Edward pov.

Ik voel dat er iets. Iets wat Bella mij niet wilt vertellen. Alleen waarom? Waarom wilt ze het niet zeggen. We zijn getrouwd, een getrouwd koppel kan toch elkaar alles vertellen. Waarom doet Bella me dit aan?
Ik moet is met haar gaan praten, alleen wanneer? Het moet op een goed moment. Misschien vanavond als de hele familie gaat jagen en Bella en ik blijven hier. Misschien kan ze het me dan wel vertellen.
Vanavond. Vanavond is het goede moment.

Bella pov.

Ik voel me steeds schuldiger worden. Sinds Jasper iets weet weet ik gewoon dat hij het me een keer gaat vragen. En dan als hij het gaat vragen weet ik me geen raad. Liegen is moeilijk tegenover Jasper.
Het moment moet gewoon komen.
Wanneer ik mijn boek weer opensla begin ik verder te lezen.

Jasper pov.

Oké oké oké, wanneer ga ik het haar vragen. Ik weet dat Edward een vermoede heeft dat Bella hem iets niet wilt vertellen. En ik weet dat ze iets geheim houdt.
In het bos hoorde ik haar praten. Niet zomaar praten tegen jezelf maar echt praten zoals je tegen iemand praat. Alleen toen ik naar haar toe ging was er niemand. Geen mens of dier kan zich zo snel bewegen. Wat moet het dan zijn?

Ik zucht en kijk om me heen. Alleen in de woonkamer zit Bella en ik. Edward is met Carlisle iets aan het doen buiten. De andere meiden zijn ook bezig ergens mee maar ze zijn niet in het huis.
Nu kan ik het haar wel vragen.
Met één beweging sta ik op waar ik sta en loop naar Bella toe.

Bella pov
Wanneer ik opeens iemands hand op mijn schouder voel kijk ik op van mijn boek. Jasper staat achter me.
"Kan ik je even spreken?", vraagt hij.
Ik knik van ja en hij gaat naast me zitten.

Jasper zucht.
"Bella, ik weet dat je iets achter houdt", zegt hij.

Ik bijt op mijn lip.

"Kan je het asjeblieft vertellen tegen mij?", zegt Jasper.
Ik kijk hem aan. Zal ik het hem vertellen?
Ik schud met mijn hoofd. "Het is ingewikkeld", zeg ik.
Hij knikt naar me. "Maar bella, je moet geloven dat je echt alles aan je hele familie kan vertellen. Wij kunnen je helpen. Familie staat echt altijd voor elkaar klaar", zegt Jasper.
Ik knik en zucht.
"Oké, ik vertel het je wel. Alleen je moet het niet tegen Edward vertellen", zeg ik.
Jasper kijkt me raar aan. "Ga je het hem dan nog wel vertellen, ooit?"
"Ja, dat wel. Alleen niet nu"
Jasper knikt.

Ik vertel Jasper over wat ik gezien heb. Dat ik mijn vader op de bruiloft heb gezien en dat ik mijn moeder ook heb gezien, en vooral vertel ik hem dat ik een gave heb.
Wanneer ik het hem heb verteld is die helemaal blij voor me dat een gave heb.

"Dit is toch super dat je gewoon met doden kan praten", zegt Jasper blij. Ik grinnik.
"Maar waarom kan je dit gewoon niet aan Edward vertellen? Hij zou het niet raar vinden maar alleen blij voor je zijn", zegt Jasper.
Ik knik van nee.

"Bella asjeblieft, ik denk dat het beste is als je hem erover verteld. Het maakt niet uit wanneer maar je moet het hem vertellen. Het is je man en je beste vriend"

"Ja, ja, ja. Oké dan. Ik ga het wel doen alleen niet vandaag"

"Dat begrijp ik, je hebt het al aan mij verteld en je wilde het eerst helemaal niet zeggen. Doe het gewoon wanneer je vind dat je het hem kan vertellen"

Ik knik naar Jasper en vanbinnen voel ik me al een beetje opgelucht dat er nu wel iemand van weet en dat ik niet alleen ben daarmee.

*^*^*^*^*^*^*^*^*

Het is avond en Edward heeft me uitgenodigd om in het bos op ons lieveling's plekje naar de maan te kijken.
We rennen nu door het bos op weg naar het plekje waar we als eerste verliefd zijn geworden op elkaar.
Wanneer we er zijn leggen we een picknickkleed neer en gaan erop zitten. Ik ga naast Edward zitten en leun tegen hem aan.
Samen kijken we naar de maan.
"Wat is de maan toch mooi", mompel ik.
Na een tijdje zegt Edward: "Bella kan ik je iets vragen"
Ik slik en knik.
"Bella, ik heb zo'n gevoel dat je iets achterhoud voor mij en ik zou heel graag willen weten wat dat is?", zegt Edward liefdevol maar ook een beetje serieus.
"Ik ben je dat wek verschuldigd", zeg ik. Hij knikt en ik begin te vertellen.
Wanneer ik klaar ben kijkt hij me verbaasd aan.
"Sorry sorry, Edward. Ik moest het je eerder vertellen maar ik kom het gewoon niet", zeg ik verdrietige.
Edward pakt me bij zijn kin en kijkt me diep in de ogen aan.
Zijn verbaasde blik neemt plaats in een glimlach.
"Ik ben helemaal blij voor je", zegt hij en een gevoel van angst in me verdwijnt en neemt plaats voor opluchting.

***********
Please please zeg wat je ervan vind. :)
Votes
Comments
Xxx