt hij en ik merk dat het moeilijk is om te ademen terwijl hij mij zo aankijkt en dat bekende warme gevoel door mij heen stroomt.

'Het is niks,' zeg ik en probeer de duizelingwekkende gedachten weg te drukken. Emil kantelt zijn hoofd een beetje.

'Jarred,' zegt hij langzaam en ik voel hoe goed het voelt om mijn naam in zijn stem te horen. 'Ik heb je mijn diepste zorgen verteld, hier en in je bed.' Hij zegt het laatste met een grijns en ik kijk even lachend weg. 'Het is een beetje oneerlijk om mij nu in het donker te laten terwijl ik jou al mijn duistere angsten heb verteld...' Ik adem diep in en uit en kijk hem aan.

'Ik...' begin ik en ik weet niet hoe ik het moet beginnen. Ik zucht en probeer het opnieuw. 'Het zit al een tijdje in mijn gedachten,' zeg ik, 'en het blijft maar ronddraaien.' Emil zegt niks, maar ik merk dat hij mij zijn volste aandacht geeft. Dat geeft me een veilig gevoel waardoor ik de woorden vind om verder te gaan. 'Het begon toen Meiying het met me uitmaakte. Ik begon te twijfelen aan alles, of alles wel echt was. Welke leugens er nog meer waren en welke leugens ik mezelf vertelde...' de woorden stromen mijn mond uit. 'Ik was gewoon zo verward en realiseerde me toen pas wat er eigenlijk bij het eindfeest was gebeurd waardoor ik aan mezelf ging twijfelen... Aan mijn...' het laatste woord werd een fluistering, 'seksualiteit...' Ik zeg het zo zacht dat ik het gevoel krijg dat Emil het niet gehoord heeft, maar zijn antwoord bewijst het tegendeel.

'Dat is ook heel verwarrend,' zegt hij. 'Seksualiteit wordt altijd als iets gezien dat vast staat... Je moet kiezen. Of je bent hetero of je bent homo.' Hij lacht. 'Maar zo werkt het niet,' gaat hij verder. 'Er bestaat zoiets als op beide geslachten vallen of geen ruk geven om iemands geslacht of zelfs niemand op enige manier aantrekkelijk vinden. Daarnaast is het heel veranderlijk. Sommige mensen die eerst alleen op vrouwen vallen kunnen plots mannen leuk gaan vinden en zelfs hun interesse in vrouwen verliezen.' Het blijft even stil en ik kijk naar de grond. Na een paar seconden kijk ik hem aan.

'Ben jij...' Ik laat de vraag open, hopend dat hij het zelf in kon vullen.

'Ik ben bi, tenminste voor hoe lang dat duurt,' zegt hij met een lach. 'Voor hetzelfde geld ligt het over twintig jaar weer iets anders. Maar daar maak ik me dan pas zorgen om.'

'Oh,' zeg ik en voel hoe mijn hart sneller gaat kloppen zonder een echt goede reden. 'Dat is dat je toch op zowel mannen als vrouwen valt, toch?'

'Makkelijk gezegd wel,' antwoord hij. 'Maar er zijn wat discussies over. Het is dat je op twee of meer geslachten valt.'

'Maar...' begin ik en kijk hem vragend aan. 'Ben ik dan ook... bi?' Emil glimlacht.

'Aan jouw verhaal te horen zou ik zeggen van wel,' zegt hij en de glimlach blijft soepel op zijn lippen hangen. 'Maar als je het nog niet zeker weet...' Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen en ik voel mijn gezicht rood worden. Emil lacht hard en lang. 'Ik plaag je maar, Jarred,' zegt hij, maar hoewel hij lacht is er iets in zijn uitdrukking niet helemaal te lezen.

'Maar, Emil, hoe kwam jij erachter?' vraag ik uiteindelijk. Hij zucht diep en lang en schommelt wat heen en weer.

'Ik had toen ik vijftien was al mijn twijfels over mijn seksualiteit,' begint hij. 'De manier waarop ik naar jongens keek viel op hetzelfde neer als hoe ik naar meisjes keek. Maar doordat ik een vriendin kreeg dacht ik er niet heel erg meer over na... Pas toen ik Darren ontmoette was het pas raak...' Hij zucht diep. 'Ik wist dat het hetzelfde gevoel was als ik voor Mila gevoeld had, maar alleen nu voor een jongen.'

