Tydzień później...

-Dlaczego? Dlaczego ty mi to robisz?!-Krzyczałam leżąc na ziemi znów bita przez Nathana.

Nie odpowiadał.

Nadal bił mnie bez opamiętania. Wyładowywał swoją złość na mnie. Na nic zdawały się moje błagania.

-Nathan...-Załkałam.-To boli.

-Miłość boli Nicole.-Odpowiedział i znów zaczął mnie okładać.

Otwarłam szybko oczy,czując,że mam w nich łzy. Pomrugałam powoli kilka razy i lepiej przyjrzałam się pomieszczeniu,w którym obecnie jestem.

Biała ściana,biały sufit,aparatura....

Jak ja się znalazłam w szpitalu?!

I co najważniejsze...

Dlaczego tu trafiłam?

Kompletnie nic nie pamiętam.

Podpierając się rękami,podniosłam się z trudem do pozycji siedzącej. To nie jest za wygodne,bo jestem podłączona do tych wszystkich kabli.

Spojrzałam w bok i ku mojemu zdziwieniu,na krześle obok mnie spał Zack. Ma głowę opartą na krześle,która w śmieszny sposób zwisa a do tego ma otwartą buzię i smacznie sobie śpi.

Śmieszny widok.

Patrzę tak na niego cały czas się śmiejąc,aż do sali wchodzi Kendall z kawą w ręce. Widać,że jest zmęczona i od paru nocy nie śpi.

Gdy mnie zobaczyła,od razu do mnie podbiegła i mocno do siebie przytuliła.

-Boże...Niki. Nawet nie wiesz,jak wszyscy się o ciebie martwiliśmy.-Powiedziała szepcząc.

Potem się ode mnie odsunęła i zapytała:

-Wezwać pielęgniarkę,lekarza? Boże,przecież trzeba ich wezwać....-Mówiła w paranoi a potem w końcu zajrzała na nadal śpiącego Zack'a.

Klepnęła go mocno w ramię,a on wyrwany ze snu szybko wstał z krzesła.

-Co się stało?-Spytał zdezorientowany.

-Kazałam ci jej pilnować a ty wykorzystując okazję się zdrzemnąłeś.-Odpowiedziała mu z wyrzutem.

-Nic na to nie poradzę....-Odparł również zmęczony.-Niki....nareszcie.-Podszedł do mnie i tak samo jak Kendall mocno mnie uścisnął.

-Idę po lekarza.-Powiedziała po chwili Kendall.

-Nie ma takiej potrzeby. Czuję się dobrze.-W końcu się odezwałam.

-Może ci się tak wydawać. Kazał siebie wołać,jak się w końcu obudzisz. Nie wiem czy wiesz,ale byłaś w śpiączce przez tydzień...

-Tydzień?-Powtórzyłam,będąc w szoku.

-Nic nie pamiętasz?

Pokręciłam przecząco głową.

-A pamiętasz to,że twoje przyjaciółki przyjechały?

-Tak....to pamiętam. Właśnie,gdzie one są?

-Przyjdą za godzinkę. Zmieniamy się.-Uśmiechnęła się do mnie.

-Czyli ty już wiesz...-Zaczęłam.

-Tak. Jestem cholernie zła,że mi nie powiedziałaś. Gdybyś nas powiadomiła,do twojego stanu by nie doszło...

-Ale przecież coś się stało u Zack'a i musieliście jechać. Nie chciałam wam narzucać swoich problemów...

-Nie gadaj głupot Niki.-Odezwał się Zack.-Wiesz,że zawsze możesz na nas liczyć. Razem byśmy wszystko rozwiązali. A co do Nathana....lepiej niech się do mnie już nie odzywa.

Spojrzałam na niego z szokiem.

-Zack...to twój przyjaciel.

-Przyjaciel.-Prychnął.-Miał zasady,był dobry. A tu bił cię i zmuszał do rzeczy,których nie chciałaś robić. Spójrz na siebie. Przez te tygodnie tak zmizerniałaś,że jesteś nie do poznania. Twój stan fizyczny się o wiele,wiele pogorszył. Zaczęłaś palić,a ty nigdy nie palisz...

-To nie jego wina...

-Jak nie jego wina?

-Przez rozwód rodziców się tak zmienił. Zamiast go odrzucać,powinieneś z nim porozmawiać...

