Το όνειρο πάντα ξεκινούσε με τον ίδιο τρόπο. Στεκόμουν όρθια στην μέση ενός λιβαδιού, με ένα λευκό φόρεμα, ξυπόλυτη. Το γρασίδι γαργαλούσε τις πατούσες μου και έβλεπα τα στρέμματα πράσινου μπροστά μου να λυγίζουν στον αέρα, όπως η θάλασσα λίγο πριν την φουρτούνα.

Πάντα φυσούσε αυτό το ίδιο αεράκι, γλυκό, μαλακό, σαν χάδι από πούπουλο γλάρου. Ένιωθα ελαφριά και τα πνευμόνια μου γέμιζαν καθαρό οξυγόνο.

Και μετά άκουγα τα δικά του βήματα.

Λένε ότι τα πρόσωπα που βλέπουμε στον ύπνο μας τα έχουμε δει στην πραγματική ζωή και κάπως έχουν αποτυπωθεί στο υποσυνείδητό μας, ώστε να εμφανίζονται στα όνειρά μας. Δεν είχα ιδέα όμως ούτε πού τον είχα δει ούτε πότε, γιατί τα όνειρά αυτά τα έχω από τότε που μπορώ να με θυμηθώ. Το μόνο διαφορετικό σε σύγκριση με τα άλλα όνειρα είναι ότι αυτά στα οποία είναι εκείνος, δεν τα ξεχνάω ποτέ, όταν ξυπνάω.

"Χρόνια και ζαμάνια" μουρμούρισε όταν έφτασε δίπλα μου και αρχίσαμε να περπατάμε προς την γνωστή κατεύθυνση.

"Πάνε μόνο πέντε μέρες. Τόσο πολύ σου έλειψα;" απάντησα πίσω με ένα μειδίαμα.

Γέλασε. "Περισσότερο από όσο νομίζεις"

Φτάσαμε στο ένα δέντρο που φαινόταν στον ορίζοντα, με μεγάλο κορμό και τόσο πυκνή φυλλωσιά, ώστε η σκιά που δημιουργούταν από κάτω μας κάλυπτε ολόκληρους, όταν ξαπλώναμε. Ήταν ένα από τα πράγματα που μου έλειπαν όσο καιρό ζούσα στην θάλασσα: αυτή η εικόνα του ήλιου και του ουρανού που αχνοφαίνονται μέσα από τα φύλλα και τα κλαδιά. Από τα πολύ λίγα πράγματα που θα μπορούσαν να με κάνουν να πιστέψω στους θεούς. Ή και όχι.

Κοίταξα τον Ζίνο σιωπηλά. Αναρωτιόμουν μία ζωή τι ακριβώς να σήμαινε ότι τον έβλεπα στον ύπνο μου. Η μικρή φωνή που στον ξύπνιο μου περιοριζόταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, για κάποιον λόγο σε αυτά τα όνειρά μεταμφιεζόταν σε ένα αγόρι, με καστανά μάτια και ξανθά μαλλιά. Ίσως η φορά που τον είδα στην πραγματικότητα να ήταν συμβολική για κάτι - μία σημαντική στιγμή που δεν θυμάμαι, αλλά την οποία ενσαρκώνει εκείνος ως μόνο αποτύπωμά της στην μνήμη μου. Ή απλά μου έπεσε βαρύ το λαβράκι του Ορέστη και το υπεραναλύω πάλι.

"Για πες, τι σου συνέβη αυτήν την βδομάδα; Μην ντραπείς να πεις ότι βαρέθηκες χωρίς την παρέα μου τα βράδια" ρώτησα και μάζεψα τα γόνατά μου κοντά στο στήθος.

"Εννοείς χωρίς την άριστη επιρροή σου;"

"Δεν ξέρω τι εννοείς" απάντησα χωρίς να τον κοιτάω, μα άθελα μου ένιωσα την άκρη του χείλους μου να τεντώνεται σε ένα χαμόγελο.

"Τι εννοώ; Δεν υπάρχει μισή ιδέα που να μου χεις βάλει και να μου βγήκε σε καλό. Κάθε φορά που βρισκόμαστε με διαφθείρεις"

"Αν ήταν έτσι Ζίνο, μετά από τόσο καιρό θα είχα καταφέρει να σε κάνω φυσιολογικό άνθρωπο και δεν θα διαφωνούσαμε σε τίποτα. Δυστυχώς, είσαι αλίγον τι αγύριστο κεφάλι"

"Ολίγον τι" με διόρθωσε και στριφογύρισα τα μάτια μου.

"Ό,τι πεις"

Χαμογέλασε και ξαναγύρισε μπροστά του.

"Ήταν λίγο περίεργη εβδομάδα" είπε και άρχισε να στριφογυρίζει ένα κλαράκι ανάμεσα στα δάχτυλά του. Ήταν λεπτά, αλλά ταλαιπωρημένα με φουσκάλες και κάλους στις άκρες. Άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί κατά μήκος των χεριών του. Φορούσε ένα πουκάμισο, σηκωμένο μέχρι τους αγκώνες. Η μία ερώτηση που δεν μου απάντησε ποτέ ήταν πώς είχαν γίνει κάτι ουλές που φαίνονταν να προχωράνε μέχρι και τον ώμο του. Δεν τον πίεσα να μου πει και ποτέ. Αν καταλάβαινα κάτι ήταν η ανάγκη και των δύο σε αυτά τα όνειρα να γλιτώνουμε από αυτά που μας κυνηγάνε τις υπόλοιπες ώρες της μέρας. "Μπόλικες βραδινές βάρδιες στους κοιτώνες, για αυτό δεν σε είδα καθόλου αυτές τις μέρες. Την προηγούμενη βδομάδα βρήκαν Γιους του Αδάμ μέσα στο παλάτι, οπότε είναι πολύ προσεκτικοί με το ποιους διαλέγουν για νεοσύλλεκτους"

"Για αυτό βάζουν εσένα σε τόσο πολλές βάρδιες ε; Τους καταλαβαίνω. Αν είχα κι εγώ μισό άνθρωπο σαν εσένα στο πλήρωμα μου, ούτε εγώ θα τον άφηνα να κοιμάται πάνω από μία ώρα την μέρα"

"Δεν είναι τόσο κακό. Έχω έναν σκοπό έστω" είπε ντροπαλά.

"Αχ, τι καλός στρατιώτης. Ο Άρης να σε έχει καλά που μας προστατεύεις!" αναφώνησα δραματικά.

"Ζηλεύεις που η αφοσίωση είναι έννοια άγνωστη στα ρεμάλια με τα οποία συναναστρέφεσαι. Δεν ξέρω πώς το κάνεις. Παραείσαι καλή για αυτούς" σχολίασε με την αποδοκιμασία να είναι εμφανής στην φωνή του.

Επέλεξα να αγνοήσω το έμμεσο κομπλιμέντο. "Χρυσέ μου, αν οι πειρατές ήταν τίμιοι και αφοσιωμένοι, δεν θα ήταν πειρατές αλλά ναυτάκια του Αιγαίου. Και εξάλλου, ποια είμαι εγώ, για να χαλάσω την πιάτσα με τους άριστους τρόπους μου και την εξαιρετική διαρρωγή μου;"

"Διαγωγή"

"Διόρθωσε με μία ακόμα φορά και θα σου δείξω όντως την εξαιρετική διαγωγή μου"

Γέλασε και δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω πίσω. Πόσο μου άρεζε ο ήχος. Ήταν καμιά φορά τόσο δύσκολος άνθρωπος, τόσο σοβαρός και καθωσπρέπει, που το γέλιο του ήταν μεγάλη νίκη. Στην πραγματική ζωή, δεν έχω ακούσει ποτέ τέτοιο γέλιο. Ειλικρινές, βγαίνει από κάπου βαθιά μέσα του, σχεδόν παιδικό. Για αυτό δεν υπάρχει αλλού - τέτοιος ήχος σε τέτοιον κόσμο δεν μπορεί να υπάρχει.

