Μετά από μερικά χρόνια...

Πλέον είμαι ενήλικη κι έχω μια δουλειά που λατρεύω. Ο Jacob είναι διάσημος ποδοσφαιριστής, ο Dustin επαγγελματίας παλαιστής και η Kayla πρόκειται να βγει από την φυλακή σύντομα. Η Brittney και ο Greg συζούν, όπως και η Lei με τον Adam, ενώ η Harshini μένει μαζί μου και ο Hugh μόνος του αφού η Kayla δεν μπορεί να βγει εκτός φυλακής. Η Bayleigh μένει μαζί με εμένα και την Harshini και η Michelle κι ο Anthony πάνε λύκειο. Η μαμά και ο μπαμπάς δεν άλλαξαν καθόλου.

Μόλις βγαίνω από την δουλειά, πηγαίνω να επισκεφθώ την Kayla. Μπαίνω μέσα και την βλέπω να υπογράφει κάποια χαρτιά.

«Γεια σου, Kayla» λέω κουνώντας το χέρι μου.

Με κοιτάζει άγρια και εγώ στριφογυρίζω τις κόρες των ματιών μου. Μου δείχνει τα χαρτιά που υπέγραφε και μόλις διαβάζω περί τίνος πρόκειται νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται. Κι αυτό γιατί τα χαρτιά αυτά αφορούν δουλειά. Εκείνη την δουλειά που κάνει με τους υπόλοιπους κρατούμενους.

«Τι σχεδιάζεις;» την ρωτάω.

«Να κοιτάς την δουλειά σου. Μην μπλεχτείς ξανά στα πόδια μου» φωνάζει και με σπρώχνει στην άκρη καθώς απομακρύνεται.

«Αυτή η γυναίκα έχει σοβαρό πρόβλημα» φωνάζω. Ρίχνω μια ματιά στον αστυνομικό κι εκείνος με κοιτάζει τρομοκρατημένος. Τον χαιρετάω ευγενικά και απομακρύνομαι από κοντά του.

«Ρε μεγάλε, είσαι σίγουρος ότι θέλεις να μπλέξεις με αυτήν;» ρωτάει ψιθυριστά ο ένας κρατούμενος τον άλλο.

«Ναι ρε. Φαίνεται πανεύκολο» του απαντά ο άλλος.

Και με πλησιάζουν. Αρχίζω να φοβάμαι, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και τα χέρια μου ιδρώνουν.

«Τ-τι θα μου κάνετε;» ρωτάω τραυλίζοντας από τον φόβο μου.

Ο ένας από αυτούς με αρπάζει στα χέρια του και με σηκώνει στον αέρα, ενώ εγώ ξεροκαταπίνω. Κοιτάζω το πρόσωπό του και είμαι σίγουρη πλέον πως το τέλος μου πλησιάζει. Ο άλλος κρατούμενος κλειδώνει όλες τις πόρτες ώστε να μην υπάρξει καμία έξοδος διαφυγής μου.

«Θα φύγω ποτέ από εδώ;» τους ρωτάω αγχωμένη. Εκείνοι γελάνε και κουνάνε το κεφάλι αρνητικά.

«Έρχεται μπάτσος!» φωνάζει κάποιος από αυτούς λίγα λεπτά αργότερα.

Ο άλλος κρατούμενος, ο οποίος με κρατάει στην αγκαλιά του τόση ώρα, σχεδόν με πετάει μακριά του, αφήνοντάς με τόσο απότομα που χάνω την ισορροπία μου και πέφτω στο πάτωμα. Οι κρατούμενοι τρέχουν και προλαβαίνουν να κάτσουν σε ένα από τα τραπέζια που βρίσκονται εκεί γύρω. Ο αστυνομικός πλησιάζει κι εγώ έχω μείνει ακόμη στο πάτωμα να κλαίω. Μόλις με βλέπει τρέχει να με βοηθήσει να σηκωθώ.

«Ποιος σου το έκανε αυτό;» με ρωτάει.

Εγώ τότε του δείχνω τον κρατούμενο που με πέταξε σαν σακί με πατάτες στο πάτωμα και ο αστυνομικός τον αρπάζει και τον οδηγεί σε έναν άλλον διάδρομο που, υποθέτω, πως θα είναι το κελί του.

Καθώς κοιτάζω τριγύρω τον χώρο που βρίσκομαι, τον χώρο, δηλαδή, της φυλακής στον οποίο πραγματοποιούνται οι επισκέψεις των συγγενών και φίλων των κρατουμένων, βλέπω πως η Kayla ελευθερώνεται. Δεν με ενδιαφέρει και τόσο το γεγονός ότι την άφησαν ελεύθερη, αλλά είμαι σίγουρη πως η Brittney θα ενδιαφερθεί, και με το παραπάνω, μάλιστα.

Συνεχίζω να περιεργάζομαι τα πρόσωπα γύρω μου και μπορώ να πω πως μερικοί από τους κρατούμενους φαίνονται αρκετά τρομακτικοί. Ένας από αυτούς με πλησιάζει.

«Ε, εσύ. Θα με βοηθήσεις να το σκάσω από 'δω μέσα;» με ρωτάει.

«Όχι. Όλο και κάποιον λόγο θα είχαν για να σε φυλακίσουν» του απαντάω χωρίς να με ενδιαφέρει να φερθώ ευγενικά.

«Θα εύχεσαι να μην το είχες πει ποτέ αυτό το πράγμα!» μου λέει φανερά θυμωμένος, στενεύοντας τα μάτια του.

Βγάζει ένα πιστόλι κι ένα μαχαίρι και αρχίζει να με κυνηγάει. Τρέχω φοβισμένη με κατεύθυνση την αυλή της φυλακής, όμως εκείνος δεν σταματάει. Περνάω τον δρόμο απέναντι και μόλις πατάω το πόδι μου στο πεζοδρόμιο, εκείνος με προλαβαίνει. Πιάνει τον ώμο μου και με πιέζει προς τα κάτω. Καταλήγω να κάθομαι στο κρύο και βρώμικο πεζοδρόμιο απέναντι από τις φυλακές ουρλιάζοντας από τρόμο.

«ΣΚΑΣΕ!!» μου φωνάζει και με μαχαιρώνει στο μπράτσο.

Ο πόνος είναι φριχτός. Αρχίζω να κλαίω και το χέρι μου τσούζει. Αχ, μακάρι να ήταν εδώ ο Dustin. Εκείνος θα με έσωζε. Μα αυτό δεν μπορεί να γίνει καθώς έχει πολλή δουλειά και, έξαλλου, βρίσκεται πολύ μακριά από εδώ. Βασικά, όλοι είναι απασχολημένοι. Κανείς δεν είναι εδώ, κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει. Αρχίζω να ουρλιάζω όσο πιο δυνατά μπορώ. Τότε εκείνος εξαγριώνεται, βγάζει το όπλο και με πυροβολεί. Ο ήχος του όπλου ήταν από μόνος του πολύ τρομακτικός. Η κοιλιά μου πονάει, ο πόνος που νιώθω στο στομάχι μου είναι αφόρητος.

Διπλώνομαι στα δύο, ο κρατούμενος με κλωτσάει στα πλευρά και φεύγει τρέχοντας από εκείνο το σημείο, αφήνοντάς με μόνη μου.

Μόνη και αβοήθητη, να αιμορραγώ, εκεί, στο κρύο πεζοδρόμιο...

Μόλις με πυροβόλησαν στο στομάχι και με μαχαίρωσαν στο μπράτσο.

Κατά τύχη, η Brittney και ο Greg περνάνε από εκείνον τον δρόμο και με βλέπουνε.

«Αυτή είναι η Amy;» ρωτάει ο Greg.

Η Brittney κουνάει το κεφάλι της θετικά, άφωνη και σοκαρισμένη. Τρέχουν προς το μέρος μου και με βοηθούν να φτάσω στο κοντινότερο νοσοκομείο. Χρειάζονται ράμματα στο μπράτσο μου και με το στομάχι πρέπει να προσέχω πάρα πολύ.

«Είσαι ασφαλής τώρα» μου λέει η μαμά και με αγκαλιάζει προσέχοντας μην με πονέσει.

«Ποιος σου το έκανε αυτό;» ρωτάει ο μπαμπάς.

«Ένας πρώην φυλακισμένος» απαντάω.

Όλοι τώρα με κοιτάζουν λες και είμαι τρελή. Η Harsini δείχνει φανερά φοβισμένη, σαν να είδε φάντασμα.