Pov. Rafaël
Ik denk aan de dagen na het ongeluk. Een auto vond ons bewusteloos in de auto en belde een ambulance. Die belde onderweg gelijk de politie en die belde weer de jeugdzorg. De ambulance treft ons lichtgewond in de auto. Samen met de politie maken ze ons wakker en helpen ons uit de auto. Ze vragen naar familie. Helaas weten we niks over onze familie en dergelijke. Daarom heeft de jeugdzorg ons in een weeshuis gedropt.

Dus nu zitten we al dagen in dit weeshuis en elke nacht worden we met dezelfde flashback geplaagd: het ongeluk. Verveeld ga ik rechtop zitten en staar ik naar het raam.  Voor de duizendste keer ga ik mijn locatie na en in gedachten reist mijn geest af naar de begraafplaats. Naar haar graf. Mijn geest keert terug.

Ik denk aan haar laatste zin: 'we gaan naar...' Waar zou ze heen willen? Al dagen vraag ik me dat af. Alyssa staat er niet bij stil. Ze is nog steeds aan het rouwen, terwijl ik meer vooruit denk. Een van de weinige goede dingen die ze niet heeft en ik wel: vooruit denken, doorgaan. Maar nu lukt het niet constant. Ik heb black outs waarin ik blijf hangen in mijn verdriet en in het verleden. Nu snap ik hoe mensen die ook blijven hangen zich voelen. Waarschijnlijk is het bij andere mensen erger. Ik merk dat ik me langzaam los ruk uit mijn verdriet. Te langzaam.

Alyssa draait zich om en ik hoor haar rustiger ademen. Ze slaapt.
Die nacht kan ik niet meer slapen ik ben klaar wakker. Dus lig ik een beetje naar boven te staren en denk ik na. Wanneer gaat die wekker af? Ik heb honger en voor dat dat ding af gaat mogen we onze kamer niet uit.
Ik moet echt een geheime voorraad voor eten beginnen. Dan zijn deze situaties veel minder. Nu even niet aan denken anders krijg ik enkel meer honger.

'Aly? Word wakker.'
'Wat is er Raf, ik had een heerlijke droom over eten' Mompelt Alyssa.
'Had je geen nachtmerrie?'
'Nee ik heb ze maar een keer per nacht.'
'Hoe?' Ik ben verbaasd. Gaat mijn zusje door? Dat is haar niet echt.
'Overdag denk ik er heel veel aan en jij.. Jij gaat gewoon door overdag.'
'Ja dat is waar' fluister ik. Dat is onze beslissing. De ene houdt nachtmerries op afstand. En de ander juist dagmerries. Best wel apart voor een tweeling. Maar we zijn ook apart.

Ik stuur mijn geest naar Griekenland. Daar waren Alyssa, ik en mijn moeder ooit geweest. Ik was toen 5. Ik snapte nog niet echt wat er belangrijk was aan die gebouwen. Alyssa daarentegen bleef maar vragen stellen. Toen ik 2 jaar geleden ontdekte dat we bij het Parthenon zijn geweest zond ik die nacht mijn geest eropaf. Nu zend ik elke dag mijn geest naar een paar plekken. Gewoon ter oefening. Misschien doet het me ook denken aan de tijd dat mam nog niet dood was.

*tringggg*

De bel ging. Gelijk deed ik kleding aan. Ik ren naar beneden. zo snel mogelijk dek ik de tafel en ga ik zitten om te eten. de eersten moeten ook de tafel dekken. en nogal wat sukkels hier denken dat als zij op hun kamer blijven en anderen het laten doen ze heus nog wel genoeg eten hebben. nope. dat hebben ze niet of ze doen aan een hongerdieet dat kan ook. niet dat ik dat geloof. Na mijn ontbijt loop ik naar mijn kamer. Ik pak mijn tas en doe er een paar spullen in. Daarna ren ik naar de tuin. Ik ga over de tuinmuur heen naar het bos. Ik loop een stukje het bos in. Ik stop bij een grote boom.

Ik klim erin. Ik check of alles er nog ligt. Gelukkig niemand heeft mijn hut gevonden. In de hut heb ik een paar dingen gelegd die van mam waren. Geloof me als ik zeg dat er nogal wat illegaals bij zit. Messen, pijl en boog. Geen zwaard of schild. Enkel allerlei soorten messen en pijlen. Ik heb ze hier gelegd. Alyssa heeft de boeken. Ik heb een boek van mam. Windrichtingen.
Ik weet ook niet waarom.

Ik pak een mes en verberg hem. Vervolgens spring ik naar een andere boom. Dan weer naar een andere en daar ga ik naar beneden. Ik verzamel takken en stenen. Die breng ik naar mijn hut. Ik maak een dak van stevige takken en daar leg ik een laag van bladeren overheen. En daarover leg ik weer een aantal lange twijgjes. Zo ga ik even door. Ik haal takken. Leg ze neer. Ik stop als de timer gaat. Dus dat is nu.

Ik ren snel terug naar het weeshuis. Alyssa ziet me al aankomen. Ze helpt me over de muur. Ruim op tijd terug.
'Het bos is verboden terrein. Niemand mag het betreden kinderen. Begrepen?' 'Ja juffrouw Naomi' zegt iedereen. 'Mooi. Nu handen samen.' En ze zijn hier nogal gelovig. Dit wordt mijn einde. Ik ben niet eens is gelovig! Toen ik dat de eerste keer zij was Naomi niet zo blij. 'Je doet gewoon mee met de rest.' Dat zei ze letterlijk. Dus ik doe nu alsof ik geloof. Het gebed is eindelijk klaar. Dit is echte eersteklas horror! Iedereen stoet zich op het eten. Ik pak een paar eieren en wat spek. Snel leg ik het in mijn tas. Ik pak ook wat brood. Daarna eet ik rustig door alsof er niks is gebeurd. Ik pak ook de paar zaadjes van de appel die nu in mijn maag is. Heel handig voor een geheime moestuin. Misschien kan ik in het bos ook wat wilde tarwe vinden. Dat zou cool zijn. En ik durf te wedden dat Alyssa wel een boek over planten heeft.
Dit moet helpen tegen de honger. Ik kan het niet op de kamer bewaren. Waar dan? Waar zou het kunnen? Natuurlijk in mijn boomhut. Alyssa weet er toch al vanaf. Dan kunnen we in de nacht daarheen gaan. Slapen lijkt me wel cool, maar dat is niet zo veilig. Erheen slapen zou moeten kunnen. En ik kan altijd de weg nog even checken.