– Co? - przełknął głośno ślinę.

Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Hej, kocham cię i zostawiam. Tak, baw się super, powodzenia. Nienawidzę być w tak trudnej sytuacji. Nie mam pojęcia jak mam mu to wytłumaczyć i czy będzie mnie słuchać. Już nic nie wiem.

– Wyjeżdżam. - uśmiechnęłam się smutno

Przytulił mnie. Tak zwyczajnie. Najnormalniej.

– Nie je... - przerwał mi

– Nie mów nic. - powiedział spokojnym głosem.

Kocham go za to, że mnie rozumie. I choć wie, że nie łatwo jest ze mną wytrzymać to on jakoś potrafi. Potrafi się ze mną porozumieć bez słów. Tak jakbyśmy się nie znali, a byli obok siebie cały czas.

– Gdzie wyjeżdżasz? - zapytał cały czas nie widząc mojej twarzy, a przytulając mnie

– Do... - pociągnęłam nosem - Polski - dokończyłam odpowiedź

– Na weekend? Tydzień? Miesiąc? - wzruszył ramionami

– Jeśli wszystko będzie dobrze, to na zawsze - pokręciłam głową - Ja nie chcę

– Na zawsze jest nasza przyjaźń - złapał mnie za ramiona i przytrzymał przed sobą

– Adrien, ale to nie tak

– A jak? - podniósł brew do góry – Z powodu wyjazdu zamierzasz zakończyć to co jest pomiędzy nami?

– A co pomiędzy nami jest? - zamrugałam kilkakrotnie

– Aktualnie powietrze - wzruszył ramionami – Nie chcę stracić tak ważnej dla mnie osoby

– A Nino i Alya? - próbowałam wybrnąć z sytuacji

– Oni nie są tak ważni jak ty Marinette - mówiąc patrzył prosto w moje oczy

– Adrien lubię cię, ale... - nie dokończyłam

– Ta... em... no ja ciebie też - stał się dziwnie spięty – Ja ciebie też no... lubię - podrapał się po nadgarstku

– Wszystko okej? - zapytałam dla pewności

– A jak ty czułabyś się gdyby twoja najlepsza kumpela wyjeżdżała? - splótł nasze dłonie razem

– A jak ty czułbyś się gdybyś musiał zostawić najlepszego kumpla? - westchnęłam – A miało być tak pięknie

– Czasami tak jest - usiadł na ławce, wskazując bym zajęła miejsce obok niego – Kiedy coś zaczyna się układać to nagle pufff... - udał ręką wybuch – I wszystko się psuje

– Nic się jeszcze nie popsuło - wysiliłam się na uśmiech

– Jeśli coś się popsuje to zazwyczaj się to naprawia - spoglądał kątem oka na mnie

– Albo kupuje się nową rzecz, lepszą od poprzedniej - przygryzłam policzek od środka

– Ale ta nowa rzecz nigdy nie będzie taka sama jak poprzednia - odwrócił się w moją stronę

– Lecz z czasem uzna się, że stara nie była do niczego potrzebna - po moim policzku spłynęła jedna, pojedyncza łza – Bo tak naprawdę wszystko psuła

– Hej Marinette - objął mnie ramieniem – Ty zawsze byłaś, jesteś i będziesz potrzebna

– Skąd wiedziałeś, że mówiłam o sobie? - zamknęłam powieki

– Skąd wiedziałaś, że mnie tylko lubisz? - poprawił rękaw od bluzy

– Robi się już zimno, a jutro wyjeżdżam - wstałam – Do jutra - uśmiechnęłam się w stronę Adriena

– Do jutra - szepnął idąc w drugą stronę

***

Obudziłam się, szybko podnosząc się do pozycji siedzącej. To wszystko przez te nerwy i dlatego, że przeżywam to tak bardzo. Spojrzałam na niebo, które było przepełnione gwiazdami. Wpatrywałam się w nie dobre pięć minut, mając nadzieję, że zasnę.

– Czy los kiedyś się do mnie uśmiechnie? - skierowałam pytanie do kogoś, kto spełnia życzenia

Nagle jedna mała gwiazda, oddalona od innych błysnęła.

– Oby wszystko było dobrze tutaj, gdy się wyprowadzę - uśmiechnęłam się do siebie, poprawiłam kołdrę i zasnęłam.

płaczę, bo to chyba przedostatni rozdział.

dziękuję wam, że czytacie tą książki i, aww

a więc szybkie pytanie:

kto czyta tą książkę od początku, aż do teraz?