Als ik niet met zo'n zwaar hart rond aan het lopen was, dan zou ik nu van de avond aan het genieten zijn. Mei, Gia en ik begonnen met een kaartspel dat langzaam overliep in het kijken van een film met een veel te grote bak zelfgemaakte popcorn.

'Ik denk dat het weer tijd is voor mij om te gaan,' geeuwt Gia uiteindelijk en strekt elk deel van haar lichaam om daarna van de bank op te staan. 'Ik zal zorgen dat ik Darrens nummer via Thomas krijg. Jullie nog veel plezier vanavond,' zegt ze daarna met een knipoog en ik merk dat ik ongemakkelijk glimlach, iets wat Gia meteen op lijkt te merken. Ze geeft me een bemoedigende blik, wetende van welke last ik af wil komen.

'Veilig thuis,' zegt Mei en staat op om Gia uit te zwaaien. Ik blijf even zitten en probeer zo goed als ik kan al mijn gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten. Het zijn er veel en het verbaasd me ook niet dat het me niet is gelukt als Mei weer de woonkamer in komt.

'Geen behoefte om Gia gedag te zeggen?' vraagt ze me en ik schud het lachend weg.

'Heb ik al vaak genoeg gedaan,' zeg ik en val stil.

'Wat is er?' Mei lijkt mijn gespannen blik op te vangen en komt naast me zitten. 'Herinner je je iets?' Haar blik is zo onschuldig, zo behulpzaam dat de angst mij bijna overspoelt. Ik weet niet waar deze waarheid ons heen brengt... Ik weet niet hoe ze gaat reageren... Maar ik weet ook dat ik het moet vertellen. Ze heeft het volste recht om het te weten. Ik haal een diepe teug adem.

'Mei,' begin ik zacht en kijk haar diep in de ogen aan, maar het voelt niet zoals het voelde voor het feest. Ik voel geen warmte, alleen een klamme kou die mij in zijn greep heeft. Maar ik verbreek het oogcontact niet. 'Waar ik terecht ben gekomen...' Ik slik, het is zo veel moeilijker dan ik dacht... 'Was in...' Waarom zijn haar ogen zo onschuldig? 'iemands bed...' Ik bleef in haar ogen kijken, op zoek naar een reactie, maar kreeg er geen. Uiteindelijk komt er langzaam een frons op haar gezicht.

'Oh,' zegt ze, haar uitdrukking wordt onleesbaar.

'Ik weet niet van wie,' zeg ik, waarom geen idee.

'Heb je...' begint Mei na een stilte. 'Met diegene geslapen?' Ik bijt op mijn lip.

'Ik weet het niet,' zeg ik eerlijk. 'Ik weet alleen dat ik naakt in een vreemd bed wakker werd met iemand naast me...' Mei fronst weer.

'Maar waarom weet je dan niet wie het is?' vraagt ze.

'Hij heeft me nooit zijn naam gegeven...' zeg ik en dan pas dringt er iets tot me door. Het was een jongen waarmee ik een bed had gedeeld, niet een meisje.

'Hij?' vraagt Mei even verward als ik me voel en ik knik afwezig.

'Hij,' zeg ik en knipper een paar keer. Mijn hand gaat onbewust door mijn haar en ik kijk weg, weg van Mei. Mijn handen gaan naar mijn hoofd en ik kijk vol ontzet naar mijn voeten. 'Wat de fuk,' zeg ik hardop met een kloppend hart. Ben ik nu een homo geworden? Niet dat daar iets mis mee is, maar waarom nu? Hoe werkt seksualiteit eigenlijk? Was ik dit altijd al? Of waarom opeens nu? Voordat mijn gedachten helemaal op hol slaan, legt Mei haar hand op mijn schouder, iets wat ik niet van haar had verwacht.

'Hoe lang weet je het al?' vraagt ze.

'Dat ik gay ben?' vraag ik verward en ze schudt lachend haar hoofd.

'Daarvan zie ik ook dat je daar pas net achter bent gekomen,' zegt ze lief, iets waarvan ik niet weet of ik het verdien. 'Maar dat van de locatie...'

'Ik werd er wakker,' zeg ik zacht. 'Sorry dat ik je het niet eerder heb verteld... Ik wilde het eerst zelf op een rijtje zetten...' Ik voeg er een verdrietige glimlach aan toe. Ze knikt en laat een diepe zucht haar lippen ontsnappen.

'Ik,' begint ze, 'weet niet helemaal wat ik moet zeggen... Het is even wat om te verwerken...'

'Dat snap ik,' zeg ik en knik vol begrip. Ik zou niet meer moeten verwachten, maar ze heeft al zoveel beter gereageerd dan ik verdien.

'Maar,' gaat ze verder, 'ik ben blij dat je me het verteld hebt, ook al is het later dan ik misschien had gehoopt...' Ze buigt zich naar me toe en geeft me een kus op de wang. Ik kijk haar aan en glimlach, maar haar mond blijft een streep waardoor mijn ogen naar de grond dwalen. Mijn hart voelt zwaar, zelfs nu alle geheimen op tafel lijken te liggen.

...

Mijn voeten voelen lood terwijl ik naar huis loop, mijn hoofd voelt nog zwaarder en mijn lichaam leeg. Even twijfel ik om naar de speeltuin te gaan en daar op een schommel te gaan zitten, maar mijn lichaam zegt me dat ik naar huis wil dus neem ik de kortste route. Eenmaal thuis loop ik de woonkamer in en zie mijn ouders tv kijken. Zonder iets te zeggen ga ik tegen mijn moeder aan zitten en sluit mijn ogen.

'Bleef je niet bij Mei vandaag?' vraagt ze en ik schud mijn hoofd. Ze blijft even stil voordat ze verder vraagt. 'Is er iets gebeurd?' Ik voel dat mijn hele lichaam zich aanspant en ik niet de vraag wil antwoorden. Mijn moeder legt geruststellend haar hand op mijn hoofd en haalt haar vingers door mijn haar. Voordat ik het weet ben ik in slaap, om wakker te worden op de bank met een kussen onder mijn hoofd en een deken over mij heen.

'Wat wil je als ontbijt?' vraagt mijn moeder vanuit de keuken die waarschijnlijk mijn kreunen heeft gehoord.

'Gewoon brood,' zeg ik terwijl ik mezelf naar de keuken toe verplaats om zelf mijn brood te smeren.

'Gaat het weer een beetje?' vraagt ze wanneer ik naast haar sta en ze koffie voor me inschenkt. Ik knik afwezig en kijk op mijn telefoon of ik nog gemiste berichten heb.

'Ik ga zo weer,' zeg ik terwijl ik mijn bord in de ene hand pak en mijn koffiemok in de ander.

'We kunnen ook duidelijk niet van je aanwezigheid genieten,' zegt mijn moeder daarop lachend.

'Ik was er vorige week elke dag,' zeg ik met een pruillip. Dat laat mijn moeder nog meer lachen en ik grinnik mee. Daarna kijk ik weer op mijn telefoon en hoop dat ik de twaalf uur haal die was voorgesteld.