Zmęczona i ledwo kontaktująca ja usiadłam na łóżku szpitalnym. Przetarłam ręką oczy. Jak to w szpitalu, wszystko jest takie białe i nieskazitelnie czyste. Ten porządek i ta czystość po prostu bolą. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Mojego przyjaciela nie było, a chłopak, z którym wcześniej rozmawiałam spał. Spojrzałam na zegarek. Okazało się, że nie spałam ok. 6 godz. Jest dokładnie 1:27. Jeongin pewnie pojechał do domu. Położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy. Chciałam zasnąć. Leżałam tak jeszcze chwilę do puki ktoś usiadł na moim łóżku. Spojrzałam w stronę jegomościa, którym okazał się Minhyuck.

- Nie chce się panu spać?-zapytałam go po czym wstałam.

- Niezbyt. Dosyć szybko wstałaś, pani HyunJi.

- Niestety. Wolałabym pospać, ale spóźniłabym się do szkoły.

- Czemu nie? Twoi rodzice by cię zwolnili...

-OMAIGAAAAA!!!!!- wstałam szybko i pobiegłam po telefon. Spojrzałam w ekran. Dokładnie 28 nieodebranych wiadomości od mamy. W zniewalającym tempie wybrałam numer do mamy. Co z tego, że o tak później porze? Jak nie odbierze to nie. Szłyszę sygnał. A zaraz po chwili. ,,To szkrzynka pani Choi KangMin. Obecnie nie mam czasu rozmawiać. Dziękuję.". I piiiip. Nie odebrała. Odetchnęłam z ulgą. Rozłączyłam się i położyłam telefon na szafkę. Usłyszałam śmiech Minhyuck'a.

- Z czego się tak cieszysz?

- Jesteś śmieszna.-powiedział szeroko uśmiechnięty.

- Niby pod jakim względem panie Bad Boy?- podeszłam do siedzącego na moim łóżku chłopaka i nachyliłam się, aby być równo z nim. On jedynie uśmiechnął się cwanie. Odwrócił lekko głowę w prawą stronę. Patrzyłam wyraźne co robi. Chciałam za wszelką cenę go rozgryść. On szybko złapał mnie w tali i obrócil tak, że leżałam pod nim.

- Zaraz mogę ci pokazać prawdziwego Bad Boy'a.- zaczą zbliżać się do mnie, a ja jak zamrożona, leżałam i się nie ruszałam. Po chwili zamknęłam oczy. I stało się to...