-Próbowałem wiele razy. Rozumiałem jego sytuację. Ale nie spodziewałem się,że kiedyś podniesie rękę na kobietę. Nawet w takich sytuacjach nie powinien nawet cię tknąć.

Spuściłam głowę na dół i zaczęłam bawić się palcami u dłoni.

-Zack ma rację Niki. Kompletnie mu odbiło...

-Ale nie możemy go zostawić w takim stanie...-Szepnęłam.

-A on cię zostawił w takim stanie!-Odpowiedziała Kendall.-Jesteś za dobrą osobą Nicole.-Pokręciła głową.-Idę po lekarza,a ty jej pilnuj.-Ostatnie słowa skierowała do Zack'a.

***

-Twój stan się polepszył i myślę,że niedługo będziesz już wolna.-Oznajmił lekarz,badając mnie.

-Co mi się stało?-Spytałam.

-Zemdlałaś z wyczerpania. Wiesz,że taki tryb życia jaki prowadzisz nie jest wcale dobry?-Spojrzał na mnie spod swoich okularów.

Zarumieniłam się.

Jest mi wstyd. Przecież widzi moje rany na ciele po cięciu się. Na pewno wie,że brałam narkotyki i piłam do upadłego.

-Jestem tego w stu procentach świadoma,panie doktorze.-Odpowiedziałam dopiero po chwili.

-Jesteś mądrą dziewczyną,panno Anderson. Mamy tutaj wiele takich przypadków i nadal się dziwimy,że tacy młodzi ludzie jak pani rujnują sobie życie...

Nie odpowiedziałam na to.

Jest mi wstyd.

Nigdy nie chciałam,aby mnie tak postrzegano.

Wszystko szlag trafił...

-To nie jest jej wina.-Odezwała się Sel.

-Nie obchodzi mnie czyja to wina. Tak czy siak,o zdrowie powinna dbać.-Uśmiechnął się,a potem opuścił pomieszczenie,gdzie aktualnie wszyscy się znajdują.

Po wyjściu doktora zapadła krótka cisza,którą przerwałam:

-Co się dzieje z Nathanem?

-Nie powinien cię obchodzić.-Odparła Angel.

-Ale obchodzi. Co się z nim dzieje?

-Nicole,powinnaś teraz odpoczywać. Nie mogę uwierzyć,że po tym wszystkim co ci zrobił,ty się o niego martwisz.-Maja pokręciła głową z dezaprobatą.

-Nie możemy go zostawić w takim stanie.-Powtórzyłam moje słowa.

-Nie zostawiliśmy.-Powiedziała zagatkowo Kendall.

Zmarszczyłam brwi.

-Co masz na myśli?-Spytałam.

-Nie powiem ci,póki nie zaczniesz odpoczywać. Teraz się prześpij i pogadamy jak się obudzisz.

Jak powiedziała,tak zrobiłam.

W sumie...byłam trochę zmęczona.

Kendall Pov's

Trzy dni wcześniej...

Obładowana walizkami,idę po schodach.

W końcu wróciliśmy i możemy normalnie wrócić na zajęcia. Tata Zack'a uległ wypadkowi i musieliśmy przy nim być. Gdy mu się zaczęło polepszać,mogliśmy spokojnie wrócić do swoich zajęć.

Gdy już dotarłam do naszego pokoju,otwarłam drzwi i weszłam nie patrząc na nic,tylko kierując się od razu do swojego łóżka.

-Niki,spokojnie już jestem i ci wszystko wytłumaczę.-Zaczęłam odwracając się,a na widok dziewczyn i jakiegoś chłopaka,zdziwiłam się.

-Cześć Kendall.-Odezwała się Sel,będąc lekko zdenerwowaną.

-O mój Boże cześć.-Odpowiedziałam.-Co wy tu robicie i gdzie jest Nicole?

-Dużo cię ominęło.-Zaczęła Maja.

Nadal stoję zdezorientowana i nie wiem co zrobić.

-Co dokładnie?

-Może najpierw cię przedstawimy naszemu koledze...-Powiedziała Angel.-Kendall to jest Jake,Jake poznaj Kendall-współlokatorkę Niki...

Z szokiem wymalowanym na twarzy uścisnęłam jego dłoń.

Co tu się do cholery dzieje?

Co tutaj robi Jake?

Ten legendarny Jake?

