Magnus wstał i przytulił Clary.

-Właśnie zaczęliśmy - powiedział, odsuwając się od niej.

-Świetnie - mruknęła dziewczyna i rozejrzała się. - Jak się nazywa? - mruknęła Clary, wpatrując się w Izzy.

Magnus otworzył usta, ale czarnowłosa go uprzedziła:

-Izzabelle Lightwood, a to...

-Witaj, Izzabelle - Clary weszła jej w słowo. -  Z wami dwoma już się widziałam, więc pomińmy uprzejmości.

Nocni Łowcy patrzyli z niesmakiem, gdy siadała obok Magnusa.

-Simon? - rudowłosa się rozejrzała. Chłopak stał w rogu pokoju i starał się nie rzucać w oczy. - Chodź do nas.

-Wzięłaś go ze sobą? - Magnus rzucił jej zdziwione spojrzenie.

-Niech ma chłopak trochę rozrywki - wzruszyła ramionami.

-Gdy prosiłam o spotkanie - wtrąciła Izzabelle - wyraźnie zaznaczyłam, że zależy nam na jak największej poufności. 

-I tak właśnie jest - Clary spojrzała na nią z niezadowoleniem.

-Wolelibyśmy, by twoja zabawka nie uczestniczyła w rozmowie - mruknął przez zacieśnięte zęby Jace.

-Oczywiście o ile nie sprawiłoby by to kłopotu - dodał szybko Alec i spojrzał karcąco na Jace'a.

-Clary, moja droga - zaczął Magnus, z uśmiechem spoglądając na Aleca.

Dzięwczyna westchnęła.

"Dla niego, co?" - głos dziewczyny odezwał się w głowie czarownika.

Mężczyzna rzucił jej w odpowiedzi wygłodniałe spojrzenie i wymownie skinął w kierunku czarnowłosego Nocnego Łowcy.

-Simon - Clary wstała i podeszła do niego. - Idź pobawić się z innymi. Znajdę cię, gdy tu skończymy.

-Ale Clary... - zaczął chłopak, ale mu przerwała:

-Coś powiedziałam.

Rudowłosa wzięła głęboki wdech, mruknęła coś pod nosem i machnęła ręką przed oczyma chłopaka.

-Idź się pobawić - pocałowała go w policzek i wypchnęła za kotarę. - Wszyscy zadowoleni?

Clary wróciła na swoje miejsce.

-To na czym skończyliście? 

-Na tym.

Magnus złapał dziewczynę za rękę i mocno ją ścisnął. Twarz Clary wykrzywił grymas, a jej oczy na ułamek sekundy stały się całkowicie białe.

-Oh - mruknęła i wyrwała rękę z uścisku.

Alec spojrzał na Jace'a wymownie i odchrząknął.

- Wiemy, że szukasz tego naszyjnika - powtórzył.

-Pytanie brzmi - zaczął Magnus, wpatrując się w Aleca - czy szukam go... bo go chcę.

Nocni Łowcy spojrzeli na niego skonsternowani.

-Kolejne pytanie. Czy to napewno ja go szukam - Magnus zaczął wyliczać na palcach. - Może szuka go ktoś zupełnie inny, a wy jesteście niedoinformowani? Zresztą - machnął ręką - równie dobrze możecie go nie mieć.

-Przecież widzisz, że mam go w ręcę - Izzy pomachała naszyjnikiekiem. 

-Nie. Widzę, że masz w ręku jakiś wisiorek, który równie dobrze może być jakimkolwiek innym - poprawił ją Magnus.

-Sugerujesz, że próbujemy cię oszukać?! - parskął Jace.

-Mogę? - Magnus wyciągnął rękę w kierunku Izzy.

Dziewczyna spojrzała na Jace'a i Aleca. Czarnowłosy skinął głową.

Po chwili Magnus trzymał czerwony kamień w dłoni.

-Clary - czarownik skinął głową i ponownie złapał dziewczynę za rękę.

-Magnus, nie - rudowłosa rzuciła mu niezadowolone spojrzenie.

-To moja ostateczna decyzja - wstał, zmuszając do tego samego Clary. - Spotkanie uważam za zakończone. 

-Czekaj! - Jace złapał go za ramię.

-Jesteś bardzo nieuprzejmy - powiedział Magnus, wyszarpując ramię z uścisku. - Wydaję mi się, że wyraziłem się jasno. Resztę wytłumaczy wam Clarissa. A teraz...

-Clarissa, jest problem - do loży wbiegł mężczyzna.

Był wysoki i smukły. Blada cera i rubinowe tęczówki nie pozostawiały miejsca na domysły co do jego rasy. Wampir.

Clary podeszła do niego i w napięciu słuchała słów wypowiadanych z prędkością światła.

-Wezwij Rafaela - wycedziła w końcu przez zaciśnięte zęby i oboje wyszli z loży.

-Czas na antrakt - mruknął Magnus i uśmiechnął się sztucznie w stronę Nocnych Łowców.

-Czekaj! My nadal... - zaczął Jace, ale Magnus już zniknął w kłębach niebieskiego dymu. - Tak, to by było na tyle w kwestii pomocy czarownika. 

Magnus Bane pojawił się w swoim mieszkaniu przy Fulton Street kilkas sekund po zniknięciu z Pandemonium. Szybkim krokiem wszedł do swojego gabinetu i zaczął wertować najbliżej leżącą książkę, niezwracając uwagi na jej treść.

