ㅡ Hej... co ci? ㅡ zapytał zmartwiony Changkyun.

ㅡ Nic, boli mnie łokieć, durniu.

ㅡ Nie... Mam na myśli, dlaczego się rumienisz?

Doskonale wiedział dlaczego się rumieni. Mimo wszystko nie był głupi.
Więc dlaczego o to pytał?

Dziewczyna bardziej zasłoniła twarz włosami zamaszystym ruchem głowy.

ㅡ Możesz się we mnie nie wpatrywać? To irytujące...

ㅡ I kto tu ostatnio miał do mnie wąty, że się wstydzę? ㅡ zaśmiał się pod nosem.

Prychnęła i odwróciła głowę w przeciwną stronę od chłopaka, przez co nie mogła widzieć, że uśmiecha się patrząc na nią.

Od kiedy stała się taka słaba? Dlaczego dzień wcześniej potrafiła zdjąć mu spodnie i opatrzyć ranę na udzie, a teraz wstydzi się gdy na nią patrzy?

ㅡ RANA! ㅡ przypomniała sobie. ㅡ TWOJA RANA! SPAŁAM NA NIEJ!

Chłopak skrzywił nieznacznie twarz.
ㅡ Ciszej... Twój krzyk odbija się w mojej głowie echem...

ㅡ To znaczy, że nie masz tam mózgu? ㅡ zapytała spokojnie. ㅡ ZARAZ! TWOJA RANA!

Czarnowłosy spojrzał na swoje udo i dotknął delikatnie czubkiem palca. Obserwowała to wszystko ze zdumieniem.

Chłopak zmarszczył brwi i zaczął pukać palcem w miejsce, gdzie powinna być boląca rana. Po chwili niewinne stukanie przeszło do uderzania.
Bez słowa spojrzeli na skórę bez skazy.

ㅡ Co jest...

ㅡ Zniknęła! ㅡ krzyknęła dziewczyna. ㅡ Zniknęła! Święto lasu!

Nagle podniosła się do góry zapominając, że są pod stołem. Uderzyła czubkiem głowy w spód i przeklęła pod nosem.

ㅡ Łoł, łoł, łoł ㅡ spojrzał na nią. ㅡ Bez przeklinania.

ㅡ Ale ona zniknęła!

ㅡ Tak ㅡ patrzył się na nią jakby oszalała. ㅡ Dlaczego cieszysz się bardziej ode mnie?

ㅡ Ty nic nie rozumiesz! Wzmocniłam cię! ㅡ jej oczy błyszczały od podekscytowania.

ㅡ Jak...

ㅡ Co cię nie zabije to cię wzmocni, pamiętasz? ㅡ zapytała z uśmiechem. ㅡ Wzmocniłam cię!

ㅡ Tak, tak... jesteś genialna i w ogóle, a teraz ciiii.

ㅡ Awwww ㅡ coś kliknęło w ich głowach i usłyszeli niechciany głos. ㅡ Jesteście uroczy, serio... Jakby was połączyć, tworzylibyście jedną różową gwiazdkę. To serio słodkie.

Spojrzeli na siebie, jakby osoba której słuchali mówiła od rzeczy.

ㅡ W każdym razie, ㅡ kontynuował ㅡ z przykrością, dla was, muszę oznajmić, że przegraliście.

Niemal wyobrażali sobie jak wzrusza ramionami i rozkłada ręce z szalonym uśmiechem.

ㅡ Niestety każdemu z was było zimno. Ojej, przykro mi ㅡ mruknął współczująco.

ㅡ Zaplanowaliście to. Jakiemu normalnemu człowiekowi nie byłoby zimno?! ㅡ zdenerwowała się.

ㅡ Nie złość się, rybko. Przegraliście etap czwarty, który miał ogólnie dwie drogi po sobie. Dwa etapy piąte. Wy dostaniecie tylko jeden z nich, bo przegraliście. ㅡ zaśmiał się. ㅡ Zapraszam do nas.

ㅡ Gdzie mamy was szukać? ㅡ Changkyun zapytał ze złością wymalowaną na twarzy.

ㅡ Oh... Dam wam wskazówki oczywiście... Coś w stylu pierwszego etapu?

ㅡ Dawaj, popaprańcu ㅡ syknęła dziewczyna.

ㅡ Musisz uważać na tą rybkę ㅡ najwidoczniej zwrócił się do czarnowłosego. ㅡ Potrafi ugryźć.

ㅡ Zamknij się już i daj nam te wskazówki ㅡ powiedział Lim.

ㅡ Okej, spokojnie. Pamiętasz jak wypowiedziałeś swoje hasło? W każdym razie uruchomiło pewien mechanizm. Zapraszam do szukania.

Changkyun był przekonany, że to wszystko nie było przypadkiem. Czuł podstęp z każdej strony tego miejsca, nawet po swojej lewej stronie, gdzie siedziała jego towarzyszka.

~*~

damn...