Po dość długiej ciszy,odezwałam się:

-Możecie mi wytłumaczyć o co chodzi? Czy chcecie mnie powiadomić,że Nicole znowu jest z Jakiem?-Uśmiechnęłam się,ale im do śmiechu nie było.

Może Nathan popełnił przez to samobójstwo?!

I weź tu gdzieś wyjedź...

-Kendall...-Zaczęła Sel.-Niki jest w szpitalu.

Wyszczerzyłam swoje oczy.

-Jak to w szpitalu?!-Krzyknęłam.

-Znaleźliśmy ją w łazience w małej kałuży krwi....-Odpowiedział mi Jake,łamiącym się głosem.

-Że co kurwa? Wy mnie chyba wkręcacie.-Odparłam nie dowierzając.

-Nie żartujemy. Nathan ją bił i przez to zaczęła palić i ciąć się. A o alkoholu i o narkotykach już nie wspomnę.-Powiedziała Maja.

-Ludzie....wy powariowaliście.

-Mówimy poważnie.-Odezwała się Angel.-Nie zauważyłaś u Nathana,że się inaczej zachowuje?

-No t...tak. Ale w życiu nie pomyślałabym,że posunie się do czegoś takiego.-Odpowiedziałam będąc w szoku.-Skąd ty się tu wziąłeś Jake?

-Przyleciałem na pomoc. Zadzwoniły do mnie,a ja dla niej zrobię wszystko.-Odpowiedział będąc poważnym i wyraźnie zmartwionym jej stanem.

Zresztą jak wszyscy.

-Zawieźcie mnie do niej.-Zażądałam i jak powiedziałam,tak zrobili.

20 minut później...

Kierujemy się do sali,gdzie aktualnie jest Nicole. W brzuchu mnie dziwnie skręca na myśl,że jest tutaj i leży w śpiączce. Do tego podobno bardzo się zmieniła. Paranoja normalnie...

-Okej,to tutaj.-Powiedziała Sel,gdy byliśmy już pod właściwymi drzwiami.

Zawahałam się chwilę.

-Naprawdę aż tak źle wygląda?-Spytałam trzęsącym się głosem.

-Sama oceń. Nie widywaliśmy się z nią często. Nam się wydaje,że wygląda strasznie.-Odparła Maja ze smutkiem.

Wzięłam głęboki oddech i pociągnęłam za klamkę wchodząc do pomieszczenia.

I oto ją zobaczyłam.

Leży bezwładnie,spokojnie oddychając i mając zamknięte oczy. Jest podłączona do tych wszystkich cholernych kabli.

A o jej wyglądzie już nie wspomnę...

Cienie pod oczami,strasznie schudła,jest bladsza i wygląda na zmęczoną życiem. Aż łzy się do oczu cisną na jej widok.

Podeszłam do krzesełka obok i usiadłam.

Wzięłam jej rękę i zaczęłam płakać.

Wszędzie są blizny po cięciach i jeszcze widoczne. Widać ślady bicia. Wszędzie siniaki i zadrapania.

Nie wierzę,że Nathan doprowadził ją do takiego stanu.

Położyłam głowę na jej ręce i zaczęłam jeszcze bardziej płakać.

Znam Nathana tyle czasu. To jest nasz przyjaciel i do tego stopnia się posunął. To się po prostu w głowie nie mieści. Był wobec niej taki opiekuńczy,wrażliwy. Kochał ją nad życie....

A tu nagle coś mu jebło i stał się potworem. Inaczej go określić nie można,niestety....

Nagle słyszę otwierane drzwi.

Podnoszę głowę i moim oczom ukazuje się mój chłopak. Napisałam do niego sms w czasie drogi,że ma przyjechać.

-Jezus Maria....-Powiedział patrząc na nieprzytomną Nicole.-J...ja sobie nie wyobrażałem,że jest aż tak źle.-Mówił z niedowierzaniem.

-Wiesz kto ją do tego doprowadził?-Zapytałam nadal płacząc.

-Wiem.-Odpowiedział poważnym tonem.-Rozmawiałem z dziewczynami i Jakiem? Jake,tak?

-Tak.

-On już nie jest moim przyjacielem. Stał się potworem.

Podszedł do mnie i mocno objął.

-Co z nim zrobimy? To już nie jest człowiek zdrowy psychicznie...

-Myślę,że powinniśmy porozmawiać z jego rodzicami.-Odparł po chwili.

***

Siedzimy w szpitalnej kawiarni i popijamy gorącą kawę. Nikt nie ma  ochoty stąd wychodzić. Wszyscy chcą cały czas być przy Niki.

Szczególnie Jake...

-A tak w ogóle,bo nie mieliśmy szansy porozmawiać,jak tam Amsterdam Jake?-Spytałam,bo między nami panuje grobowa cisza.

On jakby wyrywając się z zamyślenia,spojrzał na mnie i odpowiedział:

-Jest w porządku. W sumie nic ciekawego tam nie ma. Wszędzie są piękne miejsca i tam jest tak samo.-Uśmiechnął się.

-Masz rację.-Odpowiedziałam.-A co tam studiujesz?

-Architektura.

-Nieźle.

Znów cisza.

-Zwiedziłeś już tutaj coś?

On się delikatnie zaśmiał a dziewczyny razem z nim.

My z Zackiem oczywiście nie wiemy o co chodzi.

-Uwierz mi,że znam to miejsce jak własną kieszeń.

Zmarszczyłam brwi.

-Niby jak?

-Mieszkał tu parę ładnych lat.-Uśmiechnęła się Angel.

Potem razem wszyscy się zaśmialiśmy.

Nagle do pomieszczenia wszedł doktor.

-Jesteście krewnymi panny Nicole Anderson?

Spojrzeliśmy po sobie.

-Tak.-Odpowiedzieliśmy chórem.

-A jej rodzice?

-Nie dali rady przyjechać,ale niedługo się zjawią.-Skłamała Maja.

Nie powiadomiliśmy jej rodziców. Po pierwsze,musielibyśmy naciągnąć ich na koszty,po drugie byliby strasznie zmartwieni a po trzecie jesteśmy pewni,że Niki by tego nie chciała...

Zawiadomimy ich,jak Nicole się trochę polepszy. Wtedy im wszystko wytłumaczy.

-W takim razie...-Popatrzył na nas podejrzliwie.-Powinna się obudzić pod koniec tego tygodnia. Jej stan się poprawia,ale nie jest w najlepszej sytuacji.

Ze smutkiem pokiwaliśmy głowami.

-Jeśli chcecie do niej zajrzeć,to proszę bardzo. Niedługo czas odwiedzin dobiega końca.-Powiadomił nas z uśmiechem i odszedł.

-Wiecie co? My do niej przyjdziemy jutro z samego rana. Jestem strasznie zmęczona podróżą.-Powiedziałam a Zack się ze mną zgodził.

-Też tak zrobimy. I tak się na dzisiaj przy niej nasiedziałyśmy. Niech odpoczywa.-Dodała Sel a potem wszyscy spojrzeli na Jake'a.

-No co?-Powiedział.

-Idziesz do niej?-Spytała z uśmiechem Angel.

-No jasne,że tak.-Odpowiedział.

-Okej....to na razie Jake.-Powiedzieliśmy chórem a on nam pomachał i niemal ruszył biegiem do sali.

Jake Pov's

Zamknąłem za sobą drzwi i od razu usiadłem koło niej. Wziąłem delikatnie jej dłoń i pocałowałem najczulej,jak tylko mogłem.

Potem zacząłem przypatrywać się jej twarzy.

Nadal nie mogę uwierzyć,że po pięciu latach znowu ją ujrzałem. Mogę ją znów dotknąć i być przy niej. Mogę znów robić wszystko aby była bezpieczna.

-Nicole...-Westchnąłem.-Ponownie zawróciłaś mi w głowie,choć jeszcze z tobą nie rozmawiałem,nie słyszałem twojego anielskiego głosu. Jesteś wszystkim co mam i proszę,aby wszystko było dobrze. Chcę znów z tobą rozmawiać i poczuć cię w ramionach jak kiedyś. Chcę znów słyszeć twój śmiech i wiedzieć,że przy mnie jesteś bezpieczna...

Ponownie ucałowałem jej dłoń,a potem wstałem,nachyliłem się nad nią i ucałowałem jej czoło. Ostatni dzisiaj raz na nią zerknąłem i wyszedłem.

Angel Pov's

-Myślę,że to będzie najlepsze rozwiązanie.-Powiedziałam na drugi dzień siedząc z wszystkimi w małej kawiarence na rogu.

