Ashley właśnie poszła się kąpać. Ja siedzę w pokoju dla bliźniaków i skręcam te przeklęte łóżeczka. Jest tu pierdyliard śrubek. Nie żebym nie umiał przykręcać, tylko są one ponumerowane. Nie wiem jak mam to ogarnąć sam. Chyba zadzwonię po Niall'a.

- Część Niall. Co robisz?

- Część. W tej chwili? W sumie to nic. A co?

- Mógłbyś wpaść i pomóc mi w składaniu tego gówna?

- No spoko. Zaraz przyjdę.

- Dzięki stary ratujesz mi dupę.

- Nie ma sprawy.

Dzięki Bogu. Przyjdzie i pomoże mi z tym. Zastanawiam się tylko, dlaczego wziąłem się za to tak późno. Ona może lada moment urodzić, a ja nie zawiozę jej do szpitala bo co robię? Skręcam łóżeczka. Nie no. Dla niej i dla dzieci rzuciłbym wszystko.

***
Do pokoju weszła właśnie Lola. Usiadła na krzesełku i patrzy uważnie na to co robimy.

- Tatusiu?

- Tak królewno?

- A czy przypadkiem łóżeczko z napisem Lauren nie powinno stać po stronie różowej, która jest po prawej ścianie?

- No tak. A coś jest nie tak?

- Wszystko. Napis będzie po stronie ściany. Mamusia chciała, żeby był widoczny. Źle złożyłeś.

- Kurwa. Przepraszam kotku nie chciałem tego powiedzieć. Niall rozkręcamy. Dziękuję ci skarbie, że to nam powiedziałaś, bo mamusia byłaby bardzo zła.

- Dlaczego byłabym bardzo zła. Harry dlaczego źle złożyłeś łóżeczko? Czy ty nawet w najprostszych rzeczach nie możesz sobie poradzić. Jesteś ciota czy mężczyzna.

- Oczywiście, że mężczyzna.

- To nie rób tego jak ciota. Dobrze? Nie chcę się denerwować. No chyba, że chcesz, aby twój syn miał na imię Lauren, a córką Luke?

- Nie, nie chce. Wszystko będzie dobrze. Już się nie denerwuj. Idźcie spać. My sobie z tym poradzimy. Naprawdę. Damy radę.

- No dobrze. Dobranoc.

***
Ósma. Sobota. Mogłabym pospać dłużej, gdyby nie dźwięk dochodzący z pokoju dla dzieci.

- Co tu się dzieje?- pytam zaspanym głosem.

- Składamy łóżeczka.- mówią wszyscy w tym samym czasie.

- Całą noc to robiliście?- pytam, patrząc na każdego z osobna.

- Nie zupełnie. Z Niallem robiłem do pierwszej w nocy. Później zadzwoniłem do Liama, a o piątej zawołalismy Lou.- tłumaczy mi.

- I jeszcze tego nie zrobiliście. Cioty jesteście. Zostawcie to. Później zrobię to sama. Udowodnię, że nie potrzeba czterech par rąk do poskładania jednego łóżeczka.

- Dwóch.

- Nie łap mnie za słówka.

- Dobrze.

- A teraz powiedzcie mi co chcecie na śniadanie. Jajecznicę czy naleśniki?

- Naleśniki. - odpowiadają zdodnie. - I kawę. Dużo kawy.

- Dobrze. Chodźcie na dół.

Co za dzieciaki. Nie mogę po prostu. Jak można nie umieć złożyć łóżeczka. Robili to całą noc, a ja z Nat złożyliśmy je w ciągu trzech godzin. Przypominam, że mam w brzuchu dwójkę dzieci. Dobra. Wybaczę mu to. Jest może teraz przejęty tym, że za chwilę mogę urodzić. Nie wiem w sumie czego on się boi, bo to ja będę tam krzyczeć i cierpieć, ale dobra.
Teraz idę zrobić coś na obiad. Ale najpierw muszę wysłać Harry'ego po zakupy. W naszej lodówce jest tylko światło.

- Makaron, pomidory, mięso mielone, pieczarki, masło, mleko, przecier pomidorowy, ser żółty, twaróg, chleb, pomidory, rzodkiewka. To wszystko?

- Tak. Tylko proszę cię, nie zapomnij niczego.

- Dobrze. W razie jakby coś się działo dzwoń.

- Tak, wiem. Idź już. Pamiętaj o wszystkim.

- Pamiętam. Buziaki. Pa.

- Pa.

Lola jest u Nat. Mogę chwilę poleżeć. Zdrzemnę się...

- Ash? Ash?! Ashley?!

- Co? Przecież nie śpię.

- Chyba wiesz gdzie jest toaleta?- mówi Harry pokazując na mokrą plamę na moich spodniach i kanapie.

- O kurwa Harry. To nie mocz.

- A co? O Boże wody ci odeszły.

- Harry kurwa wody mi odeszły.

- Jedzie do szpitala. O Boże wody jej odeszły. Będę ojcem. Wody jej odeszły. O Boże.

Postanowiłam, iż dodam dzisiaj drugi rozdział. W końcu na świat przyjdą bliźniaki. Rodzice trochę spanikowali, ale wszystko chyba się ułoży. Buziaki. Do następnego.