Pov. Rafaël
Vandaag voor het eerst naar de nieuwe school. Ik ben een beetje zenuwachtig. Normaal gesproken ben ik na een week weer weg. Daar klamp ik me aan vast. Dat zorgt ervoor dat ik zo zelfverzekerd ben in een nieuwe klas. Door de grote hoeveelheid scholen weet ik één ding: iedere school is anders. Op de ene werd ik gepest, op de andere was ik populair en op sommigen was ik normaal.

De leukste scholen zijn die waar kinderen van ambtenaren les krijgen of anderen die veel moeten verhuizen.
Daar val je niet op. En dat doe ik het liefste. Als ik het plein op loop zet ik de gedachtes van me af. Het is een groot gebouw. Veel ramen en bakstenen muren. Niet heel bijzonder. Iedere school ziet eruit als een gevangenis.

Ik loop naar de receptie. Ik doe mijn gebruikelijke praatje. Ze geeft een kluissleutel, mijn rooster en nog wat uitleg. Ik heb mijn boeken al bij. Ik loop naar mijn eerste les. Mentorles. Echt serieus, daar begin ik altijd mee. Dat plannen ze gewoon. Ik loop het lokaal ruim voor de bel in. In veel films kom je te laat. Maar hier leggen ze gewoon uit hoe je moet lopen.

Ik loop naar de mentor toe. 'Hallo?'
'Hallo jij bent dus de nieuwe leerling. Aangenaam kennis maken. Ik ben je mentor, mevrouw Jones' zegt ze.
'Hallo ik ben Rafaël Avem' zeg ik.
'Ga maar alvast zitten.'
'Mevrouw, is het erg als ik mezelf liever niet voorstel aan de klas. Ze komen er zelf heus wel achter wie ik ben?'
'Ik denk er over na.' Ze glimlacht. Zij is een nogal enthousiast type.
Ik ga achterin zitten.

Als de eerste bel gaat komt een deel binnen. Tenzij deze klas zo klein is.
Een jongen komt naast me zitten.
'Je vindt het toch niet erg dat ik hier kom zitten?' vraagt hij. 'Nee, ik ben Rafaël en jij bent..?' 'Ik ben Jayce, welkom op Elementary High.'
Hij grijnst. 'Nou Jayce, valt alles een beetje te overleven?' vraag ik grijnzend.
'Nee, het huiswerk! De leraren! De lessen! Ze zijn hersendodend!' zegt hij. 'Dat klinkt als het normale hel op aarde verhaal. Echt nooit overdreven' zeg ik.

'Normale?' vraagt hij. 'De meeste nieuwelingen zijn nu doodsbang.'
'Jayce ik heb alleen dit jaar al meer dan 20 scholen gehad. Bijna elke leerling waar ik mee praat over hoe leuk het er is begint er over. Het heeft op mij geen effect meer' zeg ik. 'Wow, hoe doe je dat?' vraagt Jayce. 'Ik ben heel veel verhuisd.' Ik zeg niks over het ongeluk. 'Dus je blijft niet lang?' vraagt hij.
'Dat weet ik niet. Ik woon nu bij een voogd. En ik weet niet veel over haar.' 'Dat is dan wel wennen zeker?'
'Ja. Eerst had ik niet meer spullen dan in mijn twee koffers paste.' 'Twee?'
'Ja een voor kleding enzo. De ander voor meer persoonlijke spullen.'
'Had jij daar genoeg aan?' vraagt hij. Hij kijkt ongelovig. 'Ik heb ook niet zo veel spullen. Ik ben zo opgegroeid.'

'Hoe loste je dat op met boeken?'
'Nou schoolboeken staan op mijn laptop. Mijn andere boeken staan op een ereader.' 'Cool, nou ja niet die school boeken, maar de rest wel. Hoe loste je dat met die schoolboeken op? Als het een andere methode is.'
'Ik ga gewoon door met die methode. Als ik iets niet snap vraag ik het aan de leraar. Sommige scholen hadden meer leerlingen met mijn probleem. Die hebben gewoon boeken in de klas. Maar meestal gebruik ik mijn laptop.'
'Waarom..?'

'Iedereen opletten. De les is begonnen. Ik hou het kort want ik moet nog wat regelen. Binnenkort is er een bal op school. Een jongen en een meisje mogen elkaar vragen. Dat boeit niemand wat' meld mevrouw Jones.
Er klonk gefluister in de klas. Ik trek mijn wenkbrauw omhoog. Ze zijn hier.. nogal stil. Iedere andere klas was door elkaar gaan roepen. Dat kan ik weten.

Een meisje steekt haar hand op.
'Ja Melody?' zegt mevrouw Jones.
'Hoe heet de nieuweling?' vraagt ze.
'Rafal.' 'Mevrouw ik heet Rafaël' zeg ik. 'Zou je de volgende keer je hand willen opsteken Rafal.' Ik steek mijn hand op. 'Ja Rafal.' 'Mevrouw ik heet Rafaël.' 'Rafal, dat kan ik echt niet uitspreken.' 'Dan wordt meestal de tweede naam gebruikt' zeg ik. 'En waar staat dat?'
'Nou op internationale scholen is dat systeem zeer handig' zeg ik. 'En hoe weet je dat?' 'Ik heb les gehad op een internationale school.' 'Oké laten we het maar eens proberen. Waar is dat dossier nu?... Will.'

'Jouw tweede naam is Will?' vraagt Jayce. 'Jep.' 'Hoe hebben je ouders die namen verzonnen? Will is heel normaal. Maar Rafaël.' 'Ik weet niet.'
'Heb je je dat nooit afgevraagd?'
'Ik vind het een nogal nutteloze vraag.'
'Soms vraag je iets omdat je het gewoon  wilt weten. Niet omdat het nut heeft.' 'Het is nutteloos. Ik laat het doen. Net als de rest van vroeger.'

'Wat is er dan gebeurd?'
'Veel.'
-
Ik heb besloten toch een hoofdstuk te uploaden. En ik ben verlaten heeft een nieuwe cover.