"Με εκείνους που μου είχες πει; Τους καινούριους που φέρνουν; Έμαθες τίποτα;"

"Όχι επίσημα, μόνο ό,τι ακούγεται μεταξύ μας. Είναι σαν πέντε δυάδες, κάποιοι ζευγάρια και κάποιοι μάλλον συγγενείς. Δεν μιλάνε πολύ μεταξύ τους, μόνο ο καθένας με το ζευγάρι του. Και εμάς μας αποφεύγουν όσο μπορούν. Ξέρω ότι δεν μένουν με τους άλλους Γιους του Κρόνου, αλλά σε ξεχωριστό μέρους του παλατιού"

"Μάλιστα. Και γιατί δεν πιάνεις κανέναν από τα αφεντικά να ρωτήσεις τι παίζει;"

"Μα καλά τι απίστευτη ιδέα είναι αυτή; Έχεις δίκιο! Οι ανώτεροί μου θα που 'μα φυσικά, Ζίνο, πώς δεν το σκεφτήκαμε νωρίτερα να σου τα πούμε όλα; Κάτσε αγόρι μου, κρασί να σου προσφέρουμε ή μάλλον όχι! Θα ανοίξουμε την καλύτερη αμβρ-'"

"Καλά καλά το 'πιασα, συγγνώμη" είπα και για λίγο έπεσε σιωπή.

"Στον δικό μου κόσμο ό,τι δεν θέλουν οι από πάνω σου να μαθευτεί, δεν το μαθαίνεις" είπε κοιτάζοντας ευθεία μπροστά του, το βλέμμα του στρατιώτη που πλέον αναγνώριζα πολύ καλά. "Και ίσως είναι καλύτερα έτσι, δεν ξέρω"

Στον δικό μου κόσμο. Καμιά φορά με έθλιβε το ότι δεν ήξερε ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε, ότι μόλις ξυπνούσα σταματούσε να υπάρχει και έπαιρνε ζωή, μόνο όταν κοιμόμουν. Δεν μου πήγε ποτέ η καρδιά να του πω την αλήθεια. Μία ζωή βρισκόμασταν, μιλούσαμε, παίζαμε και απλά ξυπνούσαμε. Ήταν τόσο απλό, τόσο ειλικρινές. Ήταν το μόνο άτομο, υπαρκτό ή μη, στο οποίο μπορούσα να πω τα πάντα, γιατί απλούστατα δεν μπορούσε να τα πει πουθενά αλλού ούτε να κρίνει την ζωή μου. 

Τον είχα τόσο πολλή ανάγκη ως μία διέξοδο από την ζωή μου, όπως άλλοι έχουν τους ναούς και τις προσευχές τους. Έτσι, ποτέ δεν τόλμησα να του πω ότι δεν ήταν παρά γέννημα θρέμμα της φαντασίας μου. Και από την άλλη, φοβόμουν. Ίσως αν το έλεγα, να εξαφανιζόταν, να σταματούσαν τα όνειρα, να μην τον ξαναέβλεπα ποτέ. Και όσο στενάχωρο και αν ακούγεται, δεν ήξερα πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτά τα όνειρα - χωρίς αυτόν - και ούτε ήθελα να μάθω.

Γύρισα να τον κοιτάξω μπερδεμένη. "Δεν έχεις μισό ίχνος περιέργειας μέσα σου;"

"Εννοείται πως έχω" βιάστηκε να απαντήσει. "Δεν είμαι τόσο πρόβατο. Αλλά έχω επίσης μάθει ότι μπορώ να ξοδεύω την ενέργειά μου σε πολύ καλύτερες δραστηριότητες"

Γύρισα και τον κοίταξα με το ένα φρύδι σηκωμένο. "Τι;" με ρώτησε και το μπερδεμένο βλέμμα που μου χάρισε σε απάντηση ήταν ξεκαρδιστικό από μόνο του, αλλά ακόμα καλύτερη ήταν η έκφραση που πήρε, όταν συνειδητοποίησε το υπονοούμενο πίσω από το δικό μου βλέμμα.

"Δεν εννοούσα τέτοιες δραστηριότητες!" αναφώνησε και θα ορκιζόμουν ότι κοκκίνισε, αν δεν είχε μάθει τόσο καλά να μου το κρύβει.

"Δεν θα σου κανε κακό. Θα ηρεμήσεις και λίγο"

"Σελίν!" γέλασα δυνατά και μετά γέλασε και εκείνος.

Ξαπλώσαμε ταυτόχρονα πίσω στο γρασίδι. Για λίγο δεν μίλησε κανείς. Επίτηδες άφησα το χέρι μου στα δεξιά μου και άρχισα να κόβω κομματάκια γρασίδι. Ένιωσα το μικρό του δαχτυλάκι να αγγίζει το δικό μου. Η καρδιά μου αναπήδησε στο στήθος μου.

"Αύριο μας θέλουν για μια μεγάλη αποστολή" είπε και τον άκουσα να στραβοκαταπίνει, καθώς έμπλεκε το χέρι μου με το δικό του. Δεν είπα τίποτα. "Δεν ξέρω πού ή για πόσο. Φαίνεται σοβαρό, όμως. Κάτι γίνεται Σελίν, κάτι αλλάζει. Νιώθω σαν να μυρίζουμε όλοι τον καπνό και απλά περιμένουμε να εκραγεί το ηφαίστειο"

Τι σήμαινε αυτό; Ήταν οιωνός για κάτι κακό που θα γίνει; Εμείς απλά πλέαμε στο Αιγαίο, κάπου στα δυτικά της Κύθνου - πριν από λίγες μέρες βρήκαμε τους προμηθευτές μας και πηγαίναμε στα Κύθηρα για εμπόριο. Δεν υπήρχαν άλλα πειρατικά πλοία στα νερά αυτά, για να μας κάνουν ιστορίες, παραήμασταν κοντά στην πρωτεύουσα για να διακινδυνεύσει κανείς να κάνει χαμό. Και για τα υπόλοιπα που μπορούσαν να πάνε στραβά, μας προστατεύει η Συνθήκη των Παραμεθόριων - ελεύθερη πρόσβαση σε λιμάνια και προμηθευτές, ελεύθερη διέλευση από τα εθνικά ύδατα και καμία δέσμευση από την Κυβέρνηση. Μετά από όλη την δύναμη που είχαν αποκτήσει τον τελευταίο καιρό οι Γιοι του Αδάμ, το θεώρησαν δίκαιη συμφωνία για να μην πάρουμε το μέρος τους.

Το στομάχι μου σφίχτηκε στην σκέψη ότι ίσως απλά να εννοούσε ότι αυτό ήταν το τελευταίο όνειρο. Γύρισα να τον κοιτάξω. Ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό μου και δεν τόλμησα να πω κάτι, αλλά τόσο πολλές λέξεις στέκονταν στην άκρη της γλώσσας μου και ισορροπούσαν στα δάχτυλά τους για να μην πέσουν έξω.

"Μην χαθείς πάλι για καιρό, εντάξει; Μην σε βάλουν πάλι σε όλες τις βραδινές βάρδιες" ακουγόμουν σαν παιδάκι να τον ικετεύω. Αλλά δεν με ένοιαζε. Έσφιξα το χέρι του.

"Δεν χάνομαι" απάντησε με έναν καθησυχαστικό τόνο και έτριψε με τον αντίχειρά του το χέρι μου. "Θα δεις, αύριο κι όλας θα ξαναβρεθούμε"