-Alexader Lightwood - mruknął do siebie i cicho się zaśmiał. - Alexander. 

Następnie rzucił książkę w kąt i usiadł przy biurku. Wziął do ręki najbliżej leżący długopis i zaczął coś pisać. 

Gdy skończył kartka zniknęła, a on wyszedł z pomieszczenia z szerokim uśmiechem.

Clary weszła z powrotem do pierwszej sali i znalazła się w samym środku piekła. Wszyscy Przyziemni, którzy wcześniej tak tłumnie się tu tłoczyli - zniknęli w niewytłumaczalny sposób. Teraz w pomieszczeniu znajdowało się jedynie kilka wampirów i Simon.

-Co tu się dzieje?! - warknęła Clary. - I czemu ona - wskazała na wampirzycę stojącą najbliżej Simona - rości sobie do niego prawa?!

-Clary - jęknął Simon - ja... nie do końca rozumiem co się tutaj dzieje, ale...

-Ty się niczym nie martw, słońce - wampirzyca go przytuliła. - Nic się nie dzieje.

-Jakim prawem go dotykasz, Maurice?! 

-Jest moją własnością - odpowiedziała wampirzyca, uśmiechając się z wyższością.

Clary spojrzała na nią ze złością.

-Occidere - zaczęła rudowłosa, a Maurice zesztywniała. - Perdere - wampirzyca upadła, a Clary uśmiechnęła się z wyższościa. - Tormentum.

Maurice zaczęła się zwijać z bólu i wrzeszczeć w niebogłosy.

-Nadal uważasz, że Simon jest twoją własnością? - spytała retorycznie. - A wy? - odwróciła się w kierunku reszty wampirów. - Nie pomożecie pobratymcowi?

-Clarissa! - do pomieszczenia weszła kolejna osoba.

-Raffael - dziewczyna się uśmiechnęł drwiąco. - Właśnie rozmawiam sobie z twoją podopieczną. Jest bardzo butna - spojrzała z niechęcię na wijącą się Maurice. - Clausa.

Krzyki wampirzyca umilkły.

-Nie lubię kiedy dzieci skaczą wyżej niż im wolno - powiedziała rudowłosa z niezadowoleniem.

-Jak sama zauważyłaś to jeszcze dziecko - zaczął Raffael. - I dlatego proszę cię, potraktuj tę sytuację jak niewinny wybryk małolaty.

-Niby dlaczego? - Clary zmierzyła go chłodnym spojrzeniem.

Raffael, przywódca nowojorskiego klanu wampirów, niewątpliwie przyciągał wzrok. Mimo młodego, niemal dziecinnego wyglądu czaiła się w nim swego rodzaju drapieżność, a jego obecność w pomieszczeniu wywoływała niepokój w zebranych. Krótkie, czarne włosy kontrastowały z jasną cerą i krwistoczerwonymi tęczówkami, a skórzane ubrania nadawały wygląd chłopaka na motorze, którego nie lubią ojcowie.

-Przez wzgląd na mnie, Clarisso. Potraktuj to jako przysługę, którą wyświadczasz mi.

-Jesteś pewny Raffaelu? Chcesz zaciągnąć u mnie dług dla nicnieznaczącej młódki? - spytała drwiąco. Nie czekając na odpowiedź, machnęła ręką w bliżej nieokreślonym kierunku.

Maurice przestała się wić. Jej ciało znieruchomiało, a z gardła wydobył się charkot.

-Uspokój się - mruknął w jej kierunku ostrzegawczo Raffael. 

-Twoja wdzięczność, Maurice, jest zbyteczna. Simon zostaje ze mną - Clary uśmiechnęła się sztucznie.

-Ale on... - Maurice ustała na drżących nogach i spojrzała z pretensją na Raffaela.

-Dość tego, Maurice! - warknął mężczyzna. - Wychodzimy.

Skinął głową i ruszył w kierunku drzwi, trzymając Maurice za nadgarstek. Wampitry czające się w kątach ruszyły za nimi. 

Po kilku sekunach Clary i Simon zostali sami.

-Tak bardzo Cię przepraszam, Simon - powiedziała cicho i podeszła do niego. - Durna wampirzyca. Myśli sobie, że może zagarnąć moją własność? - rudowłosa prychnęła.

-Clary, ja nie jestem Twoją własnością - chłopak spojrzał na nią nieprzytomnie.

-Nie, nie - dziewczyna machnęła ręką. - Jesteśmy przyjaciółmi, wiem. W sumie nic Ci nie jest, więc chodź. Muszę znaleźć tych łowców od siedmiu boleści. Naprawdę nie wiem jak dałam się wpakować w taki kawał... - marudząc pod nosem, dziewczyna ruszyła w kierunku drugiej części klubu. - A ty na co czekasz, Simon? Idziemy.

Niebieskie iskry spłynęły z jej ręki, a oczy chłopaka zaszły białą mgłą. Chwilę później razem szukali Nocnych Łowców.

- Gdzie oni się do cholery podziali?! 

Jest rozdział! <taa, bo nikt się nie skapnął> nie mam nic ciekawego do powiedzenia, więc... ten... do następnego rozdziału!

Nataria ^^