'Ik hoop dat Darren er deze keer wel is...' zegt Mei afwezig en ik knik. Ik merk dat ze anders doet dan voordat ik haar vertelde wat er was gebeurd. Waarschijnlijk heeft ze in tegenstelling tot mij, niet al te goed geslapen en alles over zitten te denken. Meestal doe ik dat ook, maar deze keer had de slaap me in één keer te pakken.

'Dat zou fijn zijn,' zeg ik en merk dat ook mijn stem afwezig klinkt. Vroeger zou ik op zit soort momenten haar hand vast hebben gepakt, maar ik merk dat ik me er niet toe kan zetten en dat het niet goed zou voelen als ik het wel zou doen. Als we weer aanbellen doet het zusje van Darren open, net als de vorige keer.

'Hoi,' zegt Meiying met een glimlach. 'Is Darren er misschien?' Darrens zusjes fronst en lijkt ons vaag te herkennen.

'Was er de vorige keer niet nog iemand?' vraagt ze.

'Die kon niet mee vandaag,' zeg Mei daarop. 'Maar is je broer er?' Het meisje knikt en kijkt naar achteren om daarna heel hard Darren te schreeuwen. Niet veel later komt de jongen zelf ook tevoorschijn. Hij kijkt verbaasd.

'Oh, hoi,' zegt hij. 'Jullie had ik hier niet verwacht. Ik had wel wat van Thomas gehoord, maar-' Het blijft even stil. 'Willen jullie binnen komen of...?' We knikken.

'Zou fijn zijn,' zeg ik. 'En goed om je weer te zien. Had je alle herkansingen nog gehaald?'

'Zeker,' zegt Darren met een glimlach terwijl hij ons binnen laat. 'Je mag wel iets meer van me verwachten hoor.' Ik merk dat ik lach en de drukkende sfeer die steeds om Meiying en mij heen hing eindelijk iets lijkt te zijn opgeheven. Darren brengt ons naar de woonkamer en biedt ons te drinken aan.

'De herkansingen zijn zeker niet de reden waarom jullie voor mijn deur staan,' zegt Darren en breekt meteen het ijs. 'Naast dat ik je in geen eeuwen meer heb gezien.'

'Dat klopt,' zeg ik met een zucht. 'En het is een lang verhaal, dus ik hoop dat je tijd hebt.' Darren lacht.

'Natuurlijk heb ik tijd en een pauze tussen het gamen door kan nooit kwaad,' zegt hij en gaat er goed voor zitten terwijl ik langzaam het verhaal vertel.

'En gisteren waren we bij Allista die ons vertelde dat een vriend van jou ongeveer hetzelfde probleem had...' eindig ik het verhaal en Darrens wenkbrauwen gaan omhoog.

'Emil?' vraagt hij, ik haal mijn schouders op.

'Dat moet jij ons vertellen,' zeg ik en Darrens wenkbrauwen staan bijna gevaarlijk dicht bij elkaar. Hij zucht diep.

'Maar wat zei Allista precies?' vraagt hij uiteindelijk.

'Dat iemand Vemmers experiment gestolen heeft en in Jarreds en waarschijnlijk ook Emils drankjes heeft gestopt,' antwoord Mei en Darren zucht nog een keer diep.

'Ik denk dus dat we in hetzelfde bootje zitten,' zegt hij en wrijft vermoeid zijn handen over zijn gezicht. 'Oké,' zegt hij uiteindelijk na een tijdje. 'Ik heb een vermoeden wie het zou kunnen zijn...'

'Oh,' zeg ik en kijk Darren verwachtingsvol aan.

'Ik wist het eerst niet zeker, maar ik denk nu dat er iets mis is gegaan met het drogeren,' zegt hij.

'Hoezo?' vraagt Mei en krijgt de volle aandacht van Darren waardoor het lijkt alsof ze geabsorbeerd wordt door zijn intense blik.

'Omdat Emil niet gedrogeerd had moeten worden,' begint hij. 'Er was namelijk een goede vriendin van mij helemaal weg van Jarred en een vriendin van haar wilde haar helpen.' Zijn wenkbrauwen zitten plots dicht bij elkaar en het lijkt alsof hij zich iets probeert te herinneren. 'Ik weet kleine dingen, maar wel dat ik haar naar jou toe heb zien lopen, Jarred. Daarna raakte ik in gesprek met Riba. Ik weet niet meer waarover, maar Anne onderbrak ons gesprek door jou te introduceren.'

'Wie zijn Anne en Riba?' vraagt Mei en Darren lacht.

