Het is zes uur wanneer het feest ten einde komt. Ik moet toegeven dat het een paar uur eerder al uit de hand was gelopen, maar nu zijn degene die niet gekotst hebben ook het huis uit. Samen met Emil, die een beetje wankel op zijn benen staat, loop ik naar de lift toe. Hij heeft een flesje water van Willow gestolen en bied mij zo nu en dan ook wat aan. Het voelt op een of andere manier vertrouwd om zo naast hem te lopen, maar het kan ook de alcohol in mijn aderen zijn die daar voor zorgt. Het duurt even tot de lift komt en ik geef het flesje weer aan Emil die het dankbaar aanneemt. Eenmaal in de lift zuchten we beide bij het zien van alle liftknopjes die ingedrukt zijn.

'Kinderachtig gedrag,' zegt Emil die tegenover mij staat. Als ik zelf niks op had, zou ik de alcohol in zijn stem kunnen ruiken.

'Maar echt,' zeg ik, te moe om iets zinnigs te zeggen.

'Jarred?' vraagt hij.

'Emil?' vraag ik terug.

'Zin om morgen...' Hij pauzeert even om na te denken over de dagen. 'Ja, morgen wanneer we niet meer brak zijn,' ik lach, 'gewoon nuchter te praten?'

'Ja, tuurlijk,' zeg ik en voel een warm gevoel door mijn lichaam trekken. De lift stopt bij de eerste stop waar natuurlijk niemand staat en de deuren gaan weer dicht. 'Wat had je in gedachten?' Emil haalt zijn schouders op.

'Geen idee,' zegt hij met een lach. 'Ergens koffie drinken of zo? Samen lunchen of iets?'

'Klinkt goed,' zeg ik en vraag me af of hij morgen deze afspraak nog zou weten. Ik heb vaak genoeg gehad dat vrienden iets beloofden de ene avond, maar de volgende ochtend er niks meer van onthouden hadden. Ik zucht en de liftdeuren gaan weer open. Deze keer staat er wel iemand.

'Kan ik erbij?' vraagt de man met een kar vol met dozen en ik vraag me af wat hij daarmee moet in de vroege morgen.

'Ja hoor,' zeg ik, blij met het feit dat ik ondanks mijn vermoeidheid nog na kan denken. 'Alleen stopt ie wel bij elke verdieping.'

'Daar kan ik mee leven,' zegt de man en duwt zijn kar naar binnen. Door deze actie krijgt Emil een kleine tik in zijn rug en valt bijna op mij. Zijn handen staan plots naast mijn hoofd en zijn gezicht is dramatisch dichtbij. Zijn lichaam wordt tegen die van mij aangedrukt en ik voel hoe mijn hart op hol slaat.

'Past het?' vraagt de man aan de andere kant.

'Net,' zeg ik zonder mijn blik van Emil te halen. Zijn ogen branden in de mijne en ik slik. Ik weet niet wat er met me gebeurt of wat ik verwacht waardoor ik als versteent in de lift sta, geplet tussen de liftmuur en Emil.

'Water tegen de kater?' vraagt Emil mij, zijn blik blijft in de mijne gehaakt.

'Kan jij je nog bewegen dan?' vraag ik en hij grijnst. Zijn voeten verplaatsen iets en hij leunt nu met zijn gewicht iets tegen de kar met dozen aan die door de man gelukkig op de rem was gezet. Emil haalt zijn handen van de liftmuur en opent het flesje boven onze hoofden.

'Wil je?' vraagt hij en houd het flesje tussen ons in. 'Er is niet veel meer.' Ik knik uiteindelijk, maar krijg het flesje niet aangereikt. In plaats daarvan legt Emil het flesje tegen mijn lippen. Voorzichtig zodat ik me niet kan verslikken. 'Genoeg?' vraagt hij wanneer hij het flesje weghaalt en ik lach.

'Ja,' zeg ik en voel dat mijn wangen branden. Emil lijkt ook een lichte blos op zijn wangen te hebben terwijl hij het laatste beetje water opdrinkt. De lift stopt weer en daarna nog een keer. Uiteindelijk stopt hij op de begane grond en stapt de man met zijn enorme dozenstapel de lift uit. Emil neemt langzaam iets afstand en ik lijk weer normaal te kunnen ademen. We stappen de lift uit en gaan naar buiten waar een koude ochtendlucht ons begroet.

'Welke kant moet jij op, Jarred?' vraagt Emil mij.

'Naar mijn fiets,' antwoord ik en hij lacht.

'Ik ook, wat toevallig!'

Hoewel onze fietsen letterlijk naast elkaar staan, komen we er al snel achter dat we beide een andere kant op moeten.

'Tot morgen dan,' zeg ik met een glimlach en Emil glimlacht terug. Daarna zet hij zijn fiets op de standaard en geeft mij een knuffel. Ik knuffel hem terug en we blijven een tijdje nog half aangeschoten in elkaars armen hangen.

'Tot morgen,' zegt Emil zacht en daarmee stappen we op de fiets om beide de andere kant op te gaan.

Als ik thuis ben val ik meteen als een blok in slaap en word rond een uur of twee weer wakker. Ik merk dat ik geen kater heb en loop met een glimlach naar beneden. Het feest voelt bijna als een droom en ik vraag me af of ik het inderdaad gedroomd heb of niet. Gelukkig bevestigd Emils berichtje dat ik nog steeds met hem een afspraak heb staan en ik glimlach. Stiekem wil ik weer terug mijn bed in zodat het sneller morgen zou zijn, maar ik weet dat ik geduld moet hebben. Misschien dat daarom de dag een sleur lijkt te zijn, maar toch weet ik het te overleven door met Emil te discussiëren over wat een goede plek zou zijn om te lunchen.

Uiteindelijk was de dag daar en met een glimlach van opwinding word ik wakker. Ik sta meerdere minuten voor mijn kast en weet duidelijk niet wat ik aan moet trekken. Het voelt net als de eerste keer dat ik met Mei erop uit ging... Ik frons en voel weer een zwaar gewicht in mijn hart. Mijn boventanden boren zich in mijn onderlip terwijl de twijfel en verwarring me weer overspoelt. Ben ik nu verliefd op Emil geworden? Of is het alleen omdat ik hem gewoon heel erg mag en wil helpen? Of is dat dan hetzelfde als houden van? Ik schud de gedachten weg en richt me weer op het uitzoeken van mijn kleren. Als dat me uiteindelijk is gelukt sta ik meer dan een half uur mijn haar te fatsoeneren. Ik probeer zo min mogelijk na te denken, ik ga gewoon op een date met Emil, meer niet... Wacht... Ik schud mijn hoofd weer en haal even diepadem. Het wordt gewoon gezellig, meer niet. denk ik terwijl ik mijn sokken uitzoek. Voor hetzelfde geld valt Emil helemaal niet op jongens en is er helemaal niks om je druk over te maken... Gewoon twee jongens die gezellig samen gaan lunchen.

--------------
Nog twee hoofdstukken te gaan O. o