- Poczułem zapach od Scarlett, ale nie wiem czyj on jest. - westchnął Scott.

- Poznałbyś go w bezpośrednim kontakcie? - spytałem.

- Tak.

- Mam pomysł. - po czym pobiegłem do trenera. Po chwili wróciłem i zdyszany rzekłem, wręczyłem mu odpowiedni sprzęt - zastąpisz Danny'ego.

- Nie lubię stać na bramce.

- Mówiłem ci, że mam pomysł. To jest pomysł.

- AAAA - odpowiedział ze zrozumieniem brązowooki - Jaki jest pomysł?

- Naprawdę nie wiem co byś beze mnie zrobił. - westchnąłem. Może jego chwilowa tępota jest skutkiem pełni? Wmawiaj to sobie dalej, ale mimo wszystko kocham mojego przyjaciela.

- Ustawcie się! - krzyknął trener - Szybciej! Macie się postarać!

Scotty stanął na bramce i wtedy Finstock dmuchnął w gwizdek. Pierwszy zawodnik wystartował, Scott również wybiegł z bramki i od razu zderzył się z chłopakiem.

- McCall, nie wiem czy wiesz, ale zwykle bramkarz stoi w bramce!

- Tak trenerze.

- Jeszcze raz.

Ponowne gwizdnięcie i ta sama sytuacja. Przewrócił chłopaka, po czym subtelnie go obwąchał.

- McCall! Jesteś bramkarzem, a nie biegaczem!

Kolejny gwizdek i identyczna sytuacja. McCall pochylił się nad zawodnikiem. Patrząc na niego w tym momencie mógłbym stwierdzić, że albo jest gejem, albo nadaje się do ośrodka dla obłąkanych. Zawzięcie węszył niczym pies szukający kiełbasy.

- Styliński! Co do cholery jest nie tak z twoim przyjacielem?! - zapytał mnie trener, chwytając za róg kasku.

- Oblał dwa przedmioty, nie jest popularny i ma nieregularną szczękę. - powiedziałem, jak dyby nigdy nic.

- Ciekawe. - zainteresował się nauczyciel i odszedł. Gwizdnął po raz kolejny rzucając piłkę Danny'emu - Do roboty!

Ponownie ta sama sytuacja, tyle że Scott chwilę porozmawiał z Danny'm w dość dziwnej pozycji. Nie wiem o czym rozmawiali, nie jestem wilkołakiem i dobrze. Ktoś musi ogarnąć te niesforne szczenięta.

- McCall! Jeżeli jeszcze raz wyjdziesz z bramki, za karę będziesz biegał wokół boiska do upadłego. Jasne?

- Tak trenerze.

- Boli mnie ramię, siądę na ławce - powiedział Jackson. Isaac, który stał przede mną cały się trząsł ze złości i to on był rano u Scar. Dlaczego się wcześniej nie domyśliłem?! Może dlatego, że Lahey jest bardzo cichy i na co dzień praktycznie nie zwracasz na niego uwagi? Ponowny gwizdek trenera i ta sama sytuacja, tyle że Scott i Isaac ukazali sobie nawzajem wilcze oczy. Tak, zauważyłem to. Spostrzegłem tatę, który wraz z dwoma innymi policjantami podszedł do dwójki wilkołaków. Zabrali Isaac'a na krótkie przesłuchanie.

*Perspektywa Scarlett*

Zauważyłam jak Isaac rzuca mi wystraszone spojrzenie i już wiedziałam, że boi się stracić kontroli nad sobą. Poderwałam się z miejsca i podeszłam w miarę blisko Lahey'a. Byłam bliżej moich idiotów, niż nowego wilkołaka i mimo moich najusilniejszych starań słyszałam ich, a nie szeryfa.

- Jego ojciec nie żyję. Podejrzewają morderstwo. - odezwał się Scott. On jest na tyle spokojny by wszystko usłyszeć, a ja gotuje się od środka ze zdenerwowania i staje się bezużyteczna?! Halo?! Gdzie tu sprawiedliwość?!

- Myślą, że on to zrobił? - spytał mój brat. Pewnie tak, ale proszę, żebym tym razem moje przypuszczenia były błędne.

- Nie wiem, a co?

- Mogą go zamknąć na dobę w areszcie.

-Na całą noc?

- Przesiedziałby pełnie.

- Kraty w celach są mocne?

- Dla ludzi tak, dla wilkołaków pewnie nie.

- Stiles? Pamiętasz jak mówiłem, że nie mam ochoty cię zabić?

- Tak.

