Chapter 46

Austin’s POV

“I really need to go.” Sabi ko sa kanila habang inaayos ang mga gamit ko.

“But Austin ----“

“You heard it right? I really need to go.” Medyo naiinis kong sabi sa kanila.

“Austin.. Hindi ba’t makakaabala tayo sa kanila kung bukas pa natin itutuloy ang mga photoshoots mo?” This time, si Manager na ang kumausap sa akin.

“Look. Dapat, wala ako dito. Kung tutuusin, it’s a surprise photoshoot to.  Hindi ba dapat tanungin nyo muna ako kung free ba ko this day? I don’t even agreed to accept new films, and commercials. Buti at napayag pa ko sa photoshoot na’to.” Sabi ko. Di ko alam pero naiinis na ko. Baka naghihintay sa kin si Alisa. Ayokong nagaantay ang mahal ko.

Huminga ng malalim si Manager, “Fine.” Sabi nito. Lumapit sya sa taenga ko at bumulong, “She’s waiting am I right?” Tanong nito.

“Yes. And I don’t like her waiting.” Sabi ko.

“Ah. I see. Ok! Let’s continue this photo shoot tomorrow.” Sabi ni Manager sa lahat. Pumayag naman sila. Aba. Wala silang karapatan magreklamo dahil in the first place, hindi ko ginusto ang photoshoots na’to.

Hanggang ngayon, wala pa ding nakakaalam ang tungkol sa marriage namin ni Alisa kundi si Manager lang. Ang alam lang ng ibang staffs ay may girlfriend ako pero tago sa public. Kung ganun lang siguro kadali bitawan ang pagiging isang celebrity, nagawa ko na. Isang taon at kalahati na rin akong namamahinga sa acting at singing career ko. Tanging modeling career nalang ang nagagawa ko. Gusto kong mag-focus muna na mag-work ang marriage namin ni Alisa.

Agad akong lumabas ng building at nagmadaling magmaneho. Dumaretso rin kaagad ako sa mcdo para makabili ng mcflurry. At ayun, isang oras bago ako nakalabas. At pakiramdam ko, natunaw na yung mcflurry na binili ko. Paano ba naman…. Pictures, autographs and some questions ang napala ko dun. Sobra daw nila akong na-miss. Masyado na rin daw ako matagal na nagpapahinga sa singing at acting career. Hayy. Busy ako. Busying-busy ako sa paggawa ng paraan para mapasaakin ang puso nya.

Agad na rin akong dumaretso sa beach resort. Napapangiti ako habang naglalakad dahil makikita ko na sya. Hindi pa rin kasi sapat para sa akin ang marinig lang ang boses nya. Pero nawala ang mga ngiti kong lahat ng yon ng makita ko silang magkasama ni Ivan na naglalakad na magkahawak ang kamay. Nagtago ako sa may puno don. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng lungkot at sakit sa puso ko. Bakit ganun… Kahit walang ginagawa si Ivan, napangiti nya si Alisa.

Bakit kahit anong gawin ko… Si Ivan pa din.

Alisa’s POV

Ilang minuto bago kami naghiwalay sa isa’t isa. Sa mga oras na yun, parang nakaramdam ako ng mga sparks. At… May pumasok rin sa utak ko na isang senaryo na may isang lalaki na humalik rin sa akin. Blurred ang mukha nya. Pero… Bakit ganto ang nararamdaman ko kay Ivan? Kakaiba.

“Alisa… I love you.” Salitang binitawan sa akin ni Ivan.

“Hubby… I love you too.”  Tila may nagsalita naman sa utak ko na kaboses ko.

“Alisa.. Alam ko kayo pa ni Austin. Pero... Hindi ba pwedeng iparamdam ko sayo na mahal kita? Please… Hindi ko na kayang mawala ka.” Sabi naman nya na may tumulong luha sa mga mata nya.

I wiped his tears. I don’t know but... how can he loved me? We just known each other for a month. Ah! He’s my high schoolmate. So… He already had feelings for me when we we’re in high school? And I remember that I liked him too? Wait… I’m confused.

“Alisa… Maybe friends are enough. Please… Just let me be with you.” Sabi pa nito.

“Friends. Let’s just be friends.” Salitang lumabas sa bibig ko.

Tinungo naman nya ang sarili nya. Ilang segundo bago nya muling iangat ang ulo nya at binigyan ako ng isang ngiti, “Come with me.” Sabi naman nya at hinawakan ang kamay ko.

Dug dug.Sa paghawak nya ng kamay ko.. Hindi ko magawang itabig o magalit man lang. Bakit? Ewan ko.. Basta. Ang pakiramdam ko… Lahat ng bagay na gagawin ko kasama sya ay tama. Pero… May mga bagay na ako na gustong kong malaman.

“Gaano na kayo katagal ni Austin?” Tanong naman nya sa akin ng makaupo kami sa isang bench dun.

“Hmm.” Nag-isip ako kasi sa totoo lang, hindi ko alam. Pagkagising ko nalang sa ospital, andun sya at pagkalabas ko ng ospital, we married, “Di ko alam eh.” Sabi ko naman.

“Di mo alam?” Tanong naman nya na sobrang nagtataka.

“Si Austin nalang siguro tanungin mo.” Sabi ko sa kanya.

“Pero Alisa… Wala ka ba talagang natatandaan?” Sabi naman nya habang nakatingala at tinitingnan ang mga bituin.

Napakamot ako ng batok, “May dapat ba akong maalala?” Sabi ko dito.

Ivan’s POV

“May dapat ba akong maalala?” Bumalik ang tingin ko sa kanya.

Madami Alisa. Madami kang dapat maalala. Pero, pag pinilit kung maalala nya ang mga bagay na yun. Masasaktan lang sya. Masasaktan ko lang sya.

“Let’s walk.” Sabi ko sa kanya at hinawakan ang kamay nya.

Hayyy. Sobrang sarap sa pakiramdam. Ang tagal ko bago mahawakan ulit ang kamay na’to. She doesn’t have a long hands but… you can feel warmth by holding on to it.

Habang naglalakad kami. Hinawakan ko ang kamay nya dahilanan para magkaholding hands. Nagulat yata sya sa nagawa ko. Ang hindi ko lang din alam ay kung bakit nya hinayaan nyang hawakan ko ang kamay nya. Napangiti nalang kami parehas. Inilagay ko ang kamay nya sa bulsa ng jacket na suot ko.

“Gusto mo kwentuhan kita?” Sabi ko sa kanya habang naglalakad kami. Buti nalang at sobrang laki ng beach resort na’to at madami kaming pwedeng pagikutan.

“Tungkol naman san?” Sabi naman nya.

“Nung high school tayo. Eto, sisimulan ko. Actually, magka-classmate tayo ng elementary. Nag-transferee ako sa school nyo nung Grade 5 ako. We’ve been friends but… for a short while only. Iisang school lang din ang napasukan nating high school kaya lang hindi na tayo magka-classmate. Ang kulit kulit mo nga eh.” Kwento ko sa kanya.

“Eh? Haha.” Tumawa sya. Ang sarap mapakinggan muling ang tawang yun. 

“Ah! Eto! Naalala ko! Nung… Hmmm… 1st year or 2nd year…. Ah! 2nd year nga! May iniisip ka nun tas nahulog ka sa hagdan! Tas nadanggi mo yung basurahan dahilanan para makasama mo yung mga basura sa pagkakalaglag. Hahahahha!” Sabi ko sa kanya. Ang sarap balikan ng mga high school memories.

“Eh? Talaga? Waa. Nakakahiya naman! Madaming nakakita? O... Ikaw lang?” Tanong naman nya.

