I want you to stay beside me💕
"KuanLinnie ခဏလာဦး hyungေျပာစရာ႐ွိလုိ႔"
"Ne' Ong hyung ဘာေျပာမလုိ႔လဲ"
Ongက ေဘးနားကုိတခ်က္ၾကည့္ၿပီး
အသံကုိႏွစ္ေယာက္သားၾကား႐ုံပဲေျပာသည္
"Kuan linမင္း ရည္းစား႐ွိေနတယ္ဆုိတာ တကယ္လား"
"ဟင္...hyungကုိဘယ္သူေျပာလဲ"
"ဘယ္ကဘယ္လုိသိလဲအေရးမႀကီးဘူး lin lin အေရးႀကီးတာက သူနဲ႔ျမန္ျမန္ျပတ္ဖုိ႔ပဲ CEOသိသြားရင္မေကာင္းဘူး"
"Hyungက်ေတာ္ကျပတ္တယ္ မဆက္သြယ္ေတာ့တာၾကာၿပီ သူ႔ဘက္ကဆက္သြယ္ရင္ေတာင္က်ေတာ္ ပစ္ထားတာ"
"Immm pr hyungကစိတ္ပူလုိ႔ေျပာတာ
အျမန္ဆုံး ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းျဖစ္ေအာင္ေတာ့လုပ္ပါ lin lin"
"Imm hyung......ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥကုိJi Hoon hyung မသိပါေစနဲ႔ေနာ္....က်ေတာ္လုံး၀႐ွင္းေအာင္လုပ္ၿပီးမွေျပာခ်င္လုိ႔ပါေနာ္"
"ဒီ ကေလး ကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ ႐ႈပ္ထားပီး Ji Hoonသိမွာက်ေၾကာက္တယ္ေပါ့"
"ဟီး......အဲ့ဒါကအဲ့လုိပဲျဖစ္သြားတာ"
"အဲ့တာဆုိ hyungအျပင္သြားမလုိ႔ ...က်န္တဲ့သူေတြလည္းေျပာလုိက္ဦးေနာ္"
"Ne hyung Annyeonghigaseyo.."
Onggie က ကြၽန္ေတာ္ အကုိအရင္းတစ္ေယာက္လုိခ်စ္ရတာမုိ႔အယုံၾကည္ရဆုံးလူမုိ႔Ji Hoon hygနဲ႔ပတ္သတ္သမ်ွ ခံစားရသမ်ွေျပာျပထားသည္...hyungကလည္းသစၥာ႐ွိသည္...နည္းနည္းမွဖြင့္မေျပာခဲ့
______________==_______________
ဒီေန႔ အားတာမုိ႔ Ji Hoon hyungနဲ႔ အျပင္ထြက္လည္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ထားသည္
ႏွစ္ေယာက္လုံး ႐ုပ္ဖ်က္ႁပီး အျပင္ထြက္လာရသည္
႐ုပ္ဖ်က္ထားတာ တကယ္ လူမုိက္styleနဲ႔သာ
Hyungက ပုပု လုံးလုံးနဲ႔မုိ႔ ၾကည့္လုိက္ရင္ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးဗုိလ္တစ္ေယာက္နဲ႔မျခား
"Lai Kuan Linရယ္ေနတာရပ္"
"Hyungပုံစံလည္းၾကည့္ဦး ကေလးလူမုိက္လား"
"Lai kuan lin လက္ထဲက ဘာလဲၾကည့္"
လက္ထဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက လက္ထဲထည့္လာ လဲ မသိတဲ့ မုန္႔ထုပ္ေတြကုိေထာင္ျပပီး ႐ုိက္ရန္ျပင္သည္
"႐ုိက္ေလ hyungမုန္႔ေတြ မႏွေျမာရင္႐ုိက္"
"ဟင္ မုန္႔ေတြေတာ့ထိလုိ႔မျဖစ္ဘူး ဟုတ္တယ္ "
ေျပာၿပီးဇက္ေလးပု၀င္သြားတဲ့hyung
ကေလးလုိ႔ ေျပာရင္လည္းမၾကဳိက္ လုပ္ပုံကုိင္ပုံေတြကတကယ္ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔မျခား
"ေနပါဦး မင္းက ငါ့ကုိအျပင္ထြက္လည္မယ္ေျပာပီး ဘယ္ေခၚသြားမွာလဲေျပာဦး....
