-Mówię ci! Najniebezpieczniejszy gang w kraju się rozpadł!- Jim ekscytował się upadkiem organizacji.

-Jeszcze raz. Vees poszło z dymem, tak?- zapytał komisarz policji.

-Dokładnie. Staramy się ustalić kto za tym stoi-  Ivy zeskoczyła z blatu.- Tutaj mamy ich bazę- wskazała na tablicę, na której znajdowały się zdjęcia podejrzanych i poszkodowanych.

-Nieźle się skurwysyny ukryły- warknął Chris. Sprawa nabierała wiatru w żagle. 

-Musi być ktoś postawiony nad nimi- rozmyślała kobieta.

-Kochani, mam dowód w sprawie- wchodzący do pomieszczenia brązowowłosy mężczyzna, pokazał mocno zarysowany telefon.

-Pokaż Jacob!- Jim podszedł do mężczyzny.

-Może nie wygląda na sprawnego, ale działa.

-Daj- poprosił Bob.

-Wyskakują wiadomości... Czekaj! Przewiń w dół!- krzyknęła Ivy. Na ekranie pokazał się SMS od nieznanego numeru.

,,Zagrajmy w piłkę o życie!

                                                           AQ"

-Pseudonim- analizował Chris.

-Z informacji, które otrzymałem wynika, że placówka była zmieniana już kilka razy. Zazwyczaj z powodu specjalnie wznieconych pożarów. Zawsze parę dni później pojawiała się wiadomość z tym podpisem.

-Mamy sprawcę i jego numer telefonu- powiedział Jim.

-Właściwie to nie. Wszystkie wiadomości za każdym razem są wysyłane z innego- Bob wytłumaczył koledze w czym tkwi problem.

-Dobra, chłopaki. Ja poszukam info o AQ, a wy zajmijcie się ustaleniem, dlaczego Vees zostało doszczętnie zniszczone- Ivy wyszła z pokoju.

-Zbieramy się.

🍷Pov: Anya🍷

-Kto mówi? To ty morderco?- zapytałam udając niewinną.

-Wszystko widziałem. Nie musisz udawać- powiedział chłopak.

-Nie muszę?- zapytałam, śmiejąc się.- To może się zabawimy?- zrzekłam się kamuflażu. Znowu byłam zwykłą dziewczyną o ciemnobrązowych falowanych włosach i szarych oczach.

Odwróciłam się w kierunku chłopaka. Nadal otaczała mnie ciemność, jednak jego pomarańczowe oczy byłyby widoczne nawet dla zwykłego człowieka.

-Anya Villin- powiedział z uśmiechem.

-Gratuluję, panie detektywie- wyciągnęłam nóż i zaczęłam się nim bawić.- Chcesz toczyć walkę w ciemności? Mi to obojętne.

-Widzisz, mam parę informacji, które na pewno cię zainteresują. Odłóż więc nożyk i mnie wysłuchaj. I tak mnie nie zabijesz- zaśmiał się i w mgnieniu oka pojawił obok mnie.

-Nie jesteś już człowiekiem?- zapytałam. To by wyjaśniało dlaczego nie mogłam odczytać jego myśli, kiedy ja tego chciałam.

Przybrał poważniejszą minę.

-Chciałbym dołączyć do twojej drużyny.

Wybuchłam śmiechem.

-Ty?- zapytałam rozbawiona.

-Jakiś problem?!- zapytał zdenerwowany.

-Tak! Wybieram tylko najlepszych z najlepszych. Zaliczasz się do tego grona?- przekrzywiłam głowę w bok.

-Chcę być z moim bratem. To tyle- odpowiedział. Jego oczy już nie wyróżniały się wśród mroku.

-Ach tak. A czy twój braciszek chce abyś z nim był?- zapytałam, krążąc wokół niego jak sęp.

-Czemu miałby nie chcieć?

-Jakoś dzisiaj nie podszedł do Ciebie. Trochę dziwne, prawda?- zaczęłam grać na jego nerwach.

-Bo...

-Nie chce cię już widzieć- przerwałam mu. Trafiłam w słaby punkt.

-Mam rozumieć, że twoi rodzice cię porzucili? Dlatego jesteś taką wredną, zarozumiałą suką?- prychnął.

-Suką dopiero mogę być- moje oczy zmieniły kolor na czerwony.- Ale nie wobec ciebie- barwa wróciła do normalności.

-Spadłaś z choinki?

-A chcesz z młotka w łeb?

-Co tam się dzieję?!- krzyknął Tod, zbiegający po schodach. Pociągnęłam Aidena za rękę. Szybko przeteleportowaliśmy się do mojego tymczasowego pokoju.

-Jaki masz cel w mordowaniu ludzi?- zapytał, rozsiadając się wygodnie na łóżku.

-Willy?!- dochodziły krzyki z dołu.

-A ty, po co mnie irytujesz?- zapytałam.

-Abyś mnie dodała do drużyny- uśmiechnął się zadziornie.

-A co możesz mi zaoferować?

-Buziaka- powiedział.

-Pytam serio- stwierdziłam zarumieniona. Gdyby nie ciemność, spaliłabym się ze wstydu.

-Szukasz czegoś takiego jak ,,perghont", prawda?- zapytał.

-Możliwe.

-Wiem gdzie znajduję się jeden koralik.

-Możemy się dogadać- podałam mu rękę, którą bez wahania przyjął. Na jego placach pojawił się numer dziesięć.- Będziesz napastnikiem. Może być?

-Jasne. Przy okazji, zmień wygląd. Onieśmielasz mnie- uśmiechnął się drwiąco, czekając na moją reakcję. Typowa zagrywka, aby osiągnąć to co się zamierza.

-Myślisz, że mnie zbajerujesz?- zapytałam.

Już to zrobił- zauważyłam. Właśnie zakochałam się w moim wrogu.

-Nie. Sprawdzam twoją czujność. I tak nic do ciebie nie czuję- powiedział, wstając z łóżka.- Drą się jakby trupa zobaczyli- stwierdził.

Poczułam ukłucie w sercu. Chyba powinnam zniszczyć doszczętnie jakiekolwiek emocje. Kiedy kogoś mocno polubię on mnie odrzuca. 

-Bo go widzą- zaśmiałam się. Z powrotem przybrałam wygląd Amethyst Sparkle.- Idziemy na dół?- zapytałam, jakby nic się nie stało.

Czego się spodziewałaś? Nie potrafisz okazywać uczuć, więc powinnaś być samotna do końca życia, które niedługo stanie się wieczne. Jeszcze trzy miesiące i staniesz się pełnoprawnym wampirem- ta wiedza napędzała mnie do działania.

Wyszedł z pokoju.

Pov: Narrator

-Co ustaliłaś Miller?- zapytał Jim.

-Nie ma żadnej wzmianki o osobie z takim pseudonimem- Ivy sprawdziła jeszcze raz, czy czegoś nie pominęła.- Nie istnieje taki ktoś jak AQ.

-Zakładamy, że to mężczyzna- wtrącił Chris.

-Gorzej jak się okaże, że to kobieta- mruknął Jim. 

-No weź! Jakby to była dziewczyna to nie zaplanowałaby niczego aż tak dokładnie!- powiedział Chris.

-Coś sugerujesz?!- Ivy zdenerwowanym wzrokiem zmierzyła chłopaka.

-Znaczy...- Chris spojrzał błagalnie na Jima. Ten w końcu pomógł koledze, mówiąc:

-Tylko ty byłabyś do tego zdolna.

Chwilę siedzieli w ciszy, snując domysły, dopóki Jacob im nie przerwał.

-Mamy nagranie z kamer- wziął duży łyk kawy.- Idźcie do sali informatycznej i sami zobaczcie. Potem prześlę wam je na maila.

-Świetnie!- Jim wyszedł z pomieszczenia, niczym błyskawica.

-Czekaj! Nagrania sprzed paru miesięcy!- dodał informatyk. Mężczyzna nie usłyszał informacji i wbił z buta do pokoju obok.

-Nie przemówisz do niego. Jak się za coś zabierze, to wyłącza mózg- zaśmiała się Ivy. Jej telefon nagle zadzwonił.- Sorki, muszę odebrać- wyszła na korytarz.

-Kawy?

-Chętnie- Chris przyjął kubek.

-Mam laptop!- Jim wparował do gabinetu z urządzeniem w ręce.

-Zajebałeś z sali?!- Jacob prawie zakrztusił się powietrzem.

-Nieważne. Chris! Gdzie Miller?! Mniejsza o nią, patrz!- wskazał na postać, bujającą się na huśtawce. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że jej ubranie było ubrudzone we krwi.

-Okulary...- rozmyślał chłopak.

-Patrz dalej!

Dziewczyna zeskoczyła na ziemię. Podeszła w stronę budynku i podrzuciła bombę. Wróciła na plac zabaw i wznowiła ówczesną czynność.

-Tutaj się urywa. Chyba nastąpił wybuch- zauważył Jacob.

-Mamy potencjalnego sprawcę! Długie blond włosy i okulary na głowie!- krzyknął Jim.

-Nie drzyjcie się! Mam wezwanie. Kto jedzie ze mną na Hokkaido?- zapytała Ivy, uciszając wrzaski.

-Co tam się stało?

-Znaleziono martwe ciało chłopaka w tamtejszej szkole. 

-Nudna sprawa...- mruknął Chris.

-Ciekawsze jest to, że było zmasakrowane- dodała dziewczyna.

-Dawaj chłopie!- krzyknął Jim. Blondwłosy zmierzył go wzrokiem, po czym ze zrezygnowaniem powiedział:

-Niech będzie. Pojadę z tobą Miller.

-Nie ma czasu do stracenia! - rudowłosa zniknęła za ścianą.

-Kobiety- mruknął Chris, człapiąc za nią.

⚽Pov: Mark ⚽

-Willy!- krzyknąłem przerażony.

-Chłopaki? Nie wydaje wam się dziwne, że nie ma Jacka?- zapytał Tod.

-Oj- szepnęła Sparkle.

-Weźcie się posuńcie- Aiden przepychał się przez innych ludzi.

-Kotek!- krzyknęła Sparkle, przyglądając się zmarłemu.

-Lisek- poprawił ją brzoskwiniowosłosy.

-Albo jednak lisek- powiedziała fioletowowłosa.

-Oni serio są nienormalni- szepnął Tod.

-Słuchajcie! Zadzwoniłam po policję. Jeżeli morderca jest wśród nas, niech wie, że ma przesrane- poinformowała Nelly.

🐻Pov: Aiden🐻

Puknąłem Shawna w ramię i kiwnąłem głową w stronę toalety.

Udałem się w jej kierunku, a za mną mój brat.

-Jesteś mądry?- zapytałem opierając się o ścianę. Teraz przekonam się czy Anya miała rację. Jeżeli tak, to widocznie nie mam po co istnieć.

-O co ci chodzi?- zadał pytanie mój bliźniak.

-Poznajesz mnie?- dalej brnąłem.

-Mój brat nie żyje, więc nie- odparł z widocznym smutkiem w oczach. Zapewne rozpłakałby się gdyby był sam. Tak jak za dawnych czasów.

-Akurat stoi przed tobą.

-Naprawdę? Nie, to niemożliwe. On nie żyje...- zawahał się.

-Naucz się jednej rzeczy- rzekłem zupełnie poważnie.- Nie możesz cały czas polegać na mnie. 

-Przestań kłamać!- kilka łez wyleciało z jego oczu.- Nie zniosę tego więcej!- przysiadł na podłodze, chowając twarz w dłoniach.

-Przestań beczeć- kucnąłem i go mocno przytuliłem.

🏵️Pov: Ivy🏵️

-Wysiadaj i nie marudź! Lecimy zobaczyć trupa!- krzyknęłam, aby Chris w końcu wstał z siedzenia.

-Sama idź. Ja kierowałem- odpowiedział znudzony.

-Ej! Tam się pali!- pobiegłam w kierunku szkoły. Tak naprawdę to był blef, ale aby zwabić marudę trzeba kłamać.

Tak jak myślałam, Chris wysiadł z auta.

-Gdzie?

-Nigdzie! Chodź!- pociągnęłam go za rękę i zapukałam do drzwi. Nikt ich nie otworzył.

-Wjeżdżam z kopa. Uwaga!- poinformował Wright i wyważył drzwi.

-Mówiono, żeby nie zadzierać ze starszymi- zaśmiałam się. Wszedłszy do środka, zobaczyliśmy skupisko dzieciaków.

- Jesteśmy z policji! Proszę się rozsunąć- rozkazał Chris. Nikt nie wykonał zadania.

-Zjeżdżać!- warknęłam. Znowu nic.

-Nie słyszycie! Posunąć się i to już!- krzyknęła fioletowowłosa dziewczyna. Jej słowa zadziałały i już po chwili mogliśmy zobaczyć trupa.

-Uuu- przymknęłam oczy.

-Zabezpieczę teren, a ty wypytaj o to, co dzieciarnia wie na temat morderstwa. Jim zaraz będzie- Chris zajął się swoim zadaniem, a ja ruszyłam w kierunku młodzieży.

-Podkomisarz Ivy Miller- pokazałam odznakę.- Zrobimy sobie malutkie przesłuchanie. Kto wie coś na temat zamordowanej osoby?

-Szczegółowo, czy pokrótce?- zapytała dziewczyna, która wcześniej bardzo wpłynęła na drużynę.

-Wszystko co wiesz- uśmiechnęłam się.

-Willy Glass, zawodnik Raimona. Resztę informacji znajdźcie sami- uśmiechnęła się miło. Trudno było określić czy sobie drwiła, czy też nie.

-Podejrzewamy, że Jack to zrobił- powiedział chłopak przypominający wiewiórkę.

-A gdzie jest ten chłopak?- zapytałam.

-Nie ma go- odpowiedziała fioletowooka. Kogoś mi przypominała, ale raczej nie mogła być to ta osoba. 

