Każdy z nas kiedyś poznał gorycz porażki. Czuł załamanie, bolesny ścisk w gardle, pieczenie w oczach, rozczarowanie sobą; stracił iskrę optymizmu, która popychała do działania. Na niektórych z nas przegrana działa jak ciężar ciągnący prosto w głęboką przepaść, z której nie sposób się wydostać. Nie bez pomocy. 

Jednak niektórzy mają odruch odrzucania bliskich, kiedy dopada ich nieszczęście. Mierzą się z problemem samotnie, aby nie narazić tych, na których im zależy. A to odpychanie boli nie tylko osobę, która cierpi, ale także tę, która została odsunięta od "sprawy".

— Jak długo śpi? — spytała Minako.

— Zszedł na dół rano, napił się wody i wrócił do pokoju. Będzie z siedem godzin. I spał całą noc — odpowiedziała cicho Hiroko. — Wczoraj był na lodowisku. Yuuko dzwoniła z pytaniem, co się z nim stało. Nigdy nie widziała, żeby jeździł tak pięknie, a tak przygnębiająco. Trojaczki płakały w pokoju, bo chcą mu pomóc.

Obie kobiety patrzyły ze zmartwieniem na zamknięte drzwi prowadzące do pokoju Yuuriego. Miały nad nim pieczę od małego, znały go niemal na wylot. I widziały, kiedy zachodzą w nim jakieś zmiany. Z łatwością spostrzegły wiele lat wcześniej, jak wielkim szacunkiem i uwielbieniem darzył Viktora Nikiforova. Obserwowały to, co zachodziło w Japończyku pod wpływem Rosjanina. Widziały nowe zachowania, groźne błyski w oczach i nową pewność siebie... która zniknęła.

Niezwykłe iskierki, które zawsze były widoczne w czekoladowych oczach, zgasły. Dobro zostało zmiażdżone, zostawiając skorupę wypełnioną rozpaczą, żalem i wstydem.

  — A na pewno śpi? Może leży albo coś robi — zasugerowała Minako. Matka Yuuriego westchnęła.

— Nic nigdy nie słychać. Raz weszłam po cichu i leżał pod kołdrą. Coś tam mruknął, kiedy go spytałam, jak się czuje... i tyle. 

  — Oj, Yuuri... co się z tobą stało po jednej przegranej?

Obie kobiety zeszły na dół. Minako od razu usiadła przed telewizją i włączyła sprzęt.

— O, proszę włączyć mecz! — zawołał ojciec Yuuriego. Kobieta parsknęła gniewnie i znalazła kanał, na którym miała być transmisja z ostatnich zawodów łyżwiarskich.

Minako od zawsze widziała więcej niż inni. Widziała wszystko to, co Hiroko... i więcej. Matka Yuuriego nie mogła czysto i słusznie ocenić niektórych rzeczy, ale nauczycielka nie miała z tym problemu. Jej oczy widziały w młodym Katsukim kogoś innego. Poprzez obserwowanie chłopaka od jego maleńkości doskonale wiedziała, że łyżwiarstwo nie jest jedynym sensem jego życia, jak to mówili niektórzy. Dostrzegała to, co ukrywał — to, jak patrzył w stronę zachodu w swoje urodziny, jak bardzo uwielbiał Viktora Nikiforova... i jak szybko te uczucia się zmieniły. Czuła między nimi swoistą więź, opartą na wielu czynnikach, których nie umiała opisać.  

***

Wbrew temu, co mówiła Hiroko, Yuuri nie spał. Yuuri był pogrążony w wizjach.

Odcięty od czynników zewnętrznych, z opuszczonymi powiekami, odpłynął umysłem tam, gdzie nikt nie mógł go znaleźć. Oprócz jego rodziny. Tej  i n n e j.

  — Nie wybrałeś ciekawej okolicy. — Głęboki, ciepły baryton przebił się przez porywisty wiatr i skrzeki padlinożernych ptaków. — Mogę zmienić?

— Jeśli sobie tego życzysz — powiedział cicho Yuuri. 

Zamknął oczy, a kiedy je otworzył, nie znajdował się już na samym dnie przepaści, ale w ciepłym ogrodzie. Spojrzał w dół. Był ubrany w delikatną, śnieżnobiałą szatę i nie miał butów. Ale nie potrzebował ich, kiedy stał na miękkiej trawie. Obejrzał się za siebie. Między dwoma wielkimi, kwitnącymi wiśniami stała jasna huśtawka, na której siedziała postawna, rudowłosa postać w białym stroju. Ukląkł na jedno kolano, a tamten roześmiał się.

— Nie jestem Panem. Wstań i chodź tu, jest miejsca dla nas obu. 

Yuuri posłusznie podszedł i usiadł obok archanioła. Widział wyraźnie doskonałą twarz, ciało idealne w każdym aspekcie. Migotliwe skrzydła zwisające z oparcia huśtawki.

— Trochę słabo wyszło, co? — zagadnął archanioł. Katsuki smętnie przytaknął i spuścił wzrok. Czarne włosy opadły luźno na jego twarz. Nie miał okularów. — I co teraz?

— A co ma być? Arcydusza stracona. To, że Viktor jeszcze mnie nie zabił, jest cudem.

— Nie jest cudem. Jest wynikiem czegoś, co się między wami narodziło.

W oczach Yuuriego pojawiły się łzy. Co się między nimi narodziło? Jak to coś mogło zaistnieć? I dlaczego? Zadał te pytania archaniołowi, a ten uśmiechnął się zagadkowo.

— Nie ma powodów do paniki — powiedział łagodnie. — Po prostu dwie sfery w jednym ciele, połączone ze sobą, mogą na siebie oddziaływać. Ty swoją dobrocią działasz na ludzką część i dbasz o tę duszę, a ludzka część uczy cię człowieczeństwa. Ludzki Yuuri Katsuki zauroczył się tym, co reprezentuje sobą Viktor. A aura przyciągania, jaką emanuje Nikiforov, miesza ci w głowie. Miej więcej wiary w Pana i swoje siły. — Poklepał czarnowłosego po ramieniu.

— Dlaczego? Dlaczego wciąż tu jestem? Przecież to już koniec.

Archanioł zamknął oczy i wstał. Yuuri niepewnie podniósł się z siedziska.

— Nie mogę na ciebie patrzeć — szepnął ze smutkiem archanioł. Po bladym policzku popłynęła jedna łza. — Nie mogę znieść tego, jak niektórzy potrafią uwięzić siebie w klatce. Pozwalasz na to, aby cierpienie wiązało ci ręce. Bezradność trzyma twoje ramiona i nie pozwala ci ruszyć naprzód. Czy ty widzisz to, co ma nastąpić, Yuuri?

Otworzył oczy. Były smutne. Archanioł podszedł do jednego z drzew brzoskwiniowych, rosnących nieopodal, muskając dróżkę, po której stąpał, końcami skrzydeł. Wyciągnął rękę i zerwał jedną, małą brzoskwinię. Pokazał ją Yuuriemu.

  — Spójrz. Z czym ci się kojarzy?

Yuuri przyjrzał się owocowi.

— Jest nieduża, jasna... taka, jakich wiele.

— Czy nie jest podobna do zwykłej duszy?

Kolejna brzoskwinia pojawiła się przed nosem Yuuriego.

— Jest dojrzała, soczysta.

— A jakie jest jej wnętrze?

Yuuri wziął owoc i nożyk, który archanioł wyciągnął znikąd. Czując badawczy wzrok na palcach zaczął powoli nacinać brzoskwinię. 

— Zamknij oczy i tnij dalej — polecił cicho archanioł. Katsuki wypełnił polecenie. — Czujesz sok na palcach? Spróbuj odrobiny. Jaki ma smak?

— Bardzo... słodki? Z goryczą. — Yuuri zmarszczył brwi i podniósł powieki.

Brzoskwinia, z zewnątrz tak piękna i obiecująca, miała zgniłe wnętrze.

— Viktor... — wyszeptał.

— Piękna fasada ukrywająca ciemne, gorzkie wnętrze. Proszę. — Archanioł podał mu następną brzoskwinię.

— Piękna. Czy jest taka sama, jak poprzednia? — zapytał cicho Yuuri.

— Sprawdź.

Yuuri, tym razem z otwartymi oczami, przeciął owoc i sprawdził wnętrze.

— Nie wygląda na złą. Jest w porządku — stwierdził. 

— Jest jakby niepewna, prawda? Nie wiesz, czy będzie dobra, dopóki nie spróbujesz. Kto jest tak niepewny i nie wiesz, kim w rzeczywistości jest? W kogo obecnie wątpisz?

Yuuri, rozumiejąc słowa archanioła, spuścił wzrok, do głębi dobity. Czuł wstyd. Upokorzenie. Jak mógł tak zrobić? Stracił wiarę we własne siły. Miał jej tak wiele, a biernie pozwolił na to, aby go zgnębiono.

Otworzył usta, ale nie wydał się z nich żaden dźwięk. Zwyczajnie nie wiedział, co ma powiedzieć. 

— Spróbuj jej — doradził cicho archanioł. Odwrócił się i zaczął oglądać rosnące brzoskwinie.

Yuuri ostrożnie ugryzł kawałek. Była... pyszna. Słodka, lecz bez przesady, niezbyt miękka, delikatna.

— Czasem nie widać potencjału niektórych, prawda? — spytał ciepło archanioł, podchodząc do niego z jeszcze jedną brzoskwinią. — Jak sądzisz, jaka będzie ta?

Katsuki podniósł głowę i z błyskiem w oku wyciągnął rękę. Bez wahania zabrał brzoskwinię i przytrzymał ją przez chwilę w dłoniach. Skupił się. 

Archanioł uśmiechnął się zadowolony, widząc nowe reakcje Yuuriego.

— Jest pusta — powiedział Katsuki. — Wiem, że jest wyjątkowa. Nie ma w niej pestki, choć takie coś się nie zdarza. 

— A co stanie się z tym pustym wnętrzem?

— To zależy od tego, jak będzie się ją traktowało. Wnętrze może pozostać czyste... lub zgnić. Trzeba o nie zadbać.

Kiedy spojrzał na archanioła, wiedział, że odpowiedział właściwie. Piękna postać uśmiechała się z dumą.

— Wiesz co, Yuuri? — Przekrzywił głowę w bok. — Generalnie nie powinienem ci tego mówić, ale skoro tamci ściemniają, to czemu my nie? Idź. — Położył ręce na jego ramionach. — Zaraz obejrzysz coś ciekawego w telewizji. I, na litość boską, przestań już, Yuuri. Ta człowiecza część przejmuje nad tobą kontrolę. Musisz się odciąć od tej niepewności, dobrze?

Yuuri kiwnął głową, a archanioł, promieniejący szczęściem, pocałował go w czoło.

Ciepło tego pocałunku wręcz mrowiło.

A w jego pokoju było... ciemno.

Yuuri zamrugał, czując piasek pod powiekami. Nikt nigdy nie wybudził go z transu. Sam decydował, kiedy chce go zakończyć.

 "Idź".

Chłopak błyskawicznie zerwał się z łóżka. Nic nie jadł od paru dni, dlatego zakręciło mu się w głowie, jednak udało mu się złapać równowagę.

Na ścianie.

— Yuuri? — Minako i Hiroko wyjrzały z kuchni, w której buszowały, szukając ciasteczek. Chłopak ledwo to usłyszał. Był zaaferowany tym, gdzie jest pilot od telewizora. 

Kiedy go znalazł, w pośpiechu przerzucał kanały. Coś mu podpowiadało, który musi włączyć.

— Rosyjska reprezentacja wraca do domu! Viktor Nikiforov pod opieką Yakova Feltsmana zdobył kolejne złote medale do kolekcji! — usłyszał Yuuri. Wzdrygnął się na widok Rosjanina, który szedł zadowolony w czarnych spodniach, szarym swetrze i w okularach przeciwsłonecznych. W marcu. Ich ostatnie spotkanie zapadło w pamięci Japończyka tak mocno, że chłopak wątpił w to, aby kiedykolwiek mógł się go pozbyć.  — Razem z  nimi jest Jurij Plisetsky, który zdobył srebrny medal na Mistrzostwach Rosji. Chłopak... aj, to chyba bolało!

Yuuri uniósł brwi, widząc małą dziewczynkę, mającą na jasnych włosach opaskę z kocimi uszkami, wpadającą prosto na Jurija. Szalona fanka od małego. Ale jej się dostanie. I to nie od mamy, a od samego Plisetsky'ego. 

A potem Japończyk wciągnął gwałtownie powietrze.

 Jurij nie lubił dzieci. Wszyscy o tym wiedzieli. Krzywił się na ich widok, przewracał oczami, narzekał. A dziewczynkę, która na niego wpadła i sprawiła, że oboje wylądowali na ziemi, zlałby kilka miesięcy temu.

To, co rozgrywało się w telewizji, przed oczami Japończyka, przechodziło jego pojęcie. Jasnowłosy chłopak wstał powoli, pomagając jeszcze dziewczynce. Kiedy ta pociągnęła nosem, nastolatek wzniósł oczy do nieba i podał małej chusteczkę, którą wyciągnął z kieszeni szarej bluzy. 

Viktor patrzył na to i uśmiechał ciepło, jednak w jego oczach była widoczna złość. Tylko Yuuri był w stanie ją dostrzec.

  — No proszę! Rosyjski Punk okazuje serce najmniejszym fankom! Ale kto oparłby się takiej słodkiej istotce, co?

— Yuuri? Yuuuuuuri! — Minako machała dłonią przed twarzą Yuuriego. Twarzą, która była zalana łzami.

— To nie koniec — wyszeptał szczęśliwy Yuuri. Pociągnął nosem, uśmiechając się. — To nie jest koniec, wciąż mam szansę.

Łzy spływały po jego policzkach, skapując następnie na drewniany stół, przy którym usiadł. Jednak Yuuri nie zwrócił na to uwagi. W głowie miał tylko jedną myśl.

Nie jest stracony. Nie przepadł. Wciąż mogę zmienić sytuację.

Yuuri wstał. Minako uniosła brwi, patrząc na niego zaskoczona. I zobaczyła coś, co sprawiło, że sama prawie zaczęła płakać. 

Oczy Yuuriego lśniły tak, jak kiedyś. 

No, i nie mam już rozdziałów na zapas :')

Ludziki, na moim profilu jest informacja. W skrócie - muszę zawiesić działalność tu. Spokojnie, "ictus" będzie kontynuowany, przecież obiecałam dwa Grand Prix ^^ tylko że nie wiem, kiedy :| przepraszam za tak krótką i suchą notkę :') miłego dnia!