- Uwielbiam cię, wiesz?- rzuciłam do chłopaka, idąc w stronę Labiryntu.

- Nadal nie wierzę, że Alby ci na to pozwolił... To jest ryzykowne- stwierdził brunet.

- Nie zgodził się- rzuciłam.

Chuck już chciał coś powiedzieć, ale sam do końca nie wiedział co.

- Spokojna twoja rozczochrana, mam pozwolenie dwóch Opiekunów- dodałam widząc jego minę.

Podeszliśmy do Muru i zrzuciłam z siebie plecak.

- Kogo?- spytał.

- Cóż... Ja jestem Opiekunem i sama sobie pozwoliłam i to już jeden głos- kucnęłam przy plecaku i wyciągnęłam z niego karabinki i linę.- Plus, gdy mówiłam o tym pomyśle Alby'emu to był przy tym Gally i powiedział "świetnie, proszę bardzo, spróbuj, spadnij i się zabij, o jeden problem mniej" więc w sumie to mi pozwolił.

- A ty wiesz, że to był sarkazm?

- Wiem, Chuck. Ale ten idiota nie wie, że wszystko co powie może być wykorzystane przeciwko niemu. A teraz nie gadaj, tylko pomóż mi zamocować płachtę na tych słupkach- rzuciłam w jego stronę belą materiału, która w locie się rozwinęła, i pokazałam ręką wbite wczoraj patyki.

- Skąd ty masz te wszystkie rzeczy? Karabinki, buty wspinaczkowe, płachta asekuracyjna, lina, pasek wspinaczkowy... tego chyba Stwórcy nie dają na start...

- Jeśli umiesz negocjować to dają. Wystarczy wszystko opisać i w dobrym momencie wrzucić do Pudła, kiedy Strażnik Teksasu nie patrzy. Zamocowałeś?

- Prawie.

Podniosłam wzrok znad płachty i na drugim jej końcu zobaczyłam Chuck'a zaplątanego w sznury. Zaśmiałam się pod nosem i pomogłam mu się uwolnić.

- Dzięki. A co jeśli ktoś się obudzi i nas zobaczy?

- Wszystko przemyślałam. Po pierwsze: jest czwarta nad ranem. Kto wstaje o czwartej nad ranem? Nikt. Po drugie: biegacze biegną dzisiaj dopiero po siódmej, bo Minho stwierdził, że Rada była za późno i księżniczka się nie wyśpi, więc mu się nie chce. Po trzecie: jesteśmy w zaciemnionym rogu i nie ma szans, że ktoś będący w Bazie nas zobaczy. Po czwarte: specjalnie zamówiłam białe rzeczy, by się zlewać z Murem. A po piąte: mam szczęście.

- Jesteś świrnięta, Maggie- zaśmiał się, a ja mu zawtórowałam.

- Dopiero zauważyłeś?

Po upewnieniu się, że wszystko jest dobrze zamocowane, owinęłam sobie jeden z mocniejszych pasm bluszczu o rękę. Podciągnęłam się na nim, stopą szukając wnęki w ścianie. Potem powtarzałam czynność, by wspiąć się po Murze na samą górę

Plan był prosty: wejść po ścianach na samą górę, obejrzeć Labirynt, zobaczyć, co jest za nim, potem zejść na dół i przed siódmą wylądować z powrotem w łóżku, by nikt się nie domyślił. I może nie umrzeć, lub nie zostać zabitą przez Alby'ego.

W połowie drogi na górę zaczęło mi się kręcić w głowie. Zrobiłam chwilową przerwę, a gdy uczucie nie odeszło zjechałam powoli na dół. Wylądowałam miękko na płachcie asekuracyjnej, a potem sturlałam się z niej, zaliczając bliskie spotkanie z ziemią. Chuck od razu do mnie podbiegł.

- I jak? Czemu nie doszłaś do góry? Nie da się, prawda? Zostaniemy tu na zawsze?

- Nie, znajdziemy wyjście. Na pewno, Chuck- sapnęłam, gdy już pozbyłam się zawrotów głowy. Niedotlenienie. - Tak mniej więcej na osiemnastym metrze wymiana tlenu nie jest już taka dobra i się kręci w głowie. Pewnie wyżej byłoby już niedotlenienie, a potem śmierć. Trzeba szukać drogi na dole. Teraz trzeba to zgarnąć, nim ktoś nas nakryje- rzuciłam i wstałam z ziemi. Otrzepałam ubrania z ziemi i kurzu, po czym zaczęłam rozmontowywać całą konstrukcję.