'En...?' vraag ik met kloppend hart. 'Jij en Darren?' Emil lacht.

'Dat is niks geworden,' zegt hij en schudt zijn hoofd terwijl hij naar de lucht kijkt. 'Gelukkig voor mij gingen de gevoelens voor hem weg en vond ik iemand anders die ze meer waard is...'

'Darren was het niet waard?' zeg ik een beetje verward en ik voel dat mijn hart het weer wat rustiger aandoet.

'Hij is een hetero in hart en nieren,' zegt hij met een lach en kijkt me aan. 'Dan heb je geen kans.' Ik knik met enig begrip. Seksualiteit was misschien veranderlijk, maar dat ging niet van de ene op de andere dag.

'Maar...' begin ik, maar stop met het vormen van een zin. 'Laat maar.' Emil kijkt me weer met een blik aan die mijn gevoelens op doen zwellen zeker nu ik weet dat er niks nep was geweest aan mijn gevoelens voor Mei.

'Hé, Jarred,' zegt hij. 'Je mag alles zeggen, alles vragen.' Hij kijkt me verwachtingsvol aan.

'Ik vroeg me gewoon af wie je gevoelens dan wel waard is geworden...' zeg ik bijna verlegen en voel me plots weer een jaar of veertien. Super ongemakkelijk en verlegen, iets waar ik gelukkig overheen ben gegroeid. Emil grijnst, iets wat mij steeds meer naar hem toe laat trekken.

'Daar kom je nog wel achter,' zegt hij, ik knik en begin met schommelen. Na enige tijd stop ik en zie dat Emil van zijn schommel is opgestaan.

'Het begint laat te worden,' zegt hij. 'Vandaag moet ik weer terug naar huis...' Ik sta op en verwacht weer een afscheidsknuffel te krijgen. Maar deze keer blijft hij mij aanstaren alsof hij ergens op wacht. Ik kijk hem afwachtend aan. We staan daar in stilte in elkaars ogen te staren en Emil zet een stap naar voren. Zijn hand gaat door mijn haar en beweegt naar achter mijn oor naar mijn nek. Er staat een glimlach op zijn lippen. Wat er daarna gebeurt, gebeurt snel. Zijn gezicht komt dichter naar de mijne toe en zijn lippen raken de mijne. Ze zijn warm en zacht, maar blijven niet lang hangen.

'Beantwoordt dat je vraag?' vraagt hij en ik kijk hem zonder adem aan. Hij glimlacht en kijkt naar de grond terwijl hij zijn hoofd schudt.

'Ja,' zeg ik uiteindelijk met een droge keel en tranen in mijn ogen. Plots verlaten ze mijn traanbuizen en stromen over mijn wangen. Ik lach terwijl dat gebeurt. Emil kijkt me geschrokken aan en ik veeg lachend mijn tranen weg.

'Bedankt,' zeg ik nog steeds lachend. 'Ik wist niet dat ik dat nodig had.' Emils blik is gepuzzeld, maar laat wel een glimlach vrij. Ik haal onsmakelijk mijn neus op en veeg meer tranen weg. Daarna neemt Emil mij in zijn armen.

'Toch wel mooi dat de rollen zich soms zo om kunnen draaien,' zegt hij terwijl ik met een lach mijn hoofd in zijn nek leg.

'Zeker,' zeg ik met een zucht en voel me veilig in zijn armen.

'Wist je,' zegt Emil, 'dat je veilig voelt...?'

'Ik doe m'n best,' zeg ik met een kleine lach.

'Als een punt van rust...' gaat hij verder. 'Alsof ik je al jaren ken...' Ik kijk op en zie dat zijn blik rustig op mij gericht is. 'Zie ik je morgen weer?' vraagt hij, ik knik. Een stralende glimlach verschijnt op zijn lippen.

'Natuurlijk,' zeg ik en hij geeft me een kus op mijn hoofd.

'Tot morgen dan,' zegt hij en laat me los. Een kou spoelt over me heen alsof hij me plots verlaten heeft ook al staat hij nog voor me.

'Tot morgen...'

____________

Was even vergeten dat dit een vet lang hoofdstuk was :0

Sorry voor een dag te laat zijn, want paasweekend heeft m'n hele ritme naar de kloooten gebracht...

Volgende hoofdstuk laatste hoofdstuk en de afsluiting van dit verhaal, geniet ervan zo lang het nog kan :P