- On ma. - dlatego muszę przy nim być! Nie pozwolę, żeby ktoś zginął tej nocy! A co z tobą?! Nie dasz rady nad sobą panować! Odezwała się moja podświadomość. Potrzebuję Dereka. A wcześniej go zignorowałaś. Life is brutal. Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer do czarnowłosego. Po paru sygnałach usłyszałam jego głos.

- Co jest?

- Zabierają Isaac'a na posterunek. Sądzę, że zatrzymają go na całą noc. - powiedziałam na jednym wdechu, odchodząc znacznie od chłopców, żeby Mc nie podsłuchiwał.

- Czemu wcześniej nie odebrałaś?!- warknął.

- Bo jestem głupią, rozpuszczoną nastolatką. - prychnęłam.

- Właśnie widzę. Odwróć się. - wykonałam jego polecenie i zauważyłam jego sylwetkę na parkingu. Rozłączyłam się i do niego podeszłam.

- Co ja mam teraz zrobić?

- Pomóc mi ratować tego chłopaka.

- On ma imię. - warknęłam, na co przewrócił oczami.

- Nieważne. Musimy go wyciągnąć zanim zapadnie zmrok. - wziął mnie za nadgarstek i pociągnął w stronę auta. Zatrzymałam się, na co zirytowany na mnie spojrzał.

- Mam lekcje. - zauważyłam.

- No tak! Bo po co ratować życie niewinnych ludzi i tego twojego Isaac'a?! Przecież nauka jest dużo ważniejsza!

- Oczywiści, że nie! Ale nie możemy po prostu podejść do mojego ojca i powiedzieć "No hej, tato słuchaj, Isaac to wilkołak i musimy go stąd wziąć, zanim wzejdzie księżyc, bo pozabija ludzi"! Potrzebujemy Stiles'a i Scott'a, którzy są w szkole! Potrzebujemy więcej informacji, czy to, że go zatrzymają na całą noc jest pewne! Stiles, Scott i ja poszukamy informacji na ten temat, a po lekcjach odbijemy Isaac'a. - na moje słowa, zwinął usta w cienką linię i po prostu puścił mój nadgarstek.

- On nie jest mój. - dodałam, po chwili zastanowienia i odeszłam do szkoły.

CHEMIA

- Dlaczego Derek go wybrał? - spytał Scott.

- Ugryzienie zmienia w wilkołaki, albo zabija. Pewnie nastolatki mają silniejszy organizm. - odpowiedział Stiles.

- Twój tata może go zatrzymać?

- Musiałby mieć dowód, albo świadka. - po krótkiej chwili zastanowienia, bliźniak odwrócił się do Danny'ego i zapytał - Danny, gdzie Jackson?

- U dyrektora w gabinecie z twoim tatą.

- Dlaczego? - dołączyłam się.

- Pyta go o Isaac'a.

- Musimy tam iść. - zwróciliśmy się chórkiem do Scott'a.

- Ale jak?

- Otwórzcie na 73 stronie. - rzekł Harrison, swoim jakże interesującym tonem głosu.

Wyrwałam kartkę z zeszytu, zwinęłam ją w kulkę i rzuciłam w tył głowy nauczyciela. Na pewno pójdziemy do dyra.

- Kto to do cholery zrobił?

Scott wskazywał na Stil'a, Stiles na mnie, a ja na Mc. Harrison kazał nam iść do dyra. Obecnie przesłuchiwali Jacksona, a ja podsłuchiwałam ze Scott'em tą rozmowę.

- Ojciec go bił? - pytał tata.

- Lał gdzie popadnie.

- Mówiłeś o tym komuś? Nauczycielowi? Rodzicom?

- Nie, to nie mój problem. - brawo Jackson, jesteś bardzo inteligentnym i w ogóle nie dupkowatym, idiotycznym gościem.

- Jasne. Ciekawe, że zwykle obrywają nie te dzieciaki, które na to zasługują.

- Owszem. Czekaj, co?

- To wszystko.

I w tym momencie tata wyszedł z gabinetu dyra. Widząc to Stil, ukrył się za gazetką, a ja za Scott'em.

- Cześć Scott. - powiedział szeryf udając, że nie widzi mnie i swojego syna. McCall tylko na to się uśmiechnął. Szeryf Styliński tylko szybko przeleciał wzrokiem po Stiles'ie i mnie, po czym kręcą ze zrezygnowaniem głową poszedł dalej. Stiles odłożył gazetkę, a z gabinetu wyszedł dziadek Alison.

- Zapraszam. - weszliśmy, a starzec ruchem dłoni wskazał byśmy usiedli. Wykonaliśmy jego nieme polecenie.