Gdy już nie było śladu po naszym "wypadzie" spojrzałam na zegarek. Było po szóstej, więc wyjątkowo sprawnie. Wróciliśmy do Bazy i Chuck ruszył w stronę hamaków, a ja do swojego domku. Gdy weszłam do pomieszczenia rzuciłam plecak w kąt, a sama ruszyłam do szafy. Wyciągnęłam z niej świeże ciuchy, które położyłam na stojącym obok łóżku. Podniosłam plecak i schowałam go głęboko w szafie, by nikt go nie zauważył. Zgarnęłam ubrania i ruszyłam do małej łazienki przylegającej do pokoju, by wziąć szybki prysznic.

Gdy się odświeżyłam i rozczesałam włosy, było grubo po siódmej. Postanowiłam, że się zdrzemnę puki mam czas.

ıllıllı ıllıllı

Obudził mnie głośny ryk syren. Jak się okazało, moja "drzemka" trwała kilka godzin i właśnie wyjeżdżał Njubi. Narzuciłam na siebie ubranie dzienne oraz tenisówki i wybiegłam z domku w stronę Pudła. Gdy dotarłam na miejsce Budole już rozpakowywali nowe rzeczy. Podbiegłam do Newt'a.

- Siemka farmer, a gdzie nowy?- zapytałam blondyna.

- A ty co? Zawsze wstawałaś pierwsza i się ogarniałaś, a teraz nawet jednej skarpetki zapomniałaś? O której ty poszłaś spać?- zaśmiał się czochrając mi włosy.- O, a teraz masz jeszcze na głowie sianko. Kobieto, idź się ogarnij.

- Bardzo zabawne Newt. Trzeba było mnie obudzić- odparłam, wywracając oczami, co rozbawiło chłopaka. Dogryzaliśmy sobie dla zabawy bardzo często.- Gdzie nowy?

- Znasz żelazne zasady Nick'a. Kto się zbliży na 5 metrów do twojego domku to noc w Ciapie,a rano zrobi pierwszą w historii Strefy kastrację. Cóż, fuja nie ma już prawie miesiąc i dalej każdy się boi złamać zasadę, nawet Alby. Jakby mógł zmartwychwstać i go... A co do Świeżynki... Gdy ciebie nie było to Gally tradycyjnie bawił się w króla świata i stwierdził, że skoro Smrodas próbował uciekać, to poczeka sobie w Ciapie- rzucił Newt - więc najprawdopodobniej tam.

- Dobra, dzięki. Idę do niego- powiedziałam i ruszyłam w stronę Ciapy. Awanturnik? Ciekawie.

- Ogarnij sianko, bo się wystraszy!

- Bardzo śmieszne, farmer!

- I skarpetka!

Idiota. Wywróciłam oczami po raz kolejny, podczas tego dnia, a nie było nawet południa. Uwielbiam Sztamaka, ale działa mi na nerwy.

Weszłam do domku i szybko się uczesałam oraz nałożyłam nieszczęsną skarpetkę. Po drodze zgarnęłam ze stołówki dwa jabłka, bo ja przegapiłam śniadanie, a była spora szansa, że Njubi też jest głodny, i ruszyłam do Ciapy.

Ciapa to takie nasze małe więzienie. Budynek przypominał jaskinię z betonu z wielkimi, metalowymi drzwiami i oknem, w którym były kraty. Gdy kogoś dziabło, lub ktoś coś przeskrobał zawsze lądował tutaj.

Podeszłam do drzwi i otworzyłam je. Oparłam się o framugę, lustrując wzrokiem pomieszczenie. Gdy nie zauważyłam nowego, zaczęłam mówić.

- Hejka. Przyszłam z tobą porozmawiać.

Cisza.

- Nie musisz się mnie bać, nic ci nie zrobię. Rozumiem, możesz się dziwnie czuć nie wiedząc nic, ale pocieszę cię, każdy to miał, każdy przeżywał swój "pierwszy dzień". Zrobimy tak: odpowiem na wszystkie twoje pytania jeśli będę umiała, a ty po prostu na mnie spójrz i posłuchaj tego, co chcę ci powiedzieć.

Njubi odwrócił się, a mnie zamurowało.

- Thomas?

ıllıllı ıllıllı ıllıllı ıllıllı

Dam dam dam! Plottwist już w pierwszej części, why not?

Mam nadzieję, że się wam spodobała część.

Czy moglibyście zrobić promo dla tej książki? Chciałabym zwiększyć zasięgi, bo z nimi słabo :/ odwdzięczam się tym samym + to bardziej motywuje do pisania kolejnych części. BĘDĘ WIELBIĆ

Podobało się? Zostaw gwiazdkę i komentarz, to bardzo motywuje ↓↓

To do następnego!