Je bent net te laat, dus besluit je je waterkoker weer aan te zetten. Bij het aanrechtblad tik je doelloos met je vingers op het marmer, ritme aangevende voor je naar woorden zoekende geest. 

Dichten is helemaal niet zo makkelijk. 

Dichten is jouw terrein niet. 

Het is zo onbekend als de werelden in je hoofd die je over de jaren hebt gecreëerd, werelden met woeste rivieren en gevaarlijke koningen die ten strijde trekken in het ochtendgloren, waarbij het korenveld baadt in het rood van bloed en koper. Het laatste zwaard die in gespierde borstkas van een oud ridder, die de hand van de jonge knaap vastpakt en hem zegt dat de strijd waarin hij verwikkeld is het bloedvergiet niet waard is. 

Dát is jouw wereld. Nu moet je jezelf bewijzen.