- Scott McCall, nie masz sukcesów naukowych, ale widzę, że stałeś się gwiazdą sportową. - mamrotał, przeglądając folder uczniowski Mc. - I rodzeństwo styliński. Stiels oooo świetne oceny, ale mało zajęć po za lekcyjnych. Może pograsz w La'Crosse?

- Właściwie to......

- Scarlett podobnie, genialne oceny, brak jakichkolwiek zajęć po za lekcyjnych i większych osiągnięć. Może zapiszesz się na kółko historyczne? Albo wystartujesz w paru konkursach? - kiwnęłam tylko głową bez słowa.

- Scott, to ty chodziłeś z moją wnuczką? - siwowłosy zmienił temat.

- Kiedyś tak, teraz w ogóle się nie spotykamy i nic nie robimy. - powiedział przejęty, do tego się jąkał. #perfectLIAR

- Spokojnie, wyglądasz jakbyś miał przegryźć kapsułkę z cyjankiem.

- Przeżyłem to rozstanie.

- Wydajesz się sympatczny. Jestem dyrektorem, ale nie chcę, żebyście traktowali mnie jak wroga.

- Czyżby? - Stiles, taki zajebisty.

- Ale moim obowiązkiem jest wspieranie nauczycieli, więc któreś z was musi wziąść winę na siebie i zostać po lekcjach.

Spojrzeliśmy wymownie na Stil'a na co odpowiedział oburzonym spojrzeniem. Niestety musiał zostać po lekcjach z Harrisonem. Zostanę trochę po szkole i pomogę mu się zerwać. Po lekcjach Scott i ja wybiegliśmy ze szkoły i zauważyłam radiowóz odjeżdżający z Isaac'iem, w tej samej sekundzie przyjechał Derek. Zauważyłam, że ma okulary przeciwsłoneczne i wygląda w nich bosko. Scarlett! Skup się! Musisz uratować Isaac'a i pomóc Stiles'owi wyjść ze szkoły.

- Wsiadajcie. - rzekł Hale.

- Żartujesz?! To twoja wina! - McCall się ewidentnie wściekł.

- Wiem. Musisz mi pomóc.

Nie chcąc im przeszkadzać, odwróciłam się na pięcie i miałam zamiar pójść do Stil'a.

- Stój Scar. - warknęli chórkiem w moją stronę. Super.

- Mam lepszy pomysł, zadzwonię do prawnika, tylko on może go wydostać przed zmrokiem. - zaproponował Scott.

- Nie jeżeli przeszukają dom. - westchnął Hale.

- Jak to? - włączyłam się do konwersacji.

- Nie wiem, co Jackson im powiedział, ale w domu znajdą coś o wiele gorszego.

Scott wsiadł do auta alfy i pojechali do domu Isaac'a, natomiast ja wróciłam do szkoły. Zauważyłam brata idącego za Harrisonem do klasy. Z ruchu jego ust wyczytałam wyraźne "Pomóż mi". Zadzwonił dzwonek, a ja rozpaczliwie szukałam alarmu przeciwpożarowego. Wreszcie znalazłam. Rozejrzałam się i go włączyłam. Zadowolona z siebie obserwowałam jak uczniowie wybiegają z klas.

- CO TY ROBISZ?! - usłyszałam głos trenera zza swoich pleców. Odwróciłam się pośpiesznie.

- Włączyłam alarm, bo się pali. - odpowiedziałam spanikowana i wybiegłam na sąsiedni korytarz.

Byłam tuż obok sali chemicznej, z której wybiegł Stil i nauczyciel. Weszłam tam i wzięłam dwa łatwopalne środki. Wylałam ich trochę, po czym wyjęłam z biurka Harrisona zapalniczkę. Podpaliłam płyn i uciekłam. Oby mi się udało. Wybiegłam ze szkoły tylnym wyjściem i skierowałam się do grupy uczniów i nauczycieli. Szybko wypatrzyłam brata i do niego podeszłam.

- Nie ma za co. - uśmiechnęłam się odciągając go od innych nastolatków.

- To twoja zasługa? Moja krew. - odwzajemnił uśmiech i poczochrał mnie po głowie.

Poprawiłam włosy i usłyszałam swoje nazwisko.

- STILIŃKI! CHODŹ TU! - darł się Finstock. Grzecznie poczekałam, aż trener do mnie podejdzie.

- Stilińki! Co to do cholery miało być?!

- Mówiłam panu, że się pali! - odpowiedziałam, udając panikę.

- Gdzie?