ငါ့ကုိျပန္ေပးဆြဲမွာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား"
"လူတစ္ေယာက္လုံးပုိင္ေနမွေတာ့ ျပန္ေပးဆြဲစရာလုိလုိ႔လား"
"ဟမ္ ...lee kuan linအဲ့တာဘာစကားလဲ"
"ဘာစကားမွမဟုတ္ဘူး လာ...အခုက႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္မွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံသြားမယ္"
႐ုပ္႐ွင္႐ုံေရာက္ေတာ့ မ႐ွိ႐ွိတာၾကည့္မယ္ဆုိပီး
လက္မွတ္မရမက၀ယ္တာ ရလာတာ သရဲကား
"Kuan linမင္း သရဲကား မၾကည့္ႏူိင္ဘူးမလား အျခားဟာေတြမရဘူးဆုိလည္းျပန္ရေအာင္"
"မျပန္ပါဘူး က်ေတာ္ၾကည့္ႏူိင္ပါတယ္
Hyung႐ွိရင္က်ေတာ္ဘာမွမေၾကာက္ဘူး"
"Lai kuan linတုိ႔စကားလွလွေလးေတြတအားတတ္ေန မင္းေကာင္မေလးရမွသြားခ်ဳပ္ ငါ့လာမခ်ဳပ္နဲ႔"
"ဟင္...hyung႐ွိေနတာကုိ ရည္းစားကထားရဦးမွာလား"
"Lai kuan linnnnn...ေနာက္တာေတြေတာ္
အထဲ၀င္မယ္ ၿပီးမွေၾကာက္ျပၾကည့္ငါနဲ႔ေတြ႔မယ္"
အထဲေရာက္ေတာ့
ရလာတာက အတြဲခုံမုိ႔ ေပ်ာ္မဆုံးျဖစ္ေနတုန္း
သရဲကားဆုိသည္းအေတြးက ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထေစသည္
ငယ္ငယ္သရဲကားၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ညေလာက္အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဆုိတာ hyungသိရင္ အၾကည့္ခံမွာမဟုတ္
ဒါေပမဲ့ hyungနဲ႔ဆုိတဲ့အေတြးေၾကာင့္
အားတင္းပီးေတာ့ၾကည့္႐ုံသာ
အစက အားတင္းၿပီးၾကည့္မယ္ေတြးထားေသာ္လည္း ဇာတ္လမ္းတစ္၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေဇာေခြၽးအလိပ္ေလာက္ထြက္ၿပီး
လူကငုိခ်င္လာသည္
"Hyungက်ေတာ့္ဘက္နည္းနည္းတုိး"
"ဘာလဲ ေၾကာက္လာၿပီလား "
"Imm တကယ္ေၾကာက္တယ္"
မေၾကာက္နဲ႔hyung႐ွိတယ္ဆုိပီး လက္ထဲကမုန္႔မွန္သမ်ွပစ္ခ်ၿပီး က်ေတာ့္လက္ကုိဆုပ္ကုိင္ေပးသည္
"Aigoooေခြၽးေစးေတြခ်ည္းပဲ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ကေလးလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔"
ေျပာရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ေက်ာကုိပါပြတ္ေပးေနသည္
ႏွစ္နာရီေလာက္အထိ ဒုကၡခံၿပီးအျပင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ လူတစ္ကုိယ္လုံးေခြၽးေတြေကာ မ်က္ရည္ေတြေကာနဲ႔
"ကဲ...lai kuan linအခုဘသူကေလးလဲေျပာဦး"
"အမ္...မသိဘူး ဒီသရဲကားကေၾကာက္စရာေကာင္းလုိ႔ ေတာ္႐ုံမေၾကာက္ဘူးက်ေတာ္က"
"ေျပာျပန္ၿပီ ထားပါ ႐ုံထဲ တုန္းကမင္းေၾကာင့္ မုန္႔ေတာင္မစားရဘူး ဗုိက္ဆာတယ္မုန္႔လုိက္၀ယ္ေကြၽး"
"ဟုတ္ပါပီ ဟုတ္ပါပီ "
"Kuan Lin"
Hyung နဲ႔အတူမုန္႔သြားစားဖုိ္ျပင္ရင္း
အေနာက္ကမိန္းခေလးတေယာက္ေခၚသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္မိသည္
"ဟင္.....YongZheng"
.............................................................
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro