Chapter 9

New beginnings

In every time I think about what happen to us, it brokes me. When Maine doesn't remember anything to me pero wala na akong magagawa 'don dahil nangyari na eh. I just have to make things right, na kung may nawala mang mga alaala naming dalawa. I need to make one, to build up new experiences with her at maalala niya kung sino nga ba talaga ako sa buhay niya.

Kung sino si Alden Henderson sa buhay ni Maine Alvarez.

'Yong tamang panahon na inaasahan ko, na sana dumating na. Na kapag handa na kaming dalawa, kusa na lang kaming magkikita and it happens, for a single moment. Saglitan lang, nawala ulit and I need to wait for years para mangyari ulit 'yon.

At sa darating na panahon, sa araw na magiging magkasama kami, I knew to myself na hindi si Maine Alvarez na nakilala ko noon ang makikita ko at malapit sa akin dahil ano nga bang aasahan ko? She doesn't even know me, all does she know is my name. Richard Howerdson, screen name pa putek!

Kahit na nga na hindi niya ako makilala, this is the best way para siya naman ang kilalanin ko.

"Alden, naayos mo na gamit mo?" tanong ni Alexander sa akin.

Tumango naman ako sa kanya, "oo, dalian mo na para makaalis na tayo." Tugon ko naman sa kanya.

May taping kami ngayon, out of town at ilang araw din kaming magsho-shoot doon and still hindi ko pa nababasa 'yong script ko dahil nakalimutan ko kunin from the last day ng shooting namin. Hindi ko alam kung sino 'yong mga makakasama ko, 'yong mangyayari. Halo halong excitement dahil first time din kami pupunta doon.

Nauna na ako kay Alex na pumunta sa parking para ilagay 'yong mga gamit ko. Na-late kasi siya ng gising, napasarap sa tulog. Habang inaayos ko ang bag ay biglang may tumawag sa phone ko, I catch it up at nakitang si Louisse ang tumatawag.

"Oh, napatawag ka?" bungad ko naman sa kanya.

"Wala bang good morning diyan?" ngisi pa nito sa kabilang linya. Wala naman akong reaksyon sa sinabi niya. "Di bale, see you mamaya sa batangas!"

"Weh?"

"Ay? Ayaw mo ba, Richard?" aniya.

I smirk, "no, hindi ko pa kasi nababasa 'yong script kaya nagulat ako na pati pala ikaw kasama."

"Of course, bakit naman hindi?" tawa pa nito. "Okay, I have to go, Richard. I lov—"

And I hang up. May sasabihin pa ba siya? Alam kong hindi na 'yon importante dahil makakasama naman pala namin siya sa set kaya hayaan na lang siya.

**.*

~Maine's POV

I and Anja preparing for our shooting out of town. Doon kasi gaganapin ang first shoot ko, biglaan nga dahil I have no workshop, hindi man lang ako sinalang sa acting workshop. Nakaka-pressure pero hindi ko dapat isipin 'yon at i-enjoy ko lang 'yong magiging new work ko.

"Why you bringing those mags?" she asked to me.

Napangisi na lang din naman ako sa kanya. "Bakit masama ba?" sagot ko naman sa kanya.

Tinaasan niya lang ako ng kilay sa sagot ko sa kanya, "I thought..."

"Yes," I said. "You always said to me na he had a very big part on my life over the past years and I'm reading it para naman maalala ko siya, kung sino nga ba talaga si Richard sa buhay ko." sagot ko naman sa kanya.

"Ah," tango pa nito. Natawa na lang din naman ako sa binigay niyang reaksyon. "Pero reminder lang, you always call him Alden, and that's his real name."

"Oh," mangha ko pa sa sinabi niya.

"Tunay ngang wala kang naalala." Buntong hininga pa niya sa akin.

Napakibit balikat na lang din naman ako sa sinabi niya. Kahit ano naman kasing gawin ko, kahit anong pagpipilit na alalahanin ko si Richard or should I call Alden. Wala talaga, hindi ko talaga alam kung sino siya sa buhay ko.

Mahalaga nga ba talaga siya sa buhay ko?