- W okolicach sali chemicznej! Albo biologicznej?! Nie wiem! Byłam taka wystraszona i od razu pobiegłam, żeby włączyć alarm!

- Jak możesz nie wiedzieć, w której sali byłaś?!

- Byłam w sali matematycznej, ale musiałam zanieść któremuś nauczycielowi ważne papiery! Ja naprawdę już nie wiem! Z tego stresu i strachu wszystko mi się poplątało! - lamentowałam, a mój głos zaczął się łamać.

Trener widząc moją ogromną rozpacz, po prostu wycofał się i podszedł do innych uczniów.

- No siostra, nie wiedziałem, że jesteś taką dobrą aktorką. - zaśmiał się Stil. W odpowiedzi zarzuciłam teatralnie włosy do tyłu.

- Dobra pożar ugaszony! Możecie wracać na lekcje! - usłyszeliśmy głos Finstock'a. - Wiem, że jesteście zachwyceni, a teraz do szkoły!

Wymieniliśmy z bratem wystraszone spojrzenia.

- Uciekamy. - szepnęłam do niego i pociągnęłam za szkołę.

- Co teraz?

- Teraz poczekamy, aż wszyscy wejdą do szkoły i odjedziemy. - wymyśliłam na poczekaniu.

Nagle usłyszałam czyjeś bicie serca. Pociągnęłam Stil'a z dala od dźwięku, lecz ten ktoś cały czas nam deptał po piętach.

- Idź do auta. - szepnęłam do brata.

- Dlaczego?

- Bo nie chcę, żebyś wrócił do Harrison'a. - posłuchał mnie, a ja skierowałam się w stronę przybysza.

Jak się okazało był to sam nauczyciel chemii.

- Widziałaś gdzieś swojego brata?

- Nie. - odpowiedziałam.

- Skoro go nie ma, mimo że zasłużył na karę, to ty będziesz dobrą siostrą i odbębnisz za niego te półtorej godziny. - uśmiechnął się do mnie wrednie. CO?!

- Co? Ale tak nie można! - oburzyłam się.

- Z tego co pamiętam, ty też byłaś w gronie podejrzanych. Mogłem się dowiedzieć, że brat cię krył, a tak naprawdę to ty rzuciłaś tą papierową kulką.

Mam przejebane, ale to dobrze, że Stil uciekł. On bardziej im się przyda. Poszłam grzecznie za nauczycielem. Po drodze zauważyłam brata w krzakach. Dyskretnie pokazałam mu, żeby pojechał, lecz on pokręcił przecząco głową.

W tej chwili siedziałam w klasie i wyczekiwałam końca mojej udręki. Powoli zaczął zapadać zmrok. Już czułam okropny ból głowy. Nagle usłyszałam głośny trzask drzwi, przynajmniej mi wydawał się głośny. Wolałam nie podnosić wzroku, bo w każdej chwili moje oczy mogły zmienić kolor.

- O, no proszę. Zapraszam, oddaj telefon i usiądź koło swojej siostry.

Nie wierzę. Stiles tu przyszedł. Podniosłam na niego dyskretnie wzrok i zauważył moje białe tęczówki. Usiadł szybko tuż obok mnie i chwycił za rękę. Zaczęłam głębiej oddychać, żeby choć trochę się uspokoić.

- Panie Harrison? - zwrócił się do nauczyciela.

- O co chodzi? - westchnął.

- Scarlett musi pilnie iść do lekarza. - brązowooki zainteresował tym nauczyciela, bo ten podszedł do mnie i spojrzał. Musiałam wyglądać naprawdę źle, bo nas wypuścił, pod warunkiem odrobienia tych godzin w najbliższym czasie. Stiles wziął mnie za rękę i wyprowadził ze szkoły. Mieliśmy wsiąść do auta, ale zadzwonił telefon Stil'a. Zostawiłam go i usiadłam na miejscu pasażera. Zamknęłam oczy, starając się nie myśleć o pełni i o księżycu. Postanowiłam skupić się na jego rozmowie telefonicznej.

- Hey przepraszam, ale Harris dopiero nas wypuścił i przez cały czas miał mój telefon.

- Musimy coś wymyślić. Dziadek i tata wypytywali mnie o Lydię i o to jak Peter ją ugryzł, a potem wysłali faceta. - to była Alison.

- Jakiego?

- Przebranego za szeryfa.

- Pewnie pojechał po Isaac'a. - westchnął Stil, a mnie zrobiło się gorąco. Bałam się o Lahey'a, bardzo go lubię do tego tyle przeszedł, podziwiam go i zależy mi na nim.