“Madami. Hahhaha. Ang sabi mo pa nga… ‘Hala. Nagkalat pa ko! Ano bang katangahan meron ako ngayon? Waa. Yung mga basura. Ay! Iiwan ko nalang! Wala namang nakakita eh! Hihihihi! Aray.. Pwet ko.’  tas sabay himas mo sa pwet mo at takbo na. Hahahahha! Hindi yun ang exact na sinabi mo pero… parang ganun na. Hahahha! Natatawa talaga ako eh. Hahahhaha!” Tawa ko naman. Naalala ko kasi. Nung araw na kasing yun. Malungkot talaga ako as in. Pero… Napatawa nya ako. Kahit mga kaibigan ko.. Hindi ako nagawang pangitiin. Sya lang talaga.

“Madami? Isn’t that embarrassing!?!” Tanong nya.

“Kami lang ng barkada. Hindi mo naman kami nakita dahil nasa isang sulok kami at hindi mo iisipin na may natambay pala dun. Wala nga kaming ginawa kundi ang tumawa eh. Hahahahhaha! Muntik pa nga kaming mapatawag ng prinicipal dahil kami daw yung nagkalat ng basurahan sa hagdan dahil kami naman daw lagi ang mismong natambay sa 3rd floor.” Kwento ko dito.

“I wish I could remember that.” Sabi nya habang nakatingala.

“You just told me that that is embarrassing. Yet you want to still remember it?” I asked.

“After I woke up on the stretcher and up to right now… I don’t have an embarrassing moment. I just think… what if I don’t been in a car accident. Hindi sana ako mahihirapang bumuo ngayon ng mga good memories.” Sabi naman nya.

Mas lalo akong na-guilty sa sinabi nya. Ako ang dahilan kung bakit sya naaksidente. Ako. That accident made me realized that I’m falling for you.

Tinanggal nya ang pagkakahawak ko sa kamay nya, “Bakit ba kasi pag pinipilit kong alalahanin ang mga ito… Nasakit lalo ang ulo ko.” Sabi naman nya.

“Alisa… Minsan ba may naiisip ka na may isang taong iniintay ang pagbalik lahat ng alaala mo? Na may isang taong iniintay na bumalik kang muli sa kanya? Na may isang tao na nangungulila na sa pagmamahal na binigay mo sa kanya noon?” Tinitigan ko ang mata nya.

“IVAN!!” 

“Austin? Andyan ka na pala!” Biglang tumakbo papalapit sa kanya si Alisa.

Alisa’s POV

D-Did he saw m-me holding hands with h-him? Ohnoooo. God dammit Alisa!!! You’re acting like you don’t have a husband!!

I’m sorry… But.. Being with him… Holding hands with him… Something that says on my mind that I must’ve been liked this guy.

After that kissed… I knew that I must’ve been liked him before that’s why my heart flatters when he’s around. I want to remember something that’s why I agreed holding hands of me and him. I guess, being friends with him would bring back my memories come back.

“Austin…” Tawag ko ulit sa pangngalan nya dahil ang sama ng tingin nya kay Ivan. I must’ve been liked Ivan. Ayun ba ang problema sa kanilang dalawa? Or.. Meron pang ibang dahilan?

“Dammit!” Binato na nya lang yung mga dala nyang gamit. Pati na rin yung mcflurry na dala nya. Agad na din syang naglakad palayo sa min.

Austin….

Susundan ko sana sya pero bigla akong pinigilan ni Ivan, “Ivan… Kailangan nya ko.”

“Mas kailangan kita Alisa.”Hindi ko alam pero pakiramdam ko ayaw ko syang makikitang malungkot. Para bang gusto ko syang yakapin. Pero… May mali eh.

“Kailangan nya ko.” Sabi ko dito at tinabig na ang kamay nya.

Habang natakbo ako… Sobra sobra pa din akong naguguluhan. Bakit ganun? Parang gusto kong balikan si Ivan dun. Waaa. Gusto ko lang din naman na bumalik na ang alaala ko. At iisang paraan lang ang alam ko… Being friends with him. At alam kong I must’ve been liked him before. I want to remembered it.

 I want to know that truth behind this arranged marriage. 

To be continued…