Edward pov.

Ik kan gewoon niet meer leven zonder Bella. Bella was alles voor mij. Ze is gewoon everything.
Hoe kan je het anders zeggen. Je kan het gewoon niet anders zeggen. Het is gewoon zo.
"Edward", zeg een stem.
Met mijn verdrietige gezicht kijk ik naar de kant waar mijn naam werd gezegd.
"Edward, zullen we Bella haar donkerblauwe jurk weer aandoen? Dan ziet ze er mooi uit als we haar gaan begraven", zegt Alice.
Ik knik. "Maar we geven haar nog de tijd om tot leven te komen", zeg ik hard. Alice schikt en knikt en loopt weg.
We hebben Bella in het huis van Bella en mij gelegd. Daar kan ze vredig liggen.
Ik denk echt dat Bella nog wakker word. Alleen weet ik niet of ze nog vampier is.
Alice zegt steeds dat ze echt overleden is maar ik kan het gewoon niet geloven en diep in mijn hart weer ik dat ze nog leeft.
Alleen moet ik het de anderen nog overtuigen. Ik weet 100% dat ik Bella soms heb zien bewegen.
Dat haar borst op en neer ging.
Ik heb ook de andere overtuigt dat ze me 1 week mogen geven om Bella te sparen voordat ze onder de grond ligt.
En nu is het al verdoemd de 6e dag. Maar ik geen niet op. Edward Cullen geeft nooit op. Echt nooit.

~1 dag later~

Bella pov.

Ik val weg. Val weg in een diep gaat waar geen einde aan komt. Gillend van angst dat ik zo direct heel hard neerkom.
Maar opeens voel ik een grote tik op mijn hoofd en mijn ogen gaan open.

Ik zit rechtop op het bed van Edward en die van mij. "Waar is iedereen?", zegt een stemmetje in mijn hoofd.
Het is doodstil in huis. Waarom?
Met twee benen stap ik uit bed en zie dat ik een jurk aan heb. Het is dezelfde jurk die ik aan had toen ik een vampier was.
Als ik rechtop sta wankel ik een beetje maar ik herstel me snel. "Oké, ik ga maar eens naar mijn familie huis. Het grote witte huis.
Rustig loop ik ernaartoe.

Wanneer ik aankom open ik de achterdeur en loop naar binnen. Eenmaal binnen loop ik omhoog de trap op om naar de woonkamer te gaan.
Met mijn rechter hand doe ik de deur open en zie iedereen zitten. Iedereen ziet er betreurd uit.
Met mijn ogen speur ik de kamer rond naar Edward en ik kan wel huilen.
"Edward", zeg ik en ineens zijn alle gezichten op mij gericht.
Het grootste verschikte gezicht is het gezicht van mijn man.
Iedereen kijkt me met open mond aan.
Ineens voel ik twee kouden handen om me heen en Edward knuffelt me.
"Oh... Bella, het spijt me zo", zegt hij. "Het geest niet", zeg ik zonder te weten waarom hij het zich spijt.
"I love you to the moon and back", zeg ik. "I love you too to the moon and back", zegt hij en hij kust me tenger op mijn mond.
Na een aantal seconde laat hij me los en zegt: "Sorry Bella, ben ik nu niet te sterk voor je?"
Ik kijk hem raar aan. "Waarom zou je?", zeg ik verbaast.
Edward kijkt me weer vreemd aan. "Bella..." zegt hij.
Ik kijk naar hem en dan naar mijn familie. Tot mijn grote verbazing zie ik achter de familie Cullen mijn ouders staan en ze kijken me verdrietig aan.
"Ja wat, Edward?", zeg ik.
"Bella... hoe kan ik dit goed zeggen", zegt hij mompelend.
Hij zucht 1 keer en kijkt me diep in de ogen aan en zegt weer:
"Omdat je weer een mens bent"