— Jestem ładna, prawda? — wyszeptała, kładąc mu ręce na ramionach, a gdy się wzdrygnął, delikatnie je ścisnęła, jakby w próbie prowizorycznego masażu. — Jesteś taki spięty, rozluźnij się. To twój pierwszy raz?

  — Odsuń się — warknął, zdobywając się na wysiłek i odsuwając o krok, a potem drugi. Dziewczyna przez chwilę patrzyła na niego ze zdumieniem, po czym... wzruszyła ramionami i jakby nigdy nic sięgnęła po karty do wróżenia i zaczęła je tasować. Najwyraźniej w ogóle nie przeszkadzało jej to, że jest teraz ubrana tylko w dżinsy i jedną, górną warstwę szaty, a może po prostu jednego długiego i bardzo szerokiego szala? Katsuki nawet nie chciał wiedzieć.

  — Masz kogoś? — zapytała beztroskim tonem, a on zdał sobie sprawę, że wcześniejsza tajemniczość w jej głosie tak naprawdę była akcentem, chyba francuskim. — Albo nie lubisz dziewczyn?

  — To i to — odpowiedział chłodno, choć co do drugiego właściwie nie był taki pewny. To prawda, że nigdy nie podobała mu się żadna kobieta, ale ta na przykład była naprawdę bardzo ładna i gdyby nie miał Eijiro, a ona by go tak nie... osaczała, być może i by mu się to wszystko spodobało. Tak tylko czuł się wybitnie wkurzony, zdezorientowany i nie na miejscu.

  Chciał jednak dopiec Eijiro i dlatego postanowił nie myśleć już o wyjściu. Dziewczyna może i była wariatką, ale przynajmniej nie wydawała się być nudną osobą.

  — Często się rozbierasz przed obcymi facetami? — burknął, postanawiając okazać swoją wyższość i bez zaproszenia siadając na krześle naprzeciwko niej.

  Zmierzyła go spojrzeniem.

  — Mówiłam, że nie jestem dziwką.

  — Widziałem co innego.

  — Ha. — Odłożyła karty, a na jej twarzy pojawił się chytry uśmieszek. — Chciałbyś. Po prostu w tym głównie jest cholernie gorąco. — Wskazała na leżące na ziemi szaty. — A ty nie wyglądasz na takiego, który faktycznie zapłaciłby mi za wróżenie. Nic bym nie zrobiła, po prostu lubię się droczyć.

  — Ktoś w końcu cię zgwałci, jak dalej będziesz tak robić — stwierdził, marszcząc brwi, które następnie poszybowały jeszcze niżej, gdy pokręciła głową.

  — Nie, wiedziałabym.

  — Jak?

  — Cóż. — Uśmiechnęła się z wyższością. — W końcu jestem wróżką. Wybierz kartę.

  Rozłożyła przed nim na stole dwanaście z całej talii, a następnie wbiła w niego uważny wzrok.

  — Nie wierzę w te bzdury — prychnął, wywracając oczami. — Ile każesz mi zapłacić za odwrócenie jednej, co?

  — Nic, i tak byś nie oddał. Poza tym nie wziąłeś z domu pieniędzy, mam rację? Zapomniałeś. To głupie, włóczyć się po jarmarku bez portfela.

  — Mam pieniądze — burknął, patrząc na nią nieufnie. To jakaś forma manipulacji? Gdy sięgnie do kieszeni, dowie się, gdzie ma portfel, a następnie go ukradnie?

  — Zadzwoń do swojego chłopaka, jeśli mi nie wierzysz. Powie ci, że zostawiłeś wszystko w pokoju — zachęciła, a jej oczy wręcz błyszczały od rozbawienia. Kocie źrenice nieco się rozszerzyły.

  Katsuki nie chciał grać w jej głupie gierki, ale faktycznie ciekawiło go, skąd niby wiedziała, że Eijiro jest w stanie sprawdzić, co jest w jego pokoju. Strzeliła w ciemno?

  Sięgnął do kieszeni i wymacał smartfon, równocześnie zdając sobie sprawę, że portfela faktycznie z nim nie ma. Zmarszczył brwi.

  — Halo? Katsuki? Zapomniałeś portfela. Gdzie jesteś? — rozległ się głos po drugiej stronie słuchawki, a Katsuki szeroko otworzył oczy ze zdziwienia.