'Riba vind Jarred dus leuk en Anne is degene die de drugs had...' zei Darren. 'Ten minste dat herinner ik me vaag.'

'Maar wat is er gebeurd toen ik jullie kant opkwam?' vraag ik en voel dat er zo veel meer is gebeurd dan ik dacht.

'Je begon met Emil te praten en daarna waren jullie opeens weg. Riba werd bij mij weggetrokken door Anne en ik bleef een beetje verward alleen over,' antwoord Darren. 'Ik weet dus niet helemaal hoe je uiteindelijk in Emils huis bent beland, maar waarschijnlijk deed de drug zijn werk...'

'En wat zou die werking moeten zijn, denk je?' vraagt Mei en Darren haalt zijn schouders op.

'Ik heb werkelijk geen idee, maar het laat je duidelijk dingen vergeten,' antwoordt hij en ik lach.

'Vertel me iets wat ik nog niet weet,' zeg ik zacht en zucht. 'Maar zit Emil eigenlijk op onze school? Ik had hem nog nooit eerder gezien.'

'Nee, maar Riba had hem voor de grap mee naar binnen gesmokkeld. Het was leuk zolang het duurde.' Er valt een stilte waarin iedereen een andere kant opkijkt.

'Dit is wel een beetje alles wat ik jullie kan vertellen,' zegt Darren uiteindelijk. 'Jullie hebben nu mijn nummer, toch?' Ik knik.

'Via Thomas. Ik had alleen je oude nog,' zeg ik. 'Anders had ik veel eerder contact met je opgenomen.'

'Soms gebeuren er dingen om een reden,' zegt Darren daarop. 'Ik moet je vertellen dat het heel vreemd was om plots een bericht van Gia te krijgen.'

'Te begrijpen,' zegt Meiying met een glimlach. 'Maar ik kan je niet beloven dat je volgende keer van haar bespaart blijft.' Darren lacht en niet veel later verlaten we zijn huis.

In stilte lopen Meiying en ik naar het tramstation en weten dat we nu alleen nog kunnen wachten. Darren zou het gesprek met Anne op zich nemen en contact met ons opnemen als hij de waarheid aan het licht zou krijgen.

'Jarred,' zegt Mei terwijl we als enige onder het afdakje staan.

'Ja?' zeg ik en zie dat het langzaam begint te regenen. Ze blijft even stil en ik draai me naar haar om.

'Denk je dat het misschien beter is als we een tijdje afstand nemen?' zegt ze terwijl ze me vol eerlijkheid in de ogen aankijkt.

'Hoe bedoel je?' vraag ik.

'We hebben beide dingen om over na te denken... en ik denk dat...' Ze zucht even diep.

'Je maakt het uit?' vraag ik emotieloos en leeg. Meiying knikt.

'Je zit duidelijk in de knoop met jezelf en ik denk dat je even tijd nodig hebt om jezelf uit te kunnen zoeken,' antwoord ze. 'Daarnaast wil ik zelf ook even kunnen nadenken en heb ik even wat afstand nodig...' Ze geeft me haar ''Vind je dat oké?'' blik en ik zucht.

'Het spijt me,' zeg ik voordat ik er erg in heb en ze schudt haar hoofd terwijl er een traan over mijn wang loopt.

'Het is gewoon dat ik je wat ruimte wil geven,' zegt ze daarop en veegt de traan weg.

'Ik ga je wel missen...' Ze blijft even stil en trekt me daarna in een omhelzing.

'Ik ga niet weg,' zegt ze met een lach. 'Ik wil je wel blijven steunen.' Ik knik en ik begraaf mijn hoofd in haar schouder.

'Dus nu zijn we weer gewoon vrienden?' zeg ik, het voelt raar.

'Als je het zo wil noemen,' zegt Mei en ze laat me los zodat ze me weer aan kan kijken. 'Het spijt mij ook... Dat ik deze keuze voor ons maak.'

'Het gaat raar zijn,' zeg ik, maar voor ik er dieper op in kan gaan stopt de tram voor onze neus. Zonder meer te zeggen stappen we in en gaan ergens tegenover elkaar zitten. Een stilte wast over ons heen en mijn hoofd is er nog niet aan gewend dat ik Meiying niet meer mijn vriendin kan noemen. Maar ik moet toegeven dat ik het ook heb gemerkt, we hebben even ruimte nodig. Ruimte om na te denken, los van elkaar zodat onze gedachten elkaar niet zouden beïnvloeden.