Evimin önünde durduğunda kemerimi sakince çıkardım.

"Dalgın görünüyorsun." Dedim onunla biraz da olsa iletişime geçmeye çalışarak.
Onunla konuşmak,nasıl anlatayım.
Çekingenlikti benim için.İnsanlar korkularının üstesinden gelmelidirler.
Buna inanın.

"Sence ne olabilir?"

"Rezzan?"

Gülümseyerek başını salladı.
Düz bir şekilde yola bakarken,elinin birisi hala daha direksiyondaydı.
Gergindi,şu an ona olan hislerimin farkında olsaydı,yapacağımı gayet iyi biliyordum.
"Anlaşamıyoruz Yasemin.Olmuyor..Düşüncelerimiz ayrı,kafalar ayrı.Bilmiyorum.."

"Onu seviyor musun?" Diye sordum hiç çekinmeden.
Bakışları bana döndüğünde yutkunduğunu gördüm adem elmasından.
"Ona dair içimde bir gram dahi sevgi kalmadı desem inanır mısın?"
Gece karanlığına bürünen gölgeli kirpikleri içimi tatlı bir şekilde gıdıklarken birşeyleri söylemenin vakti diye düşündüm.
Buna en sonra karar vererek boğazımı yeniledim ve tamamen ona döndüm hızlanan kalp atışlarımla birlikte.

"Sana birşey söyleyeceğim.."

Son derece de ciddiye alarak kaşlarını çattı.
Soluklarım aralıksız arttı.
Ben bu adamı kesin öperim...

Dudaklarımı ısırırken omuzlarımı düşürdüm pes ederek.

"Bende bir kahve içmek için zamanın var mı?"