- Miał pudełko z wyrytym wzorem.

- Jakim?

- Zaczekaj, widziałam go w książce. Prześlę ci zdjęcie.....Odebrałeś?

- Tak, to wilcze zioło.

- Co to znaczy?

- Chcą go zabić. - ja do tego nie dopuszczę. Stil wsiadł do auta i włożył telefon do kieszeni. Spojrzał na mnie przelotnie i ruszył.

- Wytrzymaj trochę. Pamiętaj, że jesteś silna i dasz sobie radę. - powtarzał.

- Proszę włącz radio, albo cokolwiek. - mruknęłam, na co błyskawicznie wykonał moją prośbę. Właśnie leciała piosenka Måns Zelmerlöw - Heroes. Starałam się na niej skupić, ale wszystko dookoła, rozpraszało mnie.

- Masz jakiś plan awaryjny? - spytałam, byłam ledwo żywa.

- Tak, ale jak na razie ci go nie zdradzę.

Zaczęłam się trząść. Zamknęłam oczy i mamrotałam w kółko do siebie "nic nie czujesz", "jesteś zimną bezuczuciową suką", "zimna i bez uczuć, tak jak wtedy". Telefon Stil'a ponownie zadzwonił.

- Zatrzymałaś go?

- Powiedzmy. - znowu Al.

- Jadę na komisariat. - a co zrobisz ze mną?

- Gdzie Scott?

- W domu Isaac'a.

- Ma jakiś plan?

- Kiepski, ale nie ma czasu na wymyślenie lepszego. - po czym się rozłączył. - Podobnie jak ja.

Powiedział to naprawdę cicho, ale przede mną nic nie ukryje. Nagle się zatrzymał, a ja prawie zwymiotowałam swoje wnętrzności. Uchyliłam szybę i poczułam zapach Dereka. Nie widziałam go, cały czas miałam zamknięte oczy. Im dłużej nie zobaczę księżyca, tym dłużej wytrzymam.

- CO SCAR TU JESZCZE ROBI?! - wrzasnął na Stiles'a.

- Mam pomysł, może nie jest najlepszy, ale powinno ją na chwilę zatrzymać. - powiedział brat wychodząc z auta. Poszedł z czarnowłosym na tyły jeep'a i coś wyjął z bagażnika. Ta rzecz znajomo brzęczała, ale teraz nie potrafiłam jej rozpoznać.

- Chodź Scy. - przyszedł po mnie brat i poprowadził do zielonookiego.

- To idiotyczny pomysł! Zwiążesz ją i zostawisz w lesie?! - warczał alfa.

- Mam lepszy. - szepnęłam. - Weźcie mnie znokautujcie, zwiążcie i zamknijcie w jakimkolwiek miejscu.

- Mamy cię pobić? - spytał mój brat z niedowierzaniem w głosie.

- Siniaki się wyleczą, a będąc nieprzytomna nikomu nie zrobię krzywdy.

- To jeszcze gorszy pomysł. - wtrącił się TBBW.

- A masz jakiś lepszy? - spytałam.

Nie czekając na odpowiedź sięgnęłam po łańcuch i wręczyłam go bratu. Westchnął i zaczął mnie krępować, kiedy skończył, wziął mnie na ręce i poszedł w las. Była tam jakaś stara, drewniana komórka. Derek poszedł za nami. Weszli do niej i bliźniak położył mnie na podłodze, opierając o ścianę.

- Nie pobijemy cię. - szepnął Derek, kucając przy mnie.

- Ale ja muszę w jakiś sposób stracić przytomność.

- Niekoniecznie. Wystarczy jakaś rana, która uniemożliwi ci wyjście z tej komórki.

- Byle szybko. - mój głos zaczął się łamać. Poczułam na swoim policzku wargi czarnowłosego. Po chwili wtopił zęby w moją szyję, na co krzyknęłam krótko z bólu. Spojrzał mi w oczy, miałam wrażenie, że cierpi bardziej niż ja. Poczułam jak mocno szarpie pazurami moje łydki i łamie nogi w trzech różnych miejscach. Dusiłam w sobie płacz.

- Dziękuję. - szepnęłam do Hale'a.

Wiedziałam, że wiele go to kosztowało. Uśmiechnął się smutno i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Mój oddech drżał. Oparłam głowę o drugą ścianę i próbowałam zasnąć.

_________________________________________
Cześć kochani ^•^ chciałabym wam podziękować za ponad 9k wyświetleń i 1k głosów. Jesteście niesamowici :* napiszcie jak wam minął ten ciężki tydzień i rozkoszujcie się weekendem ;)