-Jestem- powiedział zielonowłosy chłopak wychodzący prawdopodobnie z toalety.

-Przedstawisz się?- zapytałam miło.

-Jack Wallside- powiedział przestraszony. 

-Co robiłeś w nocy?- wypytywałam.

-Spałem- powiedział ze strachem w oczach.- Muszę do łazienki- wrócił się w stronę z której przyszedł.

-Czekaj! Jesteś aresztowany tymczasowo!- krzyknęłam i pobiegłam w jego stronę, aby zablokować mu dostęp do drzwi.

-Ach! Kiedy zapytacie panią trenerkę o cokolwiek? To nie pierwszy raz kiedy nie potrafiła zadbać o bezpieczeństwo podopiecznych!- fioletowowłosa uśmiechnęła się lekko.- Chyba, że policja nie potrafi załatwiać takich spraw. Totalnie rozumiem.

-Wszystko w swoim czasie- odparłam.

-Czas jest wieczny, nie to co wy- zachichotała.-Och, Jack! Widziałeś Aidena?- zapytała zielonowłosego.

Nie odpowiedział jej, a ona i tak udała się w tylko sobie znanym kierunku.

***

-Zabezpieczenie tego ciała było trudniejsze niż się spodziewałem. Rozwaliliśmy razem z Jimem ścianę- opowiadał Chris.

-Czekaj chwilkę, muszę z kimś pogadać. Zaraz wracam!- krzyknęłam, widząc spacerującą dziewczynę.

-Zaczekam w aucie!- odpowiedział.

-Hej!- podbiegłam do fioletowowłosej.

-Tak?- zapytała.

-Pochodzisz może z Kanady?- kiedy zadałam to pytanie, fioletowooka osłupiała.

-Dlaczego?- odsunęła się ode mnie na taką odległość, że była ukryta za budynkiem szkoły. Ruszyłam za nią.

-Jesteś bardzo podobna do pewnej idolki. Mianowicie do Alien Kelly, która została zamordowana. Jej ciała nigdy nie odnaleziono, więc...

-Możesz o niej nie mówić- warknęła. Spojrzała na mnie z ukosa. Podchodziła powoli z uśmiechem na twarzy.

-Dlaczego?- zapytałam.

-Zamilcz na wieki, albo zgiń- wysunęła nóż i wbiła mi go w gardło. Przyłożyła szmatkę do moich ust.- Nie przystoi tak policjantce- zachichotała.

Zanim straciłam przytomność wysłałam wiadomość do Chrisa. Zwyczajną emotkę ognia, a znaczącą tak wiele...

🍷Pov: Anya🍷

-Wścibskie psy- warknęłam, nacinając skórę kobiety. Krew mieszała się ze śniegiem.

-Coś podejrzewała- powiedziałam wbijając nóż w jej brzuch.- Byłam nieuważna- tym razem ucięłam jej kręcone włosy.

-Hej!- krzyknął ktoś z oddali. Wycofałam się do drzwi ewakuacyjnych szkoły i weszłam do środka. Przez okno oglądałam co działo się z ciałem.

Podbiegł do niego blondwłosy chłopak o zielonych oczach, krzycząc:

-Ivy!

Potem wyciągnął telefon i zadzwonił prawdopodobnie po karetkę. 

Odeszłam od szyby i ruszyłam w kierunku łazienek, aby oczyścić nóż i rękawiczki z krwi.

Jeżeli dziewczyna przeżyje, będę musiała zmienić przykrywkę. I tak ją dobiję.

***************************************

1823 słowa! 

Siemanko! Wyraźnie widać, że sprawa się komplikuję ( w końcu ktoś mądrzejszy niż Raimon i Vees się pojawił).

Coraz bliżej końca. Nie mówię, że będzie w następnym rozdziale. Bardziej obstawiałabym, że za dziesięć. Mam pewien pomysł na nową książkę ( dalsze losy bohaterów), ale opartą na meczach. Moje opisy spotkań wyglądają jak ,,zepsuta bramka", więc to raczej nie wypali.

Anya ma wielu wrogów😅. Calm down Villin! A skoro jesteśmy już przy nazwisku, muszę powiedzieć, że nawet ładne wymyśliłam ( albo tylko ja tak uważam xd). 

Villin znaczy czarny charakter. Według mnie do niej pasuje✨💖

Jak ja kocham niszczyć miłość hehe. Aiden kocha inną dziewczynę😓.

A gdy się zakocha w Anyi, to ona będzie miała chłopaka ( nieważne, że go zamorduje po tygodniu xd). Ach, taka piękna bitwa na śnieżki, a ja zniszczyłam uczucie powstałe dzięki niej🫡.

Atak paniki u Shawna postaram się opisać w następnym rozdziale.                                                     

Miłego dzionka🏵️ lub nocki😴.