Eijiro zacisnął powieki, powoli kręcąc głową z niedowierzaniem. Więc jednak... jednak jej stan stał się tak poważny, jednak Ren miał powody, żeby być przerażonym sytuacją...

  — Co się stało? Kiedy ją zabrali? — zapytał cicho, choć być może nie powinien był tego robić. Nie widział twarzy Rena, jego emocji mógł się domyślić jedynie przez uważne wsłuchiwanie się w głos i w oparciu o to, co już o nim wiedział.

  Jego babcia była dla niego najważniejszą osobą na świecie. Jego ratunkiem, ucieczką i pocieszeniem. Kochał ją i... i gdyby miało jej się jednak coś stać, on...

  — Jakąś godzinę temu — wyszeptał Ren, jego głos delikatnie się łamał. Eijiro domyślił się, że dłoń musiał mocno zacisnąć w pięść. — Wróciłem ze szkoły, jedliśmy wspólnie kolację, a wtedy ona zaczęła tak strasznie kaszleć i złapała się za serce, i... kurwa mać — urwał, biorąc drżący wdech.

  — Hej, przepraszam, nie musisz...

  — Nie jestem pizdą — wycedził Ren przez zaciśnięte zęby. — Wiedziałem, że to prędzej czy później się stanie.

  Szkoda tylko, że prędzej, co...?

  — Oczywiście, że nie je...

  — Czekaj na chwilę. — Ren nie rozłączył się, ale ewidentnie odszedł od telefonu. Gdzieś z oddali Eijiro wydawało się, że usłyszał tykanie zegara. Na którymś z korytarzy stał chyba taki. Stary i spóźniający się o jakieś pół godziny. Niepotrzebny, ale wciąż zajmujący swoje niezmienne miejsce, odmierzający każdą kolejną sekundę bez chwili wytchnienia.

  — Ren...?

  — Jestem. — Głos chłopaka jednak wciąż dochodził gdzieś z oddali.

  — Prawie cię nie słyszę.

  Dźwięk kroków, Ren pewnie poszedł po telefon.

  — Wydawało mi się, że ojciec wrócił. Siedzi tam już długo.

  Eijiro zmarszczył brwi. Ta nerwowa reakcja... No tak, przecież skoro babci nie ma, to by znaczyło...

  — Jesteś z mamą sam w domu?

  — Tak. — W jego głosie pojawiła się twarda nuta. Albo bardzo szybko ochłonął, albo usilnie starał się udawać, że tak się stało.

  Eijiro doskonale wiedział, która z dwóch opcji była tą poprawną. Rozumiał też, dlaczego Ren tak gwałtownie zareagował na choćby podejrzenie, że jego ojciec mógł wrócić do domu. Bez pani Otake i babci w pobliżu na pewno czuł się bardzo nieswojo.

  — Jak... jak się trzymasz? — To było bardzo głupie pytanie, ale Eijiro musiał coś powiedzieć, żeby przerwać tę ciszę.

  Boże, Ren miał przecież tylko czternaście lat...

  — Hm. — Przez chwilę nic nie mówił, a potem wyznał cicho: — Trochę się... obawiam, co się stanie, gdy on wróci. W sensie... raczej nic, ale... Ja trochę... — Eijiro mógłby się założyć, że w tym momencie pokręcił głową ze smętnym uśmiechem na ustach. — To strasznie głupie.

  — Wcale nie.

  — Nie jestem tchórzem, rozumiesz? — Teraz w jego głosie pobrzmiała irytacja, a Eijiro poczuł się nieco skonsternowany. Skąd się wzięła? — Nie boję się go. Nie może nic zrobić. Nic nie zrobi. — Zamilkł, żeby zaraz dodać szybko: — A nawet jeśli, i tak szybko się zregeneruję.

  — Ren! — oburzył się Eijiro, ale został z premedytacją zignorowany.

  Prawdopodobnie jego przyjaciel faktycznie nie bał się samego bólu, a raczej towarzyszącego mu strachu... Chociaż, oczywiście, Eijiro mógł się jedynie domyślać. Nie miał prawa o tym mówić, bo sam przecież nie miał nawet trochę podobnej sytuacji.

  — No co? Ostatnio pobiłem nawet swój rekord! Więcej o dziesięć uderzeń, rozumiesz? — Zaśmiał się, a Eijiro już wiedział, że wpada w panikę i usilnie stara się to ukryć.

  A po tych dziesięciu więcej uderzeniach... Po prostu przestaje się regenerować? Czyli faktycznie nosi ślady bo biciu? Właściwie to Eijiro nigdy nie widział go bez bluzy z długim rękawem...

  Przełknął ślinę.

  — Ren, idź do kuchni i napij się wody. Ale bez rozłączania się, okej? — powiedział możliwie jak najbardziej spokojnym głosem, przypominając sobie o wszystkich praktycznych poradach od zawodowych bohaterów. Pomaganie osobie w potrzebie, tak, podstawy doskonale pamiętał...

  — Tak, tak, okej, niech ci będzie. — W domu musiało być bardzo cicho, bo Eijiro usłyszał jego nerwowe, szybkie kroki.

  — A... a twoja mama? I dzidziuś? Już wiadomo, jakiej jest płci? — zapytał ostrożnie, nie wiedząc, czy to dobra zmiana tematu, ale mając nadzieję, że w ten sposób choć trochę pomoże mu się uspokoić.

  — Dziewczynka — mruknął Ren, prawdopodobnie wyciągając szklankę z półki przy akompaniamencie cichego pobrzękiwania innych naczyń. — Matka chce jej dać na imię Aya.

  — Podoba ci się?

  — Imię jak imię. — Widocznie starał się zachować dystans odnośnie tej sprawy. Nawet przez telefon Eijiro wyczuwał tę umiarkowaną rezerwę i pewną dozę niechęci, a równocześnie też zmartwienia.

  Ren chyba już się napił, bo znów było słychać kroki. Po chwili zamknął drzwi.

  — Dziękuję, Eijiro — westchnął w końcu, a Eijiro natychmiast zaprotestował. — Zamknij się, oczywiście, że jest za co. Zwariowałbym tu sam. Jest tak późno, sorry...

  — To nic, przecież i tak nie spałem. Katsuki strasznie chrapie — zażartował Eijiro, nieco koloryzując prawdę.

  — Śpicie razem. Ble — stwierdził Ren, a mimo to Eijiro mógłby przysiąc, że przez tę krótką chwilę się uśmiechał. — Kopnij go ode mnie.

  — Z przyjemnością. Dobranoc.

  — Karaluchy pod poduchy. — Rozłączył się,

  Eijiro jeszcze przez chwilę stał w pustym pokoju, z niewesołą miną zastanawiając się nad całą sytuacją. A miał taki dobry humor...

  Powłóczając smętnie nogami, wyszedł z pomieszczenia. Oby wszystko się dobrze skończyło....

☀️

  — Kats, śpisz? — wyszeptał, na wszelki wypadek bardzo cicho zamykając za sobą drzwi. Zaraz jednak przekonał się, że bezsensowne, bo Katsuki z grymasem na twarzy usiadł na łóżku, dobitnie pokazując, że przez cały ten czas czuwał, zabierając sobie prawdopodobnie pół godziny snu.

  — Kurwa, nie — prychnął, a Eijiro usiadł obok niego na łóżku, zbierając się w sobie, żeby przekazać mu złe wieści. A może już wiedział? — Więc? Co było takiego ważnego?

  — Twoja babcia jest w szpitalu... — wyszeptał cicho Eijiro, z bólem unosząc wzrok. Czuł się naprawdę głupio z tym, że to on musi mu o tym mówić, ale z drugiej strony ukrywanie tego byłoby bardzo niestosowne.

  Katsuki zmarszczył brwi, ale przez jego twarz przemknął cień niepewności.

  — Tak ci powiedział Ren?

  — Tak, martwi się... Mówił, że to się stało jakąś godzinę temu.

  — Nagle jej się pogorszyło?

  — Na to wygląda — przyznał cicho Eijiro, ostrożnie mierząc swojego chłopaka wzrokiem. Nieco ciężko było mu odgadnąć, co czuł. Być może ten dziwny grymas to strach i zmartwienie o krewną? To by było logiczne, ale... w tym przypadku coś jednak nie pasowało.

  — Umrze? — zapytał w końcu Katsuki, a jego ton był raczej uszczypliwy, jakby był zły konkretnie na Eijiro. Tylko czemu? Może to tylko głupie domysły?

  — N-nie wiem, czemu...?

  — Nie, po prostu skoro wiesz o wszystkim tak szybko, to pomyślałem, że o tym pewnie też. W końcu jesteś tak dobrze poinformowany. Ren pewnie też nie wie w takim razie, co?

  — Katsuki??? — Teraz Eijiro już całkiem nie wiedział, co o tym myśleć. Bakugo już nie ukrywał wściekłości, a choć była ona być może naturalną reakcją, czemu kierował ją akurat na niego?

  — Nieważne — burknął Katsuki po chwili ciszy, kładąc się na łóżku plecami do Eijiro. — Idę spać.

  — Dobranoc... — Eijiro położył się obok, zauważając, że jego chłopak nieco się od niego odsunął. Widocznie się obraził, a Kirishima już naprawdę nie miał siły zastanawiać się nad tego przyczyną. Był śpiący, zmartwiony i trochę przestraszony równocześnie. Teraz naprawdę chciał tylko odpoczynku.

  A Katsuki? Pewnie rano mu przejdzie.