And when the first time I saw him, there's a thin line between us na hindi ko mapaliwanag. Sobrang close nga ba talaga kami dati? Bakit ang saklap naman kung gano'n. The only person I forgotten is only him.

Ano ba kasing meron siya?

Just like what I did, all of the magazine na featured si Alden, hiniram at pinabili ko para lang makilala ko siya nang lubusan para kahit na nasa set kami, hindi ako masyadong op sa kanya. Alam mo na, hindi ko siya kilala sa panahon ngayon.

I have to cope up with him and know him more.

We were on our way papunta na sa batangas kung saan gaganapin ang shooting ko. I read the script naman at medyo nakakabisado ko naman ng mabilisan ang mga lines, so I just the guides of staff and director. Baguhan lang ako dito and I know I need to learn a new things.

While I was browsing some magazines na siya ang features, biglang nagsalita si Anja sa tabi ko. Nagulat pa ako dahil bigla bigla siyang nagsalita.

"You're staring at him," she said. "ang gwapo niya 'no?"

Tumango naman ako sa kanya.

"Alam mo ba 'yong feeling na hinintay ka nang taong matagal ka nang hinintay sa dumating sa buhay tapos biglang may hindi inaasahan, ramdam mo?" napakunot noo lang ako sa sinabi niya hinintay pa ang susunod niyang sasabihin but I just get looked on the next words she said, "oo nga pala, may amnesia ka and you didn't even know and to feel dahil hindi mo naman siya naaalala."

I sighed. Sinarado ko ang magazine na hawak ko at nilingon ko siya.

"Ano bang nagawa ko sa kanya? Sino ba kasi talaga siya sa buhay ko? Nakakagulat lang dahil nang magkita kami, I can see the glow on his eyes."

"Siguro ikaw na ang bahala sa paraang 'yan. Ikaw na mismo ang umalam. Siguro hindi naman magtatagal ang amnesia mo diba?"

Napakibit balikat naman ako, "ewan ko."

"Hindi natin masasabi, diba?" aniya.

"Hanggang kailan kaya ako magtitiis na kilalanin ang taong kilala ko naman talaga?"

She had no responsed sa sinabi ko. But then she hugged me, comforted me. Still confused. Naguguluhan pa rin ako sa mga nangyayari. 'Yong feeling ba na gustong gusto mo na ibalik 'yong mga alaala mong nawala para maging maayos na ang lahat pero ito ako ngayon, hindi ko alam ang gagawin ko sa tuwing makakaharap ko si Alden.

Whenever is see him, his smile and his eyes. May connection pero hindi ko ramdam dahil naiilang ako sa kanya.

If this happened for a reason, what reason should be done para mangyari ang lahat ng ito?

On the first time I open my eyes, siya lang talaga ang hindi ko makilala. Hindi siya pamilyar sa akin. Kahit pilitin ko man, wala talaga. Kaya kapag iniisip ko kung sino ba siya, blanko as in lumilipad lang ang utak ko kapag gusto ko siyang kilalanin.

"You need to rest Meng, mahaba-haba pa ang biyahe natin."

I smiled.

Sana nga kapag nagising ako, kilala ko na ulit siya. Kilala ko na kung sino si Alden sa buhay ko.

~Alden's POV

Few hours nang makarating naman kami sa pagtutuluyan namin. At mga ilang oras din ay magsisimula na rin ang shooting namin dito sa batangas. Excited at kinakabahan ako sa mangyayari, this is the first time I was actually face Maine with a script.

Few minutes dumating na rin sina Maine at ang kaibigan nitong si Anja. Mabilis akong lumabas ng room ko to see her and I was so amazed when I see her. She is simple, her smile is her best asset.

"Par, ayos ka lang?" akbay pa sa akin ni Alex.

Napangisi naman ako sa kanya, "she never failed to amazed me."

"Laglag panga na naman ang bata," ngisi pa ni Alex. "Pero alam mo pare, even without make up, magada si Meng. Look at her, simpleng simple na babae." Pagturo niya pa kay Maine dahilan para mapalingon ito sa kinatatayuan namin.

She waved at us.