  Kurwa???

  — Ee... nieważne. Chciałem sprawdzić, czy go masz. — Rozłączył się, zanim Eijiro zdołał cokolwiek powiedzieć.

  — I jak? Miałam rację, hm?

  — To twój Quirk? Przewidujesz przyszłość? — domyślił się, a gdy pokręciła głową, zostawiła go z jeszcze większą gamą pytań do zadania.

  — Nie, nie przewiduję. Chociaż faktycznie tak mówię ludziom. — Mrugnęła do niego z kolejnym z tych dziwnych zadowolonych z siebie uśmiechów. — Moje Quirk to Przeczucie. Czasami miewam, powiedzmy, przebłyski. Poczułam, że powinnam wyjrzeć na ulicę, a potem, gdy to zrobiłam, zauważyłam ciebie. No i znowu miałam Przeczucie, żeby cię tu wciągnąć. Tak samo z portfelem. I dlatego też wiem, kiedy przestać z droczeniem się. Przydatne. To jak, wybierasz kartę?

  Katsuki nie był nerdem jak Deku, broń Boże, ale ten Quirk... był naprawdę interesujący. Wziął pierwszą kartę z brzegu, właściwie tylko po to, żeby skłonić ją do mówienia.

  — As karo. Umrzesz. — Uśmiechnęła się z pobłażaniem. — Komuś szczęście nie dopisuje, hm?

  — Kontrolujesz to? — zapytał z ciekawością, jakoś nie przejmując się groźbą śmierci. Nie brzmiała na poważną.

  — Nie do końca. Na przykład teraz nie mam żadnego Przeczucia, więc wybacz, ale ta karta nic nam nie powie. Możesz losować dalej — zachęciła, a on z braku lepszego zajęcia sięgnął po kolejną.

  O dziwo całkiem zaczynało mu się podobać w towarzystwie tej dziwaczki. Była irytująca, ale nie aż tak jak większość ludzi, których znał. W każdym razie wolał siedzieć w dusznym namiocie z nią niż w pokoju z wpatrzonym w telefon Eijiro.

  — Hmm, dama pik. Niedługo poznasz dziewczynę swojego życia. No ale skoro nie lubisz dziewczyn, to to się nie liczy.

  Katsuki niepewnie skinął głową, licząc na to, że i tym razem nie doznała żadnego olśnienia. Przecież jego związek z Eijiro nie był zagrożony...

  — Jak się nazywasz tak właściwie? — zagadnęła, zaraz, nie doczekawszy się odpowiedzi, dodając: — Nie musisz mówić, ale mnie osobiście całkiem ciekawi to, dlaczego mieliśmy się tu dzisiaj spotkać, a jeśli nie dowiemy się niczego o sobie, równie dobrze możesz już stąd wyjść.

  Najwyraźniej potrafiła w razie potrzeby przechodzić do konkretów bez owijania w bawełnę. Niespotykana umiejętność, jak na wróżkę.

  — Katsuki Bakugo — powiedział w końcu, a ona delikatnie przekrzywiła głowę na bok. Jej  źrenice znowu się zwęziły.

  — Chyba skądś cię kojarzę?

  — Chodzę do UA.

  — Achh, tak. I zostałeś porwany. Pamiętam.

  Katsuki wolałby, żeby tej konkretnej rzeczy jednak nie pamiętała, a na przykład, dajmy na to, festiwal sportowy, z którego co prawda też nie był specjalnie zadowolony, ale mimo wszystko był to lepszy popis niż... no, porwanie właśnie.

  — A ty?

  — Marie Chatier.

  — Francuzka?

  — W połowie.

  — Mówisz z akcentem.

  — Wiem, wychowałam się we Francji. Jestem tu od niedawna, tak właściwie — wyznała, a w jej głosie wybrzmiała twarda nuta, jakby chciała zasugerować, że nie jest to odpowiedni temat na pierwszą rozmowę. — A tak w ogóle, pijesz? Poznawanie się na trzeźwo ssie.

  — Nie. Ty chyba też nie powinnaś. — Naprawdę nie dałby jej więcej niż osiemnaście lat, a w Japonii przecież spożywać alkohol można dopiero od dwudziestego roku życia. Dziewczyna najwyraźniej miała to głęboko w nosie, podobnie zresztą jak zakaz palenia papierosów. Katsuki nie przepadał za ludźmi, którzy zachowywali się głupio i skrajnie nieodpowiedzialnie bez żadnej konkretnej przyczyny (oczywiście to nie tak, że za jakimiś typem ludzi w ogóle przepadał), toteż spojrzał na nią krzywo.