Jest 7 rano i po kawie wszyscy od razu jedziemy do szpitala.

-A kto się tym zajmie?-Spytała Kendall.

-Myślę,że najlepszą osobą jest Zack.-Odparła Maja.

-Nie pojadę tam.-Zaprotestował.

-Ale musimy coś zrobić. On nie jest już zdrowy...

Pomyślał chwilę.

-Okej. Ale jak go uderzę,nie odpowiadam za to.

-Zgoda.-Odpowiedzieliśmy chórem.

Zack Pov's

-Mam wejść z tobą?-Zapytała mnie Kendall,gdy byliśmy już pod jego domem.

-Przyda mi się ktoś,kto mnie powstrzyma aby tam nie wybuchnąć.-Odparłem,bo taka była prawda.

Niech tylko podniesie na mnie głos,a dostanie od razu.

-Okej...-Westchnęła.-Jesteś gotowy?

-Jak nigdy.-Odpowiedziałem i wyszliśmy z samochodu.

Na szczęście mama Nathana jest w domu.

Podchodzimy do drzwi i nawet nie pukając,wchodzę. Oczywiście Kendall mnie za to skarciła,ale pani Kidman jest przyzwyczajona już,że wchodzę jak do swojego domu.

-Dzień dobry!-Przywitałem się nie wchodząc dalej.

Nagle w holu pojawiła się mama Nathana z założonym fartuszkiem i wyciera rękę w ścierkę.

-O Zack,Kendall.-Mówi uśmiechając się.-Dawno tu was nie widziałam. Jak chcecie Nathan bierze prysznic,więc możecie poczekać u niego,albo posiedzieć ze mną...

Spojrzeliśmy po sobie.

-Właściwe....my też do pani.-Odparłem.

Jej mina przybrała wyraz zdziwienia.

-A co się stało....wiecie co,chodźcie do salonu. Nie będziemy tu tak stać.-Pokazała,abyśmy weszli dalej.

I tak też zrobiliśmy.

Usiedliśmy przy stole i Kendall zaczęła:

-Proszę pani....my w sprawie Nathana....

-O nie. Co znowu zrobił?

-Czy pani wie,jak on przeżywa państwa rozwód?-Wypaliłem.

Nie będę się pierdolił.

Spojrzała na mnie z lekkim zaskoczeniem na twarzy. Po krótkiej chwili odpowiedziała:

-Tak. Ja zdaję sobie z tego sprawę. Ale teraz widzę u niego poprawę. Jest z Nicole,która mu bardzo pomaga....-Przerwałem jej.

-No właśnie. A kiedy ją pani ostatnio widziała?

-W sumie to....dawno u nas nie była. Nic mi nie mówił,że zerwali.

-Teoretycznie nie zerwali.....-Zaczęła Kendall.

-Pani syn wyżywał się na tej dziewczynie. Zmuszał ją do picia,do chodzenia na imprezy,do brania trawki. Czy wie pani jaka ta dziewczyna jest wrażliwa? Przez niego zaczęła się ciąć. A co w tym najlepsze...bił ją.-Zakończyłem swoją wypowiedź,szybko oddychając.

Kendall spoglądała to na mnie,to na panią Kidman.

Była w szoku.

Po prostu wbiło ją w fotel.

-Zack....c...co ty mówisz?

-Prawdę. Znaleźli ją kilka dni temu w łazience w kałuży krwi. Wylądowała w szpitalu. Aktualnie jest w śpiączce.

-Matko Boska.-Zakryła twarz dłońmi.-Ale....on...ja...

-Też się tego po nim nie spodziewaliśmy. Ale niestety....-Dopowiedziała moja dziewczyna.

-Jest moim przyjacielem. Przyjechałem tu tylko po to,aby mu pomóc bo kompletnie postradał zmysły proszę pani. Ten rozwód,złamał go.

-I...co ja mam z nim zrobić?-Odpowiedziała mając łzy w oczach.

-Pani wie najlepiej co powinna zrobić.-Powiedziała do niej Kendall z uśmiechem.

-A z Nicole....

-Lekarz nam powiedział,że jest coraz lepiej i powinna za kilka dni się obudzić.

-Bogu dzięki. Przy najbliższej okazji ją odwiedzę,a teraz rozprawię się z moim synem.

-Jak to Nicole ujęła...-Zacząłem.-To nie jego wina i potrzebna jest rozmowa. Lepiej się z nimi nie sprzeczać,bo chodzą z Kendall na psychologię dwa lata.

-To co ja mam zrobić?-Odpowiedziała bezradnie.

-On...to go złamało,proszę pani. Najpierw rozmowa a potem...nie wiem psycholog lub jakaś klinika....-Odparła Kendall.

Zastanowiła się chwilę.

-Może macie rację... Wy też z nim idziecie pogadać?

-Nie. Rozmowa z panią mu wystarczy. Nie chcę,mu przywalić.-Powiedziałem zgodnie z prawdą.

-A należy mu się.-Zgodziła się a potem z nami pożegnała,mówiąc że musi działać od teraz.

Po wyjściu z domu Nathana,wsiedliśmy  z powrotem do samochodu i ruszyliśmy w stronę szpitala.

-Myślisz,że to mu wystarczy?-Zapytałem.

-Myślę,że tak. W końcu zrozumie,że źle zrobił i sam zapisze się do kliniki.

Pokręciłem głową z niedowierzaniem.

-Że ta dziewczyna nie poszła na policję,do sądu czy coś...

-Zack...widzisz,że on nie jest zdrowy psychicznie.

-Tak,ale kurwa. Po prostu nie mieści mi się w głowie,co zrobił.

***

Nicole Pov's

Otwieram powoli swoje powieki.

Co z tego,że spałam cały tydzień.

Dobrze,że się trochę przespałam. Czuję,że moje siły powoli ale powracają. Nie mam pojęcia,kiedy będę mogła wyjść. Z jednej strony tego chcę,a z drugiej nie. Boję się Nathana.

Nie wiem o co chodziło Kendall,ale mogła tak powiedzieć,żeby mnie uspokoić. Pewnie gdzieś uciekł i teraz mnie szuka,aby do końca mnie zniszczyć.

Na sto procent tak jest.

Leżę tak,pogrążona w swoich myślach aż słyszę otwierającą się drzwi.

Nie odwracam się w tamtą stronę.

Albo to dziewczyny,albo Nathan.

Na tą myśl zaczęłam szybciej oddychać i zacisnęłam mocno swoje powieki.

Niech mnie już zabije. Mam dość.

Czekam aż wydarzy się najgorsze,ale nic takiego się nie stało.

Zdezorientowana otwieram oczy i powoli przekręcam głowę w bok.

I kogo tam zobaczyłam?

Jake'a.

Z wrażenia aż podniosłam się do pozycji siedzącej i wgapiam się w niego jak w obrazek.

On jako pierwszy postanowił się odezwać.

-Niki. Nareszcie.-Po tych słowach,mocno mnie do siebie przytulił.

Ja nic nie odwzajemniam. Nadal jestem w szoku a w oczach pojawiły mi się łzy.

-Jestem w niebie.-Szepnęłam a on w zdezorientowaniu odsunął się ode mnie.

-Nicole,jesteś na ziemi.-Odparł,również mając łzy w oczach.-Jesteś tutaj ze mną i nic ci się już nie stanie.-Znów mnie przytulił.-Obiecuję ci to.

Dopiero teraz zrozumiałam,że znów jest ze mną. Znów mam go w ramionach. Znów mogę poczuć jego zapach. Znów mogę go widzieć. Po pięciu latach znów mogę go dotknąć.

Po chwili odwzajemniłam uścisk i szepnęłam:

-Tak tęskniłam...

-Ja też Nicole. Nie wiesz jak bardzo. Ale to już nie ważne. Ta rozłąka uświadomiła mi jak bardzo cię kocham. Nie ważne jak daleko będę,zawsze myślę o tobie. Nigdy więcej cię nie zostawię...

Rozpłakałam się jeszcze bardziej i odparłam:

-Ja też cię bardzo kocham.

Po tych słowach pocałował mnie czule w czoło i powiedział:

-Już nigdy cię nie opuszczę. Choćby się paliło i waliło. Pomogę ci z tego wszystkiego wyjść.

I tak tkwiliśmy w uścisku,aż do momentu,gdy wszyscy weszli do sali.

----------------------

SPOKOJNIE,BĘDZIE JESZCZE JEDEN EPILOG. TO NIE KONIEC xD