Then Alex did it well. Lumapit naman si Maine sa amin. Sinalubong naman ni Alex ng beso si Maine, they laugh together and when she looked at me, nag-iba bigla ang mga ngiti niya. Feeling ko parang gusto na niyang umalis at 'wag na lumapit sa akin pero pakiramdam ko lang pala 'yon dahil bigla na lang siya lumapit sa akin at binati ako.

"Are you okay, Tisoy?"

Siniko naman ako ni Alex at nilingon ko na siya, "Ah, oo, nice to see you here, Maine." Ngiti ko pa sa kanya.

"Thank you..."

"Ahm, gotta go? May ayusin lang kami ni Anja." Aniya.

"Ah, sige, Meng!"

"See yah!" at naglakad na palayo sa amin.

Bigla naman akong sinuntok ni Alex sa balikat ko, gaganti pa sana ako pero nakailag siya kaagad. "Ang bagal mo Alden, ang slow slow mo. Ang kupad mo, nasa harap mo na, pinakawalan mo pa!"

Napakunot noo lang ako sa kanya.

"Ano wala kang gagawin?"

I shrugged, "wala."

"Ano?!"

"Hindi naman niya ako natatandaan eh, hindi naman niya ako kilala."

"What?!" reaksyon niya. "Porque hindi ka na niya natatandaan, wala ka nang gagawin? Alam mo bro, for the past ten years, alam kong hindi mo sasayangin ang pagkakataon na 'to. Alam mo kahit hindi ka na maalala, be confident with her. 'Wag kang panghinaan nang loob diyan. Kalalaki mong tao! Hindi tayo sumusuko! Alam natin 'yan!" aniya pa.

Napailing at tawa na lang ako sa sinabi niya. "Maybe it is the way for a new beginning."

"Oh diba! Kahit na maraming nawala, alam kong kaya mo naman 'yan palitan, isang Alden Henderson pa ba?" ngisi pa niya.

"Sus, dami mong sinasabi!"

"Gano'n talaga!"

He's right then. Siguro nga 'yong tamang panahon na hinihintay ko matagal na, It should be written in a new way kung saan magbabago ang lahat. Magbabago kung saan, hindi na kami magkakalayo sa isa't isa at gagawa nang paraan para mahanap at makilala ang bawat isa.

Sabi nga nila, kapag mahal mo ang isang tao, you'll do whatever it takes. Eh mahal ko si Maine eh, I should never give up for what I feel for her kahit ilang taon pa man ang lumipas.

This would never change.

Nakatatak na 'yan sa puso ko, na mahalin ang isang Maine Alvarez.

Mga isang oras ang nakalipas habang nagpapahinga kami at kinakabisa na ang mga linya namin ay biglang may kumatok sa pinto. Ako na ang tumayo para pagbuksan kung sino man iyon at nang makaharap ko kung sino 'yon.

Her smiles makes me off.

"I knew you're here." Ngiti pa niya sa akin.

"Nakarating ka na pala." Sabi ko naman sa kanya.

"Syempre naman, kahit late, makakahabol pa rin." Tawa pa niya. "Oh, saka nalaman ko na nandito na rin pala si Maine Alvarez. Excited to meet her later."

"'Wag ka na magbalak na kilalanin pa siya, Louisse."

Tinaasan naman niya ako ng kilay, "why should I, Richard?"

Wala naman akong sagot.

"Then, you don't the right to tell me na 'wag ko siyang kilalanin. I know a girl like her, mang-aagaw."

"Louisse." Banggit ko sa pangalan niya dahil sa sinabi niya tungkol kay Maine. Kung pwede lang manuntok, ginawa ko na.

"Oh, sorry to offend you pero don't worry, type naman kita kaya walang mawawala sayo! Bye, see you later!" aniya at sinarado ko bigla ang pinto.

"Sino 'yon?" biglang dating naman ni Alex.

I shook my head, "wala, hotel staff lang."

"Ah, dapat sinabihan mo na rin na kulang sila ng towel dito!" aniya at napabalik na lang sa cr.

Sana hindi gulo ang dalhin ni Louisse ngayong papasok na rin sa buhay niya si Maine. Dahil si Maine ay para sa akin at ako ay para kay Maine. Walang magbabago do'n. Lumipas pa ang panahon.