  — Być może — przyznała niewzruszona, wyciągając jednak spod stołu butelkę wina. Prawdopodobnie. — Czy to oficjalne upomnienie, panie bohaterze?  — Ewidentnie z niego drwiła, co jedynie bardziej go zirytowało.

  — Spierdalaj.

  Rozmowa na moment wygasła, ale Marie Chatier najwyraźniej to nie przeszkadzało, gdy brała kolejne łyki ciemnoczerwonego trunku i z pewnym znużeniem tasowała karty. Gdy wreszcie się odezwała, zrobiła to raczej niechętnie.

  — No ale coś cię ewidentnie męczy.

  — Ha?

  — Masz taką minę, jakby cię męczyło. Niespecjalnie mnie to interesuje, szczerze powiedziawszy, ale i tak wydajesz się być ciekawszy niż ci wszyscy naiwniacy, którzy tu ciągle przychodzą.

  Katsuki przypatrywał się jej uważnie, znów nie do końca wiedząc, jak zareagować. Po cholerę miał mówić o czymkolwiek obcemu człowiekowi? Z drugiej strony miał niejasne wrażenie, że gdyby odmówił, po chwili ciszy dziewczyna po prostu wykopałaby go z namiotu, a tego, o dziwo, jeszcze nie chciał. Postanowił zignorować pytanie i mimochodem zmienić temat:

  — Mówisz, jakbyś nie lubiła oszukiwać ludzi — rzucił, mając nadzieję, że to choć odrobinę wytrąci ją to z równowagi. Raczej nikt nie lubi, gdy się go obraża, nawet jeśli nie bezpośrednio.

  — No fakt, to zajebiście zabawne — stwierdziła z zadziornym uśmieszkiem, a Katsuki musiał się powstrzymać przed uniesieniem brwi w zdziwieniu. — Ale robię to codziennie, co mówi samo przez się.

  — To po cholerę w ogóle wciąż to robisz?

  — A kto powiedział, że mam wybór? — Posłała mu nieco chłodne spojrzenie i był to najwyraźniej koniec tematu. Katsuki już miał zapytać, skąd właściwie wzięła ten dziwny namiot, gdy kotary rozsunęły się powoli, a zza nich wysunęła się głowa jakiejś pomarszczonej jak śliwka staruszki, która wychrypiała starczym głosem:

  — Potrzebuję porady, wróżko!

  — Znowu złe demony opętały pani kota? — zapytała Marie Chatier z udawanym przejęciem, którego absolutnie brakowało w znużonym tonie, jakiego używała rozmawiając z Katsukim.

  — Tak, miota się po całym mieszkaniu — jęknęła kobieta, składając ręce z bolesną miną. — Potrzebuję rady z zaświatów.

  — Proszę tu poczekać, dobrze? Duchy muszą ochłonąć po poprzedniej sesji. A ty chodź ze mną — dodała Marie Chatier nieco ciszej, łapiąc Katsukiego za łokieć i wyciągając go z namiotu. Skrzywiła się, gdy oślepiły ich jasne promienie słoneczne. — Pięć godzin w ciemnicy...

  — Demony opętały jej kota? — rzucił Katsuki, starając się ukryć rozbawienie, gdy dziewczyna prychnęła poirytowana.

  — Weź nawet nie mów, przychodzi prawie codziennie. I śmierdzi kocią karmą, muszę po niej wietrzyć — mruknęła, po czym odwróciła się, żeby wejść z powrotem do namiotu.

  Katsuki nie wiedział do końca, dlaczego, ale zapytał wtedy:

  — Będziesz tu jutro?

  A gdy odwróciła się nieco zdziwiona, a potem uśmiechnęła się delikatnie, mówiąc: ,,jasne" i po tym wreszcie znikając w fałdach namiotu, był w znacznie lepszym humorze, niż w momencie, kiedy po raz pierwszy wstąpił na plac.

  Może przyjdzie, jeśli będzie miał czas. W końcu to nie tak, że poza nauką i treningiem miał co innego do roboty.